คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภาพเสี้ยวหนึ่ง...ที่อยากจะเก็บไว้ในความทรงจำ
ภาพเสี้ยวหนึ่ง...ที่อยากจะเก็บไว้ในความทรงจำ
ท้องฟ้าสีดำสนิทแลดูคล้ายขนนกกาน้ำ มีแสงสีเหลืองนวลอ่อนส่องลงมาประทับบนใบน่าของสาวน้อยผู้หนึ่ง ในดวงตาที่ดูจะคล้ายจะดำสนิท กลับมีประกายใสขึ้นมาพลันเงยน่าขึ้นมองท้องฟ้า ลำแสงจากดวงดาวพระจำเมืองสุกสว่างสดใสขึ้นในยามใกล้รุ่ง เรียวฝีปากสาวน้อยแย้มกริ่มขึ้นด้วยความสุขใจ รอบข้างกายสาวน้อยมีแต่ความมืดมองเห็นแค่แสงไฟที่เล็ดรอดออกมาจากบ้านไม้หลังหนึ่งที่มีความทรงจำดีดีมากมายเก็บเอาไว้ แลสะท้อนให้เห็นหมอกสีขาวขุ่นบางเบา ไอความเย็นยะเยือกปะทะร่างกาย ร่างสาวน้อยที่นั่งกอดเข่าอยู่บนขอนไม้ท่อนโต ^o^
“ ท้องฟ้า...มานั่งใกล้ๆ ย่าตรงนี้ลูก ” หญิงชราเอ่ยเรียกหลานสาวด้วยน้ำเสียง แผ่วเบา...
ใบน่าของสาวน้อยหันไปตามเสียงเรียก สมองสั่งการนำพาร่างเล็กๆเดินไปนั่งข้างกายเจ้าของเสียงนั่น แขนท่อนเล็กๆโอบกอดลำตัวผู้เป็นย่าไว้ด้วยความอบอุ่น ใบน่าของทั้งสองกลายเป็นสีแดงส้มจากกองไฟที่จุดไว้เพื่อบรรเทาความหนาวเย็นตามชนบท
“ ย่าค่ะ ^-^! ทำไมตื่นไม่ปลุกหนูด้วยล่ะเนี้ย /-^-/ ........นี้แหนะ!! ท้องฟ้า ตะเองตื่นแล้วทำไมไม่ยอมปลุกเค้าด้วยล่ะ ”
ฝ่ามือเล็กๆของสาวน้อยที่ร้องตะโกนมาจากบันไดน่าบ้าน กดลงไปบนศรีษะของท้องฟ้า เล็กน้อยเพื่อแกล้งหยอกเล่น พร้อมกับนำพาร่างเล็กๆนั่งลงบนขอนไม้ท่อนใหญ่ ยืนมือออกไปผิงไฟเพื่อบรรเทาความหนาวเหน็บ
“ เค้าปลุกตะเองแล้วน้า ตะเองไม่ยอมตื่นเอง เห็นมั้ยล่ะ เมื่อคืนบอกให้นอนเร็วๆ สมแล้ว อิอิ ^O^!! ”
สาวน้อยทั้งสองหยอกกันไปมาตามประสาเด็ก สายตาที่ดูห่วงใยทอดผ่านมาจากผู้เป็นย่า นัยตาใสดูคล้ายน้ำตาคลอมองดูเด็กสาวทั้งสองหยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน แสงสีเหลืองนวลจากดวงจันทร์บวกกับแสงก่อไฟสีแดงส้มกระทบบนใบน่าทั้งสาม ทำให้มองเห็นใบน่าที่ดูอิ่มเอิบด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขได้ชัดเจน
แสงสีดำสนิทจากฟากฟ้าเริ่มจางลง เมื่อต้องพ่ายแพ้แก่อำนาจของผู้ที่มีพลังมหาศาลอย่างดวงอาทิตย์ แสงสีเหลืองนวลจากดวงจันทร์ค่อยๆลบเลือนลง ท้องฟ้าเริ่มสว่างไสวมองเห็นเป็นสีขาวหม่น รอบข้างกายทั้งสามปกคลุ่มด้วยไอหมอก ดวงตะวันกลมโตค่อยๆเลือนขึ้นมาจากขอบฟ้าส่องแสงเปล่งประกายขับไล่ความมืดมิดให้ไกลออกไปจากท้องนภา...
ร่างหญิงชรา ค่อยๆลุกขึ้นเดินเข้าไปนั่งที่เตียงใต้ถุนบ้าน ซึ่งเป็นที่ประจำทุกวันของแก เหลือเพียงแต่กองเถ้าถ่านที่มอดไหม้ไปตามกาลเวลาและเด็กสาวสองคนซึ้งยังคงนั่งเล่นกันอยู่น่ากองไฟ
“ ท้องฟ้า วันนี้เราไปสวนกัน เค้าอยากไปเล่นน้ำงะ แล้วจะได้ไปเก็บดอกงิ้วมาเล่นกัน ”
“ นี่...แต่เค้าอยากอยู่กับ แม่...พุ่งนี้แม่ก็จะลงไปกรุงเทพฯแล้ว เค้าอยากอยู่กับแม่ เราอย่าเพิ่งไปไหนกันเลยนะ ก้อนเมฆ... ”
ใบน่าสาวน้อยเริ่มหดหู่ ลงทันทีเมื่อต้องรับรู้กับคำว่า ลาจาก ด้วยอายุเพียงน้อยนิดความไร้เดียงสาก็บังเกิดขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มที่คุ้นเคย
“ ก็แล้วทำไม เราไม่ชวนแม่ ไปเล่นน้ำด้วยกันล้า ใช่ม่ะ ท้องฟ้า ป่ะ ไปชวนแม่กัน//^U^// ”
“ อืม -_-! นั่นสิ ”
เด็กสาวทั้งสองจูงมือกันวิ่งฝ่า ไอหมอกไปยังครัวหลังบ้าน อย่างรวดเร็วตามประสาเด็ก และแล้วความตั้งจัยของสาวน้อยก็เป็นจิง (O-O)
ไอหมอกยามสายเริ่มหนาตัวขึ้น ถึงแม้อากาศภายนอกจะหนาวเย็นแค่ไหน แต่ความอบอุ่นภายในใจของครอบครัวนี้ที่มีให้กันมันไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือได้มากไปกว่าความรู้สึก...วันนี้ทั้งวันสามแม่ลูกใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
“ พุ่งนี้แม่ต้องกลับแล้วจริงจริงเรอค่ะ ” เสียงสาวน้อยนามว่า ท้องฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า...T-T แลดูหดหู่
“ แม่มาแปบเด๋วเองนะค่ะ ไม่สงสารลูกตัวเล็กสองคนนี้บางเรอค่ะแม่ ” สาวน้อย ก้อนเมฆ เอ่ยขึ้น ด้วยใบน่าเศร้าสร้อยแต่น้ำเสียงซ้อนความร่าเริงเอาไว้...
“ แม่คิดถึงลูกทั้งสองมากนะ ที่แม่อยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ เพราะแม่รู้ว่าแม่ยังมีลูกน้อยสองคน รอ...แม่อยู่ตรงนี้ ”
“ ลูกยังเด็กนัก ถ้าลูกโตขึ้นอีกสักนิด ลูกก็จะรู้ว่าที่ แม่ทำแบบนี้ เพราะอะไร เพื่ออะไร แล้ววันนั้น ลูกจะเข้าใจเอง ”
“ ก้อนเมฆ...เราต้องดูแลน้องให้ดีแทนแม่ด้วยนะเข้าใจมั้ยลูก... ”
“ ท้องฟ้า...อย่าดื้อกับพี่เขานะลูก มีกันอยู่สองคน รักกันไว้ให้มากมาก อย่าทะเลาะกัน แล้วเชื่อฟัง ป้าเขานะลูก ” น้ำเสียงจากผู้เป็นแม่ที่แลดูห่วงใย
“ ค่ะ //TT^TT// ” เสียงขานตอบรับจากสาวน้อยทั้งสองเปล่งออกมาพร้อมกัน สายน้ำที่รินไหลออกมาจากเป้าตาเริ่มปริ่มล้นออกมา ท่อนแขนเล็กๆดูคล้ายตะเกียบสองคู่โอบอ้อมกอดรอบเอวผู้เป็นแม่
คืนนั้นทั้งคืน สาวน้อยทั้งสองนอนกอดผู้เป็นแม่อย่างอบอุ่นใต้ผืนผ้าห่มที่ทำจากผ้าฝ้ายท้อมือ เสียงกบเขียด แว่วดังมาจากท้องทุ่งนาอันกว้างไกล เสียงจิ้งหรีดร้องจีดจ๊าดตามต้นไม้ แว่วดังมาประสานเป็นเพลงกล่อมให้นัยตาของสามแม่ลูกค่อยๆเคลิ้มหลับได้เป็นอย่างดี
ค่ำคืนนี้ผ่านไป...พร้อมกับไออุ่นที่สามแม่ลูกได้ถ่ายทอดผ่านซึ่งกันและกัน
ใกล้ฟ้าส่าง....
ปรื้นนนนนนนนนนนนน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงรถยนต์แล่นออกไป
สาวน้อยทั้งสอง สะดุ้ง!!!!! ตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว ผงะเอื้อมมือเปิดไฟมองรอบข้างกาย เพื่อหาผู้เป็นแม่ สายตาที่ทอดมองเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แต่หาได้เจอสิ่งที่ต้องการไม่ ร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อต้องพบเจอกับคำว่า ลาจาก ทั้งทั้งที่ชีวิตตัวเองมีอายุเพียงน้อยนิด ความหดหู่เริ่มครอบงำจิตใจรอยยิ้มที่เคยแย้มออกมาทุกๆเช้าหายไป...เหลือไว้เพียงแต่คราบน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างไม่หยุดสาย
แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงประตูห้องค่อยๆแง่มออก
ท้องฟ้าหันไปมองด้วยความหวังว่าจะเป็นแม่ แต่กลับพบกับสายตาคู่ที่คอยมองดู เด็กสาวทั้งสองตลอดมาด้วยความห่วงใย และความรัก
“ ย่า ค่ะ ฮืออออออ T^TT//! แม่กลับไปแล้ว ” เด็กสาวโผเข้ากอด ผู้เป็นย่า
“ ก้อนเมฆ ! ไปเป็นรัยใช่มั้ยลูก... ” น้ำเสียงแผ่วเบาฟังนุ่มหูที่แสดงถึงความห่วงใย เอ่ยถามสาวน้อยผู้ที่นอนคว่ำฟุบน่าลงกับหมอน แน่นิ่งไป มีเพียงเสียงสะอื้น เล็ดรอดออกมาเพียงเล็กน้อย
“ ก้อนเมฆ !! TT^TT ตะเอะ.T^T// ตะเอง... เป็นอะรัยง่า ” เสียงน้องสาวผู้น่ารัก เอ่ยขึ้นถาม ตามเสียงย่า ด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นใบน่าชะเง้อเข้าให้ใกล้ๆ ก้อนเมฆ ผู้เป็นพี่ ด้วยความเป็นห่วง
สาวน้อย ก้อนเมฆ ผู้ที่ตกเป็นเป้าสายตาของ ย่าและน้องสาว เงยน่าขึ้น...ด้วยใบน่าที่ถูกกดทับจนเป็นรอยแดง เป้าตาดูบอบซ้ำ จมูกที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมูก แก้มทั้งสองข้าง ดูชื้นเพราะคราบน้ำตาที่ถูกใบหมอนดูดซับไป ดวงตาที่ดูเศร้าโศกคลอไป...ด้วยน้ำตา สะอึกสะอื้นลุกขึ้น
“ หนูไปเป็นรัยค่ะ ย่า...(!_!)// ท้องฟ้าเทอร้องไห้ทำไมล่ะ....อย่าร้องเสะ!!!.... ” ก้อนเมฆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นเล็กน้อย
“ อึก!! ตะเอะ ตะเอง ก็ร้องงะ มาาห้ามเค้าได้งัยงะ อึก!! ” ท้องฟ้า ตอบพี่สาวกลับทันที ยิ่งทำให้น้ำตาไหลมากยิ่งขึ้น
“ ตะเองก็หยุดร้องได้แล้วงะ ” ผู้เป็นพี่ ไม่ยอมถ้อย แต่มันกลับทำให้น้ำตาเอ่อล้นออกมานอกเป้าตา สาวน้อยรีบปาดทิ้งโดยเร็ว
“ แล้วตะเองร้องมัยงะ อึก!!..ตะเองก็หยุดร้องก่อนเสะ!! (TT^TT)__/// ” น้ำเสียงสั่นกลอน ไม่ยอมแพ้กัน
“ เค้าหยุดแล้วนี้งัย -_-!! ตะเองอย่าร้องน้า...แม่เคยบอกไว้ว่าต้องอดทน ไม่ว่าจะเจออะรัยก็ตาม ต้องอดทนงัย ” ผู้เป็นพี่ เอื้อมมือเข้าไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของน้องสาว พูดปลอบอย่างห่วงใย
“ มานี่ม่ะ.... ” ผู้เป็นย่า รวบหลานที่รักทั้งสองมากอดไว้ในอ้อมแขน อย่างอบอุ่น
“ แม่กับพ่อ เขาไปทำงานหาเงินมาเลี้ยงดูพวกเราไง ไม่เป็นรัยน้า...เดี๋ยวอีกสามเดือน พ่อแม่เขาก็จะกลับมาหาเราแล้ว เราอยู่ทางนี้ต้องอย่าทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง ต้องตั้งใจเรียนหนังสือ เอาเกรดดีดีไว้ไปอวดพ่อกับแม่งัย ” น้ำเสียงแผ่วเบา ปลอบหลานทั้งสองที่อยู่ในอ้อมกอด ด้วยความเอ็นดู
สองพี่น้องเคลิ้มหลับไปอีก...ตื่นอีกที ก็ได้เวลาการ์ตูนรอบเช้าพอดี ท้องฟ้าตื่นก่อนตามเคย ล้างน่าแปลงฟันเสร็จสาวน้อยก็นั่งที่ประจำคือหน้าทีวี ก้อนเมฆตื่นทีหลังก็ตามมาดูอีกคน ชีวิตของเทอทั้งสองดำเนินไปอย่างปรกติ ตามวิถีชีวิตของเด็กบ้านนอกที่เรียบง่าย
แต่ภายในความเรียบง่ายนี้ มันกลับมาอะรัยที่ยุ่งยากเริ่มก่อตัวขึ้นโดยทีไม่มีคัยรู้ตัวเลย...
ความคิดเห็น