ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ขนหางจัสเมท
เช้ารับอรุณวันใหม่มาถึงแล้ว แสงสีเหลืองอ่อนผ่องออกมาระบายฟ้าเบื้องบน หลายคนคงรักในบรรยากาศแห่งความเงียบเช่นนี้ แต่คงไม่ใช่กับโซล เขาตื่นมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่สูญเสียคนที่รักไป เขาเดินไปยังแผ่นดินที่รองรับศพพ่อและแม่ของเขาไว้
“ หลับให้สบายนะครับ ผมจะแก้แค้นให้ ” โซลบอก
โซลใช้มือตัวเองขุดหลุมขนาดใหญ่ รอยน้ำตาไหลซึมลงไปบนพื้นดิน ทุกครั้งที่ขุด ความเคียดแค้นก็เพิ่มขึ้นมาในจิตใจของเขา เลือดสีแดงปรากฏอยู่บนมือทั้งสองข้าง ความเจ็บจากร่างกายคงไม่อาจเทียบความเจ็บในใจได้ เขาขุดต่อไปเรื่อย ๆ แล้วนำศพพ่อและแม่ของเขาฝังไว้รวมกัน เสร็จแล้วก็กลบดินให้เรียบร้อย
“ ผมไปก่อนนะครับ ” เสียงเคล้าน้ำตาของเด็กหนุ่มน้อยอายุ 7 ปีบอกกับคนที่เขารักที่สุด
“ 2 ปีมาแล้ว ที่ผมรักษาความแค้นไว้ในใจจนก่อเจ้าปีศาจร้ายขึ้นมาในใจผม ” โซลบอก
“ เสียใจด้วยนะโซล ” ซีโอลปลอบใจ
“ ผมจะต้องจัดการมันให้ได้ ”
“ แกจะทำอะไรข้าได้ ”
“ ก็ลองดูแล้วกัน ”
โซลพุ่งตัวออกไป ยกงาช้างทั้งคู่ขึ้นพร้อมกับจะฟาดลงไปบนอีกร่าง แสงสีขาวนวลเปล่งออกมา อานุภาพของมันย่อมทำลายปีศาจได้
“ แต่ข้าไม่ใช่ปีศาจ ข้าก็คือเจ้านั่นแหละ ” อีกเสียงตอบกลับมาพร้อมกับหลบไปทางด้านซ้าย พุ่งสายใบไม้มากระแทกหลังของโซลแล้วมัดร่างนั้นเอาไว้
“ ชีวิตแกก็มาได้เท่านี้แหละ ”
สายน้ำพุ่งมาตัดใบไม้ที่มัดโซลออก แล้วไอน้ำโดยรอบก็ม้วนตัวนำโซลที่ตอนนี้เป็นเพียงร่างแห่งแสงประกอบรวมกันกลับมาอยู่ข้าง ๆ ซีโอล
“ หอกน้ำแข็ง ” สายน้ำรวมตัวเป็นหอกน้ำแข็งพุ่งไปกระแทกอีกร่างหนึ่งอย่างจัง ร่างนั้นทรุดลงกับพื้นดิน น้ำเสียงแดงไหลออกมาจากปาก ร่างนั้นลุกขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะออกมา
“ ข้ากับเพื่อนเจ้าเป็นร่างเดียวกัน ข้าเจ็บมันก็เจ็บ ”
ซีโอลหันไปดูโซลซึ่งตอนนี้ร่างนั้นบางจนเกือบจะล่องหนอยู่แล้ว พลังในการมีชีวิตรอดเหลือน้อยลงเต็มที ใบหน้าที่ตอนแรกยังมีสีขาวนวลให้เห็นตอนนี้กลับเลือนลางซีดเซียว ร่างกายบางส่วนทะลุเป็นรู นั่งล้มอยู่บนพื้นดิน
“ โซล เป็นยังไงบ้าง ”
“ ไม่ . . . เป็น . . . ไร ” น้ำเสียงสุดท้ายที่กล่าวออกมา แล้วร่างนั้นก็ล้มสลบไปบนพื้นดิน
“ ฉันจะพานายกลับบ้าน ” ซีโอลบอก
“ ไม่มีทาง ” ใบไม้พุ่งออกมากระแทกหลังของซีโอล เขายังพยุงตัวอยู่ได้แล้วหันกลับไปจ้องหน้าอีกร่างหนึ่ง
“ อย่าทำให้ข้าโมโหไปมากกว่านี้นะ ”
“ ถ้าแกทำอะไรข้า ความเจ็บปวดมันก็ส่งผลถึงเพื่อนแกด้วย อย่าลืมซิ ”
ซีโอลคิดหาวิธีการโต้ตอบกลับไปไม่ได้ เขาจึงทำได้แค่เพียงป้องกันเท่านั้น บางครั้งหอกใบไม้ก็เฉียดผ่านไหล่ออกไป เลือกสีแดงเข้มซึมผ่านออกมา วิธีเดียวที่จะหลบพ้นได้คือการต่อสู้กลับเท่านั้น
‘ แต่โซลต้องเจ็บด้วย ’ ซีโอลนึก ‘ ต้องลองเสี่ยงดู ’
“ ม่านกำบัง ” ซีโอลพุ่งตัวออกไป หันหน้ามุ่งสู่บ้านตัวเอง การโจมตีของหอกใบไม้ไม่สามารถทำอะไรเข้าได้ เพราะมีม่านกำบัง แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป พายุใบไม้โจมตีเขาอย่างต่อเนื่อง ม่านกำบังถูกทำลายลงแล้ว
“ ฉันจะต้องพานายไปให้ได้ ” ซีโอลตะโกนออกมา
สายลมแห่งการโจมตีได้ทำให้ขนสีขาวเส้นหนึ่งลอยออกมาจากบริเวณเข็มขัดของซีโอล นั่นคือขนหางจัสเมท ขนเส้นนั้นก่อให้เกิดพายุขนาดใหญ่ ยามที่มันหมุนวนไปที่แห่งใดมันจะกลายเป็นโล่กำบังให้กับผู้ใช้ได้ แต่ถ้าขนกลับทิศขึ้นมา หายนะก็จะกลับมาสู่ผู้ใช้เอง
ขนหางจัสเมทหมุนจากขวาไปซ้าย นั่นคือโชคของซีโอล กำแพงพายุเป็นเหมือนเกราะกำบังให้กับเขา ในไม่กี่นาทีต่อมาร่างนกยูบาสไพรก็มาอยู่ด้านหน้าของซีโอล มันกระพือปีกสร้างพายุขนาดใหญ่ขึ้นกำบังร่างของซีโอลไว้ แล้วบินไปรับซีโอลซึ่งตอนนี้เกือบจะหมดสติจากความเจ็บปวดของบาดแผล
“ ขอบใจมาก . . . จัส . . . เมท ” ซีโอลสลบลงบนหลังของจัสเมทพร้อมกับร่างของโซล
แสงสาดส่องเข้ามาในตาของซีโอล ทำให้เขาต้องหรี่ตาลงอีกครั้ง อีกสักพักเขาจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาดู หลังคาไม้สีดำที่เขาคุ้นเคยกับกลิ่นหอมของดอกลาสเชอร์ ทำให้เขารู้ทันทีว่า นี่คือบ้านของเทพเมโทร
“ ตื่นแล้วหรือ หลานรัก ” เทพเมโทรถาม
“ ครับ . . . แล้ว ”
“ โซลอยู่นี่แล้ว ” เทพเมโทรชี้ไปทางด้านขวาของเขา
โซลตอนนี้ดูแข็งแรงขึ้น เทพลาลอสกับเทพเมโทรช่วยกันให้พลังกับเขา แต่ตอนนี้เขายังคงนอนอยู่บนเตียง เพราะเขาต้องพักฟื้นเรียกพลังกลับคืนมา
“ พวกตาทั้งสองรู้เรื่องหมดแล้ว ” เทพลาลอสกล่าวพร้อมกับเดินเข้ามา
“ นี่คือบทพิสูจน์ผู้ครอบครองอัญมณีแห่งเทพ . . . ซีโอล โซลจะต้องเป็นผู้จัดการเรื่องนี้เอง ถ้าเขาเหมาะสมจะเป็นผู้ครอบครองอัญมณี เขาจะต้องแก้ปัญหาได้ ”
“ ครับ ” ซีโอลตอบ “ ผมสลบมากี่วันแล้วครับ ”
“ 3 วัน ” เทพเมโทรตอบ
“ แล้วเรื่องเรียน ”
“ ไม่ต้องเป็นห่วง ตาบอกเทพโปรดารอนแล้ว อืม . . . ตาบอกเรื่องโซลแล้วด้วย ”
“ เรามีโอกาสจะช่วยเขาไหมครับ ” ซีโอลถาม
“ มี ” เทพลาลอสเว้นไว้ช่วงหนึ่ง “ แต่ . . . ”
“ แต่อะไรครับ ”
“ โซลอาจจะตายไปพร้อมกับอีกร่างด้วย เพราะเขาทั้งคู่เชื่อมโยงกันอยู่ ถ้าอีกร่างตาย มันก็เป็นไปได้ว่า โซลก็อาจจะตายไปด้วยเหมือนกัน ”
“ ผมขอลองเสี่ยงครับ ” อีกเสียงตอบกลับมา
โซลพยายามยืดตัวเองขึ้นมา ตอนนี้เขายังคงอิดโรยอยู่เหมือนเดิม พลังชีวิตของเขาน้อยลงไปเรื่อย ๆ เขาสามารถอยู่ได้อีกไม่เกิน 3 วัน ร่างแห่งแสงต้องกลับเขาร่างเดิมก่อนที่แสงจะแตกสลายออกไป
“ ผมมีชีวิตอยู่อีกได้ไม่นาน ผมรู้ดี ถ้าผมสามารถกำจัดปีศาจในร่างผมออกไปได้ ผมก็ขอยอมทำครับ ”
“ ตาช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้ ” พูดเสร็จ เทพลาลอสก็มอบงาช้างให้คู่หนึ่ง
“ งาช้างสามารถตัดทำลายมารได้ เจ้าจงจำไว้ เงาแห่งอดีต ถ้าเป็นมาร งาช้างก็ตัดได้ ”
“ ครับ ” โซลตอบ
การต่อสู้จะเริ่มขึ้นในตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น โซลรู้ดีว่า อีกตัวตนหนึ่งต้องมาหาเขาที่โรงเรียนแน่นอน เพราะถ้าโซลไม่ได้กลับเข้าร่าง ทั้งมันและโซลจะต้องตายไปพร้อมกัน ดังนั้นมันจึงต้องมาฆ่าเขาก่อนเป็นแน่ ถ้ามันสามารถกำจัดเขาได้ มันก็จะได้เป็นผู้ครอบครองร่างอย่างแท้จริง
คืนนั้นโซลยังหลับอยู่บนเตียงภายใต้ร่มเงาคุ้มกันแห่งบ้านเทพเมโทร ถึงกระนั้นก็ตาม ความรู้สึกหวาดกลัวและความรู้สึกสับสนกลับเพิ่มขึ้นมา
‘ ฉันจะจัดการมันได้ไหม ’ โซลนึกอย่างซ้ำไปซ้ำมา
ด้านนอกของบ้าน มีเงาดำ ๆ ปรากฏบนหลังพุ่มไม้ ร่างน่าเกลียดน่ากลัวจนทำให้ฝูงสัตว์ต่างสั่นตัววิ่งหนีจากไป ไม่มีสิ่งใดกล้าที่จะเข้าไปวุ่นวายหรือต่อกรกับอำนาจมืดแห่งมัน มันแสยะยิ้มออกมา พร้อมกับเดินลากขาข้างซ้ายที่ตอนนี้เป็นเหมือนซากไม้ไร้ชีวิต มุ่งเข้าสู่ความมืดมิดแห่งรัตติกาล
ดวงจันทร์ทอแสงสีนวลลงมาแล้ว ไอแห่งความอบอุ่นจะช่วยคุ้มครองเด็กน้อยให้รอดพ้นจากอันตราย สายลมที่พัดระเรื่อยไป เสียงแมลงสีปีกแข่งขันรำไรอยู่ภายนอก หมอกสีเทาเริ่มย้ายตัวมาบดบังรัศมีแห่งดารา อีกไม่นาน แสงสีฟ้าแห่งการเริ่มต้นครั้งสุดท้ายคงจะปรากฏ
‘ ฉันจะจัดการมันได้ไหม ’ โซลนึกอีกครั้ง
‘ งาช้างคู่นี้ ต้องจัดการเหล่ามวลมารได้แน่ ’ โซลมองไปที่งาช้าง แล้วผ็อยหลับไป
“ หลับให้สบายนะครับ ผมจะแก้แค้นให้ ” โซลบอก
โซลใช้มือตัวเองขุดหลุมขนาดใหญ่ รอยน้ำตาไหลซึมลงไปบนพื้นดิน ทุกครั้งที่ขุด ความเคียดแค้นก็เพิ่มขึ้นมาในจิตใจของเขา เลือดสีแดงปรากฏอยู่บนมือทั้งสองข้าง ความเจ็บจากร่างกายคงไม่อาจเทียบความเจ็บในใจได้ เขาขุดต่อไปเรื่อย ๆ แล้วนำศพพ่อและแม่ของเขาฝังไว้รวมกัน เสร็จแล้วก็กลบดินให้เรียบร้อย
“ ผมไปก่อนนะครับ ” เสียงเคล้าน้ำตาของเด็กหนุ่มน้อยอายุ 7 ปีบอกกับคนที่เขารักที่สุด
“ 2 ปีมาแล้ว ที่ผมรักษาความแค้นไว้ในใจจนก่อเจ้าปีศาจร้ายขึ้นมาในใจผม ” โซลบอก
“ เสียใจด้วยนะโซล ” ซีโอลปลอบใจ
“ ผมจะต้องจัดการมันให้ได้ ”
“ แกจะทำอะไรข้าได้ ”
“ ก็ลองดูแล้วกัน ”
โซลพุ่งตัวออกไป ยกงาช้างทั้งคู่ขึ้นพร้อมกับจะฟาดลงไปบนอีกร่าง แสงสีขาวนวลเปล่งออกมา อานุภาพของมันย่อมทำลายปีศาจได้
“ แต่ข้าไม่ใช่ปีศาจ ข้าก็คือเจ้านั่นแหละ ” อีกเสียงตอบกลับมาพร้อมกับหลบไปทางด้านซ้าย พุ่งสายใบไม้มากระแทกหลังของโซลแล้วมัดร่างนั้นเอาไว้
“ ชีวิตแกก็มาได้เท่านี้แหละ ”
สายน้ำพุ่งมาตัดใบไม้ที่มัดโซลออก แล้วไอน้ำโดยรอบก็ม้วนตัวนำโซลที่ตอนนี้เป็นเพียงร่างแห่งแสงประกอบรวมกันกลับมาอยู่ข้าง ๆ ซีโอล
“ หอกน้ำแข็ง ” สายน้ำรวมตัวเป็นหอกน้ำแข็งพุ่งไปกระแทกอีกร่างหนึ่งอย่างจัง ร่างนั้นทรุดลงกับพื้นดิน น้ำเสียงแดงไหลออกมาจากปาก ร่างนั้นลุกขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะออกมา
“ ข้ากับเพื่อนเจ้าเป็นร่างเดียวกัน ข้าเจ็บมันก็เจ็บ ”
ซีโอลหันไปดูโซลซึ่งตอนนี้ร่างนั้นบางจนเกือบจะล่องหนอยู่แล้ว พลังในการมีชีวิตรอดเหลือน้อยลงเต็มที ใบหน้าที่ตอนแรกยังมีสีขาวนวลให้เห็นตอนนี้กลับเลือนลางซีดเซียว ร่างกายบางส่วนทะลุเป็นรู นั่งล้มอยู่บนพื้นดิน
“ โซล เป็นยังไงบ้าง ”
“ ไม่ . . . เป็น . . . ไร ” น้ำเสียงสุดท้ายที่กล่าวออกมา แล้วร่างนั้นก็ล้มสลบไปบนพื้นดิน
“ ฉันจะพานายกลับบ้าน ” ซีโอลบอก
“ ไม่มีทาง ” ใบไม้พุ่งออกมากระแทกหลังของซีโอล เขายังพยุงตัวอยู่ได้แล้วหันกลับไปจ้องหน้าอีกร่างหนึ่ง
“ อย่าทำให้ข้าโมโหไปมากกว่านี้นะ ”
“ ถ้าแกทำอะไรข้า ความเจ็บปวดมันก็ส่งผลถึงเพื่อนแกด้วย อย่าลืมซิ ”
ซีโอลคิดหาวิธีการโต้ตอบกลับไปไม่ได้ เขาจึงทำได้แค่เพียงป้องกันเท่านั้น บางครั้งหอกใบไม้ก็เฉียดผ่านไหล่ออกไป เลือกสีแดงเข้มซึมผ่านออกมา วิธีเดียวที่จะหลบพ้นได้คือการต่อสู้กลับเท่านั้น
‘ แต่โซลต้องเจ็บด้วย ’ ซีโอลนึก ‘ ต้องลองเสี่ยงดู ’
“ ม่านกำบัง ” ซีโอลพุ่งตัวออกไป หันหน้ามุ่งสู่บ้านตัวเอง การโจมตีของหอกใบไม้ไม่สามารถทำอะไรเข้าได้ เพราะมีม่านกำบัง แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป พายุใบไม้โจมตีเขาอย่างต่อเนื่อง ม่านกำบังถูกทำลายลงแล้ว
“ ฉันจะต้องพานายไปให้ได้ ” ซีโอลตะโกนออกมา
สายลมแห่งการโจมตีได้ทำให้ขนสีขาวเส้นหนึ่งลอยออกมาจากบริเวณเข็มขัดของซีโอล นั่นคือขนหางจัสเมท ขนเส้นนั้นก่อให้เกิดพายุขนาดใหญ่ ยามที่มันหมุนวนไปที่แห่งใดมันจะกลายเป็นโล่กำบังให้กับผู้ใช้ได้ แต่ถ้าขนกลับทิศขึ้นมา หายนะก็จะกลับมาสู่ผู้ใช้เอง
ขนหางจัสเมทหมุนจากขวาไปซ้าย นั่นคือโชคของซีโอล กำแพงพายุเป็นเหมือนเกราะกำบังให้กับเขา ในไม่กี่นาทีต่อมาร่างนกยูบาสไพรก็มาอยู่ด้านหน้าของซีโอล มันกระพือปีกสร้างพายุขนาดใหญ่ขึ้นกำบังร่างของซีโอลไว้ แล้วบินไปรับซีโอลซึ่งตอนนี้เกือบจะหมดสติจากความเจ็บปวดของบาดแผล
“ ขอบใจมาก . . . จัส . . . เมท ” ซีโอลสลบลงบนหลังของจัสเมทพร้อมกับร่างของโซล
แสงสาดส่องเข้ามาในตาของซีโอล ทำให้เขาต้องหรี่ตาลงอีกครั้ง อีกสักพักเขาจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาดู หลังคาไม้สีดำที่เขาคุ้นเคยกับกลิ่นหอมของดอกลาสเชอร์ ทำให้เขารู้ทันทีว่า นี่คือบ้านของเทพเมโทร
“ ตื่นแล้วหรือ หลานรัก ” เทพเมโทรถาม
“ ครับ . . . แล้ว ”
“ โซลอยู่นี่แล้ว ” เทพเมโทรชี้ไปทางด้านขวาของเขา
โซลตอนนี้ดูแข็งแรงขึ้น เทพลาลอสกับเทพเมโทรช่วยกันให้พลังกับเขา แต่ตอนนี้เขายังคงนอนอยู่บนเตียง เพราะเขาต้องพักฟื้นเรียกพลังกลับคืนมา
“ พวกตาทั้งสองรู้เรื่องหมดแล้ว ” เทพลาลอสกล่าวพร้อมกับเดินเข้ามา
“ นี่คือบทพิสูจน์ผู้ครอบครองอัญมณีแห่งเทพ . . . ซีโอล โซลจะต้องเป็นผู้จัดการเรื่องนี้เอง ถ้าเขาเหมาะสมจะเป็นผู้ครอบครองอัญมณี เขาจะต้องแก้ปัญหาได้ ”
“ ครับ ” ซีโอลตอบ “ ผมสลบมากี่วันแล้วครับ ”
“ 3 วัน ” เทพเมโทรตอบ
“ แล้วเรื่องเรียน ”
“ ไม่ต้องเป็นห่วง ตาบอกเทพโปรดารอนแล้ว อืม . . . ตาบอกเรื่องโซลแล้วด้วย ”
“ เรามีโอกาสจะช่วยเขาไหมครับ ” ซีโอลถาม
“ มี ” เทพลาลอสเว้นไว้ช่วงหนึ่ง “ แต่ . . . ”
“ แต่อะไรครับ ”
“ โซลอาจจะตายไปพร้อมกับอีกร่างด้วย เพราะเขาทั้งคู่เชื่อมโยงกันอยู่ ถ้าอีกร่างตาย มันก็เป็นไปได้ว่า โซลก็อาจจะตายไปด้วยเหมือนกัน ”
“ ผมขอลองเสี่ยงครับ ” อีกเสียงตอบกลับมา
โซลพยายามยืดตัวเองขึ้นมา ตอนนี้เขายังคงอิดโรยอยู่เหมือนเดิม พลังชีวิตของเขาน้อยลงไปเรื่อย ๆ เขาสามารถอยู่ได้อีกไม่เกิน 3 วัน ร่างแห่งแสงต้องกลับเขาร่างเดิมก่อนที่แสงจะแตกสลายออกไป
“ ผมมีชีวิตอยู่อีกได้ไม่นาน ผมรู้ดี ถ้าผมสามารถกำจัดปีศาจในร่างผมออกไปได้ ผมก็ขอยอมทำครับ ”
“ ตาช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้ ” พูดเสร็จ เทพลาลอสก็มอบงาช้างให้คู่หนึ่ง
“ งาช้างสามารถตัดทำลายมารได้ เจ้าจงจำไว้ เงาแห่งอดีต ถ้าเป็นมาร งาช้างก็ตัดได้ ”
“ ครับ ” โซลตอบ
การต่อสู้จะเริ่มขึ้นในตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น โซลรู้ดีว่า อีกตัวตนหนึ่งต้องมาหาเขาที่โรงเรียนแน่นอน เพราะถ้าโซลไม่ได้กลับเข้าร่าง ทั้งมันและโซลจะต้องตายไปพร้อมกัน ดังนั้นมันจึงต้องมาฆ่าเขาก่อนเป็นแน่ ถ้ามันสามารถกำจัดเขาได้ มันก็จะได้เป็นผู้ครอบครองร่างอย่างแท้จริง
คืนนั้นโซลยังหลับอยู่บนเตียงภายใต้ร่มเงาคุ้มกันแห่งบ้านเทพเมโทร ถึงกระนั้นก็ตาม ความรู้สึกหวาดกลัวและความรู้สึกสับสนกลับเพิ่มขึ้นมา
‘ ฉันจะจัดการมันได้ไหม ’ โซลนึกอย่างซ้ำไปซ้ำมา
ด้านนอกของบ้าน มีเงาดำ ๆ ปรากฏบนหลังพุ่มไม้ ร่างน่าเกลียดน่ากลัวจนทำให้ฝูงสัตว์ต่างสั่นตัววิ่งหนีจากไป ไม่มีสิ่งใดกล้าที่จะเข้าไปวุ่นวายหรือต่อกรกับอำนาจมืดแห่งมัน มันแสยะยิ้มออกมา พร้อมกับเดินลากขาข้างซ้ายที่ตอนนี้เป็นเหมือนซากไม้ไร้ชีวิต มุ่งเข้าสู่ความมืดมิดแห่งรัตติกาล
ดวงจันทร์ทอแสงสีนวลลงมาแล้ว ไอแห่งความอบอุ่นจะช่วยคุ้มครองเด็กน้อยให้รอดพ้นจากอันตราย สายลมที่พัดระเรื่อยไป เสียงแมลงสีปีกแข่งขันรำไรอยู่ภายนอก หมอกสีเทาเริ่มย้ายตัวมาบดบังรัศมีแห่งดารา อีกไม่นาน แสงสีฟ้าแห่งการเริ่มต้นครั้งสุดท้ายคงจะปรากฏ
‘ ฉันจะจัดการมันได้ไหม ’ โซลนึกอีกครั้ง
‘ งาช้างคู่นี้ ต้องจัดการเหล่ามวลมารได้แน่ ’ โซลมองไปที่งาช้าง แล้วผ็อยหลับไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น