:::The Climb:::&:::Munich:::

แต่ทุกครั้งที่ฉันเริ่มต้นออกเดินทาง

ณ เวลาที่ฉันยืนอยู่กลางลาน Karl Stachus

ฉันอยากหยุดอยู่ตรงนั้นตราบนานเท่าที่จะนานได้
ฉันยืนมอง Sightseeing Bus ที่กำลังจะทิ้งฉันไว้เบื้องหลัง
เพื่อนำพาผู้คนไปชื่นชมนครอันเป็นเมืองหลวงของรัฐบาวาเรีย




เมื่อฉันเดินห่างมันออกมา ฉันกำลังรู้สึกว่า...
เวลาของฉันที่จะหยุดอยู่กับมันช่างเป็นไปได้ยากทุกที
เพราะทุกอย่างจะต้องดำเนินต่อไปตามหน้าที่
หน้าที่ของฉันคือกลับไปต่อสู้กับความเป็นจริงที่รออยู่เบื้องหน้า
โดยการทิ้งมิวนิคเอาไว้เบื้องหลัง เพราะมันเป็นเพียงหนึ่งในความฝัน
ที่ฉันเพียงแค่พยายามจะจับต้องมันให้ได้
และหลังจากที่ฉันทำได้สำเร็จ ฉันก็จะต้องเก็บมันไว้เป็นเพียงความทรงจำ
และคำนึงถึงเสมอว่า...ที่แห่งนี้...ไม่ใช่โลกแห่งความเป็นจริงของฉันในวันนี้
แต่ฉันมีสิทธิ์ที่จะสร้างมันให้เป็นจริงสำหรับชีวิตฉันในอนาคนข้างหน้าได้
โดยการเริ่มต้นกลับไปเผชิญกับโลกของฉันที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
จนกว่าภาระหน้าที่เหล่านั้นจะสิ้นสุดลง





ทุกครั้งที่ฉันยืนอยู่กลางลาน Odeon ฉันชอบยืนมอง Theatiner Church
แล้วปลดปล่อยความรู้สึกให้ล่อยลอยไปกับกาลเวลาอันเก่าแก่
แม้จะรู้อยู่เสมอว่าช่วงเวลาเหล่านั้นไม่ใช่ปัจจุบันของฉันเลย




มีนักดนตรีอยู่สามคน
พวกเขาเคยเล่นดนตรีแล้วเดินไปรอบเมืองมิวนิคแห่งนี้
พวกเขาได้สร้างวีรกรรมมากมาย
ซึ่งได้กลายมาเป็นความหมายของเมืองแห่งนี้
เมืองแห่งเสียงดนตรี



เมื่อฉันมองไปยังร้านนี้
มันมักทำให้ฉันรู้สึกหิว
แต่ใจหนึ่งฉันกลับบอกตัวเองว่า...
"แพงว่ะ กลับไปกินที่บ้านดีกว่า"
ซึ่งฉันต้องรออีกประมาณ 4-6 ชั่วโมง
กว่าที่ฉันจะไปถึงบ้าน TOT





ฉันยืนมองพวกเธอที่โพสต์ท่าอย่างสง่าอยู่เบื้องหลังกระจก
ฉันอยากจะได้ชุดที่พวกเธอสวมใส่เสียเหลือเกิน
มันคือชุดพื้นเมืองประจำรัฐบาวาเรียที่มีค่ามากมาย
และราคาสูงเกินกว่าที่ฉันจะจ่ายได้
ฉันจึงบอกตัวเองว่า...
แค่มอง...
ก็ถือว่าเป็นโอกาสที่วิเศษมากแล้ว






Miley Cyrus : The Climb