คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 :I remember
I call it destiny
Chapter1 :I remember
มือเรียวสวยำลัยระเป๋าเินทาใบให่ลมาารถใบแล้วใบเล่า้วยใบหน้าเรียบึ พร้อมับิว่า
“เมื่อไหร่ะหมัทีวะ!” ไปแ่สามวันนะเว่ยะนอะไรันมาเยอะแยะ...
ป้าบ!!!
อะหืมมมถึะเ
ร่าเล็ถูมาราฟาเ้าให้ที่ใหล่ เไปเล็น้อย
ูิเสียัไปหรอ?
“อ๊าา ม๊าอ่ะ ะีแบทำไม” หันไปพูับหม่อมแม่้วยสีหน้าบึ้ึ
“พูาวะๆโว้ยๆอย่านี้ไ้ยัไน่ะลู ไม่สุภาพเลย รีบๆนลมาให้หมน่ะแ่นี้ทำบ่น ลูผู้ายะเปล่า ฮึ!”
เป็นุเลยเว้ย
พูบ็เินัวปลิวไปพร้อมับระเป๋าแบรน์เนมใบเล็
“อ๊าาาาาาา” แบฮยอนไ้แ่โอรวเบาๆ
“มาันั้หน ทำไมู้อมายระเป๋าอยู่นเียววะ”
ป๊าไปแลเิน
นูน่าเินามม๊าไปเมื่อี๊
ไอ้น้อเวรสอัว...
อ่าาาาา เล่นเ็นรถนระเป๋าันสนุสนาน น่าเอ็นู
“ไอพวลิ! มา่วยฮยอเ็นระเป๋าสิโว้ย!!!”
หลัาโยนหน้าที่ให้น้อสอน่วยันเ็นระเป๋า แบฮยอน็ัารล็อรถและเินัวปลิวนำหน้าน้อๆไปยัเาท์เอร์เ็อิน
โอ้ยยยยหุหิ
ทุนอาะสสัยว่าทำไมเาถึอารม์ไม่่อยีทั้ๆที่ำลัะไ้ไปเที่ยวสิโปร์ับรอบรัว
็พรุ่นี้เป็นวันเปิเทอมวันแรอเาน่ะสิ ปิเทอมั้เป็นเือนล่ะไม่ไป เสือ.. เอ้ย ันมาไปวัน่อนเปิเทอมหนึ่วัน ีนะฝาแับยอูเพื่อนสนิทอที่นั่้าๆให้แล้ว แล้วหยุไปั้สอวันเพื่อน็หมเรื่อะุยันแล่วว และยั้อมารับมือับพวเ็ป่วนประสาทสอนนี่อี น่าเบื่อะมั และอีอย่าประเทศสิโปร์็อยู่ใล้เส้นศูนย์สูรมาว่าเาหลีมา มัน็้อร้อนมาเลยน่ะสิ แบฮยอนเลียเหื่อเหนียวเหนอะหนะที่สุ
บ่น บ่น บ่น บ่น...
แบฮยอนเป็นนัเรียนมัธยมปลายปีที่สอ ที่โรเรียนแห่หนึ่ในรุโล ประเทศเาหลีใ้ รอบรัวแบฮยอนมีทั้หมหน มีป๊า ม๊า ูีนูน่าสุสวย แบฮยอนนรับใ้อหม่าม้าับนูน่า และน้อายัวแสบอีสอน อิน ับเฮุน เป็นนรับใ้อแบฮยอนอีที อินรียนมัธยม้นปีสุท้าย ส่วนเฮุนเรียนอยู่มัธยม้นปีสอที่เียวันันแบฮยอน
รอบรัวแบฮยอนัเป็นรอบรัวหรรษา เพราะอารม์ี(มา) และอบท่อเที่ยวันทุน โยเพาะไอน้อลิสอัว พลัเหลือล้นเลยล่ะ
“เยเฮ้ เร็วๆสิฮยอผมอยาไปยูนิเวอร์แลใะา” มัเน่โอโม่อบ้าน เฮุน วิ่เ็นรถปาหน้าแบฮยอนและหันมาะโนใส่หน้า
“ึ้นมานั่บนรถเ็นเลยฮยอ เี๋ยวผมาพาิ่ไปเอ” พูบ ไอน้อายัวำ อิน็เ็นรถมาน้าหลัเาทำให้เาล้มลไปนั่บนอระเป๋าบนรถเ็น แล้วิ่ไปอย่าเ็มสปี
“ว้า หยุว้อยยไอพวไฮเปอร์” รีบวิ่ไปยัไเรื่อบิน็ออเวลาเิมแหละ บาโบย่า!!
ในที่สุผม็แลนิ้ลเ้าเอร์อย่าปลอภัย ้ออบุน้อๆ
ป้าบ!
ป้าบ!
ฮึ เอาไปนละป้าบ โทษานทำให้เสียว(?)
ป้าบบ!!!!
ลั่นเลย
ใรวะ
อุ่ย หม่อมแม่บหัวพร้อมใ้นิ้วี้หน้าาโทษเา
เ็โว้ยยยยยยยยย
ใ้เวลาประมาสอั่วโม็มาถึสิโปร์แลน์แนเมอร์ไลอ้อน
วันนี้นมาสิโปร์ันเยอะมา โีที่รอบรัวเาไม่้อไป่อแถวเพื่อรวม. แ่สามารถไปนั่รอในห้อรับรอวีไอพีอสนามบินและให้พนัานเอาไปัารให้ไ้เลย ้ออบุป๊าริๆ
มีนไม่มานัในห้อรับรอห้อนี้ รอบรัวอเาเป็นรอบรัวให่ึเลือนั่ทีุ่โฟาุให่ในห้อรับรอ หม่าม้าใ้เาให้ไปหยิบอว่ามาให้ และลับมานั่ที่โฟามอน้อๆำลัเล่น.. เล่นบ้าอะไรวะ พ่นาแฟใส่หน้าัน เฮ้ออย่าไปพ่นโนใรเ้าละัน เาไ้แ่ส่ายหัวและ้มหน้าเล่นสมาร์ทโฟนอัวเอ่อ
เ็อินอวาวโลีว่า ไหนๆ็ไ้มาเที่ยวละ ิะว่ามาพัผ่อน่อนะไปเอวามริอันโหร้ายที่โรเรียนละัน
ำลัเลฟี่ไปอวเพื่อนๆไ้ัพั็รู้สึถึแรยวบบนที่วาแนอโฟาที่เานั่อยู่
ใรวะ เสร่อมานั่ นี่มันที่นั่อเานะ รอบรัวเา็นั่อยู่เ็ม ไม่แหามอะมั่
นี่ เบียลับะเลย
ยั ยัไม่ลุไปอี
ไหนอูหน้าหน่อย
เหลือบามอึ้นไป็เห็นแผ่นหลัยาววว อู้วสสัยเป็นนี้เีย เอ้ยัวสูสิ
ใส่เสื้อเิ้สีฟ้าอ่อน พร้อมับสะพายเป้ไว้ที่บ่า้า้าย นัท่อเที่ยวหรอ?
ผมหยิหยอยสีน้ำาลอ่อน หืม ทำผมทรนี้้อมั่นหน้าน่าู
โอ๊ะบร๊ะ หู ให่ มา
ยืัวไปูหน้า เห็นแ่้าน้า็ถือว่าหน้าาีใ้ไ้ มูโ่ าโ ะใ่นเาหลีรึ
ป่าวนะ
นหัวหยอยที่แบฮยอนพูถึำลันั่เล่นเมในโทรศัพท์อัวเอเลยไม่ทันสัเว่า
มีนำลัสำรวใบหน้าและร่าายอเาอยู่
อยู่ีๆร่าสู็เยิบัวเ้ามาอีทำให้หลัอร่าสูแทบิับใบหน้าอแบฮยอน
หืมมม ไรอ่ะ เยิบมาไมอ่ะ ใล้ไปแล้วนะเว้ยย
พรว!
เห้ย!
ู่ๆร่าสูหล่นพรวลมาบนัอแบฮยอน
ร่าสูหันมามอหน้าแบฮยอนและมวิ้ว
…อ้ะ
…หล่อ
เห้ย ไม่ใ่
“อะไรเนี่ย ลุไปสิวะ!”
เมื่อแบฮยอนเยหน้าึ้นไปมอ็เห็นมัเน่ทั้สออบ้านทำหน้าลืนไม่เ้าายไม่ออพร้อมับมอไปที่หน้าออผู้ายัวสูหัวหยอยนนั้น
นไ้ พวมันสร้าเรื่อันน้ายยย
“เอ่ออออ ผมอโทษรับ ็อินมันหลบแล้วผม็มอไม่เห็นุ”มัเน่เฮุนล่าวออมา้วยน้ำเสียที่สำนึผิเ็มที่ หราาาาาา ยัอีนะแ ยัมีหน้ามาโทษู่หูแอี
เฮ้ยนั่นพวมันวิ่หนีไปแล้ว
“เอ่อ ผม อโทษแทนน้อายอผม้วยรับพวเ้าไม่ไ้ั้ใ ุเลอะรไหนเี๋ยวผม่วยเ็..”
พูยัไม่ทันะบประโย ร่าสู็หันมาทั้ัว ทำให้แบฮยอนเห็นรอยเปื้อนาแฟบนเสื้อเิ้สีฟ้าอ่อนเป็นว... ให่.. พอๆับใบหูอเาเลย
“ท่าทาะ้อั” บอับร่าสู้วยสีหน้าและน้ำเสียสำนึผิ
ร่าสู้มลมอรอยเปื้อนที่เสื้ออัวเอและมวิ้วมาึ้นไปอี
…ายแล้วแบฮยอน เ้าไม่อบ เ้าะเป็นนสิโปร์รึป่าว ไ้ยินมาว่านสิโปร์เร่ในเรื่อวามสะอามา ะโนับิุทั้รอบรัวมั้ยเนี่ย เที่ยว็ยัไม่ไ้เที่ยว ภาษาอัฤษ็พูไม่ล่อ แ้ัว็ไม่ไ้ ายแน่ายแน่..
“เฮ้อ!” ร่าสูถอนหายใออมาเฮือให่ พร้อมับโบมือปัเป็นเิว่า ไม่เป็นไร ่ามันเถอะ พร้อมับหันหลัให้แบฮยอนทำท่าะเินออไป
“Wait! can I have your name…”
ายหนุ่มหัวหยอยไม่ไ้หันลับมา เาเพียแ่ยมือวาึ้นมาโบส่ๆและเินออไป
าห้อรับรอนั้นไป
แบฮยอนำสายาอเาอนที่มอมาไ้
แบฮยอนำเสื้อเิ้สีฟ้าอ่อนอเาไ้
แบฮยอนำใหล่ว้าๆและส่วนสูที่เพอร์เฟ์อเาไ้
แบฮยอนำทรผมหยิหยอยสีน้ำาลอเาไ้
และใบหูที่าเินนปิอเา แบฮยอนำมันไ้ทั้หม
..ะไ้เอันอีมั้ยนะ ..
เิสิ่ผิปิึ้นในใอแบฮยอนแล้วล่ะ
----------------------------------------------------------
Hello!
อนแรมาแล้ววว
รออน่อไป้วยนะะplease
#หมอมอ
ความคิดเห็น