ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วิหารบอสโกเลียม
ระยะทางจากบ้านของเทพเมโทรไปยังโรงเรียนนั้นไม่ไกลนักสำหรับการเดินทางโดยรถม้าแห่งเทพ แต่ถ้าเปลี่ยนมาเป็นการเดินแทนคงต้องใช้เวลาราว ๆ 8 ชั่วโมง บรรยากาศภายนอกของการเดินทางมีแต่เพียงสายลมและแสงสว่างเท่านั้น ไม่มีสิ่งสวยงามสะดุดตาเลยแม้แต่น้อย จึงยังความสงสัยมาสู่ซีโอล แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร เพราะในใจคิดเพียงว่า เดี๋ยวก็คงถึงโรงเรียน ค่อยไปถามเพื่อนหรือคุณครูก็ได้ เวลาก็ยังคงดำเนินผ่านไปเรื่อย ๆ พร้อม ๆ กับการอดทนของซีโอลที่ลดลงไปอย่างต่อเนื่อง ไม่มีเสียงพูดคุย หัวเราะ หรือเสียงแปลก ๆ ให้ได้ยินเลย แต่แล้วกลับมีเสียงหนึ่งแทรกผ่านอากาศออกมา
“ ทำไมมีแต่ความว่างเปล่าอย่างนี้ ” ซีโอลพึมพำกับตัวเอง โดยหวังว่าจะมีใครสักคนสนใจและตอบคำถามของเขา
“ นี่คือช่องข้ามกาลเวลา ” เทพีนีออนนาสตอบ “ เจ้ามองออกไปโดยรอบอาจจะเห็นเป็นสิ่งว่างเปล่า แต่ข้าอยากให้เจ้าดูนี่ ” นางหยิบหน้ากากออกมา 1 อัน เป็นหน้ากากสีขาวบริสุทธิ์ บริเวณรอบตามีขนของนกนางนวลประดับอยู่กับหอยมุขสีเงินเงางาม “ ลองสวมดู เจ้าอาจจะเห็นในสิ่งที่เจ้าต้องการบ้างก็ได้ ”
ทันทีที่ซีโอลสวมหน้ากาก ภาพของความวุ่นวายก็ปรากฏอยู่ตรงด้านหน้า เสียงพูดคุยกันจอแจ รถแห่งเทพที่วิ่งไปบนเส้นทางของตนเอง ร้านค้ามากมายตั้งอยู่ข้างทาง หรือแม้กระทั่งคนทำงานทั่วไป ภาพเหล่านี้ซีโอลมองไม่เห็นในทีแรก แต่กลับปรากฏต่อหน้าของเขาเมื่อใส่หน้ากากนี้
“ หน้ากากรอเวลา ” เทพีเอ่ยขึ้น “ เจ้าคงแปลกใจสินะ แท้จริงแล้วพวกเราทุกคนมองเห็นภาพทั้งสองข้างทางชัดเจนแม้จะไม่ต้องใส่หน้ากากนั่น แต่เจ้ายังเล็กเกินไป สายตาจึงไม่สามารถแยกระยะเวลาที่แตกต่างออกจากความเร็วที่หมุนไปได้ ไว้เจ้าโตกว่านี้ เจ้าก็จะมีการมองที่ดีขึ้น ตอนนั้นเจ้าก็คงไม่ต้องใช้หน้ากากนี้หรอก ”
ซีโอลถอดหน้ากากออกเพราะเขาคิดว่า เขาอยู่เงียบ ๆ บนรถแห่งเทพคันนี้ดีกว่าที่จะเห็นความวุ่นวายภายนอก รถก็แล่นไปเรื่อย จนในที่สุดก็หยุดลง ณ หน้าวิหารแห่งหนึ่ง
ที่แห่งนี้มีชื่อว่า วิหารบอสโกเลียม เป็นสถานที่ให้ความรู้เพียงแห่งเดียวในโลกของเทพ ภายนอกของวิหารนั้น ล้อมรอบด้วยกำแพงที่ทำจากแก้วรายล้อมอยู่ทุกทิศทาง ไม่สามารถวัดขนาดของความยาวได้ ทางด้านหน้ามีน้ำพุแห่งฝน น้ำจากน้ำพุนี้จะกลายเป็นฝนตกลงไปให้ราษฎรได้เพาะปลูก ด้านซ้ายและด้านขวาจะเป็นสวนขนาดใหญ่ไว้ให้พวกเด็กได้วิ่งเล่น และเป็นที่คอยประลองฝีมือในวิชาเรียนการต่อสู้ ถัดจากน้ำพุไปด้านหลังเป็นวิหารขนาดใหญ่ ภายนอกประดับด้วยหยกสีเขียวอ่อนทั้งหลัง มีเสาค้ำยันทำจากหินกล้าพร้อมด้วยเพชรน้ำงามรายรอบ ประตูทางเข้าทำจากไม้สักชั้นดี ภายในแบ่งออกเป็นส่วนต่าง ๆ เพื่อให้คนที่จะมาสมัครเรียนเลือกเรียนในด้านที่สนใจ
“ ถึงแล้ว เราจะพาเจ้าเข้าไปแล้วกัน ”
ประตูวิหารเปิดออก ความสว่างที่เกิดจากพลอยหลากสีสะท้อนกับแสงออกมา ทำให้ซีโอลถึงขนาดต้องหลับตาไปสักพักหนึ่ง
“ ยินดีต้อนรับสู่วิหารบอสโกเลียม เทพีนีออนนาส ”
“ ยินดีที่ได้พบ เทพโปรดารอน ”
เทพโปรดารอนปรากฏตัวในชุดเสื้อคลุมสีฟ้าเข้ม บริเวณหัวเข่าทั้งด้านซ้ายและด้านขวา มีการปักดิ้นสีทองและเหลืองเข้มเป็นรูปวิหารบอสโกเลียม ชายกางเกงเป็นรูปงูขนาดใหญ่ขดตัวอยู่ภายใน เสื้อคลุมตัวนอกเย็บแบบไขว้ไปมาเหมือนลายจักสาน ส่วนเสื้อตัวในเป็นสีฟ้าอ่อน เข็มขัดเป็นสีดำกำมะหยี่ เหน็บกระบี่สีเขียวแก่เอาไว้
“ ภายในวิหารแบ่งออกเป็น 7 ห้อง แต่ละห้องจะเป็นการเรียนรู้ในวิชาที่แตกต่างกันออกไป ทั้ง 7 ห้องนั้น นักเรียนจะสามารถเลือกเข้าเรียนได้เพียงห้องเดียวเท่านั้น ซีโอลเจ้าต้องการเรียนห้องไหน ”
“ ให้ข้าตัดสินใจเองหรือครับ ” ซีโอลถามเทพีนีออนนาส
“ ถูกต้อง เรามีหน้าที่พาเจ้ามา แต่เจ้ามีหน้าที่ตัดสินใจเลือกเอง ” เทพีกล่าว
ซีโอลมองไปรอบ ๆ ในแต่ละห้องจะมีป้ายติดด้านหน้าต่างกันออกไป
‘ เพลิงผลาญอัคคี ’ ‘ วารีโกรธา ’ ‘ พนาพิโรธดุ ’ ‘ วายุคำรามฟ้า ’ ‘ ภูผาทลายสิ้น ’ ‘ ดินสะเทือนพสุธา ’ ‘ สายฟ้าฟาดคำแหง ’
“ ผมเลือกเรียนวารีโกรธาครับ ”
“ งั้นเจ้าเข้าไปในห้องประชุมได้แล้ว ”
ภายในห้องประชุมมีแต่เสียงเด็กรุ่นคราวเดียวกันคุยส่งเสียงดังออกมา มีโต๊ะเป็นแนวยาวทั้งหมด 7 แนว และมุ่งลงไปสู่ด้านหน้าอีก 10 แนว เหลือที่ว่างอยู่เพียงที่เดียวเท่านั้นที่ซีโอลสามารถจะนั่งได้ และก็เป็นตำแหน่งของห้องวารีโกรธาเสียด้วย
“ ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคน โต๊ะที่นักเรียนนั่งนั้นจะประกอบไปด้วย 7 ที่นั่งซึ่งพวกเธอทั้งเจ็ดจะต้องเรียนด้วยกัน โดยที่แต่ละคนจะเรียนในแต่ละสาขาที่ตนเลือก ทุกคนจะต้องผ่านเกณฑ์ที่โรงเรียนกำหนด ไม่อย่างนั้นจะถือว่านักเรียนในกลุ่มนั้นทั้งหมดไม่จบจากโรงเรียนแห่งนี้ ” เสียงเทพโปรดารอนกล่าว
“ อีก 30 นาทีจะเป็นการเริ่มเรียนวิชาแรกในแต่ละสาขา ช่วงนี้ก็ในนักเรียนทำความรู้จักเพื่อนในกลุ่มกันไปก่อนแล้วกัน ” อาจารย์โนมากล่าวเสริม
ทุกคนที่นั่งอยู่แถวเดียวกันกับซีโอลไม่มีใครกล่าวทักทายหรือพูดจากันเลย ต่างคนก็ต่างมองไปด้านหน้าด้วยกันทั้งนั้น เพียงเพื่อจะมองว่าอาจจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น เวลาผ่านไป 10 นาทีแล้ว ต่างคงก็ยังคงไม่ยอมทักทายกันอีก จนซีโอลต้องเริ่มก่อน
“ ผมชื่อซีโอลครับ เรียนวารีโกรธา แล้วพวกนายล่ะเรียนอะไรกัน ”
“ เกอเลต เรียนภูผาทลายสิ้น ”
“ ผม ลอสกันดา เรียนสายฟ้าฟาดรามคำแหง ”
“ โซล เรียนพนาพิโรธดุ ”
“ เอส เรียนวายุคำรามฟ้า ”
“ แล้วพวกนายอีกสองคนล่ะ เรียนอะไรกัน ” ซีโอลถามเมื่อเห็นเขาทั้งสองเงียบ
“ ข้าจำเป็นต้องบอกกับเด็กอย่างพวกแกด้วยเหรอ ” เด็กหนุ่มที่นั่งริมสุดตอบกลับมา
“ ใช่ ต่างคนต่างเรียนให้ดีก็พอแล้ว อย่าทำให้มีปัญหาขึ้นมาก็แล้วกัน ” เด็กหนุ่มอีกคนพูดเสริมขึ้นมา
‘ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเจอเพื่อนแบบนี้ ’ ซีโอลนึกในใจ
“ ถึงเวลาที่ทุกคนจะต้องไปเข้าห้องเรียนกันแล้ว ขอ . . . ”
ตูม . . . ตูม . . . ตูม . . .
ยังไม่ทันที่อาจารย์โนมาจะกล่าวจบ กลับมีเสียงระเบิดออกมาทางด้านข้างของห้องประชุม 3 ครั้ง เผยให้เห็นสัตว์ประหลาดยักษ์ที่น่ากลัว ดวงตาสีแดงเพลิง มีดวงไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่งลุกไหม้อยู่ภายใน เนื้อหนังของมันเป็นตุ่มเป็นก้อนสีดำสลับกับสีแดงเลือดหมู แขนและขาอันมหึมาที่เมื่อฟาดลงไปบนสิ่งใดก็ยากที่จะต่อกรกับพลังอันมหาศาลนี้ได้ บนหางของมันยังมีก้อนเวทมนตร์สีเทาแห่งปีศาจ พร้อมด้วยหมอกแห่งความมืดปกคลุมอยู่
“ ฆ่า . . . ฆ่า . . . ” มันคำรามออกมา
ไม่ให้ทุกคนได้ทันตั้งตัว สัตว์ประหลาดยักษ์เวนกอมาก็เริ่มภารกิจของมัน หมอกแห่งความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่วห้องประชุม อากาศภายในก็เริ่มลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง
“ ด้วยอำนาจแห่งเทพ แดนเทพศักดิ์สิทธิ์จงปรากฏ ” เทพโปรดารอนร่ายมนต์
พื้นห้องประชุมได้เปลี่ยนจากพื้นสีน้ำตาลเข้มเป็นสีทอง เขตแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพเริ่มขยายอาณาเขตจากตรงกลางออกไปทั่วทุกมุมห้อง เหนือขึ้นไปด้านบนมีขอบเขตแห่งเวทปรากฏอยู่ มีลักษณะเป็นวงแหวนซ้อนกัน 2 วง ช่องระหว่างวงแหวนมีอักษรโบราณสลักอยู่ ขอบด้านเหนือมีอักษรนูนขึ้นมา ‘ บัญญัติแห่งเทพขอมอบ ’ ด้านล่างมีอักษรยุบลงไป ‘ ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์ปราบมาร ’ ภายในมีก้อนกลมสีรุ้ง สลักรายรอบด้วยหยดน้ำสีชมพูหมุนรอบตัวเองอยู่ตลอดเวลา
“ ทุกคนจงออกไปยังสวนแห่งสันติสุข ” อาจารย์โนมาประกาศบอกทุกคน
เด็กทุกคนต่างวิ่งออกไปในทางออกโซนทางด้านตะวันออกที่ซึ่งขอบเขตแห่งเทพปกคลุมอยู่ สัตว์ประหลาดก็พุ่งเข็มแห่งความตายมาทางขอบเขตแห่งเทพ ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถทำให้เกิดรอยร้าวบนอาณาเขตได้ แต่เทพโปรดารอนและเทพีนีออนนาสต่างรู้ดีว่า อาณาเขตแห่งเทพจะบางลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็จะไม่สามารถกั้นพลังทำลายของเวนกอมาได้
“ รีบออกไปโดยเร็ว ” เทพโปรดารอนตะโกนผ่านกลุ่มเด็กออกไป
เวนกอมาพุ่งหางมาทำลายขอบเขตแห่งเทพอย่างไม่หยุดยั้ง ขอบเขตก็บางลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็แตกออก เวนกอมาไม่รอช้าพุ่งเข็มแห่งความตายมายังพวกเด็กกลุ่มสุดท้ายที่กำลังจะวิ่งออกไป ‘ ตาย ’ เวนกอมานึกในใจ แต่มันกลับไม่เป็นไปอย่างที่คิด มีสายน้ำพุ่งเข้ามากั้นไว้พร้อมกับบังคับทิศทางของเข็มให้พุ่งกลับไปยังหน้าของเวนกอมา ในท้ายที่สุดหลุมอากาศสีเทาก็ดูดสายน้ำและเข็มพิษเข้าไป
“ ใครบังอาจมาลองดีกับข้า ” เวนกอมาตะโกนออกมาพร้อมกับมองไปรอบ ๆ เห็นชายชุดเสื้อคลุมสี้ฟ้าเข้ม หญิงสาวชุดสีเหลือง และเด็กน้อยชุดสีฟ้า สายตาของมันจ้องไปที่อัญมณีสีฟ้าที่เปล่งแสงออกมา
“ เด็กน้อย ชีวิตเจ้าคงมาแค่นี้แหละ ” เวนกอมาพูดพร้อมจู่โจมโดยใช้หาง ซีโอลหลบเข้าไปด้านหลังของที่นั่งด้านขวาของเทพโปรดารอน มีแสงสีเหลืองเปล่งออกมาจากสร้อยคล้องคอผ่านบ่าของเทพีนีออนนาส เทพีฟาดสร้อยลงไปบนหางของเวนกอมาก่อนที่มันจะโจมตีใส่ซีโอล หางสีดำของมันแยกออกจากร่าง นำความเจ็บปวดผ่านทั่วร่าง มันโกรธจัดระเบิดลูกไฟในดวงตาของมันหมายจะเผาร่างเทพีให้ไหม้เกรียมไม่ให้เหลือแม้กระทั่งกระดูก แต่แล้วมันก็ต้องสิ้นฤทธิ์เพราะโดนอาคมแห่งเทพที่เทพโปรดารอนเนรมิตขึ้น มัดรอบตัวจนร่างมันถูกเผาไหม้ด้วยไฟที่มันก่อขึ้นมาเอง
“ ซีโอล สิ่งที่เจ้ากระทำนั้นควรค่าแก่การยอมรับแห่งวีรบุรุษ แต่บางครั้งอาจนำมาซึ่งหายนะแห่งเจ้าก็เป็นได้นะ ” เทพโปรดารอนกล่าวแก่ซีโอล
“ ผมจะจำไว้ครับ ” ซีโอลตอบกลับมา
หลังจากนั้นอาจารย์โนมาจึงประกาศให้เด็กทุกคน แยกย้ายกันไปเรียนในแต่ละห้องของตัวเอง โดยไม่พูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เด็ก ๆ ต่างจับกลุ่มสนทนากัน แต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะถามอาจารย์หรือค้นหาเบาะแสกันเองเลย จนในที่สุดต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายกันไปเข้าห้องเรียน โดยที่จะต้องมาพบกันอีกครั้งในตอนเย็นก่อนกลับบ้าน
“ ทำไมมีแต่ความว่างเปล่าอย่างนี้ ” ซีโอลพึมพำกับตัวเอง โดยหวังว่าจะมีใครสักคนสนใจและตอบคำถามของเขา
“ นี่คือช่องข้ามกาลเวลา ” เทพีนีออนนาสตอบ “ เจ้ามองออกไปโดยรอบอาจจะเห็นเป็นสิ่งว่างเปล่า แต่ข้าอยากให้เจ้าดูนี่ ” นางหยิบหน้ากากออกมา 1 อัน เป็นหน้ากากสีขาวบริสุทธิ์ บริเวณรอบตามีขนของนกนางนวลประดับอยู่กับหอยมุขสีเงินเงางาม “ ลองสวมดู เจ้าอาจจะเห็นในสิ่งที่เจ้าต้องการบ้างก็ได้ ”
ทันทีที่ซีโอลสวมหน้ากาก ภาพของความวุ่นวายก็ปรากฏอยู่ตรงด้านหน้า เสียงพูดคุยกันจอแจ รถแห่งเทพที่วิ่งไปบนเส้นทางของตนเอง ร้านค้ามากมายตั้งอยู่ข้างทาง หรือแม้กระทั่งคนทำงานทั่วไป ภาพเหล่านี้ซีโอลมองไม่เห็นในทีแรก แต่กลับปรากฏต่อหน้าของเขาเมื่อใส่หน้ากากนี้
“ หน้ากากรอเวลา ” เทพีเอ่ยขึ้น “ เจ้าคงแปลกใจสินะ แท้จริงแล้วพวกเราทุกคนมองเห็นภาพทั้งสองข้างทางชัดเจนแม้จะไม่ต้องใส่หน้ากากนั่น แต่เจ้ายังเล็กเกินไป สายตาจึงไม่สามารถแยกระยะเวลาที่แตกต่างออกจากความเร็วที่หมุนไปได้ ไว้เจ้าโตกว่านี้ เจ้าก็จะมีการมองที่ดีขึ้น ตอนนั้นเจ้าก็คงไม่ต้องใช้หน้ากากนี้หรอก ”
ซีโอลถอดหน้ากากออกเพราะเขาคิดว่า เขาอยู่เงียบ ๆ บนรถแห่งเทพคันนี้ดีกว่าที่จะเห็นความวุ่นวายภายนอก รถก็แล่นไปเรื่อย จนในที่สุดก็หยุดลง ณ หน้าวิหารแห่งหนึ่ง
ที่แห่งนี้มีชื่อว่า วิหารบอสโกเลียม เป็นสถานที่ให้ความรู้เพียงแห่งเดียวในโลกของเทพ ภายนอกของวิหารนั้น ล้อมรอบด้วยกำแพงที่ทำจากแก้วรายล้อมอยู่ทุกทิศทาง ไม่สามารถวัดขนาดของความยาวได้ ทางด้านหน้ามีน้ำพุแห่งฝน น้ำจากน้ำพุนี้จะกลายเป็นฝนตกลงไปให้ราษฎรได้เพาะปลูก ด้านซ้ายและด้านขวาจะเป็นสวนขนาดใหญ่ไว้ให้พวกเด็กได้วิ่งเล่น และเป็นที่คอยประลองฝีมือในวิชาเรียนการต่อสู้ ถัดจากน้ำพุไปด้านหลังเป็นวิหารขนาดใหญ่ ภายนอกประดับด้วยหยกสีเขียวอ่อนทั้งหลัง มีเสาค้ำยันทำจากหินกล้าพร้อมด้วยเพชรน้ำงามรายรอบ ประตูทางเข้าทำจากไม้สักชั้นดี ภายในแบ่งออกเป็นส่วนต่าง ๆ เพื่อให้คนที่จะมาสมัครเรียนเลือกเรียนในด้านที่สนใจ
“ ถึงแล้ว เราจะพาเจ้าเข้าไปแล้วกัน ”
ประตูวิหารเปิดออก ความสว่างที่เกิดจากพลอยหลากสีสะท้อนกับแสงออกมา ทำให้ซีโอลถึงขนาดต้องหลับตาไปสักพักหนึ่ง
“ ยินดีต้อนรับสู่วิหารบอสโกเลียม เทพีนีออนนาส ”
“ ยินดีที่ได้พบ เทพโปรดารอน ”
เทพโปรดารอนปรากฏตัวในชุดเสื้อคลุมสีฟ้าเข้ม บริเวณหัวเข่าทั้งด้านซ้ายและด้านขวา มีการปักดิ้นสีทองและเหลืองเข้มเป็นรูปวิหารบอสโกเลียม ชายกางเกงเป็นรูปงูขนาดใหญ่ขดตัวอยู่ภายใน เสื้อคลุมตัวนอกเย็บแบบไขว้ไปมาเหมือนลายจักสาน ส่วนเสื้อตัวในเป็นสีฟ้าอ่อน เข็มขัดเป็นสีดำกำมะหยี่ เหน็บกระบี่สีเขียวแก่เอาไว้
“ ภายในวิหารแบ่งออกเป็น 7 ห้อง แต่ละห้องจะเป็นการเรียนรู้ในวิชาที่แตกต่างกันออกไป ทั้ง 7 ห้องนั้น นักเรียนจะสามารถเลือกเข้าเรียนได้เพียงห้องเดียวเท่านั้น ซีโอลเจ้าต้องการเรียนห้องไหน ”
“ ให้ข้าตัดสินใจเองหรือครับ ” ซีโอลถามเทพีนีออนนาส
“ ถูกต้อง เรามีหน้าที่พาเจ้ามา แต่เจ้ามีหน้าที่ตัดสินใจเลือกเอง ” เทพีกล่าว
ซีโอลมองไปรอบ ๆ ในแต่ละห้องจะมีป้ายติดด้านหน้าต่างกันออกไป
‘ เพลิงผลาญอัคคี ’ ‘ วารีโกรธา ’ ‘ พนาพิโรธดุ ’ ‘ วายุคำรามฟ้า ’ ‘ ภูผาทลายสิ้น ’ ‘ ดินสะเทือนพสุธา ’ ‘ สายฟ้าฟาดคำแหง ’
“ ผมเลือกเรียนวารีโกรธาครับ ”
“ งั้นเจ้าเข้าไปในห้องประชุมได้แล้ว ”
ภายในห้องประชุมมีแต่เสียงเด็กรุ่นคราวเดียวกันคุยส่งเสียงดังออกมา มีโต๊ะเป็นแนวยาวทั้งหมด 7 แนว และมุ่งลงไปสู่ด้านหน้าอีก 10 แนว เหลือที่ว่างอยู่เพียงที่เดียวเท่านั้นที่ซีโอลสามารถจะนั่งได้ และก็เป็นตำแหน่งของห้องวารีโกรธาเสียด้วย
“ ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคน โต๊ะที่นักเรียนนั่งนั้นจะประกอบไปด้วย 7 ที่นั่งซึ่งพวกเธอทั้งเจ็ดจะต้องเรียนด้วยกัน โดยที่แต่ละคนจะเรียนในแต่ละสาขาที่ตนเลือก ทุกคนจะต้องผ่านเกณฑ์ที่โรงเรียนกำหนด ไม่อย่างนั้นจะถือว่านักเรียนในกลุ่มนั้นทั้งหมดไม่จบจากโรงเรียนแห่งนี้ ” เสียงเทพโปรดารอนกล่าว
“ อีก 30 นาทีจะเป็นการเริ่มเรียนวิชาแรกในแต่ละสาขา ช่วงนี้ก็ในนักเรียนทำความรู้จักเพื่อนในกลุ่มกันไปก่อนแล้วกัน ” อาจารย์โนมากล่าวเสริม
ทุกคนที่นั่งอยู่แถวเดียวกันกับซีโอลไม่มีใครกล่าวทักทายหรือพูดจากันเลย ต่างคนก็ต่างมองไปด้านหน้าด้วยกันทั้งนั้น เพียงเพื่อจะมองว่าอาจจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น เวลาผ่านไป 10 นาทีแล้ว ต่างคงก็ยังคงไม่ยอมทักทายกันอีก จนซีโอลต้องเริ่มก่อน
“ ผมชื่อซีโอลครับ เรียนวารีโกรธา แล้วพวกนายล่ะเรียนอะไรกัน ”
“ เกอเลต เรียนภูผาทลายสิ้น ”
“ ผม ลอสกันดา เรียนสายฟ้าฟาดรามคำแหง ”
“ โซล เรียนพนาพิโรธดุ ”
“ เอส เรียนวายุคำรามฟ้า ”
“ แล้วพวกนายอีกสองคนล่ะ เรียนอะไรกัน ” ซีโอลถามเมื่อเห็นเขาทั้งสองเงียบ
“ ข้าจำเป็นต้องบอกกับเด็กอย่างพวกแกด้วยเหรอ ” เด็กหนุ่มที่นั่งริมสุดตอบกลับมา
“ ใช่ ต่างคนต่างเรียนให้ดีก็พอแล้ว อย่าทำให้มีปัญหาขึ้นมาก็แล้วกัน ” เด็กหนุ่มอีกคนพูดเสริมขึ้นมา
‘ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเจอเพื่อนแบบนี้ ’ ซีโอลนึกในใจ
“ ถึงเวลาที่ทุกคนจะต้องไปเข้าห้องเรียนกันแล้ว ขอ . . . ”
ตูม . . . ตูม . . . ตูม . . .
ยังไม่ทันที่อาจารย์โนมาจะกล่าวจบ กลับมีเสียงระเบิดออกมาทางด้านข้างของห้องประชุม 3 ครั้ง เผยให้เห็นสัตว์ประหลาดยักษ์ที่น่ากลัว ดวงตาสีแดงเพลิง มีดวงไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่งลุกไหม้อยู่ภายใน เนื้อหนังของมันเป็นตุ่มเป็นก้อนสีดำสลับกับสีแดงเลือดหมู แขนและขาอันมหึมาที่เมื่อฟาดลงไปบนสิ่งใดก็ยากที่จะต่อกรกับพลังอันมหาศาลนี้ได้ บนหางของมันยังมีก้อนเวทมนตร์สีเทาแห่งปีศาจ พร้อมด้วยหมอกแห่งความมืดปกคลุมอยู่
“ ฆ่า . . . ฆ่า . . . ” มันคำรามออกมา
ไม่ให้ทุกคนได้ทันตั้งตัว สัตว์ประหลาดยักษ์เวนกอมาก็เริ่มภารกิจของมัน หมอกแห่งความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่วห้องประชุม อากาศภายในก็เริ่มลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง
“ ด้วยอำนาจแห่งเทพ แดนเทพศักดิ์สิทธิ์จงปรากฏ ” เทพโปรดารอนร่ายมนต์
พื้นห้องประชุมได้เปลี่ยนจากพื้นสีน้ำตาลเข้มเป็นสีทอง เขตแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพเริ่มขยายอาณาเขตจากตรงกลางออกไปทั่วทุกมุมห้อง เหนือขึ้นไปด้านบนมีขอบเขตแห่งเวทปรากฏอยู่ มีลักษณะเป็นวงแหวนซ้อนกัน 2 วง ช่องระหว่างวงแหวนมีอักษรโบราณสลักอยู่ ขอบด้านเหนือมีอักษรนูนขึ้นมา ‘ บัญญัติแห่งเทพขอมอบ ’ ด้านล่างมีอักษรยุบลงไป ‘ ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์ปราบมาร ’ ภายในมีก้อนกลมสีรุ้ง สลักรายรอบด้วยหยดน้ำสีชมพูหมุนรอบตัวเองอยู่ตลอดเวลา
“ ทุกคนจงออกไปยังสวนแห่งสันติสุข ” อาจารย์โนมาประกาศบอกทุกคน
เด็กทุกคนต่างวิ่งออกไปในทางออกโซนทางด้านตะวันออกที่ซึ่งขอบเขตแห่งเทพปกคลุมอยู่ สัตว์ประหลาดก็พุ่งเข็มแห่งความตายมาทางขอบเขตแห่งเทพ ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถทำให้เกิดรอยร้าวบนอาณาเขตได้ แต่เทพโปรดารอนและเทพีนีออนนาสต่างรู้ดีว่า อาณาเขตแห่งเทพจะบางลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็จะไม่สามารถกั้นพลังทำลายของเวนกอมาได้
“ รีบออกไปโดยเร็ว ” เทพโปรดารอนตะโกนผ่านกลุ่มเด็กออกไป
เวนกอมาพุ่งหางมาทำลายขอบเขตแห่งเทพอย่างไม่หยุดยั้ง ขอบเขตก็บางลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็แตกออก เวนกอมาไม่รอช้าพุ่งเข็มแห่งความตายมายังพวกเด็กกลุ่มสุดท้ายที่กำลังจะวิ่งออกไป ‘ ตาย ’ เวนกอมานึกในใจ แต่มันกลับไม่เป็นไปอย่างที่คิด มีสายน้ำพุ่งเข้ามากั้นไว้พร้อมกับบังคับทิศทางของเข็มให้พุ่งกลับไปยังหน้าของเวนกอมา ในท้ายที่สุดหลุมอากาศสีเทาก็ดูดสายน้ำและเข็มพิษเข้าไป
“ ใครบังอาจมาลองดีกับข้า ” เวนกอมาตะโกนออกมาพร้อมกับมองไปรอบ ๆ เห็นชายชุดเสื้อคลุมสี้ฟ้าเข้ม หญิงสาวชุดสีเหลือง และเด็กน้อยชุดสีฟ้า สายตาของมันจ้องไปที่อัญมณีสีฟ้าที่เปล่งแสงออกมา
“ เด็กน้อย ชีวิตเจ้าคงมาแค่นี้แหละ ” เวนกอมาพูดพร้อมจู่โจมโดยใช้หาง ซีโอลหลบเข้าไปด้านหลังของที่นั่งด้านขวาของเทพโปรดารอน มีแสงสีเหลืองเปล่งออกมาจากสร้อยคล้องคอผ่านบ่าของเทพีนีออนนาส เทพีฟาดสร้อยลงไปบนหางของเวนกอมาก่อนที่มันจะโจมตีใส่ซีโอล หางสีดำของมันแยกออกจากร่าง นำความเจ็บปวดผ่านทั่วร่าง มันโกรธจัดระเบิดลูกไฟในดวงตาของมันหมายจะเผาร่างเทพีให้ไหม้เกรียมไม่ให้เหลือแม้กระทั่งกระดูก แต่แล้วมันก็ต้องสิ้นฤทธิ์เพราะโดนอาคมแห่งเทพที่เทพโปรดารอนเนรมิตขึ้น มัดรอบตัวจนร่างมันถูกเผาไหม้ด้วยไฟที่มันก่อขึ้นมาเอง
“ ซีโอล สิ่งที่เจ้ากระทำนั้นควรค่าแก่การยอมรับแห่งวีรบุรุษ แต่บางครั้งอาจนำมาซึ่งหายนะแห่งเจ้าก็เป็นได้นะ ” เทพโปรดารอนกล่าวแก่ซีโอล
“ ผมจะจำไว้ครับ ” ซีโอลตอบกลับมา
หลังจากนั้นอาจารย์โนมาจึงประกาศให้เด็กทุกคน แยกย้ายกันไปเรียนในแต่ละห้องของตัวเอง โดยไม่พูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เด็ก ๆ ต่างจับกลุ่มสนทนากัน แต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะถามอาจารย์หรือค้นหาเบาะแสกันเองเลย จนในที่สุดต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายกันไปเข้าห้องเรียน โดยที่จะต้องมาพบกันอีกครั้งในตอนเย็นก่อนกลับบ้าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น