๐~[ รักเปรี้ยวๆ เมื่อสาวเฮี้ยวมาเจอรัก]~๐

ลำดับตอนที่ #4 : ๐~พบกัน(อีกครั้ง)~๐ (สั้นหน่อยนะ)

ตอนที่ 4

นั่นคือห้องของเธอ!!!0.0 โอว noo มันช่างโอ่อ่าสำหรับยัยจอมห้าวจริงๆ(ทำไงได้ คนมันจน -_-) ห้องให้ติดเเอร์ 0.0โอ้ววววว เเทบจะวิ่งไปกอดเสาห้องเลยด้วยซ้ำ เพราะว่า ยัยปุ่นนั้นอยู่โรงเรียนรัฐมาก่อน ห้องก็ห้องพัดลมเก่าๆที่วันไหนซักวันมันจะตกโดนหัวใครซักคนที่ห้องของเธอ ตอนนี้ความรู้สึกของเธอคือ

     ' กรี๊ดดดด ชอบค่า ' ประมานนั้น เเล้วพอเธอย่างก้าวจะเดินไปที่ห้องของตัวเองนั้นก็เกิดเหตุไม่คาดฝันเพราะเธอดันเดินไปมองในห้องไปทำให้

    ' ตุบ ' เสียงที่ร่างสูงโปร่งชนกับอะไรซักอย่างที่สูงกว่า เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไมองด้วยเเววตาขอโทษสุดๆ เเล้วก็ต้องโตะจายยย เพราะว่า คนที่เดินชนนั้น

 ' 0.0  นาย!!!  '

     "หึ....เดินน่ะ มองด้วย ไม่ใช่สักแต่จะเดิน...ยัยบ้า" เสียงเสียงเย็นเยียบแต่แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน ตอกเข้าไปกลางหน้าฉัน ฮึ่ย!เกิดมากระทั่งอายุอานามก็16ปี ไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย ฉันส่งสายตาทิ่มแทงซึ่งถ้าเปลี่ยนเป็นอาวุธได้ นายนั่นตายตั้งแต่ฉันปรายตาไปมองมันแล้ว แต่มันก็ไม่ทำให้รอยยิ้มเยาะนั่นมันเลือนลงไปเลย!
    

      “หลีกไป ฉันจะไปเรียน”

       “นายนั่นแหละที่ควรหลบฉัน!”

       “รู้สึกว่า แค่เมื่อเช้ามันจะไม่พอใช่ไหม”

แล้วนัยน์ตาดีสำขลับจ้องลงไปยังใบหน้าของคนตรงหน้า เหมือนทำให้เธอถูกสะกดนิ่ง เขาก็เลื่อนสายตาลงมาที่พาสเตอร์แผ่นใหญ่ที่แปะอยู่บนใบหน้าสาวน้อยตรงหน้า

แต่เขาก็ต้องฉงนเมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลของสาวน้อยมองเขาอย่างท้าทาย

       “ก็เพราะแบบนี้ไงฉันถึงจะมาบอกนายว่า”

เพี๊ยะ!!!!!! ฝ่ามือน้อยๆวาดลงไปสุดแรง หน้าของคนสูงกว่าหันไปตามแรงตบ

       “ฉันไม่ยอมให้ใครมาตบฉันฟรีๆหรอกนะ”

ในที่สุดปุ่นก็ได้แก้แค้นจากเมื่อเช้า แล้วขาเรียวเดินเร็วๆไปยังหน้าประตูห้องเรียน ปุ่นก็รู้สึกสัมผัสนุ่มๆที่ต้นแขน แต่ไม่ทันที่สมองจะประมวลผลร่างบางก็ถลาเข้ามาในอ้อมกอด ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างตวัดไปมองคนกอดจากด้านหลังถึงกับชะงัก ด้วยนัยน์ตาขุ่นจัดแสดงถึงความโกรธ

       “กล้าดียังไงมาตบฉัน!!!!”

       “แล้วนายกล้าดียังไงมาตบฉันล่ะ!”

       “แล้วเพื่อนเธอกล้าดียังไงมาตบน้องหนูล่ะ”

       “เพี้ยนหรือเปล่า ยัยเด็กนั่นตบตัวเอง-*-!”

       “หาคำแก้ตัวให้ดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง คนบ้าที่ไหนจะมาตบตัวเองแรงขนาดนั้น”

ฉันมองไปยังนัยน์ตาสีดำสนิทนั้น ชิ มันไม่คิดจะปล่อยเลยใช้มั้ย ฉันขี้เกียจเถียงกับมันและ =3= คนบ้าอะไร หลงกันหน้ามืดตามัว แต่ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือหลุดจากอ้อมกอดของนายนี้ แต่ ..... ยิ่งดิ้นยิ่งรัด ไม่ใช่งูนะเฟ้ย!ฉันหันไปทำท่าจะต่อยนายหน้าหล่อนี่แต่เค้าก็จับแขนฉันไพล่หลัง ตอนนี้นัยน์ตาของเขาสะกดฉันให้หยุดดิ้น แล้วก็มีระฆังที่พระเจ้าทรงโปรดมาช่วยไว้ หลังจากทางเดินนรกนี่ไม่มีคนเดินฝ่านมาเลยT^T

       “0.0กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

เฮอะๆ ยัยเด็กสปอยนั่นกรี๊ดแล้วดิ้นเล่าๆ หุหุสะใจเล็กน้อย แต่แขนอันแข็งแกร่งนั่นผละออกจากตัวฉันเหมือนต้องของร้อน แต่นัยน์ตาของเขายังสงบอยู่แล้วปากได้รูปขยับเพื่อจะอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

       “มันมะ....”

"ไม่ต้องมาพูด!!! พี่ต้อมชอบมันใช่มั้ย " โห  มีหึงด้วยแฮะ เเต่ฉันก็อาศัยจังหวะนี้เเหละ ค่อยๆย่องเเล้วเดินจากไป.......กว่านายนั่นจะมองมา ฉันก็จากไปไกลเเล้ว อิอิ^_^

**************************************************************

สั้นหน่อยนะคะเนี่ย =3= ขอโทษทีนะคะ บทรีไรท์ตาลหายหมดเลย ต้องพิมใหม่ T^T