คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [DJ] ความรัก........SF
เราเดินมาถึงจุดๆนี้ได้ยังไง
MeRun_G : ความรัก........sF
DaeJae , BangJae : PG
Enjoy Reading งับ ^^
ประสบการณ์คือ........."การเรียนรู้"
แต่ถ้ารู้แล้วยังเข็ดขยาด
.
.
.
.
แสดงว่าเรายังไม่รู้จักเรียนรู้มันอย่างแท้จริง
[ความคิดพระเอกม้อค]
"พอเถอะ" แดฮยอนเอ่ยปรามยองแจที่ยกเครื่องดื่มมึนเมากระดกเอาๆไม่ต่างจากน้ำเปล่า พลางถอนหายใจกับพฤติกรรมที่ดื้อรั้นไม่รับฟังอะไรหลังจากที่เมามายไม่ได้สติ แล้วยังเสียงบ่นงึมงำไม่ได้ศัพท์ คำพูดงึมงำที่มันเสียดใจคนฟังทุกทีที่ได้ยิน แต่ต้องทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อนแล้วกลืนก้อนขมลงคอ ต้องขอบคุณเสียงเบสหนักๆที่ดังพอจะกลบคำพูดพวกนั้น
หลายปีมานี้แดฮยอนประสบความเร็จเป็นอย่างดี ได้เป็นนักร้องตามใจต้องการ มีผู้คนให้ความรักและชื่นชม อยู่ในจุดที่ทุกคนให้ความสนใจ ทุกอย่างกำลังไปได้ดี แล้วเขาก้ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนรัก ถึงการกลับมาหลังจากการบินลัดฟ้าไปเรียนต่อต่างประเทศในศาสตร์ถ่ายภาพที่อีกคนชื่นชอบ เป็นอีกเรื่องที่ทำให้แดฮยอนตื่นเต้นและมีความสุขเท่าๆกับการโดนโปรดิวซ์เรียกตัวไปเดบิว การเจอกันอีกครั้งหลังจากห่างหายกันไปนาน ห่างกันเพื่อเติมฝันของตัวเองให้เป็นจริง แล้วกลับมาเจอกันอีกครั้งเมื่อทุกอย่างลงตัว ยองแจกลับมาแล้วมาหาแดฮยอน
การเวียนมาเจอกันอีกครั้งของสองเพื่อนรักมันไม่ควรเป็นแบบนี้ พวกเค้าต้องเจอกันแล้วคุยเรื่องสนุกๆกันและเฮฮาตามประสาเพื่อนรัก ที่ห่างหายจากกันมานานหลายปีสิ ที่ต่างคนต่างเจอจุดเปลี่ยน และอะไรที่แปลกใหม่มาเล่าสู่กันฟัง ไม่ใช่แบบนี้.....
ไม่ใช่การมารับรู้ว่าทั้งสองกำลังมีปัญหากัน ยองแจกำลังถูกตัวผู้ตัวนั้นละเลย........ อีกแล้ว
"นายเมามากแล้วนะ กลับกันเถอะยองแจ" เมื่อเห็นคนตรงหน้าฟุบหน้าลงตัวเปรี่ยไปกับพื้นโต๊ะ จึงเข้าไปช่วยพยุงพากลับบ้านตามหน้าที่เพื่อนที่ดี
"พอแล้วครับ...........ฮึก.........ผม.........ฮืออออ....ผม" เสียงสะอื้นฮักใกล้ๆหูทำให้หัวใจคนได้ยินหวูบโหวง ตาคมสบมองน้ำใสที่ชุ่มบนแพขนตาที่ปิดสนิทไหลอาบแก้มอย่างน่าสงสาร พาลให้เจ็บแปลบที่ใจที่เหมือนโดนบีบรัดจนหายใจลำบาก
"ใช่ยองแจ นายควรจะพอแล้วนะ" ยิ้มปลอบประโลมแม้อีกคนจะไม่รับรู้ เกลี่ยน้ำใสออกจากหางตาเบาๆ ให้อย่างทะนุถนอมไม่ใช่ว่าห่างไปหลายปีจะไม่รู้ความเป็นไปของอีกคนเลย รู้........รู้ว่ายองแจมีแฟน เคยเปิดวีดิคอลแต่ทุกทียองแจจะอยู่คนเดียว แฟนยองแจไม่อยู่ยองแจจะโทรหาเขาพูดคุยกันยิ้มให้กัน แต่ถึงอย่างนั้นหากสังเกตุดีๆสายตาสดใสคู่นั้นมันกลับหม่นลงจนน่าใจหาย แดฮยอนไม่ทักท้วงในการคบกัน เพราะที่ยองแจยอมทนอาจจะเป็นเพราะรักมาก เหมือนเช่นเขาที่รักมากเลยยังคงอยู่แบบนี้
.
.
.
รักข้างเดียว.........
/ชั้นต้องทำยังไงแดฮยอน/
'รักต่อไป รักเค้าขึ้นอีกให้เค้ารู้สิ'
.
.
.
ทนคนเดียว........
/ชั้นเลิกกับเค้าแล้วนะ ฮึก
...........แล้วเค้าก้ยังกลับมา บ้าที่สุดเลยแดฮยอน เค้าบ้าที่สุด ฮือ/
'รักเค้าอยู่มั้ย'
/เจ็บมากเลยแดฮยอน.........ชั้นลืมไม่ได้เลย.........แต่.......ชั้นไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว ฮึก"
'ถ้ารักก้ให้โอกาสใจสิ'
.
.
.
เจ็บข้างเดียว.........
/ไม่เอาแล้วแดฮยอนชั้นทนมามากแล้ว/
'แล้วยังรักมากอยู่มั้ยล่ะ'
/ชั้นทนไม่ไหวแล้ว........แต่ถ้าต้องขาดเค้าไปชั้นจะอยู่ยังไง ฮึก/
'............ รักต่อไปสิ ถ้านายเข็ดแปลว่านายยอมแพ้นะยองแจ'
..................................
"คืนนี้ค้างกับชั้นนะยองแจ" เหมือนเป็นการขอร้อง และมัดมือชกในคราวเดียวกัน เพราะอีกคนจมดิ่งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เป็นที่เรียนร้อยแล้ว
ครืด ครืดดดดดดดดดดด ครืด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ระบบสั่นของโทรศัพท์รุ่นใหม่ทำหน้าที่อย่างดีเมื่อมีคนโทรเข้า แดฮยอนชะงักมองหน้าจอนิ่งแล้วเบนหน้ามองเสี้ยวหน้าเพื่อนรัก แล้วตัดสินใจพยุงยองแจออกมาจากรถเพื่อเข้าบ้าน เมินเครื่องมือสื่อสารที่ขึ้นหน้าจอเป็นรูปยองแจและชายอีกคนที่ดูท่าทางมีความสุข จากรอยยิ้มที่มีให้กัน ไม่ต้องมองว่าชื่ออะไรแค่รูปก็สามารถยืนยันสถานะตัวมันเองอยู่แล้ว.......
"อือ......ฮึก" เสียงสะอื้นลม ผลจากการร้องให้มาตลอดทางทำให้ใบหน้าหวานดูหน้าสงสารและน่าเจ็บปวดใจสำหรับคนมองเช่นแดฮยอน หลังจากพยุงคนไร้สติมายังเตียงได้สำเร็จ พร้อมการบริการเช็ดตัวแถมความห่วงใยเกินคำว่าเพื่อนที่ส่งไม่เคยถึงอีกคนเลย หากตอนนี้ยองแจรู้สึกตัวขึ้นมาสบตาเพียงนิดจะเจอความจริงจากความรู้สึกที่มี
ร่างกายเปลือยเปล่าที่ปรากฏตรงหน้าทำให้แดฮยอนเกิดความคิดที่น่ากลัวขึ้น มองผิวเผินไม่แตกต่างเลย ร่างกายยองแจเหมือนแดฮยอน หากแต่สีผิวขาวนวลอิ่มตาและเมื่อสัมผัสเพียงนิดจะพบความนิ่มลื่นที่ทำให้แดฮยอนกระสันในลมหายใจ เก็บกลืนน้ำลายหนืดเหมือนการขาดน้ำฉับพลัน
จะดีแค่ใหนหากแทนที่มือที่ลูบไล้สัมผัสด้วยริมฝีปาก ไวเท่าความคิดแดฮยอน ที่โน้มกายเข้าหาซอกคอหอมพลางสูดลมหายใจลึกๆเพื่อเสพกลิ่นกลุ่นหอมเคล้ากลิ่นสุราจนพาลให้สติดับวูบไป หลงเหลือเพียงอารมณ์กระสันอยากอครอบครองให้หนำใจ
'พอได้แล้วแดฮยอน'
เสียงค้านที่เกิดขึ้นในใจทำให้แดฮยอนต้องละหน้าออกมา แต่เมื่อสบกับริมฝีปากอวบอิ่ม ที่ฉ่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ที่เจ้าตัวกินเข้าไป ทำให้ความคิดด้านดีดับหายไป นิ้วเรียวลูบไล้ความนุ่มนิ่มแผ่วเบา คนไร้สติเกิดความรำคาญจึงปัดมือเรียวออก แล้วเบียดหน้าเข้าหายลมหายใจอุ่นๆของแดฮยอน
การกระทำที่ไม่รู้ตัว แต่ทำให้อีกคนที่จมอยู่กับอารมณ์และความคิดด้านมืดต้องกลืนน้ำลายอีกครั้ง
'นี่เพื่อนนายนะแดฮยอน'
ยองแจไม่รู้สึกตัวนะ แค่ลองสัมผัสเบาๆ แค่เบาๆ ยองแจจะไม่มีทางรู้ แค่ลอง.......
.......
…..
…
.
ริมฝีปากนิ่มหยุ่น มันน่ารักจนต้องดูดดุนเบาๆ สลับบนแล้วไล้ลงมาที่ริมฝีปากล่าง 'ไม่พอ' อีกครั้งที่ความคิดมันไกลเกินจะห้ามไหว มือหนาช้อนท้ายทอยมนไว้มั่นเพื่อความถนัดให้สัมผัสลึกซึ้งได้ถึงใจยิ่งขึ้น แล้วใช้มืออีกข้างบีบข้างแก้มนิ่มให้ปากอิ่มเปิดให้ลิ้นร้อนเข้าไปตักตวงให้ลึกขึ้นอีก มันเหมือนความมึนเมา ยองแจทำให้แดฮยอนมึนเมา ทั้งที่ไร้สติ ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดดูดดึงอย่างไร้สติความคุม ความนุ่มลิ้นและหวานฉ่ำในนั้นทำให้แดฮยอนมัวเมา และปฏิกิริยาตอบโต้ของลิ้นเล็กที่ตอบกลับมาอย่างไร้สติ ทำให้ร่างหนาร้อนเกินจะหยุดอยู่แค่จูบ
"อือออ" เสียงอื้ออึงเพราะหายใจไม่ออกของยองแจ ทำให้แดฮยอนหยุดการกระทำ สติเริ่มประกอบกันเข้ามาอีกครั้ง
'แกทำบ้าอะไรวะ'
เกือบไปแล้ว เหลือเพียงนิด อีกคนจะกลายเป็นของเขาในคืนนี้ แล้วพรุ่งนี้คำว่าเราคงต้องหายใจ เกือบเสียไปแล้วเพราะวูบเดียวของอารมณ์แดฮยอนขยุ้มผมตัวเอง ดึงรั้งแรงๆอย่างหัวเสียแล้วลุกเดินจากไป
..................................
"เราเจอทางตันแล้วล่ะ"
"อะไร"
"ชั้นกับเค้าน่ะ มาไกลเกินไปแล้ว"
"..........."
"..........."
หลังจากนั้น สองอาทิตย์แดฮยอนก็ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนรักคนนี้อีกครั้ง และเป็นเรื่องราวเดิมๆ ที่ยองแจพบเจอ
"เจ็บมากเพราะรักมากใช่มั้ยล่ะ" เอ่ยออกไปอีกเพื่อให้อีกคนได้คิด
"เจ็บจนชานี่เรียกว่าควายมั้ยล่ะ" แต่เหมือนยองแจจะปล่อยใจไปแล้วจริงๆ ตาสวยนั่นไม่สั่นไหวอีกแล้ว ความเศร้าหมองเพียงนิดที่ปรากฏให้เห็นทำให้แดฮยอนเบนสายตามองที่แก้วตนเอง ดีใจ ใช่รึเปล่า ดีใจที่ยองแจกำลังจะหลุดพ้นจากคนๆนั้นแล้ว จริงใช่มั้ยที่ยองแจจะตัดใจได้แล้ว มันจะเร็วไปมั้ย ยองแจรักมันมากไม่ใช่หรอ แต่มันดีแล้วที่ยองแจคิดได้และหยุดได้ ความคิดมากมายภายใต้ท่าทีนิ่งงันของแดฮยอนทำให้ยองแจยิ้มจางๆ
"วันนั้นชั้นรู้สึกดีจังแดฮยอน" น้ำเสียงเอื้อนเอ่ยที่เหมือนคนพูดเหม่อลอย ทำให้แดฮยอนคิดว่าอีกคนพูดกับตัวเอง
"นายรู้สึกดีกับมันมั้ย" เมื่อสบตาจึงทำให้รู้ว่ายองแจพูดกับตน
"?" ตอนนี้สำหรับแดฮยอนมันเป็นเรื่องยากจะเข้าใจว่ายองแจกำลังพูดถึงอะไร
"จูบชั้นอีกได้มั้ยแดฮยอน"
หลังจากได้ยินประโยคถัดมา ร่างทั้งร่างก้นิ่งชะงัก ตาคมวาวสบมองอีกคนด้วยความตกใจ
'ยองแจรู้ตัว......'
"สองอาทิตย์ที่หายไป นายคิดถึงมันมั้ยแดฮยอน นั่นครั้งแรกของชั้นเลยนะ"
"!?"
"ครั้งแรกที่โดนจูบเพราะรักน่ะ......."
"ครั้งแรกที่โดนสัมผัสเบาๆ ครั้งแรกที่ใจเต้นเพราะความรู้สึกดีๆ ครั้งแรกที่โดนถนอมและต้องการจากความรู้สึก"
"ยองแจ"
"รู้อะไรมั้ย เพราะรักชั้นจึงต้องไปนะแดฮยอน เพราะนายบอกให้ชั้นรักมากๆไง ชั้นรักมากเลยต้องเจ็บแบบนี้ไง นายจะผลักใสชั้นทำไมกันล่ะแดฮยอน”
“แค่นายบอกมาว่าหยุด ชั้นก้เดินกลับมาแล้วแดฮยอน จะให้ชั้นกลับไปเจ็บอีกทำไม เลิกเป็นพระเอกแล้วเห็นแก่ตัวซักทีได้มั้ย เลิกคิดแทนกันจะได้มั้ย ชั้นอยากได้อะไรชั้นจะบอกนายเอง นายเองก้เจ็บไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงยังต้องทำแบบนี้ บอกชั้นที"
"ชั้นมันโง่เอง" ขอโทษนะยองแจ ที่ชั้นเป็นแบบนี้
ครืดดดดดดดดด ครืดดด ครืดดดดดดดดดดด
สายเรียกเข้าจากตัวจริงของร่างบางทำใก้บรรยากาศตึงเครียดกว่าเดิม ยองแจวางไว้ที่เดิม ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ เพราะแค่คนตรงหน้าเท่านั้นที่ยองแจต้องการคำตอบ
"ชั้นโง่ที่ต้องออกมาเจอนาย" ว่าจบแดฮยอนก็ลุกหนีออกมาจากตรงนั้นแล้วก้าวยาวๆออกมาพร้อมกับน้ำตาที่หยาดรินจากก้อนความรู้สึกที่จุกคอจนต้องฝืนกลืนเก็บไว้ในอกกีครั้ง
ฟึ่บ
"ขอบใจนะที่ช่วยดูแลยองแจแทนชั้น แต่จะขอบใจมากถ้าช่วยหายๆไปเลยแดฮยอน อ่ออีกสามวันเตรียมบินไปเก็บตัวที่อเมริกานะ ชั้นจัดการไว้ให้แล้ว”
“โชคดีนะ" รอยยิ้มเย็นและน้ำหนักมือที่ตบลงอย่างมาดมั่นทำให้แดฮยอนต้องฝืนกักเก็บน้ำตาขึ้นมายิ้มให้ว่าที่ประธานบริษัทอย่างฝืดฝืน
"ขอบคุณครับท่านประธาน ที่ทำให้เราโคจรมาเจอกันได้อีกครั้ง" อยากจะกลั้นน้ำใสๆให้อยู่ แต่เพราะเห็นแค่แผ่นหลังกว้างอีกคนจึงไม่ต้องฝืนกลั้นอีกแล้ว
"ขอโทษนะยองแจ ชั้นรักนายมากจริงๆ แต่การยื้อนายกลับมามันก็เจ็บปวดพอกัน"
...........................
ในที่สุด....นายก้จากชั้นไปจริงๆสินะ ^^...
"จะกลับได้รึงยัง" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกยองแจที่กำลังยกน้ำเมาขึ้นดื่มต่างน้ำ หลังจากการจากไปของใครอีกคน
"..........." ไร้การตอบรับ เหมือนการมาเยือนของอีกคนไม่มีความหมายให้ต้อง ให้ความสนใจ
"รู้นะถ้าชั้นหมดความอดทน มันจะเกิดอะไรขึ้น" เพราะการกระทำที่ไม่แยแสต่อกัน ทำให้ร่างหนาต้องกำหมัดแน่นข่มอารมณ์โกรธ
"หึ เมียไม่หยอกหรอครับ ถึงได้ถ่อมาถึงนี่ ท่านประธาน บัง - ยง - กุก เอ๊ะๆ รึว่า เ-งี่-ยน เอ่อ ขออภัยในความไม่สุภาพนะคับ" ยกยิ้มด้วยความสมเพชตัวเองไปให้ใครอีกคนที่ยืนทำหน้าทะมึ งทึงอยู่อย่างท้าทาย
"อย่าให้ต้องลาก" ว่าจบร่างหนาก็เดินกลับออกไป ทิ้งยองแจไว้เบื้องหลังอีกครั้ง ทุกคนเลยจริงๆ ที่มักจะทำแบบนาย แดฮยอน
เกลียดจริงๆ เกลียดแผ่นหลังกว้างที่พวกนายทิ้งไว้ให้ชั้นมองแบบนี้
"ช่วยหยุดแล้วกลับมาจูงมือผมได้มั้ยครับ.........."
®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®
MeRun_G [Talk] : หายไปนานจนทุกคนลืม แถมกลับมาจบได้น่าตบอีก
ก่อนอื่นนะ รันจิขอโทษจากใจที่หายไปนานนะคะ ไม่แก้ตัวนะ เอาตรงๆคือ รันชั่วเอง ที่จริงมันก้มีงานและเวลาว่างสลับกัน ถ้าตัดเรื่องสุขภาพ ชีวิตก้แฮปปี้ดีไม่ได้มีอุปสรรคในการอัพเลย แต่รันก้ปล่อยเลยมายาวขนาดนี้ ขอโทษจิมๆ (จริง + มากๆจากใจ)
ส่วนเนื้อเรื่องถ้างงรันขอขยายนะ อิแด้มันรักแจ รักของอิแด้คือการปล่อยวาง เหมือนการชอบดอกไม้ให้อยู่บนต้นนั่นล่ะ
แจก้รักแด้นะ รักของแจคือความชัดเจนที่หาไม่ได้จากแด้เลย จูบ จึงเป็นคำถามเพื่อความชัดเจนของความรู้สึก ซึ่งตรงนี้รันพยายามมากๆแล้วนะ จิมๆ
และมันซี๊ดที่เฮียก้รักแจ รักในแบบที่จะเอา เอาแบบด๊อนท์แคร์อะไรทุกอย่าง เอาแบบที่เฮียสบายใจ และอยากทำ แจเลยต้องเป็นของเฮีย
ส่วนแด้เลยกลายเป็นพระเอกที่แดร๊กส์แห้วไปกระบะใหญ่ๆ
อยากบอกว่าเรื่องราวนี่ก้ไม่ค่อยจะเยอะอะไรมากนักหรอก อย่าคิดมากนะ โอ๋ๆๆ
ส่วนที่จบแบบนี้ คือหาที่ลงไม่เจอง่ะ งั้น.......ถ้าคิดออกจะเปิดตอนใหม่นะ เอาช็อตบังแจมาเลยละกัน เอ๊ะ?! คู่นี้ยังไม่เคยแต่งนี่นา
แต่อารมณ์ม่าๆเช่นนี้คงต้องใช้เวลากลั่นนานแล้วล่ะค่ะ ^+++^
รักและซึ้ง #ฮักนะคนอ่าน
เราผ่านมันมาได้ยังไงนะ ^^...
ความคิดเห็น