ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The Peasent -- บุรษคนชนบท

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

    • อัปเดตล่าสุด 6 พ.ย. 49


    บทที่    1
    บทนำ

    "เห็นดาวเดือนเคลื่อนคล้อยลอยล่องฟ้า
    เห็นดาราส่องแสงให้ใจเศร้าหมอง
    ต้องจากหญิงที่ใจรักเฝ้าหมายปอง
    ทว่าน้องต้องจากไกลไม่กลับมา"

    เฮ้อ !! ชายผู้หนึ่งถอนหายใจ

    "วันเวลาผ่านผ่านผันปีแล้วปีเล่า
    วันเก่าเก่าก็ผ่านพ้นไป
    เจ้าจงคิดถึงวันใหม่
    อย่างจงได้อาลัยถึงมันเลย"
    ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินพูดขึ้นทั้งเดินมานั่งข้าง ๆ

    "ศิษย์พี่" ชายหนุ่มพูดขึ้น
    "มีไรรึ" เขาตอบกลับทันควัน
    " ท่านว่าข้าควรที่จะ ออกตามหา ..... อายานะ ดีไหม " เขาถาม
    " หึ !! ก็แล้วแต่เจ้า นะ ของใครของมัน ข้าห้ามเจ้าไว้ก็คงไม่ดีซักเท่าไหร่ " เขาหันมายิ้ม
    " แต่ว่าเจ้า จะไปหานางที่ไหนหละ " เข้าถามต่อ
    .
    .
    .
    .
    .
    .

    " 11 หัวเมือง 136 แคว้น ดินแดนกว้างใหญ่ แต่หาสิ้นสุดไม่ " ชายหนุ่มตอบด้วยความมุ่งมั่น
    ...........
    ........
    ....
    ..
    .
    " ดี !!!~  ข้าจะขออาจารย์ ให้ " ชายวัยกลางคน ตะโกน บอก
    " แต่เจ้าต้องเปลี่ยนชื่อ ของเจ้าด้วย เพื่อ เกิดเรื่องอะไร เจ้าจะได้กลับมาพึ่งพิงที่นี้ได้"
    ....................       .....................
    ............................................
    ......................................
    ...............................
    ..........................
    .....................
    ...........
    ....
    .
    ~ ๐ รุ่งเช้า ๐ ~
    " หลงซาน !!!~~ ยุทธภพ ไม่ไช่เรื่องเล่น ๆ หรือสนุก เจ้าจงระวัง และรักษาตัวให้ดีด้วย "

    ชายแก่อายุ ราว ๆ 70 ปี พูดเตือนแก่ชายหนุ่ม

    " ครับ !!~ อาจารย์ ข้าจะจำไว้ "

    " ถ้าเจ้าไม่รีบ - จงตามข้ามาซักเดี๋ยว  "

    ชายแก่ผู้เป็นอาจารย์ของหลงซาน พูด

    " นี้ !!~ คือ ดาบมังกรคลื่น เป็นของศักดิ์สิทธ์ ของหมู่บ้านเรา 1 ใน 7 ชิ้น "

    " ครับ "
    " เจ้าจงรักษามันเอาไว้ให้ดี  "

    " ห๊า !!~ จะให้ข้าเก็บไว้เหรอจารย์ ไม่ไหวหรอกมั้ง ข้าออกไปนอกหมู่บ้านนะ  "

    " เจ้าจำเป็นที่จะต้องมีอาวุธ คู่ กาย เช่นเดียวกับ อายานะ ที่นำ พลองแก้ว 3 ภิภพ ไป "

    " เจ้าเป็น ศิษย์ เอกของข้า ข้าเชื่อใจเจ้ามากกว่าอายานะ ข้าเลยมอบ สุดยอดอาวุธ วิเศษของข้าให้"

    ..
    .
    .
    .

    " จงรับ !!!~~~ "
    ชายแก่ ตะคอดใส่
    .
    .

    " ครับ ... อาจารย์ "

    " วิหคผินบินร่อนออกจากรัง
    เป็นเช่นดังคนออกบ้านสู่แดนไกล
    ไปครานี้ไม่รู้ว่านานเท่าใด
    จึงจะได้ กลับมา ที่แห่งนี้

    ขอลาก่อนแหล่งกำเนิดบ้านเกิดข้า
    ใต้พื้นฟ้า บนพื้นหญ้าเคยอาศัย
    ณ วันนี้ข้าต้องพรากจากเจ้าไป
    จะจำไว้เป็นมิ่งขวัญ นิรันดร....

    ถ้าได้เจอสิ่งประสบพบที่หวัง
    จะหวนหลังกลับคืนสู่หมุ่ พฤกษา
    จะมุ่งหน้าเดินทางกลับมา
    สู่บ้านข้า ถิ่นนี้ เคยอยู่มา "
    ..
    .
    .
    .

        ลาก่อน อาจารย์ ศิษย์พี่ ศิษย์น้องทั้งหลาย
    เพื่อนพ้องของข้า
                                            ข้าจะกลับมา
    " พี่ หลงซานนนนน " หญิงผู้หนึ่งตะโกนหาเขา
    " เห้ย ~!!!!~  -*- ไอ้ เง้กกกกกก ตามมาไม " หลงซานตะโกน
    " ก็ จะออกเดินทางพร้อมกะพี่อะ จะไปหา อายานะ เหมือนกัน งิ  "
    หญิง คนนั้นพูด
    ชื่อของนาง คือ ซูเง้ก 


    " เห้ย !!~ แล้วออกมาได้ไง ฟะ บอกอาจารย์ยัง " หลงซาน พูดด้วยน้ำเสียงเริ่มเครียด
    " ก็ นี้ไง กระบี่ไท่จิ่ว " ซุเง้กพูด พร้อมเอากระบี่ มาให้หลงซานดู
    " เอาก็เอาวะ เพื่อน หาเพื่อน ห้ามกันไม่ได้นี้หว่า ข้าน้อยก็ ตามหา ... ด้วย "
    เขาพูดน้ำเสียง เครียด ๆ เล็กน้อย

    " อิอิ หาไครเหรอ " ซุเง้กเริ่มจะกวน หลงซานแล้ว

    " เหอะ ไป ได้แล้ว ก็เข้าหมู่บ้านจะดึกเสียก่อน " หลงซันตัดบท



    จบ .... บท ที่ 1 บท นำ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×