คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 :+:นานมาแล้วที่เรารู้จักกันเนอะ...ซามะ:+:
~ตึก ตึก ตึก~....เสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอายุราวๆ 10 ขวบ วิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว
"มะม๊าจ๋า หนูขอออกไปเล่นนอกบ้านนะจ๊ะ"
"เอาอีกแล้วหรอลูกตัวดี รีบๆกลับมาหล่ะ อย่ากลับช้าเหมือนเมื่อวานอีกนะ
ป๊ากับม๊าเป็นห่วง"
"เจ้าค่ะ ม๊าน่ารักที่สุดในโลกเรย"
"อย่ามาทำปากหวานลูกคนนี้เนี่ย"
"โลกที่มีม๊าอยู่คนเดียวนะคะ"
"!!!!!!O_O ม๊ากำลังใช้อิโต้หั่นเนื้ออยู่นะจ๊ะ หนูสนใจจะเป็นเนื้อบนเขียงนี้แทนมั้ย !?"
"(=O=) ม๊าจ๋า หนูย้อเย่นนนน"
เมื่อผ่านด่านมะม๊าได้แล้ว ฉันก็วิ่งต่อตรงไปยังประตูรั้ว
กำลังจาเลื่อนเปิดดดด แต่แล้ว
~แป๊ะ !~
ใครเอาหนังสือพิมพ์โป๊ะหัวฉันเนี่ย ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของหนังสือพิมพ์
โอ๊ะโอ.....ป๊า O..O !! ง่าาาาา ยังเหลือด่านป๊าอีกด่านนี่นา (- - ")
"จะไปไหนฮึ ? เด็กดี เบบี๋ของป๊า"
"เอ่อ...แหะๆ วันนี้ป๊าหล่อจังนะคะ ว้าววว เสื้อสีแดงเหมาะเหม๋งกับวันอาทิตย์เยย"
"อย่าเปลี่ยนเรื่อง เจ้าเล่ห์น้อยตัวดีของป๊า ^ ^"
อย่ายิ้มงั้นสิคะ - - หนูเสียวสันหลังวูบเรย เอาไงดีๆๆๆๆ ถ้าบอกว่าไปเล่นกับซามะ
ป๊าต้องไม่ให้ไปแน่ -___,- เหตุผลเพียงเพราะ ซามะเป็นเด็กผู้ชายยย !?@!#$%
"จะไปถามลุงข้างบ้านว่า พ่อกับแม่เค้ายังมีชีวิตอยู่มั้ยหน่ะค่ะ"
"อะไรนะ !!?"
"เอ่อ...เอ่อ....ความจริง ความจริง หนูจะไปเก็บผักให้ชิโระ กระต่ายของมายะต่างหากค่ะ.."
ขอตอแหลซักครั้งนะค้าบบบT_T แค่ได้พบซามะก็โอเคแย้ว
ร้ายแต่เด็กเลยนะฉันเนี่ย T^T
ไหง๋ป๊าทำหน้าไม่ไว้ใจหนูงั้นง่ะ ก่อนจะชิ่ง ต้องเอาใจป๊าไว้ก่อน >O<
"ป๊าจ๋าๆๆๆ ให้หนูไปนานะๆๆๆ (^3^) จุ๊บๆ"
พยายามส่งสายตาปิ๊งๆๆๆ ขอความเห็นใจ
ให้ดูคล้ายลูกแมวน้อยๆๆที่น่ารักมากที่สุด
(ท่านผู้อ่าน ได้โปรดอย่าทำหน้ารับไม่ได้อย่างนั้นสิคะ ---_---"" )
"เอาหล่ะ รีบไปรีบกลับแล้วกันนะมายะลูกป๊า"
ป๊าเอาหนังสือพิมพ์ออกจากกะบาลฉัน - - ฉันจึงเปิดประตูรั้ว
วิ่งเข้าเกียร์หมา ไปที่สนามเด็กเล่น
เห็นเงาซามะที่ชิงช้าแว๊บๆแล้ว >_< ยิปปี้ๆๆ …. ฉันจึงโบกมือ
พร้อมตะโกนดังๆ
"ซามะๆๆๆ มายะมาแร้ววว รอนานมั้ย"
"รอได้อยู่แล้ว ถ้ามายะอยากให้เรารอ"
"^///^ ก็มาแล้วนี่ไง"
ฉันจึงวิ่งไปนั่งชิงช้าข้างๆซามะ เราสองคนคุยกันได้ทุกเรื่อง
ซามะมักจะมีปัญหากับแม่ของเขา ฉันดีใจที่เป็นคนเดียวที่เขาเล่าให้ฟัง
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม เราจะรับฟังซึ่งกันและกัน เป็นกำลังใจให้กันและกันเสมอ
เวลาฉันทุกข์ เขาจะนั่งข้างๆ ฟังเรื่องราวต่างๆของฉันอย่างตั้งใจ
โดยไม่พูดอะไรออกมา ฉันรู้สึกได้ว่า การกระทำที่เขาทำนั้น มันคือการปลอบ
มันคือการให้กำลังใจ ให้ฉันเดินหน้าต่อไป อย่างเข้มแข็ง
สำหรับฉัน "เขา" เป็นคนที่ฉันไว้ใจที่สุด เมื่ออยู่ใกล้เขา ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่านี่คือความรู้สึกอะไร ?
**************************************************************************************
ฉันรู้จักซามะ ที่สนามเด็กเล่นแห่งนี้มา 2 ปีแล้ว คงราวๆ 8 ขวบ
ฉันจำได้ว่า ตอนนั้นฉันกำลังร้องไห้กับวีดีโอที่ป๊าเพิ่งเช่ามาให้ดู
รู้สึกนางเอกจะตาย ตอนนั้นฉันไม่ค่อยเข้าใจความหมายคำว่าตายเท่าไหร่ ฉันจึงนั่งร้องไห้
อยู่ที่เก้าอี้เปลสีฟ้า ใกล้ๆชิงช้านี่หล่ะ อยู่ๆก็มีเด็กผู้ชาย ตัวเล็กๆความสูงๆพอๆกันกับฉัน
หุ่นยังก่ะกระดูกเดินได้ ถ้าพิพิธภัณฑ์ไหนมีซากดึกดำบรรพ์หายไปหล่ะก็ ฉันว่าคนนี้หล่ะ
เขาผิวขาวมากเลย (อาจจะขาวกว่าฉันก็ได้ง่ะ) ใส่เสื้อกันหนาวสีน้ำเงินตัวขนาดใหญ่
ไม่เหมาะก่ะขนาดตัวเอาซะเรย (- -;) เดินมาเล่นกระดานลื่นแล้วเริ่มสไลด์เดอร์ลงมา
พร้อมกับฮัมเพลงที่ฉันไม่รู้จัก
ทั้งๆที่ฉันกำลังร้องไห้เนี่ยนะ T..T อากาศในวันนั้นเย็นผิดปกติ คงเพราะเป็นฤดูหนาว
ด้วยมั้ง แล้วฉันดันไม่ได้หยิบโค้ทตัวโปรดมาด้วยสิ (-..-^)
เอ๊ะๆ...หยุดร้องเพลงแล้ว มองมาทางนี้ทำไมเล่า หน้าฉันตอนร้องไห้ยิ่งทุเรตๆอยู่
ไหง๋เดินมาทางฉันหล่ะ เห้ยๆๆ เธอจะทำอะไรหน่ะ อย่ามาระบำแก้ผ้าแถวนี้นะ >O<
ฉันไม่ชอบดูนะ แต่ถ้าจะโชว์ก็โอเค เอ่อ! ลืมมานซะเถอะ ว่าฉันเคยพูดคำนั้น -*-
เอาเป็นว่าอย่ามาอนาจารแถวนี้ๆ >_<
"นี่ เอาไปใส่นะ"
เอ๋ ?? ยื่นเสื้อกันหนาวตัวบิ๊กนั่น ให้ฉันทำไมอ่า ตัวเองยังก่ะไม้เสียบผี
ยื่นให้หมูอย่างฉันทำไม อย่างน้อยฉันก็มีไขมันหล่ะนะ -O-
"เอ่อ ไม่เป็นไร เธอใส่เถอะ มันของเธอนี่นา"
"ฉันเป็นเจ้าของเสื้อตัวนี้ แล้วฉันก็ต้องการให้เธอใส่"
"(?_?)"
คนอะไร แบบนี้ก็มีด้วย (- -") ฉันก็ยื่นมือไปหยิบเสื้อตัวนั้น
เป็นไงเป็นกันใส่ก็ใส่ (=O+)
แล้วอยู่ๆก็มานั่งเปลเดียวกับฉัน นอกจากยื่นเสื้อกันหนาวให้แล้ว
ไม่คิดจะปลอบหน่อยหรอ หรือถามอะไรบ้างอ่ะ (?O? )
เช่น ชื่อฉัน ชื่อพ่อ ชื่อแม่ ไรเงี่ย อันที่สองก่ะสามไม่ต้องก็ได้ (-_- )( -_-)
หน่ะ... ยังเงียบอีก
"หน้าเธอ....เปียก"
ก็น้ำตานี่นา นึกว่าฝนเทียมรึไง (- -) โอเคๆๆ เช็ดก็ได้
(วิธีเช็ด 1.ยกแขนขึ้น 2.เอาแขนเสื้อมาใกล้ๆหน้า 3.ถูๆๆๆ ) (*-*)
"เธอไม่มีผ้าเช็ดหน้าหรอ"
"…."
ใจจริงอยากจะบอกว่า ถ้ามี จะใช้เสื้อเช็ดหรอยะ (- -") เห็นแก่เป็นผู้ที่สงเคราะห์เสื้อ
ให้นะเนี่ย เลยไม่ย้อน = = ฉันจึงตอบเป็นภาษากาย โดยพยักหน้า หงึกๆ (-_-)(_ _)(-_-)
เอ๋ ? ล้วงอะไรในกระเป๋ากางเกงอ่า...อุ้ยตายว้ายกรี๊ดดดด >[]< ป๊าม๊าช่วยมายะด้วยยยยย
ฉันจึงเอามือสองข้างปิดหน้า พร้อมหลับตาปี๋
"ฉันให้"
ให้อะไรอ่ะ >_< ( !@#$%^ เซ็นเซอร์ๆๆๆ) เวง คิดไปไหนแล้วเรา
นี่ขนาดเด็กนะเนี่ย -*- ฉันจึงค่อยๆแง้มมือออกทีละนิ้วทีละนิ้ว และค่อยๆลืมตาทีละข้าง.....
(?_?) ผ้าเช็ดหน้านี่ ลายกระต่าย (ผู้ชายเค้าใช้กันหรอเนี่ยย…)แต่ลายน่ารักจังอ่า
"ยื่นให้ฉันทำไมหรอ"
"ฉันให้"
"….."
เอาก็เอา - - ฉันก็รับผ้าเช็ดหน้าของเค้า (ซึ่งฉันไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ?!)
แล้วเช็ดทั่วใบหน้า คราบน้ำตาจึงออกหมด น่าสงสัยจัง ทำไมเค้าไม่ถามนะ
ว่าฉันร้องไห้ทำไม ? เพราะอะไรถึงร้อง ? แปลกดีจัง เอาแต่นั่งเงียบ......
"เอ่อ.....เธอชื่ออะไรหรอ"
ทนไม่ไหวแล้วงะ ฉันจึงถามก่อน
"ซามะ....มินาวะ ซามะ"
"ฉัน...โคซุกิ มายะ"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น