ตอนที่ 5 : มื้อนี้พี่เลี้ยง
“มึงว่ากูหล่อหรือยังวะ” ผมถามไอ้ตุลย์ที่กำลังนอนหลับตาบนโซฟา
ตุลย์ถอนใจแล้วตอบว่า “ไอ้ควาย หน้าอย่างมึงจะแต่งหล่อแค่ไหนน้องเจมส์ก็มองแค่กูนั่นแหละ”
ปั๊ดโธ่เว้ย!
“ใช่สิ ก็หมวยมันชอบมึงนี่”
“เฮ้อ มีเพื่อนเป็นฝรั่งปอดๆ อย่างมึงนี่มันน่าขายหน้าจริงๆ เสร็จหรือยังวะ เปลี่ยนมาทั้งตู้แล้วมั้ง กูรอจนจะหลับแล้วนะ" ไอ้ตุลย์ขยี้ผมฟูๆ ของมันอย่างสุดจะทน ผมหัวเราะเบาๆ แล้วบอกมันไปว่า ‘ขออีกชุด’
“ไอ้จอห์น ไอ้ควาย”
แน่นอนว่ามันด่าผมจนหมดมาดตุลา บริบูรณ์ทรัพย์ที่ไอ้หมวยชอบนักหนาไปเลย
วันนี้เป็นวันที่ผมจะพาหมวยไปทานข้าวเย็นนอกบ้าน โดยที่มีหม่าม้ามันเห็นดีเห็นงามด้วย หมวยมันติดอาหารฝีมือหม่าม้าจนไม่อยากไปทานข้าวไกลๆ แต่วันนี้โชคดีที่หม่าม้าไม่สบาย หมวยก็เลยยอมออกไปเผชิญอาหารเย็นนอกบ้านในรอบหลายเดือน
อันที่จริงผมไม่ได้ตั้งใจจะมากับไอ้ตุลย์ แต่เพราะมีหมวยผมก็เลยชวนมันมาด้วย
ผมขับรถมาถึงสยามพารากอนตอนสี่โมง นัดกับหมวยไว้ว่าจะพามันไปกินฟุกุอินทาวน์ ร้านบุฟเฟต์แซลมอนที่มันคะยั้นคะยอให้ผมพาไปกินบ่อยๆ แต่ตัวมันเองก็ไม่ยอมออกจากหมู่บ้านไปเกินปากซอย
“หมวย อยู่ไหนแล้ว”
‘เจมส์กำลังวิ่งๆ’ ไอ้หมวยหัวเราะปนหอบ เหมือนกำลังวิ่งเล่นอยู่กับเพื่อน
“เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ผมเตือน
‘ไม่ล้มดิ เจมส์แข็งแรงออก ฝรั่งรอหน้าพารากอนเลย’
ผมยังไม่ทันตอบตกลง หมวยก็ชิงวางสายไปก่อนแล้ว
“หยุดยิ้มหน่อย อาการมันออก”
“เรื่องของกูน่า”
ผมนั่งรอหมวยที่ลานตามที่มันบอกไว้ ประมาณสิบห้านาทีหมวยมันก็วิ่งมาถึงอย่างที่ว่า ผมลุกขึ้นจะทักไอ้หมวย แต่ก็ต้องยั้งมือไว้ก่อนเพราะมีเด็กอีกสองคนวิ่งมาเกาะไหล่มัน
“เอ้า นั่นพี่จอห์นนี่หว่า รออะไรล่ะเจมส์ไปดิ”
เด็กสามคนในชุดนักเรียนยับๆ ยืนอยู่ข้างหน้าผมกับไอ้ตุลย์แล้วยกมือไหว้ปลกๆ
“เฮ้ยพี่ ทำไมทำหน้าแบบนั้นอะ เอาหน่า น้องนุ่งมาทั้งที่เลี้ยงหน่อยนะๆ”
“ไอ้แยม คือกู--” ผมกำลังจะด่าไอ้เด็กหัวทองที่บังอาจย้อมผมมาเย้ยปกครองโรงเรียน แต่หมวยก็ขัดขึ้นมาเสียอย่างนั้น เหมือนว่าเตี๊ยมกับเพื่อนมาเรียบร้อยแล้ว
“น่าๆ ฝรั่งให้โด่งกับแยมมันกินด้วย เดี๋ยวเจมส์เลี้ยงพวกมันก็ได้อะ นะๆ”
“หมวย--” ผมหันไปมองหน้าไอ้หมวย
“นะ”
หมวยเขย่าแขนผมแล้วทำเสียงอ้อนๆ แบบที่มันชอบใช้กับหม่าม้า ก็แล้วมันจะเป็นอย่างไรต่อได้อีก นอกจากผมเป็นฝ่ายแพ้ให้หมวยมันอีกครั้ง
“เออ แต่ไปกินออนเดอะเทเบิลแทนนะ”
“โอเค!” หมวยยิ้มตาหยีแล้วหันไปหัวเราะกับเพื่อน จากนั้นก็เดินนำไปทางสยามเซนเตอร์เพื่อไปร้านที่หมวยชอบเป็นอันดับหนึ่ง
ผมมองตามหลังมันไปโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังยิ้มเหมือนกัน
“ตายไปเลยสิมึง ลูกอ้อนเมื่อกี้นี้” ตุลย์ตบบ่าให้กำลังใจ แล้วกระซิบคำว่า ‘น็อคเอาท์’ ใส่หูผม
ผมทำได้แค่หัวเราะ
แม่ง น็อคเอาท์จริงว่ะ
เพราะรู้มาก่อนว่ามื้อนี้ผมเป็นเจ้ามือ หมวย ไอ้แยม และโด่งจึงไม่ยั้งมือในการจิ้มออเดอร์ให้พนักงาน ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ตุลย์ เหลือเพียงแต่ผมที่สั่งไปแค่น้ำเปล่าแก้วเดียวเพื่อประหยัดงบอาหารมื้อนี้
“สั่งมากันเยอะแยะ ถ้ากินไม่หมด กูจะเก็บตังค์พวกมึง” ผมชี้หน้าไอ้แยมกับไอ้โด่ง
“แล้วไอ้เจมส์อะ” แยมทำท่าทางกรุ้มกริ่มไปทางไอ้หมวย
“กูดีลกับฝรั่งไว้ก่อนแล้ว ไม่ต้องมาหาเรื่องเลย” หมวยเป็นฝ่ายแก้ตัวให้ตัวเอง แล้วก้มหน้าทานพิซซ่าของมันต่อ
ไอ้แยมที่ล้อคนอื่นไม่ได้จึงหันไปคุยกับไอ้ตุลย์ สายรหัสอันแน่นแฟ้นของมันต่อ ทิ้งไอ้หมวยไว้ในโลกพิซซ่ากับผมสองคน
ผมมองไอ้หมวยกินด้วยหน้าตาที่ดูเกร็งที่สุดในชีวิต เพราะไม่อยากยิ้มออกมาสักเสี้ยวให้ไอ้แยมมันเอาไปล้อ แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี
“อร่อยขนาดนั้นเลยหรือไง” ผมถาม
ไอ้หมวยพยักหน้า ทั้งยังเคี้ยวพิซซ่าในปากตุ้ยๆ
“นั่งเฉยๆ ทำไมอะ เจมส์สั่งมาให้กินนะ กินดิ” ไอ้หมวยจัดแจงตักพิซซ่าหนึ่งชิ้นลงมาในจานของผมพร้อมกับตักเห็ดออกไปไว้ที่จานมัน แล้วหันไปคุยกับไอ้แยม
ผมนั่งนิ่งมองพิซซ่าในจานด้วยใจสั่นๆ
“ไม่กินสักทีอะ ก็เอาเห็ดออกแล้วนี่ไง กินได้เหอะ” ไอ้หมวยบ่นอุบอิบ
“ขอบคุณครับ” ไอ้หมวยยักไหล่แล้วยิ้มให้
แม่ผมเคยบอกหมวยเมื่อนานมาแล้วมา ผมแพ้เห็ด แม่บอกตั้งแต่ไอ้หมวยยังสูงไม่เท่าอกผมด้วยซ้ำ นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่คิดว่าหมวยจะจำได้
ทำไมหมวยมันถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะ
“ขอบคุณครับผมที่เป็นเจ้ามือเลี้ยงน้องๆ แบบนี้ กลับมาโรงเรียนบ้างนะพี่ น้องๆ คิดถึง”
“กูรู้หรอกว่าพวกมึงจะหลอกแดกกูอีกรอบ ไอ้หัวหมอ” ผมผลักหัวไอ้แยม
“เออ ไฟล์ที่พี่ฝากผมหาอะ ได้แล้วนะ”
“ไฟล์อะไรวะ” ผมขมวดคิ้ว
“เอ้าไฟล์ที่พี่ฝากผมหาคราวก่อนนู้นไง... มึงรอกูแป๊บหนึ่งนะ” แยมหันไปบอกเพื่อนๆ มัน แล้วขยิบตาให้ผมเดินตามไป
“ไฟล์อะไรของมึงวะ” ผมเกาหัวแกรกๆ
“ไม่มี คือแบบนี้นะ เมื่อวานนี้อะแฟนเก่าไอ้เจมส์มันทักมา แล้วมันก็ดูซึมๆ ผมไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้ไปเขาจะทักมาอีกหรือเปล่า พี่ดูๆ มันหน่อยนะ” แยมเล่า
“เออ”
ไอ้แยมตบบ่าผมดังปั้ก แล้วพูดว่า “ผมเชียร์พี่เป็นพระเอกนะเว้ย!”
“กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ ไอ้แยม” ผมว่าแล้วตบหัวมันไปทีหนึ่ง “ขอบใจ”
“สบายบรื๋อ”
แยมกับโด่งแยกตัวไปสักพักก็ถึงเวลากลับบ้านของเราสามคน
หมวยเดินนำไปที่ลานจอดรถทันทีที่ผมบอกโซน มันยิ้มแฉ่ง พลังเต็มเปี่ยม เหมือนการเรียนหนักๆ ช่วงเช้าไม่เคยเกิดขึ้น
หมวยเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ไม่ว่าตัวมันเองจะเหนื่อยขนาดไหน สิ่งที่หมวยจะทำเป็นอย่างแรกเมื่อต้องเจอหน้าเพื่อนและครอบครัว คือการที่หมวยจะยิ้มกว้างๆ ส่งไปให้ และผมเชื่อว่าทุกคนก็ยิ้มตามไอ้หมวยเหมือนกัน
“เจมส์นั่งข้างหลังกับพี่ไหม”
“เอา!”
“มึงมานั่งข้างหน้ากับกูเลย ไอ้สัดตุลย์!”
ฝรั่งปอดๆ คนหนึ่ง
#ก็เรื่องของหมวย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หลงน้องกว่านี้ได้อีกไหมฝรั่ง แงงง ทำอะไรสักอย่างเถอะ ทางนี้ลุ้นจะแย่แล้วค่ะ นี่แฟนเก่าหมวยทักมาอีก ระวังนะ เขาอาจจะไปคืนดีกันกะได้
เหมือนทุกคนรอบตัวรู้หมดว่านายฝรั่งจอนคนนี้ชอบหมวย มีแต่หมวยเนี่ยไม่รู้ ฮื่อ ก็บอกน้องไปเล้ยว่าพี่น่ะรักน้องหลงน้องขนาดไหน ????
หนูทีมพี่นะ ทำไมไม่เข้าข้างตัวเองบ้างงงง
แพ้ทางน้องหมวยสุดๆแล้ววว น่ารักจะบ้าาา