คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [BJL] Diary [เครียปมคาใจ]........SF
MeRun_G : Diary [เครียปมคาใจ]........sF
LoJae , BangJae : PG
เพราะมัน เคยจะ สมหวัง แต่มันก็ไม่สมหวัง
มันเลยเหมือนปมคาใจ ที่ไม่มีแม้วิธีคลายปมนี้ได้เลย
และปมที่ว่ามันจะโดนกระตุกทุกครั้งที่เราเจออะไรที่เคยๆ............
ตอนนี้ผมยูยองแจกำลังเก็บของเพื่อย้ายกลับบ้านครับ เรียนปีจะสุดท้ายแล้วล่ะ เหลือแค่ออกฝึกแล้วล่ะครับ ว่าแล้วก็ใจแป้วๆนะ อยู่มานานมากเลยนะนับดูก้ 3 ปีเลย มันมีหลายอย่างจังที่นี่น่ะ ว่าแล้วก็ไม่อยากจะกลับบ้านเลย ผมนี่มันคนติดที่ครับยอมรับเลยจริงๆ กลับไปก้คงต้องเจอกับกลิ่นอายเดิมๆสินะเนี่ย อ่าาา คิดถึงนะแต่มันก้ไม่อยากไปยืนจุดเดิมแบบนั้นอีกหรอก ผมยังไม่อยากกลับเลยจริงๆนะ
ผมส่ายหัวให้กับความคิดไร้สาระของตัวเองแล้วเก็บของต่อ การเก็บของย้ายนี่ทำให้ผมรู้ว่าผมเป็นนักสะสมคนนึงเลยครับ มีมันทุกอย่างเลยจริงๆ นะจนบางชิ้นผมยังงงว่าผมมีมันหรอ ค้นไปบางทีก็เจอไอ้ของที่ผมเคยตามหามันมาตั้งนานจนตอนนี้ผมคงต้องทิ้งมันแล้วล่ะ ก้มันกางเกงในตัวโปรดไง ตอนนี้มันเยินจนแงะออกทีหลุดติดมือแล้วครับ ผมไม่ได้ซกมกนะ แต่บางทีของพวกนี้มันน่าจะมีขา เดินมายัดอยู่หลังตู้เย็นแบบนี้ก็ได้นะ ได้โปรดอย่ามองผมแบบนั้น ^^
จากเก็บเสื้อผ้าก็ย้ายก้นมาเก็บพวกอุปกรณ์เรียนต่อ บอกตรงๆครับมันน่าหนักใจมาก เพราะมันเป็นมุมที่.......น.รกสุด ทำไมมันกองๆกันได้น่ากลัวเช่นนี้นะ
ก๊อกๆ
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูผมจำต้องลุกไปเปิดให้อาคันตุกะที่มาเยือนอย่างเกียจคร้าน
แกร๊ก
"อ้าวเชลโล่ จะมาไม่บอกก่อนล่ะ"
เมื่อเปิดเจอว่าใครผมก้เดินกลับมาเก็บของต่อ
"นี่แจจะย้ายของกลับแล้วหรอ ใหนบอกต้นเดือนหน้าถึงจะออกไง" มันควรตอบคำถามผมก่อนปะ
"ป่าว เก็บไว้เฉยๆ วันย้ายจะได้ยกเลยทีเดียว" ว่าแล้วไอ้กล่องนี่มันใส่ไรไว้วะ ผมลองเขย่าๆดูก้ไม่สามารถเดาได้เลยลองแกะดู
"มีไรให้ช่วยป่าว" เชลโล่ยื่นหน้าเข้ามาจะดูด้วยผมเลยชี้ไปยังมุมหนึ่งที่เกลื่อนไปด้วยกล่องสีให้เชลโล่มันย้ายก้นไปเก็บ ส่วนตัวเองก้แกะกล่องต่อจนรู้ว่า
"ไดอารี่เองหรอเนี่ย นึกว่าทิ้งไปตั้งนานแล้วซะอีก" ผมพึมพำเบาๆ แต่มันยังคงดังพอให้อีกคนในมุมห้องได้ยินอยู่ดี
"ไดอารี่ของแจหรอ ดูหน่อยดิ" ไม่ว่าเปล่าไอ้สูงมันก็คว้าไดอารี่ผมไปครองจนได้
"ยุ่งไรด้วยวะ ............เอาคืนมานะเชลโล่" มึงเกิดมาสูงเพื่ออะไรวะไอ้โย่งเอ้ย ผมพยายามยื้อแย่งสมุดเล่มเก่าๆคืนจากเชลโล่ที่กำลังยืดตัวสุดความสามารถเพื่อไม่ให้ผมแย่งคืนได้ ผมไม่ได้เตี้ยนะ แต่ไอ้นี่แง่มมันสูงเกินคนต่างหาก เวรเอ้ย
"แจแฟนเค้านะ อยากรู้เรื่องแฟนนี่มันผิดมากเลยหรอ" มันไม่ผิดหรอกแต่มันก้ไม่ถูกนะเว้ย นี่มันอดีตของผมป่ะ นี่มันเรื่องส่วนตัวที่ผมมีสิทธิ์จะเก็บไว้คนเดียวมั้ย ถึงจะมีคำว่าแฟนมาอ้างที่ต้องเปิดรับทุกอย่างของอีกคนแต่มันก้ต้องรอการเปิดเผยของเจ้าตัวเองไม่ใช่หรอวะ แล้วนี่เรียกเสื_อกเกินไปมั้ยครับ ผมยังพยายามแย่งไดอารี่คืนให้ได้มาแต่อย่างว่าขนาดตัวมันต่างกันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยมากกว่า
"เชลโล่ มันก็แค่อดีตมันก็แค่เคยผ่านมา แจจะทิ้งแล้ว ไม่ต้องสนใจมันหรอก เอาคืนมานะ" ผมเหนื่อยเกินจะแย่งคืน เลยเดินออกมาต่อรองด้วยดีๆ นี่ผมหอบแฮกๆนะแต่ไอ้บ้านี่แค่ยืนนิ่งเงียบเหมือนคิดอะไรอยู่ สายตาที่มองผมด้วย มันเหมือนคิดอะไรซักอย่างที่ผม...........อธิบายไม่ได้ มันเหมือนเรียบนิ่ง แต่ก้ครุ่นคิดหรืออะไรซักอย่าง
"คือ.........จุนฮง แจขอคืนได้มั้ย แจจะทิ้งมันแล้วจริงๆ" เพระเดาอารมณ์มันไม่ถูกผมจึงต้องอ่อนลงให้
"มันไม่สำคัญ." "แล้วเก็บไว้อย่างดีเลยนี่นา" ผมพูดยังไม่จบเชลโล่ก็สอดขึ้นจนผมต้องเงียบ เพราะยิ่งอธิบายมันเหมือนเหตุการณ์ยิ่งจะยุ่งยากไปทุกที
"..............."
"..............."
"เก็บของต่อเถอะ วันนี้เค้าค้างด้วยนะ"
"ห๊ะ?!"
"เรามารื้อฟื้นความหลังกัน J " มันยิ้มแบบนี้เป็นตอนใหนกัน ทำไมมันดูชั่วร้ายแบบนี้นะ ผมตึงตังเก็บของไปด้วยความหงุดหงิด ที่ไม่อยากให้อ่านเพราะไม่อยากให้รู้ ที่ไม่อยากให้รู้เพราะกลัวอีกคนเจ็บ ผมไม่อยากให้เราทะเลาะกันเพราะเรื่องที่ผ่านมาแล้ว และผมกลัวคำถามที่อีกคนจะเอ่ยออกมาหลังจากอ่านมัน ผมเกลียดไดอารี่เล่มนี้ที่สุด เกลียดบางเรื่องราวในนั้น
เก็บของเสร็จแล้วครับปาดเหงื่อเลยล่ะ ตอนนี้เราเดินออกมาหาอะไรกินหน้าหอ คือทีแรกผมพยายามหาจังหวะแย่งคืนนะ แต่ปรากฏว่า ไอ้โย่งนี่มันแอบเอาไปซ่อนไว้ที่ใหนซักที่นี่ล่ะครับ พอเก็บของเสร็จผมก้บอกให้มันเอาออกมาอ่านเลย มันก้ยึกยักบอกเหนียวตัวไปอาบน้ำกันก่อน พออาบน้ำเสร็จก็บอกหิว ตอนนี้เราเลยอยู่ร้านอาหารใกล้หอแล้วล่ะครับ มันสั่งเลยทั้งที่ก้นยังไม่นั่งเลยครับ ผมหน้างอไม่ยอมสั่งมันเลยสั่งเมนูที่ผมมักจะสั่งเสมอให้อย่างรู้ใจ เหอะถ้ารู้ใจกุจริงมึงควรรีบอ่านแล้วไปนอนห้องแกซะ ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องถามอะไร ไม่ต้องยืดเยื้อแบบนี้ไอ้แฟนเวร
เราไม่พูดกันเลยขณะเดินกลับห้องหลังจากเราทานอาหารเสร็จ เอ่อที่จริงมันชวนคุยนะ แต่ปากผมมันงอติดหน้าผากอยู่เลยไม่สามารถเสวนากับมันได้เลย
แกร๊ก
"แจรอเค้าก่อนนะเดี๋ยวมา" พอถึงห้องมันก้ไม่ยอมเข้าห้องอีกผมนี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ
"จะไปใหน" เสียงกระชากออกไปด้วยความหงุดหงิดทำให้เชลโล่ต้องหันกลับมายิ้มให้ผม
"พี่ยงกุกมาเอากุญแจห้องง่ะ"
"...........อือ" นี่ยังวนเวียนแถวนี้อยู่หรอวะ นึกว่าตายไปแล้วซะอีก...........
เพียงเวลาไม่นานเชลโล่ก้กลับมาถึงห้องแล้ว ไม่รอช้าผมก้เร่งให้อีกคนเอาไดอารี่ออกมาซักที พอเปิดออกกระดาษแผ่นนึงมันก้ตกลงมาจากไดอารี่
"หืม"
................/เจอกันได้มั้ย ที่โรงยิม ตอนหกโมงเย็น/.....................
::::::::::::: สี่ปีก่อน :::::::::::::
กระดาษแผ่นนึงมันตกลงมาจากหนังสือเรียน ตอนที่ผมกำลังจัดกระเป๋าเตรียมไว้เรียนพรุ่งนี้ ตัวหนังสือที่ผมเองก็คุ้นเคย แต่ทำไมกระดาษแผ่นนี้มันมาอยู่นี่ล่ะ มันเป็นของผมหรอ ทำไมล่ะ จะเจอกันทำไม ก็ในเมื่อเราไม่ได้ข้องเกี่ยวกันแล้วไงพลันเกิดความสับสน หงุดหงิดในใจ
จะทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรกัน แล้วทำไมไอ้หัวใจบ้านี่ต้องเต้นรัวกับอิแค่เศษกระดาษแผ่นเดียวด้วยวะ ผมขยำกระดาษในมือแล้วกระทืบลงไปซ้ำๆ แล้วไม่หันไปสนใจมันอีก...........
นอนไม่หลับเลยวันนี้ ตอนนี้ ตี 1 แล้วนะ เมื่อไหร่จะหลับ จะคิดให้ได้อะไรขึ้นมาวะ แล้วกระดาษบ้านี่มึงจะเก็บมาอีกทำไม เผามันทิ้งแล้วลืมๆมันซะ แล้วมึงก็นอน พรุ่งนี้มึงก็ลืมไง...........
ใช่...........มึงลืมมันซะ
วันนี้ผมเดินไปเรียนจากหอด้วยสภาพทึมทื่อ พยายามแล้วที่จะไม่คิด แต่ให้ทำไงล่ะก็ในเมื่อมันยังคิด เมื่อคืนผมไปขอค้างกับจงออบ ผมพูดอ้อมโลกถึงความสับสนของผมเอง แต่เหมือนมันพึ่งจะตื่นมันเลยเงียบและหลับไป แต่เสียงเหมือนละเมอมันดังออกมาว่า
/อย่าทำให้เรื่องมันยาก แค่ไปเจอมันก็จบ/
งั้นผมคงต้องลองเสี่ยงสินะ...................
/มีอะไรก็พูดมา/ ผมเปิดประเด็นหลังจากตัดสินใจมาตามนัด
/........./ พี่เค้าเดินเข้ามาใกล้ผม ผมก็เลยต้องถอย
/อย่าลีลาน่า/
/.........หยุดนะ/ เสียงทุ้มนั่นบวกกับสายตากดดันคู่นั้นยังคงมีอิทธิพลกับผมอยู่เสมอ เพราะตอนนี้ขาผมมันได้หยุดนิ่งตามคำสั่งของพี่เค้าไปแล้ว
/ผมถามว่าพี่นัดผมมาทำไม/ พี่เค้าเดินใกล้เข้ามา ผมได้แต่ยิ่งนิ่งทั้งที่ใจมันสั่นไปหมด ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมกลัวหรืออะไรกันแน่
/นายชอบชั้นหรอ หึ/ คำถามที่มาพร้อมกับรอยยิ้มเสยะบ้าๆนั่นทำให้ผมสั่นขึ้นเท่าตัว ผมกำลังโกรธ ใช่ผมชอบพี่ แต่ทำไมวะ ทำไมพี่ต้องยิ้มแบบนั้น ผมเกลียดมัน ผมเกลียดรอยยิ้มเย้ยหยันนั่น
/.........../ ผมแม้มปากแน่น มือที่กำลังสั่นถูกกำแน่นในการกักเก็บความรู้สึก
/เงียบทำไม พูดออกมาสิ นายรู้สึกยังไงกับชั้น/ เค้ายื่นมือมาสัมผัสมือที่กำแน่นของผม แผ่วเบา
/.........../ ผมก้มหน้าแล้วหลับตาลง อยากจะสะบัดมือหนี แต่อีกใจมันอยากดึงมือคู่นั้นมาจับไว้ให้มั่น ใจมันผมร้องให้อยู่พี่รู้มั้ย ทำไมต้องทำแบบนี้กับผม หันหลังให้กันไปแล้วนี่ ไปไกลแล้วนะ ไกลเกินย้อนกลับแล้ว
/อย่าเงียบยองแจ พี่รู้นายชอบพี่/ รู้แล้วทำไมพี่ทำแบบนี้วะ พี่ปล่อยมือผมไปก่อนเองนะ พี่ ห....เ-ีย้
/........../
/ยองแจ!!!!!!!/ พี่เค้ากระชากแขนผมอย่างแรง พร้อมกับเรียกชื่อผมดังลั่นจนผมสะดุ้ง
/........ทำแบบนี้ทำไมครับ/ หน้าอายที่ผมกลั้นความรู้สึกบ้าๆนี้ไม่อยู่จนเสียงสั่นไปหมด
/แกชอบชั้นใช่มั้ย/
/............/
/ตอบสิวะ.........ถ้าชอบชั้นก็เลิกกับเชลโล่ซะที..........หยุดทำร้ายมันซักที/
/ผมทำร้ายเชลโล่หรอ พี่ว่าผมทำร้าย แฟน-ตัวเอง หรอ/
/ถ้าไม่รักมันก้อย่าให้ความหวังมัน/
/ใจประเสริฐจังนะครับ/
/หมายความว่าไง/
/ถ้าผมเลิกกับเชลโล่ ..........พี่คงดีใจสินะ.........ได้ครับผมเลิกให้..........แต่พี่ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีกหรอกนะเพราะผมไม่ได้ต้องการพี่เลย/
/นายพูดบ้าอะไร/
/ผมจะเลิกกับเชลโล่ครับ แต่ไม่ได้แลกกับการเป็นแฟนพี่หรอกนะไม่ต้องห่วง/ ผมว่าจบแล้วสะบัดมือพี่เค้าออกแล้วเดินออกมา
แต่ ประตูล็อกจากด้านนอก!?!?
/หึ ประเด็นยังไม่เครียนี่จะหนีแล้วหรอ/
/ปล่อยผม/
/นายชอบชั้นยองแจ/
/พูดให้ถูก..........เคย! .........ชอบครับ หึ/ แหลกพอแล้วใจ จะเหยียบจะย่ำกันอีกก็ตามใจ งั้นผมขอสู้อย่างหมาจนตรอกแล้วกัน
/พูดใหม่ยองแจ.........ชั้นให้โอกาสนายพูดมันใหม่/ สายตาเฉือดเฉือน ท่าทางคุกคาม กับผมที่ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนไม่เป็นไร ทั้งที่ข้างในมันก็ยับเยินจนชาหนึบไปทั้งใจแล้ว
/ประเด็นสำคัญพี่ต้องการอะไรกันแน่ครับ ต้องการความรักจากผมหรอ หรืออยากให้ผมเลิกยุ่งกับน้องชายพี่กันแน่ครับ
กุโค.รตไม่เข้าใจพี่เลย พี่ต้องการอะไรวะ อยากให้กุชอบหรอ หรือจะเอาอะไรกับกูกันวะ ถามหน่อยมึงชอบกุหรอ ห๊ะ ไอ้พี่เวร/ ผมระเบิดอารมณ์ออกมาในที่สุด ทั้งผลักทั้งสู้ แต่เจ็บใจที่พี่มันหลบได้ เจ็บใจที่พี่นิ่งได้ทั้งที่เหยียบย่ำใจผมจนเละขนาดนี้
/............มึง........./
/เออกู.........กูนี่แหละแ_ง เพราะเพื่อนมึงที่ยุกู เพราะมึงที่ทำดีกับกู และที่บ้าที่สุดคือใจกู กูถามหน่อยเถอะก่อนที่มันจะมา ก่อนที่มันจะขอกูคบ ตอนนั้นมึงรู้ใจกูยังมึงรู้ยังว่ากูชอบมึง/ หยุดไม่ได้แล้วจริงๆ ตอนนั้นหลุดออกไปหมดทั้งน้ำตาทั้งความคิด
/ยองแจชั้น/
/สรุปมึงรู้..........รู้ตลอดเลยสินะ เหอะ! แต่เสียใจนะที่ตอนนี้มันไม่เหมือนตอนนั้นเลยว่ะ ขอโทษจริงๆที่กุทรมานน้องมึง ขอโทษที่กุเลว ขอโทษว่ะที่ตอนนี้นอกจากกูไม่ชอบมึงแล้วกูยังเกลียดมึงอีก.......พี่ผู้ประเสริฐ!?/
จบประโยคพี่มันก็กระแทกปากเข้ามาจนเจ็บไปหมดทั้งปาก จนผมรู้สึกถึงรสชาติเลือดเฝื่อนๆของตัวเองผมผลักมันออก มันก็ผลักผมกระแทกใส่ประตูแล้วตะโกนเสียงดังให้เปิดประตู มันเดินออกไปทันที ส่วนผมยังนั่งร้องให้คนเดียวจนฟ้ามืด
ขอบคุณแดฮยอนที่วิ่งเข้ามาตอนนั้นแล้วกอดผมไว้ ขอบคุณมันที่พูดปลอบไม่เป็นแต่ยังนั่งเงียบฟังผมร้องให้ ขอบคุณความอบอุ่นของสายตาห่วงใยของที่มันคอยส่งมาจนผมสามารถลุกขึ้นเดินได้
ขอบคุณนายมากเลยแดฮยอน
:::::::::::::::: ปัจจุบัน ::::::::::::::::
"หลังจากนั้นก็อย่างที่เห็นเป็นอยู่อย่างทุกวันนี้ล่ะ" ผมถอนหายใจออกมาหันกลับไปมองเชลโล่ที่มองผมอยู่ตลอด ผมกลัวคำถามที่เค้าจะเอ่ยออกมา
"แล้วยองแจ"
"อย่าถามได้มั้ยเชลโล่" ผมส่งสายตาเว้าวอนไปถึงอีกคนที่ลังเลต่อท่าทีผมอยู่
"ที่จริงพี่เค้าชอบยองแจมากเลยนะ" ผมหันไปมองเชลโล่ทันที ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบนหน้าออกจากผมแล้วทอดสายตาเหม่อลอยออกไป แต่ก้เหมือนสับสนกรุ่นในใจ
"ไม่อยากเล่าเลย ยองแจขอจูบหน่อยดิ" เสริมความมั่นใจหรอเชลโล่ นี่ยังไม่ชัดอีกหรอ
"เอาอะไรมาแลกจูบล่ะ"
"ใจไง"
"เน่าเกิน นี่คิดนานป่ะ"
"อยากฟังส่วนที่เหลือมั้ยล่ะ" เชลโล่คงสับสนอยู่สินะ
"..........." ผมรั้งต้นคออีกคนลงมาจูบซับเบาๆ เอิ่มไม่เบาแล้วล่ะครับ ตอนนี้ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดเข้ามาในปากผมมันทั้งเร่าร้อนและรุนแรงเหมือนโหยหา ดูดซับเอาแต่ใจ ตอกย้ำซ้ำๆ จนผมแทบกระอัก ฝ่ามือใหญ่ก็เลื่อนมาโอบท้ายทอยผมให้ปรับองศาได้ถึงใจร่างสูง ส่วนมืออีกข้างก็ไล้วนที่หน้าท้องและกำลังเลื่อนมที่แผ่นอกของผม แต่.....นี่ผมจะเสร็จมันหรอ ไม่เอานะ
"พ..........พอ......อื้อ..............พอแล้ว.........ฮื่อ...........เชลโล่..........อื้อ" นี่กุจะครางทำไมวะ
"ยองแจเค้าขอได้มั้ย" น้ำเสียงสั่นพร่าและลมหายใจอุ่นๆที่ข้างใบหู ทำให้ผมซ่านแปลกๆ
"ไม่เชลโล่ หยุดมันซะ"
"ทำไมล่ะ แล้วเมื่อไหร่กันล่ะยองแจ..ฮืม" ความแข็งขืนที่หน้าขาทำให้ผมหน้าร้อนวูบ ใจสั่นแปลกๆ อุณหภูมิในร่างกายร้อนขึ้นจนมวลอุณหภูมิรอบตัวเราร้อนตาม
"ขอโทษเชลโล่แต่แจไม่พร้อมจริงๆ ขอโทษเชลโล่" ผมเว้าวอนอีกฝ่ายอีกครั้ง
"ยองแจ...........นะครับ" ห้องน้ำอยู่นั่นเชลโล่ ผมอยากบอกออกไปแบบนี้จริงๆ ผมไม่พร้อมจริงๆสำหรับเรื่องนี้ตอนนี้ มันเหมือนมันปุบปับเกินไป เราคบกันมานานก้จริง แต่เพราะมันเสรีต่อกันและเพราะไม่ผูกมัดเราจึงยังคงเส้นแค่มากสุดคือจูบ ใช่เพราะผมยังไม่แน่ใจขนาดนั้น และเชลโล่ก้ผ่านมันมาได้ตลอด แต่วันนี้ทำไมกัน
"มันยากนักรึไง แค่เปิดรับและเชื่อใจกันยองแจ" อย่าคาดคั้นกันจะได้มั้ยเชลโล่
"................"
"โอเค เข้าใจละยองแจ"
"อะไร"
"พี่ยงกุกชอบยองแจนะ วันที่เค้าสารภาพไปน่ะเค้าบอกกับพี่แกไปก่อนแล้ว พี่เค้าเลยหลีกทางให้ เราคิดว่าจะเปลี่ยนใจยองแจได้ หึๆ ที่ใหนได้ แ_ง ช่างมันเหอะ”
“แต่เรามาไกลมากแล้วยองแจ เค้ากลับไปเป็นเพื่อนแจไม่ได้หรอกนะ มันไกลเกินไปแล้วจริงๆยองแจ"
"เปลี่ยนใจยังไง" ผมยิ้มอะไรออกไปไม่รู้หรอก แต่สายตาของเชลโล่นี่สิมันเศร้าๆพิลึก ผมยังไม่บอกซักหน่อยว่าจะเลิกกันน่ะ ไอ้นี่มันคิดอะไรอยู่นะ
"มันน่าขำนักรึไง"
"ตอบกันก่อนสิ"
"ที่ผ่านมารักกันรึยังยองแจ ถ้ารักกันแล้วบอกรักเค้าหน่อย ให้มั่นใจว่ายองแจมีเค้าแล้ว เค้าเปลี่ยนใจแจได้แล้ว ไม่เหนื่อยหรอกถ้ายังไม่รัก ผมมั่นใจต่อๆไปยองแจต้องรักผมซักวัน"
"นี่ยังไม่ชัดอีกหรอเชลโล่ นายดูถูกชั้นเกินไปแล้วนะ จูบจนปากเปื่อยแล้วนะไอ้แฟนบ้า"
"รักเค้าแล้วล่ะสิ งั้นคงต้องลบฮาเร็มทิ้งแล้วสินะ ผมมีแฟนแล้วนี่นา" นี่มันดีใจได้น่าหมั่นใส้มากครับ
"ยังไม่บอกซักคำเลยเนอะ นี่มีฮเร็มเลยหรอ อ่อ งั้นไปนอนฮาเร็มซะนะ ห้องนี้มันแคบเป็นฮาเร็มไม่ได้หรอก" ผมแกล้งประชด แต่เห็นอีกคนเล่นโทรศัพท์อยู่เลยยื่นหน้าเข้าไปดูด้วย เลยเห็นเบอร์หลายเบอร์ปรากฏให้หนวดกระตุกเล่น นี่มันไม่ได้หยอกกันเล่นเลย ไอ้นี่มันชักจะเกินไปแล้ว
ผลัก
"แอ่ค"
"สมน้ำหน้า ออกไปจากห้องชั้นเลยไปไอ้แฟนบ้า"
"แจเค้าจะเลิกให้หมดเลยจริงๆนะ นี่ๆทำให้ดูเลย" ไม่ว่าเปล่ามันก็ยื่นรายชื่อยาวเป็นพรืดมาให้ดู ไอ้นี่มันวอนตีนจริงๆ ตรับเราคบกันแบบเสรี แต่ไม่ต้องเอามาโชว์ครับ เพราะมันทำให้ผมคันอวัยวะเบื้องล่างและหงุดหงิดใจแปลกๆไม่ชอบเลยอารมณ์แบบนี้
"ไปเครียให้หมดค่อยมารับผลกรรมไอ้คนบ้า"
ปัง!!!!!!!!!!!!
"แจ๊............"
®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®
MeRun_G [Talk] : และแล้วก้โผล่อีกตอน ^+++^
เกือบไม่รอดปาดเหงื่อแป๊บ เหงื่อออกเยอะค่ะช่วงนี้ร้อนโฮก ดื่มน้ำจนตัวบวม
นี่คือเมืองไทยหรือซันแลนด์คะ แผดเผาได้ไม่เกรงใจผิวข้าน้อยเลย
ยังไงรีดเดอร์ดูแลสุขภาพผิว และรักษาอุณภูมิในร่างกายด้วยนะคะ ร้อนนักก้นอนอ่างแช่น้ำแข็งแง่ม
สำหรับตอนนี้ยังไงติชมกันได้นะคะ ^^
ความคิดเห็น