คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ฆาตกรรม [ ออฟฟิศ ]
ไอรินมอหน้านายสมพษ์ไม่สาสายา
" เฮ้อ ไม่ใ่เสื้อผ้าอทุนหรอรับ ที่ผมื้อผ้า็เพื่อระลึถึทุนที่หายไปเท่านั้น เอาไปรวสอบเลยรับ เป็นเสื้อผ้าใหม่ทั้หม และผมมีใบเสร็อยู่ที่บ้าน้วย " นายสมพษ์ล่าวอย่าริใ
" แ่เวลาที่ทุนหายัวไป ุเป็นนแ้วามนแรเสมอ ถึะมีไม่ี่นที่แม่อเธอไปแ้เอ็เถอะ ุ้อารปปิหลัานใ่มั้ย " ไอรินล่าว้วยนํ้าเสียเ้มรืม
" ุเทรับ ผมแ่เป็นห่วลูน้ออผมเท่านั้นเอ " สมพษ์ล่าว
" ืออย่าี้นะรับ ทั้ 8 นเนี่ยมาปรึษาผมเรื่อที่มีโริามพวเาอยู่เรื่อย และเมื่อเาหายัวไปเนี่ย ผม็้อไปแ้วามทันที เพราะผมลัวว่าะมีอันรายับพวเา " สมพษ์ล่าวพลาทำท่าทาประอบ ไอรินเียบไปั่วรู่
ื้ ๆ เสีย้อวามในโทรศัพท์ไอรินัึ้น เธอไู้้อวามในโทรศัพท์ทันที
" พี่เทะ เนรวราบเลือแล้วพอมาเทียบับีเอ็นเอเป็นอุสมพษ์่ะ แล้วส่วนเสื้อผ้าในล่อเรารวสอบแล้วเป็นอใหม่่ะพี่ มีใบเสร็ารื้อริที่บ้าน่ะ " เมื่อไอรินเห็น้อวาม็เ้าใ
" โอเ่ะ ันเื่อุ " ไอรินล่าวและำลัที่ะเินออ แ่นายสมพษ์เหมือนะนึอะไรไ้เลยเรียไอรินไว้
" เอ่อ เี๋ยว่อนรับ พอมีนเริ่มหายเนี่ย ผม็เลยพยายามที่ะามสืบหน่ะรับ ผมไ้ภาพนร้ายมาาบ้านริสารับ " สมพษ์ล่าวพลายื่นโทรศัพท์ให้ไอรินู เธอมอไปที่รูปภาพนั้น เธอไ้สัเุเห็นรอยสัที่้อมืออนร้ายเป็นรูปัว L น่าะลายอไม้ ไอรินไ้มอไปที่้นแนอนายสมพษ์้วยแ่็ไม่พบ ไอรินเลยเปลี่ยนวามิใหม่
" ถ้าอย่าั้น ันอสอบสวนนในบริษัทอุเพิ่มเิมนะะ หวัว่าุะไม่ว่า " ไอรินล่าว
" รับ ไปที่ออฟฟิศผม็ไ้นะรับ ผม็สสัยนนึเหมือนัน " สมพษ์ล่าว ไอรินมอหน้าสมพษ์เพราะอยารู้ว่าเาสสัยใร
" ผมสสัย นายเษหน่ะรับ เพราะมันเป็นอบเที่ยว แล้วอีอย่ามันวผู้หิไม่ํ้าหน้า้วย " นายสมพษ์ล่าว
" แล้วุิยัไับนายิ " ไอรินล่าว
" อ่อ นายิเป็นหลานายอผมเอรับ ิเป็นนที่ไม่เ้าสัม ไม่อยามีเพื่อน พ่อผมเลยให้นายิมาทำานที่บริษัทรับ แ่นายิเนี่ยไม่มีอะไรหรอรับ " นายสมพษ์ล่าวไอรินพยัหน้าอบ
สิ้นสุารสอบสวนนายสมพษ์แล้ว ไอรินไ้เินทาไปที่ออฟฟิศนาวาพร้อมับพีท
บริษัทนาวา
เมื่อไอรินเินเ้ามาที่บริษัท ูเหมือนว่าพนัานบาส่วนะมาทำานแล้ว ไอรินไ้เินไปหาเษ เษที่ำลัทำานอยู่็หยุะัแล้วแหวนหน้าึ้นมามอไอริน
" สวัสี่ะ ันอุย้วยหน่อยไ้มั้ยะ " ไอรินล่าว นายเษมอหน้าไอรินเิปิเสธ แ่เมื่อ นายสมพษ์เินมา เา็้อำใไปุย้วย ทัู้่ไ้ไปที่ห้ออประุม
ห้อประุม
ไอรินนั่ลที่โ๊ะพีทไ้เอาโน๊บุ๊มาวาไว้รหน้าไอริน ไอรินูวีิโอสัพัแล้วเธอ็มอหน้าเษ เษสสัยเลยเอ่ยถามว่า " อยาะถามอะไร็ถามมาิ มอหน้าอยู่ไ้ " เษล่าว้วยวามไม่พอใพลาออระหว่าพูุย
" ูอารม์ร้อน่ายัเลยนะะ " ไอรินล่าว มอหน้าไอรินแล้วหันหน้าหนี
" วันเิเหุุลับบ้านไป่อนทำไมะ " ไอรินถาม้วยสีหน้าริั
" ผมอารม์ไม่ีนิหน่อย แ่ถึผมะลับ่อน็ไม่เห็นแปลเลยนิรับ เพราะวันนั้นเป็นานเลี้ยรบรอบ 25 ปีอบริษัท ไม่ใ่านวันเิผม " เษล่าวเิวนประสาทไอริน
" ุลับเวลาไหนะ " ไอรินถาม่อ
" ประมา 22:50 " เษล่าว
" ุลูหมีเินออมาาในาน มีนบอว่าุทะเลาะับุลูหมี เวลา 4 ทุ่ม " ไอรินล่าว
" เหอะ พวี้เสือในออฟฟิศเยอะี ใ่ผมทะเลาะับเธอเพราะเธอไม่ยอมรับรัผม อนแร็ูะมีใ สสัยไอธาามันะแพรวพราวมั้ " เษล่าวพราหมุนเ้าอี้ไปมา
" ุทะเลาะแล้ว ุไปไหน่อ " ไอรินล่าว
" ็ไปที่รถิ แล้ว็ออมา " เษล่าว ไอรินไ้มอหน้าพีทเพื่อให้พีทเปิูล้อวรปิว่าริมั้ย าภาพที่ลานอรถอบริษัทนั้น แสให้เห็นว่า พีทหัวเสียออมาแล้วอยู่ในลานอรถนานนับ 30 นาที ไอรินรู้ไ้ทันทีว่า เาไม่ใ่นร้ายแน่นอน เพราะว่านร้ายะใ้่วเวลา 30 นาที หรือ ั้แ่ 22:10 - 22:40 น.
" ันอูอมือทั้สอ้าอุไ้มั้ยะ " ไอรินล่าว
" อ่ะ ะูทำไมวะเป็นหมอูหรอ " เษล่าว พลาถแนเสื้อใหู้ ไอรินูแล้วว่าไม่มีรอยสัและไม่มีร่อรอยารลบเลยสั้วย เมื่อบารสอบสวน เธอไ้ลับไปที่สำนัานสืบสวนลับโนา
สำนัานสืบสวนลับโนา
( เราพลาอะไรไป รไหนที่ยัไม่ไ้หา นไหนที่ยัไม่ไ้ให้สอบปาำ นไหนมีพิรุธแล้วปปิไ้ีที่สุ ) ไอรินรุ่นิอยู่นานท่ามลาที่ประุมอทีมโนา ทุนในทีม่ามอไอริน้วยวามอยาที่ะ่วยเพราะไอรินนั่ิแบบนี้มาเป็นั่วโมไ้ " พี่ไอรินรับ พี่ไอรินิอะไรบอเราไ้มั้ยรับ เผื่อว่าพวผมะ่วยพี่ไ้ " พีทล่าวเิลัวไอรินุ
" ใ่่ะพี่พวเราเป็นทีมนะ ะให้พี่ทำานนเียวไ้ยัไ " เมย์ล่าว
" อืม….. ูเหมือนว่าไอรินะไม่พูอะไร
ริ๊ ๆ เสียโทรศัพท์อไอรินัึ้น ไอรินเหลือบไปมอที่โทรศัพท์แล้ววา แ่ปลายสาย็โทรมาเรื่อย ๆ
" เนว่าน้ออยาุยับพี่นะ รับสายหน่อยเถอะ่ะ เผื่อะิอะไรออ " เนล่าวพลายื่นโทรศัพท์ให้ไอริน เธอไ้รับสายโทรศัพท์อัยพล แ่ไอริน็้อหยุะัเหมือนเธอะิอะไรออ " ฮาโหลรับ ฮัลโหลๆ " ัยพลล่าวหลายรั้นไอรินหลุาวามิอัวเอ
" ว่าไ " ไอรินล่าว้วยนํ้าเสียราบเรียบ
" โถ่ วันนั้นพี่ทิ้ผมไปเลยนะ ใร้ายั " ัยพลล่าว
" เธอมีอะไร ันิานอยู่ " ไอรินล่าวพร้อมหันไปหาลูทีม
" ผมะบอว่าพี่ลืมระเป๋าไว้ในรถผม " ัยพลล่าว
" อืม เี๋ยวันไปเอา แ่นี้นะ…. " ไอรินำลัวาสายแ่ัยพลพูัไว้่อน
" เี๋ยวสิพี่ ผมไม่อยู่นะ รถผมออยู่ที่ลานอรถออนโ ผมะฝาุแไว้ที่พนัานนะ " ัยพลล่าว
" อืม โอเ " ไอรินล่าวพร้อมับวาสาย
ึ ึ ึ ึ เสียฝีเท้าอหัวหน้าเินมา " โถ่ พวุนี้ยันริ ๆ "
" พีท เราสามารถเ็ารโทรทีู่้สาธาะไ้มั้ย ว่าโทรมาาไหน " ไอรินล่าว
" โห่ว นี้ผมเินมาุิออเลยหรอ " หัวหน้าล่าว เนเบ้ปาทันที
" หัวหน้าะ ที่พีไอรินิออเพราะเ็นนั้น่าหาล่ะ ไม่เี่ยวับหัวหน้าเลยนะ " เนล่าว หัวหน้าไ้ยินแบบนั้น เาไ้แสท่าทีเินอาย
" ไ้รับ แ่โทรศัพท์สาธาะในอนนีู้เหมือนว่าะเลิใ้ไปแล้วรับ ผมะลอเ็ูให้นะรับ " พีทล่าวพร้อม้นหา้อมูล
" ทำไมพี่ถึเ็ารโทรสาธาะล่ะรับ " หมอนนท์ล่าว
" เพราะนร้ายใ้เบอร์สาธาระโทรปั่นปวนให้อีฝ่ายหวาลัว เพราะะนั้นารที่นร้ายโทรไ้ลอเวลานั้น แสว่าเา้อใ้โทรศัพท์สาธาะใล้บ้านอเา และเรา็ะไ้รู้ " ไอรินล่าว
" ฮั่นแหน่ ุยับเ็นนั้นไม่ถึนาที ิออเลยนะะ " เนล่าวแวไอริน
" ไร้สาระ " ไอรินล่าว เมื่อไอรินล่าวแบบนั้นทุนไ้แยย้ายันไปทำาน
" พี่ไอรินะ วันพรุ่นี้เป็นานไว้อาลัยอุลูหมี พี่ไอรินะไป้วยมั้ยะ " เมย์ล่าว
" ไปสิ แล้วทุน้อไป้วย " ไอรินล่าว
- พีท และหมอนนท์ ้อปลอมัวเป็นเ็ใหม่เ้าไปวบุมล้อวรปิทั้หม
- เมย์ เธอ้อไปเป็นพนัานเสริฟ เพื่อรอูวามเลื่อนไหว
- ส่วนเนรออยู่ที่นี่
เมื่อไอรินสั่านทุนเสร็เธอ็ไ้ลับมาอ่านเอสาร่อ เธอเปิเอสารไปมา เธอูที่อยู่อแ่ละน และ่อมาเธอูเอสารารลาหยุอพนัานอแ่ละน เธอไลู่ไปเรื่อย ๆ แู่เหมือนเอสาระเยอะเินไป เี๋ยวนะ วันที่ินนี่หายัวไปือวันที่ 23 มิถุนายน 2560 แ่เธอไ้โทรมาอวาม่าวยเหลือ ในวันที่ 24 มิถุนายน 2560 แล้วสาย็ัไป แสว่า นร้ายะ้อลาหยุวันนั้น หรือไม่็ลารึ่วัน ไอรินเปิูเอสาร ปี 2560 ทันที เธอไ้พบนที่ลาหยุแล้วมีอยู่สอน…..
ออฟฟิศนาวา
ไอรินมาที่บริษัทนี้อีรั้ เพราะวันนี้เป็นวันไว้อาลัย ลูหมี ูเหมือนว่านที่มาไว้อาลัยะเยอะน่าู เพราะลูหมีเป็นที่รัอใรหลายน พวเาทุนเลยรัเธอ
ไอรินมอไปที่รูปภาพอลูหมี เธอไู้ภาพลูหมีอย่าั้ใ ไม่นานเพื่อนอลูหมีที่มี นามว่า มิ่วั ไ้มายื่น้า ๆ แล้วมอไปที่รูปภาพอลูหมี " รูปเธอสวยัเลยนะะ " ไอรินเอ่ยม
" เป็นรูปภาพรั้สุท้ายอเธอ่อนที่เธอะไปหน่ะ่ะ " มิ่วัล่าว ไอรินไ้มอไปที่ภาพลูหมีอีรั้
" เอ่อ ภาพล่าสุหรอะ ทำไมที่ศพอเธอไม่มีผ้าพันอล่ะะ " ไอรินล่าวพลาหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปอเธอ
" ไม่มีหรอะ " มิ่วัล่าว้วยวามสสัย
" เป็นไปไ้มั้ยะว่าุลูหมีเธออาะเผลอวาไว้ที่ไหนสัแห่ " ไอรินล่าว
" เป็นไปไม่ไ้หรอ่ะ ลูหมีเธออบผ้าพันอมา เธอใส่มาทุวันเลยนะะ ไม่มีทาที่เธอะถอไว้แน่นอน่ะ " มิ่วัอบอย่ามั่นใ
" ถ้าอย่านั้นันอัว่อนนะะ " ว่าแล้วไอรินไ้เินสำรวรอบ ๆ าน เผื่อว่าเธอะเอนร้าย เพราะเธอมั่นใมาว่า้อเป็นนในบริษัทนี้แน่ ๆ เธอเินไปโยที่ไม่ทันไู้อะไร
ปึ! ไอรินนเ้าับายร่าให่ " อะไรวะ " ายผู้นั้นอุทานออมา้วยวามหัวเสีย เธอเยหน้าึ้นมามอพบว่าเป็นธาา เมื่อธาาเห็นหน้าอไอรินแล้ว " ุเทเอหรอรับ ผมิว่าเ็นที่ไหนะอี " ธาาล่าว ไอรินเห็นท่าทีธาาเปลี่ยนไวแบบนั้นเธอไ้อบไปว่า " อโทษ้วยนะะ พอีว่าไม่ทันมอหน่ะ่ะ เอ่อ…ให้ัน่วยเ็เสื้อให้นะะ เปื้อนไปหมแล้ว " ไอรินล่าว
" ไม่เป็นไรหรอรับ ผมมีุสำรอมาเปลี่ยนลอแหละรับ เผื่อว่าะมีเหุาร์แบบนี้ " ธาาล่าวพร้อมมอไปที่ผ้าพันออไอริน " ผ้าพันอสวยีนะรับ เหมาะับุมาเลย " ธาาล่าว สายาธาาอนนี้าเป็นประายมา
" อบุนะะ ุไม่ลอื้อให้แฟนุูล่ะะ เธอน่าะอบนะ " ไอรินล่าว
" ผมไม่มีแฟนหรอรับ เราเลิันไปั้นานแล้ว 10ว่าปีแล้วมั้รับ " ธาาล่าวพลาถอหายใแร
" อโทษ้วยนะะ ุเสียใแย่เลย อืม…..เอาเป็นว่า เทอเปลี่ยนเสื้อใหุ้แทนไ้มั้ยะ " ไอรินล่าว พลาลูบไล่ไปามัวธาา ธาามอามมือไอรินแล้วับไว้แน่น
" นัเลยนะรับ ผมัะอบแล้วสิ " ธาาล่าว ไอรินมอหน้าธาา้วยสายาอ่อนหวาน
ลานอรถ
ธาาเินไปที่ลานอรถพร้อมับไอริน ระหว่าทาที่เ้ามา าแสสว่ามันเริ่มมืมิลไปเรื่อย ๆ ไอรินมอไปรอบ ๆ เผื่อะพบอะไรที่ผิสัเุ เมื่อมาถึที่รถอธาาแล้วมันมืมา ๆ
" ที่นี่มืัเลยนะะ หลอไฟน่าะเสีย " ไอรินล่าวพร้อมมอไปที่เพานเอับล้อวรปิ 2 ัว
" หลอไฟเสียหน่ะรับ อีอย่าผมอบที่มื ๆ ผมว่ามันื่นเ้นี " ธาาล่าวพร้อมมอเรือนร่าไอริน ไอรินหันมาเอสายาธาาแบบนั้น เธอไ้เินเ้ามาใล้ ๆ ทันที
" ไหนล่ะะ ุที่ะให้ันใส่ให้ " ไอรินเินเ้าไปแนบัวอธาาแบบประันิ ธาาเปิหลัรถอเาทันที ภายในหลัรถอเามีเสื้อสูทที่หลาสี ไอรินเหลือบไปเห็นเสื้อฮู๊อสีำทันที เสื้อฮู้นั้นูมีสีอะไรป่นเปื้อน้วยแ่้วยวามมื ไอรินไม่สามารถมอออไ้เลยว่ารอยเปื้อนนั้นืออะไร
ธาามอไอรินแล้วหยิบเสื้อมาออมา เป็นเสื้อสีนํ้าเิน " ุะใส่สีนี้หรอะ " ไอรินล่าว พลาเลือุใหม่
" ุสีนี้เหมาะมาว่านะะ วันนี้เป็นวันไว้อาลัยอลูหมี้วย " ไอรินล่าว ธาามอสีุแ่เาไม่ไ้พูอะไร ไอรินเลยถอเสื้ออธาาทันที สายาอธาามอไอริน้วยสายาเรียบเย ไอรินเหลือบไปเห็นที่้อมืออธาา ไอรินเบิาว้าึ้นมา านั้นเธอไ้สวมเสื้อให้ับธาาใหม่ " ลอยสัสวยัเลยนะะ ุอบสัหรอ " ไอรินล่าวพลาืระุมเม็สุท้าย ธาา่อย ๆ เอามือทั้สอ้าอไอรินแล้วหันัวเธอมาิับท้ายรถ " ใ่รับ ผมอบสั " ธาาล่าวพลาสูมที่ผ้าพันออไอริน ไอรินสัเุท่าทีอธาาและยมือสสัาให้ล้อวรปิพีทที่วบุมล้อวรปิอยู่ไ้โทรศัพท์ไปหาไอรินทันที
ริ๊ ๆ เสียโทรศัพท์อไอรินัึ้น ธาาหยุารระทำอเาทันที ไอรินไ้หยิบโทรศัพท์ึ้นมารับ " พี่เทรับหัวหน้าเรียประุม่วน " พีทล่าว " โอเ ันะไปเี๋ยวนี้ " ว่าแล้วไอรินไ้วาสายไป ธาาไ้ยินเสียปลายสายแบบนั้นทำให้เาหัวเสียทันที
" เอ่อ…….อโทษ้วยนะะที่ทำให้เสียอารม์เลย " ไอรินล่าวพร้อมัุธาาให้เรียบร้อย
" ่าเถอะรับ ยัไเรา้อไ้เอันอีแน่ " ธาาล่าวพร้อมับับผ้าพันออไอริน
" ี่ะ เพราะัน็อยาเอุรอีเหมือนัน " ไอรินล่าว ทัู้่ไ้เินออไปาลานอรถ ธาาแยย้ายไปทำาน ส่วนไอริน็ไ้ลับไปที่ห้อวรปิ
ห้อวบุมล้อวรปิ
เมื่อพีทและหมอนนนท์เห็นไอรินทัู้่ไ้โผ่ลอไอรินทันที " พี่เทรับ ไม่เป็นอะไรใ่มั้ย " พีทล่าว พลามอเ็ไอริน ส่วนหมอนนท์็ีแอลฮอล์ใส่ัวไอริน " พี่ไม่น่าทำแบบนี้เลย " หมอนนท์ล่าว
ไอรินห้ามทั้สอนให้หยุารระทำทันที โยารแสท่าทีเอามือทัู้่ออไป
" โถ่พี่เทรับ พี่ไม่เห็น้อทำแบบนั้นเลย แ่ถแนเสื้อมันแล้วูรอยสัแ่นั้นเอ " พีทล่าว หมอนนท์เอ็พยัหน้าเพราะเาเห็น้วยับพีท
" เธอิว่านแบบนั้นะยอมถแนเสื้อใหู้่าย ๆ หรอ สายาอเาที่มอผ้าพันออพี่ มันเป็นประายมา และพี่มั่นใว่าเาเป็นาร " ไอรินล่าว
" แ่หลัานแ่นั้นมันไม่พอหรอรับ " หมอนนท์ล่าว
" เพราะะนั้นเรา็้อรอืนนี้….. " ไอรินล่าว
ลานอรถ
เป็นเวลาเที่ยืนแล้ว ที่พีท หมอนนท์ เมย์ และไอริน นั่รอนทุนลับไปหม พวเาไ้เินลมาลานอรถ ที่ธาาออยู่ประำ " ทุนพยายามหารอรอยรอเท้า รอยเลือนะ " ทุนรับทราบและ่วยันหาร่อยรอย
ร่อรอยไม่สามารถป่นเปือนไ้เพราะมีแ่ธาาเท่านั้นที่ล้าเ้าไปอรถที่นี่ เมย์ไ้สืบมาว่า มีเรื่อเล่า่อ ๆ ันมา 10 ปีแล้ว ว่าลานอรถในสุนี้มีเรื่อราว่า ๆ นานาว่า มีเสียรี๊ร้ออยู่เป็นประำ เลยไม่มีใรล้าอย่ารายเ้ามา
อนนี้หมอนนท์เอรอยเท้าและรอยเลือแล้ว เาไ้เ็บัวอย่านั้นมา ส่วนทา้านอไอริน็เอับรอยเลือหยอโที่ท้ายรถอธาา เมื่อทั้หมหาหลัานรบแล้ว พวเาไ้ลับมาที่สำนัานสืบสวนลับโนา
สำนัานสืบสวนลับโนา
ห้อวิเราะห์หลัาน
ไอรินรวบรวมที่หามาไ้ส่่อให้เนไปรวหาีเอ็นเอ่อ เมื่อเนรับอมาแล้วเนไ้รวหาทันที ทุนไ้แยย้ายันไปนอน เหลือแ่ไอรินเท่านั้น เธอไ้เินเ้ามาในห้ออัวเอ เธอเินไปวนมาภายในห้ออเธอแล้วิอยู่นานสอนาน นเธอัใสินใไ้แล้วว่า ะไปหาเบาะแสเพิ่มเิมที่ห้ออธาา…
.
.
.
END
ความคิดเห็น