ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    OtheR_FicmE [#ฮักนะคนอ่าน]

    ลำดับตอนที่ #1 : [UJ] MangO - Os

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 87
      0
      12 เม.ย. 58











     

    MeRun_G : [Os] MangO

    Jongup&Youngjae : PG 

    ออยจอยรีดดิ้งนะคะ ^^

     

     

     

     

                    ฤดูหนาวที่ย่างเข้ามาพร้อมสายลมเย็นชีวิตเด็กมัธยมต้นธรรมดา ที่ก้ธรรมดา ตื่นมาไปเรียน เสาร์อาทิตย์ก็ตื่นสายเล่นเกม เอาไอะไรมากกับเด็กหนุ่มที่ชื่อ ยู ยองแจ แต่เสาร์นี้ต่างออกไป

     

                    ครืด ครืดดดดดดดดดดด

                   

                    "เออ!ว่า?" ยองแจกำลังวุ่นวายตั้งแต่เช้าในการใส่ถุงเท้ารองเท้าและคุยโทรศัพท์ไปด้วย

                    .

                    "เออๆ กุเสร็จแล้วกะลังออกไป"

                    .

                    "เออๆ ไม่ลืมๆ"

                   

                    คลิ๊ก

     

                    ปิ๊งป่อง   ปิ๊งป่องงงงงงงงงง

                    หลังจากวางโทรศัพท์เสร็จก็พุ่งตัวออกมาที่ประตูหน้าบ้านที่มีเพื่อนหน้ายิ้มมายืนรอ

                    "เออๆกุเสร็จแล้วเว้ยยยย"

                    ยองแจตะโกนบอกเพื่อนแล้วพุ่งตัวไปเปิดประตูแล้วกอดคอเพื่อนวิ่งไปที่จุดนัดพบ

                    .

                    .

                    .

                    .

                    "นานนะพวกมึง" แดฮยอนทักทายเสียงเซง

                    "ครูอยู่ใหนวะมึง" ยองแจสอดส่ายหาครู

                    "กลับไปละ" แดฮยอนบอกปัด

                    "อย่ากวนตรีนเพื่อน" ยองแจสวนกลับ

                    "นั่นไง รถครูอ่ะ" จงออบแทรกขึ้นชี้ไปที่รถเก๋งบลอนเงินคันสวยที่จอดเทียบเข้ามาทำให้ทั้งสามเตรียมพร้อมก่อนขึ้นรถ

                    "สวัสดีครับครู" ยองแจไหว้ครูด้วยความนอบน้อม เพื่อนทั้งสองก็ไหว้ตาม

                    "จ้ะขึ้นรถเลยจ้ะเด็กๆ" เสียงหวานของครูสาวพูดขึ้นให้เด็กชายทั้งสามขึ้นรถ

     

                    ยูยองแจ จองแดฮยอนและมุนจงออบเป็นเด็กที่มีความสามารถทางด้านศิลปะที่ได้รับการไหว้วานจากครูในโรงเรียนในการวาดภาพประกอบในการจัดทำหนังสือเลื่อนวิทยฐานะ ด้วยปัจจัยหลายอย่างทำให้เด็กทั้งสามสนิทกัน ถึงแม้จงออบจะอยู่คนละห้องกับยองแจและแดฮยอนก้ตาม

                    การทำงานที่ได้ค่าจ้างและการเลี้ยงดูระหว่างวันทำให้เด็กทั้งสามไม่เคยปฏิเสธน้ำใจของครูได้เลยทำให้เป็นที่รักและไว้ใจจากครูเป็นอย่างดี เช่นวันนี้ที่ทั้งสามได้ช่วยกันทำงานอย่างตั้งใจ

     

                    "ไอ้อ้วนแกร่างภาพให้มันดีๆหน่อยดิวะ หลายเส้นเกินไปละกุลายตา" แดฮยอนแย้งขึ้น

                    "เปลี่ยนหน้าที่มั้ยมึง มาแปลกลอนแล้วคิดภาพมะ" ยองแจโวยกลับ

                    "ครูครับขอขนมเพิ่มหน่อยครับหนูกับแมวมันจะกินหัวกันแล้วครับ" จงออบเงยหน้าจากการระบายสีเรียกหาครูแล้วหัวเราะกับท่าทีของเพื่อนทั้งสอง

                    "นี่จ้ะอย่ากัดกันนะเด็กๆ ฮึๆ" ครูว่ายิ้มๆ แล้วกลับไปเครียงานต่อ

                    "มึงว่าไงนะไอ้แป๊ะยิ้ม" แดฮยอนชี้หน้าคาดโทษให้จงออบแล้วหยิบขนมเข้าปาก

                    "ขนมอร่อยเนาะยองแจ" จงออบไม่ตอบแต่หันไปพูดกับยองแจแทน

                    "เออ!" ยองแจตอบกระแทกเสียงกลับ แล้วทั้งสามก้ทำงานส่วนของตัวเองต่อ

                    .

                    .

                    .

                    .

                    หลังจากทำงานเสร็จครึ่งวันก้พักทานข้าวเที่ยงเด็กทั้งสามกินข้าวเสร็จก็มาเล่นบอลพลาสติกคลายเครียดด้วยกันใต้ต้นมะม่วง

                    เมื่อต้องตั้งรับลูกกลมทีพุ่งมากระทันหันขาแกร่งของจงออบจึงเดาะบอลขึ้นโดยที่ทุกสายตาจดจ้องไปที่ลูบอลกลมที่พุ่งขึ้นสูง จนกระทั่งลูกบอลกลมฟาดเข้ากับข่วนมะม่วงที่มีลูกเหลืองสุกน่ากิน จนลูกมะม่วงที่สุกงอมตกลงมา ในจังหวะนั้นเองที่จงออบสามารถรับลูกมะม่วงที่ตกลงมาได้อย่างหวุดหวิดในเวลาที่กระชั้นชิดนั้นทำให้ยองแจได้แต่นิ่งอึ้ง

                    ......นายเท่จริงๆเลยว่ะจงออบ.........

                    ในเวลาต่อมาที่ทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ ยองแจจึงสะดุดอีกครั้งกับการกระทำของจงออบ ที่ตอนนี้มาคุกเข่าต่อหน้าตน พร้อมกับยื่นมะม่วงลูกนั้นให้อย่างสุภาพ

                    ........เหมือนขอแต่งงานเลย.......

                    คิดได้ริ้วแดงก้ปรากฏบนใบหน้า ........เขินหรอ นี่มันผู้ชายด้วยกันนะ บ้าไปแล้ว.......

                    "รับไปสิ" เสียงเข้มเอ่ยขึ้น เรียกสติยองแจให้กลับมาสู่ปัจจุบัน

                    "เอ่อ อ้ะ ขอบใจว่ะหึๆ" ว่าแล้วก้เกาท้ายทอยแก้เก้อ .....บ้าไปแล้วจริงๆ ไอ่จงออบแกนี่มันจริงๆเลย ให้ตาย.......

                    "อ่ะแฮ่ม เฮ้ยต่อเว้ย สวีทกันอยู่นั่นแหละ" เสียงแดฮยอนดังขึ้นด้วยท่าทีฉุนเฉียว

                    "สวีทบ้านแกสิวะ" ยองแจเถียงรนๆ แล้ววิ่งกลับไปประจำตำแหน่ง หลังจากเก็บมะม่วงไว้กระเป๋าเป้ใบเก่ง........

                    .

                    .

                    .

                    .

                    "ขอบใจมากที่มาช่วยครูนะเด็กๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ครูมีของฝากไปให้นะ เดินกลับดีๆล่ะ" เสียงอ่อนโยนของครูพูดขึ้นหลังจากมาส่งเด็กชายทั้งสามถึงจุดหมาย

                    "ไม่เป็นไรครับครู วันนี้ครูก้เลี้ยงข้าวพวกผมอย่างดีเลย ขอบคุณมากเลยครับ" ยองแจตอบขึ้นด้วยความยินดี

                    "แค่นี้เองเดี๋ยวถ้าว่างอีก ครูจะนัดเลี้ยงอีกทีนะเด็กๆ" คนเป็นครูว่าก่อนจะยิ้มลา

                    "ครับขอบคุณมากๆเลยครับ" ยองแจกล่าวขอบคุณอีกครั้งแล้วยกมือไหว้ลาอย่างนอบน้อม ทำให้เพื่อนทั้งสองยกมือไหว้ตาม

                    รถเก๋งคันสวยเคลื่อนตัวจากไป เด็กทั้งสามก็เดินกลับบ้านด้วยกันตามปกติ

                    "เห็นแก่กินนะมึง" แดฮยอนเอ่ยแซว

                    "อ้าวไอ้นี่ รึแกไม่ฟินกับของกินวันนี้วะ เอาตามตรงนะเว้ย แมวที่ใหนวะนั่งงาบของกินอย่างเงียบเลยวันนี้อ่ะ งานแง่มก็ไม่ค่อยทำเลย" ยองแจขัดขึ้นพลางต่อยไหล่เพื่อนไปทีด้วยความหมั่นใส้

                    "ใครไม่ทำพูดดีๆเว่ย นี้ชั้นนั่งตัดเส้นทั้งวันนะ ต้องอาศัยความแม่นยำระดับพระการเลยนะเว้ยยย" แดฮยอนเถียงแล้วผลักยองแจกลับ จนยองแจเสียหลักไปโดนจงออบที่ตั้งรับได้ทัน

                    "เฮ้ยๆ นี่แกจะเอาชะ ไอ้เพื่อนเวร" ยองแจกะจะพุ่งไปตบเพื่อนตัวดำคืนซักป้าบแต่ติดที่แขนแกร่งของเพื่อนหน้าแป๊ะยิ้มรั้งเอวไว้

                    "อย่าตีกันครับพวกมึง ยังไงก้แด_กด้วยกันทำด้วยกันครับ" จงออบว่ายิ้มๆ แต่เสียงที่อยู่ข้างหูบวกกับแรงกระชับที่เอวของยองแจทำให้สภาวะการหายใจสะดุด

                    "ปล่อยกูววว" ยองแจดิ้นจนหลุด

                   

                    พลั๊วะ

     

                    "ขนลุกละมึง" แดฮยอนตบป้าบที่ท้ายทอยแป๊ะยิ้มด้วยความหมั่นใส้ก่อนจะว่าอย่างฉุนๆ แล้วจะดึงแขนเพื่อนตนให้เดินออกมาให้ห่างจากจงออบ ที่ยืนยิ้มอยู่เหมือนเดิม

                    "ก็หมั่นเขี้ยวนี่หว่า กุผิดหรอที่ชอบกอดมันก็มันนุ่มมือดีนี่แถมตัวยังหอมๆอีก" จงออบพูดขึ้นตรงๆทำให้ยองแจที่ได้ยินก็ได้แต่อึ้งและขนลุกเกรียว แต่แดฮยอนได้ยินก็กำหมัดแน่นทำให้มือที่จับแขนเพื่อนไว้บีบแน่น

                    "โอ้ย ไอ้ดำกุเจ็บปล่อยเว้ย  ปล่อย" ยองแจตีมือเพื่อนรัวๆ แดฮยอนที่ได้ยินก้ปล่อยแขนเพื่อนให้เป็นอิสระ

                    "โทดว่ะ  แต่มึงจงออบ อย่าพูดอะไรที่มันน่าขยะแขยงแบบนี้อีกนะเว่ย" แดฮยอนชี้หน้าคาดโทษเพื่อนแป๊ะยิ้มที่ยังยิ้มแป้นรับคำด่าอยู่

                    "น่าขยะแขยงตรงใหนวะ ก็มันจริงอ่ะ แต่กุไม่คิดอะไรถึงขั้นมึงหรอกเพื่อนไม่ต้องกลัว" จงออบว่าแล้วเดินมาตบไหล่เพื่อนตัวดำที่ยืนนิ่งอึ้งก่อนจะเดินแยกเข้าบ้านตัวเอง ทั้งยังจูงแขนยองใจให้ไปด้วยกัน

                    "อะไรของพวกมึงวะ จงออบปล่อยแขนกุดิ กุเดินเองได้" ยองแจสะบัดแขนออกจากเพื่อนแป๊ะยิ้มอย่างหวาดๆ

                    "มึงก็นะ กุพูดตามที่คิด แต่ไม่ได้จะจับมึงปล้ำซะหน่อยนี่หว่า" จงออบว่าก่อนจะผลักหัวเพื่อนด้วยความหมั่นเขี้ยว

                    "มึงก็คิดได้น่าขนลุกละเกิ๊น แล้วไอ้ดำมันคิดอะไรขั้นใหนยังไงวะมึง กุงง" ยองแจนึกได้ถึงประโยคสุดท้ายที่จงออบพูดกับแดฮยอนก่อนแยกจากกันมา

                    "มึงน่ะฉลาด หัวไว ขี้โกง แต่มึงก้โง่บางทีนะเพื่อน" จงออบว่าก่อนจะยิ้มให้เพื่อนเหมือนเดิมเพียงแต่สายตายังมองไปข้างหน้าแล้วถอนหายใจปลงๆ

                    "นี่มึงชมกุใช่ป่ะวะ" ยองแจถึงบทจะซื่อก็ซื่อบื้อได้ต่อเนื่อง จงออบหันกลับมามองเพื่อนด้วยความละอา

                    "ถ้าตอนนี้กุยังชอบมึงอยู่นะ ป่านนี้กุคงผูกคอตายไปนานแล้วล่ะเพื่อน" จงออบตบไหล่เพื่อนแล้วเดินเข้าบ้านตัวเองไป ยองแจนิ่งไปนิด

                    "เออมะม่วงน่ะ กินให้อร่อยนะเว้ย" จงออบหันกลับมาทิ้งท้ายก่อนเดินเข้าบ้าน แต่คำนี้คงไม่เข้าหูของยองแจหรอกเพราะตอนนี้ยองแจกำลังหลุดเข้ามิติที่สี่ของตัวเองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

                    ........อะไรของมันวะ มันเคย......ชอบกุหรอ???   เหี้_ยออบ.......

                    .

                    .

                    .

                    .

                    มันเคยชอบกรูววววว!!!!!!!??????????

                    เอ๋อซักพักยองแจก้ได้สติ หันหน้าหรอหราก่อนจะเดินย้อนกลับไปบ้านตัวเองที่เดินผ่านมาแล้ว

     

                    แกร๊ก

     

                    ..........อ๊ะ...........

     

                    ความรู้สึกโดนมองทำให้ต้องหันกลับไปทิสทางนั้นอัตโนมัติ

     

                    ..........ไอ้รุ่นพี่บ้าคนนั้น

                    .

                    .

                    .

                    .........อีกแล้ว............

                    .

                    .

                    .

                    .

                    .

     

     

                    "แม่!!! มะม่วงของแจห้ามลิงตัวใหนกินนะ"

     

     



     

     

     

     

    MeRun_G แซร๊ด :

                    เชิ๊บๆ สวัสดีคร่ารันขอแซร๊ดแป๊บนร๊า เรื่องแต่ละเรื่องในที่นี้คือวูบนึงของความคิดนะคะ จะว่ามันต่อกันก็ต่อกันค่ะ แต่ละตอนก้แยกๆกันอยู่นะคะแยกอ่านได้เลยไม่งง เพราะมันเป็นฉากความทรงจำสมัยปั๊บปี้เลิฟอ่ะค่ะ มีการเปลี่ยนแปลงนิดๆหน่อย แต่ฉากมะม่วงตกและคุกเข่านี่มีจริงนะ นี่คิดย้อนไปเค้ายังเขินอยู่เลย แต่มะม่วงนี่อิน้องชายเค้ามันงาบตั้งแต่เย็นวันนั้นละ ว่าแล้วก็โมโห = =+

                    พยายามรักษาเคะให้น่ารักในแบบผู้ชายคนนึงที่รักเพื่อนจริงๆในแบบเพื่อน มันจะมีมาเรื่อยๆตามฉากและความวูบไหว อย่างที่บอกอ่อค่ะว่าแต่ละตอนของเรื่องมันแยกกัน ไม่งงเนาะ

    ฝากไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ







     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×