ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รำพึงถึงอดีตที่เเสนสุข(หรือทุกข์)ตอนจบจ้า(100%)
คาโล วาเนบลี
ทำไมตอนนี้ในสายตาเฟรินเค้าดูดีเป็นพิเศษน้า ผมพริ้วไหวสีเงินสะอาดตากับนัยน์ตาสีฟ้าอันเเสนที่จะเย็นชาเเต่ตอนนี้เบิกโพลงกับความงามที่ฉายอยู่บนตัวเฟรินเเละตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันเเค่คืบทำให้รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของคนทั้งสองคน ทำให้เฟรินถึงกับหน้าร้อนวูบๆเเละก่อนที่หน้าเฟรินจะระเบิดออกมา...เจ้าตัวยุ่งต้องเริ่มบทสนทนาเพื่อเอาตัวรอด
"นายจะปล่อยชั้นได้หรือยัง????"เเล้วเจ้าชายน้ำเเข็งก็ปล่อยให้เจ้าตัวยุ่งเป็นอิสระ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"นายก็อย่าตกตึกบ่อยๆ สิอายเค้าบ้าง...." คำพูดเพียงไม่กี่คำเเต่อารมณ์สงบของดฟรินถึงกับพังทลายลงอย่างสวยงาม
"เเล้วนายก็ลองมาเป็นชั้นบ้างสิ!!! ลองมาเเปลงโฉม มาใส่ส้นสูงอย่างชั้นสิ!!! เดินก็สุดจะลำบาก เเถมต้องมาใส่ชุดบ้าๆยาวลากพื้นน่ะเเล้วที่ชั้นทำทั้งหมดหน่ะเพราะใครนายรู้ไหม!!!!..ก็เพราะนายน่ะเเหละคาโล!!!..เพราะนาย!!!" เจ้าตัวยุ่งเผลอหลุดปากออกไปดวงหน้าร้อนฉ่า(เหมือนเตาปิ้งบาบีคิวอ่าคะที่มีเสียงเวลาปิ้งดังฉ่า~~~ฉ่า~~~.-_-)ก้อมันที่สุดของอารมณ์ผู้หญิงจิงๆนิ(เเล้วเธอไปเป็นผู้หญิงจิงๆตั้งเเต่เมื่อไหร่เนี่ย)เเต่มันก็ได้ผลเมื่อเจ้าชายน้ำเเข็งหันมามองเเล้วยิ้ม เเละเดินมาโอบเอวพร้อมกับพูดว่า
"งั้นก็เข้างานได้เเล้วละ สายมามากเเล้ว"ทั้งสองจึงเดินเข้างานไป
**********************************************************************************************************************************************************************************
บริเวณฟลอเต้นรำ
บริเวณงานตกเเต่งสวยงามเเละมีเก้าอี้ใหญ่สวยงามวางตระหง่านอยู่ที่เวทีเเละมี2บุคคลที่สำคุญบิ่งต่องานนี้
บาโร วาเนบลี เเละ ท่านเจ้าเอวิเดส
ทั้งเฟรินเเละคาโลก็ต่างเดินไปหาบิดาของตน ทั้งสองคำนับให้เเก่บิดาเเล้วก้อเริ่มเปิดฉากสนทนาอย่างเรียบง่าย
"เฟลิโอน่าวันนี้เจ้าสวยงามมากจิงๆ สมกับเป็นลูกพ่อ"
"ขอบพระทัย....เพคะ" 'เพคะ'เป็นคำที่เฟรินเว้นระยะในการพูดนานมากซึ่งคาโลก็ดูออกว่าคำๆนี้มันช่างยากเย็นเสียเหลือเกินสำหรับเฟรินซึ่งทำให้เจ้าชายน้ำเเข็งต้องเก็บความขันไว้ในใจ(รักษามารยาทอ่าค่ะทุกๆท่าน) เเละเมื่อถึงเลาอาอันสมควรคาโลก้อขออนุญาติท่านเจ้าไปเต้นรำกะเฟรินเพื่อเปิดฟลอเต้นรำเเละท่านเจ้าก้ออนุญาติ
"เดี๋ยวท่านพ่อ ทำไมอนุญาตง่ายอย่างนี้ล่ะฮะ ไม่หวงบ้างหรอ" เเต่พอได้คำตอบเจ้าตัวก็ต้องจำยอม
"เป็นมารยาทเฟลิโอน่า ระหว่างเจ้าภาพต่อเจ้าภาพหรือลูกอยากให้เกิดสงครามอีก????พ่อทำได้ซำเหมอ"เฮือก!!!เล่นมุกนี้เฟรินก้อไปเต้นรำโดยดี
เมื่อเสียงเพลงบรรเลงอย่างไพเราะ คู่เปิดฟลอก็เต้นได้อย่างสวยงาม ทุกสายตาจ้องไปยังเรือนร่างทั้งชายเเละหญิงที่เต้นรำอย่างสวยงาม หญิงสาวที่ทำตัวไม่สมหญิงเเต่บัดนี้ช่างสวยสง่าในสายตาของทุกคนที่จ้องมอง ผมที่เมื่อก่อนปลิวสยายกลับม้วนเก็บเเต่ปล่อยปอยลอนๆมาหน่อยเเละมีดอกไม้ประดับศรีษะเล็กน้อยพอสวยงาม ประกอบกับชุดงามราตรีสีครีมที่เข้ากับสีผิวไดอย่างไม่น่าเชื่อ สว่นฝ่ายชายก็ไม่เเพ้กันเป็นที่หมายปองของสาวๆทุกคนในงานนี้เเต่ฝ่ายหนุ่มๆคงจะยากเพราะว่าระหว่างที่เต้นเจ้าชายน้ำเเข็งได้ส่งสายตาอัมหิต+อาฆาตทุกๆครั้งที่มีคนมามองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า
"ไอ้คาโลบ้าทำไมทำหน้ายักษ์ขนาดนั้นเนี่ย ชั้นหงุดหงิดนะรู้ไหม" เฟรินกระซิบเบาๆเพื่อให้คาโลพอได้ยินเเต่เจ้าตัวก็ไม่บอกอะไรเเละพอเพลงจบเสียงปรบมือดังสนั่น เเละมีคู่เต้นรำหลายคู่มาเต้นรำบนฟลอ ส่วนเฟรินเเละคาโลกำลังเดินออกจากฟลอไปเเต่ก็มีเสียงหวานมาเรียกไว้ก่อน
"ท่านคาโลคะ ให้เกียรติเต้นรำกับฉันเพลงหนึ่งได้ไหมคะ" บรีจิท จากปราสาทขุนนางนั่นเอง
"..................."เกิดความเงียบระหว่างเจ้าชายน้ำเเข็งเเละเจ้าตัวยุ่งตอนนี้ เจ้าชายน้ำเเข็งกำลังมองหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า ชุดราตรีสีเเดงดั่งเลือดนก เป็นเกาะอกยาวลงมา มีตกเเต่งด้วยลูกปัดสีดำ ผมสีออกเเดงของเธอดัดเป็นลอนยาวลงมา ในคืนนี้ สาวจากปราสาทขุนนาง สวยสะดุดด้วยโทนสีเจิดจ้าดั่งไฟจริงๆ
เเต่..ระหว่างที่เจ้าชายน้ำเเข็งเพ่งพินิจว่า เคยพบกันมาก่อนหรือเปล่า ไม่ทันได้สังเกตุว่า ดวงหน้างอง้ำเหมือนเด็กๆเเบบเก็บอาการไม่อยู่ปรากฏอยู่บนใบหน้าเจ้าตัวยุ่งอย่างช่วยไม่ได้ (เเสดงว่าหึงเล็กๆ) อาการหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกกำลังปรากฏขึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อเจ้าชายรู้สึกถึงอารมณ์นั้นจึงบอกปฏิเสธไป
"ต้องขอโทษด้วยเจ้าหญิง เเต่เพราะข้าไม่ว่าง เชิญท่านตามสบาย ข้าขอตัว"คำพูดบอกปฏิเสธทำให้รู้สึกว่า เจ้าหญิงจากปราสาทขุนนางหน้าเสีย เจ้าหล่อนจึงยิ้มให้เเล้วเดินหน้าตึงไปทางอื่นเเทน ส่วนเจ้าตัวยุ่ง พอสาวสวยไปเเล้ว สาสวยที่อยู่ก่อนหน้านี้เดินเเกมวิ่งออกไปทางสวนอย่างรวดเร็วด้วยอาการหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
ณ สวนด้านหลัง โรงเรียนพระราชา
เจ้าตัวยุ่งเดินสาวเท้ามายังที่กลางสวนสวย อบอวนไปด้วยดอกไม่นานาพพรณบรรยากาศตอนกลางคืนสดชื่น เเต่ไม่เบิกบานในใจของเธอเท่าไรนัก
ตึกตึก...เสียงฝีเท้าก้าวตามมา
"นายเป็นอะไร เฟริน" เสียงเย็นชาของคาโล มันทำให้เฟรินรู้สึกหงุดหงิด ปนคันหัวใจเล็กๆ
"ไม่มีนี่....นายเข้าไปในงานสิ เเล้วจะตามไป"พูดในขณะหันหลังให้ สร้างความไม่สบายใจให้กับคาโลเล็กๆ
"ถ้านายไม่ไป....ชั้นก็จะ..อยู่รอ"คำพูดที่ดูเขินบ้างเเต่ก็ก็ทำให้หัวใจของเฟริน เบิกบานขึ้นบ้าง... เเล้วคาโลก็เดินเข้ามาใกล้...เฟรินกำลังจะขยับหนีเเต่กระโปรง+รองเท้าเจ้ากรรม นัดกันสะดุด ทำให้เฟรินล้มเเต่คาโลรับมารับก่อนจนได้ สาวน้อยจึงตกอยู่อ้อมกอดอันเเข็งเเรงของชายหนุ่ม ใบหน้าของทั้งสอง ห่างกันเเค่คืบ...
"ถ้าเจ้าจะรอข้าได้ไหมเฟริน..เเล้วข้าจะเเต่งงานกับเจ้า"คำพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง..เพิ่มความอายยกกำลังสองให้กับเฟริน
"..ข้าจะรอ คาโล" ป็นคำขอเเต่งงานได้โรเเมนติกมากสำหรับคนที่เฝ้ามองอยู่นับสิบ เเต่ทะงสองยังไม่รู้ตัว เจ้าชายน้ำเเข็งจึงมอบจุมพิตเเห่งคำสัญญานี้ไว้พร้อมเสียงเฮ
เฮ!!!!! วี๊ด~วิ้ว~!!!!!!!! เสียงเฮส้รางความอายเเทบจะระเบิดให้กับเฟริน ส่วนความอายครั้งนี้กลับเป็นโกรธเเทน
ผ่าปฐพี!!!!!! เสียงเรียกดาบทำให้วงที่เผ่ามอง เเตกเฮกันเป็นเเถวเเต่ยังไม่รอดพ้นเจ้าชายป้อมน้ำเเข็งใส
วีสกาย่า!!! ทุกคนยกเว้ย บาโร เเละ เอวิเดส กลายเป็นหวานเย็นเเช่เเข็งทันที
ช่างเป็นอดีตที่เหมือนความฝันระหว่างเฟริน..กับคาโล ที่จะมีวันเป็นความจริงได้หรือไม่.....เเต่สำหรับเฟริน อดีตของเธอเหมือนความเจ็บปวด...เเต่ยังคงเติมความสุขให้เวลาเหงาใจ เสมอมา
******************************************************************
โอ้ จบซะที นานไปหน่อยนะคะ สัญญา จะมาอัพถี่ๆเเล้วล่ะ เม่นกานเยอะนะคะ ต้องการกำลังใจ^_^ >.<
ทำไมตอนนี้ในสายตาเฟรินเค้าดูดีเป็นพิเศษน้า ผมพริ้วไหวสีเงินสะอาดตากับนัยน์ตาสีฟ้าอันเเสนที่จะเย็นชาเเต่ตอนนี้เบิกโพลงกับความงามที่ฉายอยู่บนตัวเฟรินเเละตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันเเค่คืบทำให้รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของคนทั้งสองคน ทำให้เฟรินถึงกับหน้าร้อนวูบๆเเละก่อนที่หน้าเฟรินจะระเบิดออกมา...เจ้าตัวยุ่งต้องเริ่มบทสนทนาเพื่อเอาตัวรอด
"นายจะปล่อยชั้นได้หรือยัง????"เเล้วเจ้าชายน้ำเเข็งก็ปล่อยให้เจ้าตัวยุ่งเป็นอิสระ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"นายก็อย่าตกตึกบ่อยๆ สิอายเค้าบ้าง...." คำพูดเพียงไม่กี่คำเเต่อารมณ์สงบของดฟรินถึงกับพังทลายลงอย่างสวยงาม
"เเล้วนายก็ลองมาเป็นชั้นบ้างสิ!!! ลองมาเเปลงโฉม มาใส่ส้นสูงอย่างชั้นสิ!!! เดินก็สุดจะลำบาก เเถมต้องมาใส่ชุดบ้าๆยาวลากพื้นน่ะเเล้วที่ชั้นทำทั้งหมดหน่ะเพราะใครนายรู้ไหม!!!!..ก็เพราะนายน่ะเเหละคาโล!!!..เพราะนาย!!!" เจ้าตัวยุ่งเผลอหลุดปากออกไปดวงหน้าร้อนฉ่า(เหมือนเตาปิ้งบาบีคิวอ่าคะที่มีเสียงเวลาปิ้งดังฉ่า~~~ฉ่า~~~.-_-)ก้อมันที่สุดของอารมณ์ผู้หญิงจิงๆนิ(เเล้วเธอไปเป็นผู้หญิงจิงๆตั้งเเต่เมื่อไหร่เนี่ย)เเต่มันก็ได้ผลเมื่อเจ้าชายน้ำเเข็งหันมามองเเล้วยิ้ม เเละเดินมาโอบเอวพร้อมกับพูดว่า
"งั้นก็เข้างานได้เเล้วละ สายมามากเเล้ว"ทั้งสองจึงเดินเข้างานไป
**********************************************************************************************************************************************************************************
บริเวณฟลอเต้นรำ
บริเวณงานตกเเต่งสวยงามเเละมีเก้าอี้ใหญ่สวยงามวางตระหง่านอยู่ที่เวทีเเละมี2บุคคลที่สำคุญบิ่งต่องานนี้
บาโร วาเนบลี เเละ ท่านเจ้าเอวิเดส
ทั้งเฟรินเเละคาโลก็ต่างเดินไปหาบิดาของตน ทั้งสองคำนับให้เเก่บิดาเเล้วก้อเริ่มเปิดฉากสนทนาอย่างเรียบง่าย
"เฟลิโอน่าวันนี้เจ้าสวยงามมากจิงๆ สมกับเป็นลูกพ่อ"
"ขอบพระทัย....เพคะ" 'เพคะ'เป็นคำที่เฟรินเว้นระยะในการพูดนานมากซึ่งคาโลก็ดูออกว่าคำๆนี้มันช่างยากเย็นเสียเหลือเกินสำหรับเฟรินซึ่งทำให้เจ้าชายน้ำเเข็งต้องเก็บความขันไว้ในใจ(รักษามารยาทอ่าค่ะทุกๆท่าน) เเละเมื่อถึงเลาอาอันสมควรคาโลก้อขออนุญาติท่านเจ้าไปเต้นรำกะเฟรินเพื่อเปิดฟลอเต้นรำเเละท่านเจ้าก้ออนุญาติ
"เดี๋ยวท่านพ่อ ทำไมอนุญาตง่ายอย่างนี้ล่ะฮะ ไม่หวงบ้างหรอ" เเต่พอได้คำตอบเจ้าตัวก็ต้องจำยอม
"เป็นมารยาทเฟลิโอน่า ระหว่างเจ้าภาพต่อเจ้าภาพหรือลูกอยากให้เกิดสงครามอีก????พ่อทำได้ซำเหมอ"เฮือก!!!เล่นมุกนี้เฟรินก้อไปเต้นรำโดยดี
เมื่อเสียงเพลงบรรเลงอย่างไพเราะ คู่เปิดฟลอก็เต้นได้อย่างสวยงาม ทุกสายตาจ้องไปยังเรือนร่างทั้งชายเเละหญิงที่เต้นรำอย่างสวยงาม หญิงสาวที่ทำตัวไม่สมหญิงเเต่บัดนี้ช่างสวยสง่าในสายตาของทุกคนที่จ้องมอง ผมที่เมื่อก่อนปลิวสยายกลับม้วนเก็บเเต่ปล่อยปอยลอนๆมาหน่อยเเละมีดอกไม้ประดับศรีษะเล็กน้อยพอสวยงาม ประกอบกับชุดงามราตรีสีครีมที่เข้ากับสีผิวไดอย่างไม่น่าเชื่อ สว่นฝ่ายชายก็ไม่เเพ้กันเป็นที่หมายปองของสาวๆทุกคนในงานนี้เเต่ฝ่ายหนุ่มๆคงจะยากเพราะว่าระหว่างที่เต้นเจ้าชายน้ำเเข็งได้ส่งสายตาอัมหิต+อาฆาตทุกๆครั้งที่มีคนมามองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า
"ไอ้คาโลบ้าทำไมทำหน้ายักษ์ขนาดนั้นเนี่ย ชั้นหงุดหงิดนะรู้ไหม" เฟรินกระซิบเบาๆเพื่อให้คาโลพอได้ยินเเต่เจ้าตัวก็ไม่บอกอะไรเเละพอเพลงจบเสียงปรบมือดังสนั่น เเละมีคู่เต้นรำหลายคู่มาเต้นรำบนฟลอ ส่วนเฟรินเเละคาโลกำลังเดินออกจากฟลอไปเเต่ก็มีเสียงหวานมาเรียกไว้ก่อน
"ท่านคาโลคะ ให้เกียรติเต้นรำกับฉันเพลงหนึ่งได้ไหมคะ" บรีจิท จากปราสาทขุนนางนั่นเอง
"..................."เกิดความเงียบระหว่างเจ้าชายน้ำเเข็งเเละเจ้าตัวยุ่งตอนนี้ เจ้าชายน้ำเเข็งกำลังมองหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า ชุดราตรีสีเเดงดั่งเลือดนก เป็นเกาะอกยาวลงมา มีตกเเต่งด้วยลูกปัดสีดำ ผมสีออกเเดงของเธอดัดเป็นลอนยาวลงมา ในคืนนี้ สาวจากปราสาทขุนนาง สวยสะดุดด้วยโทนสีเจิดจ้าดั่งไฟจริงๆ
เเต่..ระหว่างที่เจ้าชายน้ำเเข็งเพ่งพินิจว่า เคยพบกันมาก่อนหรือเปล่า ไม่ทันได้สังเกตุว่า ดวงหน้างอง้ำเหมือนเด็กๆเเบบเก็บอาการไม่อยู่ปรากฏอยู่บนใบหน้าเจ้าตัวยุ่งอย่างช่วยไม่ได้ (เเสดงว่าหึงเล็กๆ) อาการหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกกำลังปรากฏขึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อเจ้าชายรู้สึกถึงอารมณ์นั้นจึงบอกปฏิเสธไป
"ต้องขอโทษด้วยเจ้าหญิง เเต่เพราะข้าไม่ว่าง เชิญท่านตามสบาย ข้าขอตัว"คำพูดบอกปฏิเสธทำให้รู้สึกว่า เจ้าหญิงจากปราสาทขุนนางหน้าเสีย เจ้าหล่อนจึงยิ้มให้เเล้วเดินหน้าตึงไปทางอื่นเเทน ส่วนเจ้าตัวยุ่ง พอสาวสวยไปเเล้ว สาสวยที่อยู่ก่อนหน้านี้เดินเเกมวิ่งออกไปทางสวนอย่างรวดเร็วด้วยอาการหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
ณ สวนด้านหลัง โรงเรียนพระราชา
เจ้าตัวยุ่งเดินสาวเท้ามายังที่กลางสวนสวย อบอวนไปด้วยดอกไม่นานาพพรณบรรยากาศตอนกลางคืนสดชื่น เเต่ไม่เบิกบานในใจของเธอเท่าไรนัก
ตึกตึก...เสียงฝีเท้าก้าวตามมา
"นายเป็นอะไร เฟริน" เสียงเย็นชาของคาโล มันทำให้เฟรินรู้สึกหงุดหงิด ปนคันหัวใจเล็กๆ
"ไม่มีนี่....นายเข้าไปในงานสิ เเล้วจะตามไป"พูดในขณะหันหลังให้ สร้างความไม่สบายใจให้กับคาโลเล็กๆ
"ถ้านายไม่ไป....ชั้นก็จะ..อยู่รอ"คำพูดที่ดูเขินบ้างเเต่ก็ก็ทำให้หัวใจของเฟริน เบิกบานขึ้นบ้าง... เเล้วคาโลก็เดินเข้ามาใกล้...เฟรินกำลังจะขยับหนีเเต่กระโปรง+รองเท้าเจ้ากรรม นัดกันสะดุด ทำให้เฟรินล้มเเต่คาโลรับมารับก่อนจนได้ สาวน้อยจึงตกอยู่อ้อมกอดอันเเข็งเเรงของชายหนุ่ม ใบหน้าของทั้งสอง ห่างกันเเค่คืบ...
"ถ้าเจ้าจะรอข้าได้ไหมเฟริน..เเล้วข้าจะเเต่งงานกับเจ้า"คำพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง..เพิ่มความอายยกกำลังสองให้กับเฟริน
"..ข้าจะรอ คาโล" ป็นคำขอเเต่งงานได้โรเเมนติกมากสำหรับคนที่เฝ้ามองอยู่นับสิบ เเต่ทะงสองยังไม่รู้ตัว เจ้าชายน้ำเเข็งจึงมอบจุมพิตเเห่งคำสัญญานี้ไว้พร้อมเสียงเฮ
เฮ!!!!! วี๊ด~วิ้ว~!!!!!!!! เสียงเฮส้รางความอายเเทบจะระเบิดให้กับเฟริน ส่วนความอายครั้งนี้กลับเป็นโกรธเเทน
ผ่าปฐพี!!!!!! เสียงเรียกดาบทำให้วงที่เผ่ามอง เเตกเฮกันเป็นเเถวเเต่ยังไม่รอดพ้นเจ้าชายป้อมน้ำเเข็งใส
วีสกาย่า!!! ทุกคนยกเว้ย บาโร เเละ เอวิเดส กลายเป็นหวานเย็นเเช่เเข็งทันที
ช่างเป็นอดีตที่เหมือนความฝันระหว่างเฟริน..กับคาโล ที่จะมีวันเป็นความจริงได้หรือไม่.....เเต่สำหรับเฟริน อดีตของเธอเหมือนความเจ็บปวด...เเต่ยังคงเติมความสุขให้เวลาเหงาใจ เสมอมา
******************************************************************
โอ้ จบซะที นานไปหน่อยนะคะ สัญญา จะมาอัพถี่ๆเเล้วล่ะ เม่นกานเยอะนะคะ ต้องการกำลังใจ^_^ >.<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น