คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [1-Shot] I'm getting over you [Krystal x Victoria]
I'M GETTING OVER YOU
KRYSTAL x VICTORIA
“วิคตอเรีย เธอโอเค?”
“ฉันโอเคมากๆ”
ฉันแค่นยิ้มให้กับโจวมี่เพื่อนคนสนิทคนเดียวที่คอยอยู่เคียงข้าง เขาส่งมือมาโยกหัวฉันเบาๆ ก่อนที่จะขอตัวไปทำงานหลังเคาน์เตอร์ต่อ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชั่นยอดฮิตอย่างไลน์ เลื่อนดูแชทที่ยังไม่ได้อ่าน ซึ่งไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด เป็นเพียงแอคเคาน์แบรนด์ออฟฟิเชี่ยลส่งข้อความมาโฆษณาสินค้าตัวใหม่ ฉันกดลบทิ้งให้หมดก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้กับโต๊ะที่เดิม
มันน่าใจหายมากกว่าสงสัยที่ไม่มีข้อความจากคริสตัลคนรักที่คบกันมาเกือบครึ่งปี เราไม่ได้คุยกันมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว...
สองวันแรกที่เธอไม่ทักมา ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร เธออาจจะยุ่งกับการเรียนจนไม่มีเวลาสนใจสิ่งรอบข้าง เข้ามาวันที่สี่ ฉันอารมณ์เสียกับกับการเห็นเธอขึ้นสเตตัสในไลน์ว่า ‘ฉันเริ่มเบื่อเธอแล้วล่ะ'
ฉันนำเรื่องนี้ไปปรึกษาโจวมี่ ได้คำแนะนำที่ดีที่สุดว่าฉันควรถามเขา ซึ่งวันที่ห้าฉันชวนเธอคุย พร้อมเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคา เธอตอบปฏิเสธ เราคุยกันต่อไม่กี่ประโยคก่อนที่เธอจะปิดบทสนทนาด้วยประโยคที่ว่า ‘ไปทำงานก่อนนะ'
แล้วเธอก็หายไปเลย...
ฉันยังหวังแต่ความหวังของฉันมันลดลงเรื่อยๆ ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่นั้นทำไปแล้วได้อะไร มันอึดอัด มันน่ารำคาญ มันน่าเบื่อ น่าเบื่อกับการหวังอะไรลมๆ แล้งๆ
ฉันเคยคิดว่าเธอไม่มีวันจากฉันไปแน่ๆ ฉันเคยคิดว่าสิ่งที่เธอเคยบอกฉันนั้นเธอไม่ได้โกหก เธอพูดด้วยความบริสุทธิ์ใจ จนมาถึงวันนี้ ณ ตอนนี้
ฉันคิดผิด
คำพูดยังไงก็เป็นแค่คำพูด ลมปากที่สามารถเอื้อนเอ่ยเมื่อไรก็ได้ตามที่ต้องการ...
มันน่าเศร้าที่ฉันรู้ว่าคำพูดของเธอมีอิทธิพลกับหัวใจฉันไปเกือบทั้งดวง แต่โชคดีที่พระเจ้าไม่ทำร้ายฉันไปมากกว่านี้ ฉันยังพอมีจิตสำนึกจนตระหนักได้ว่าเรื่องน้ำเน่าที่บานปลายเรื่องนี้ควรถึงกาลอวสาน
เธอเป็นคนเริ่ม และฉันจะเป็นคนหยุดมัน... ไม่ว่าวิธีไหนก็ตาม
ฉันเกลียดการสูญเสีย ฉันมีความหวังว่าเธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถึงกระนั้น... อดีตไม่สามารถแก้ไขได้ เวลาไม่สามารถย้อนกลับไปได้
ฉันทำได้เพียงยอมรับความจริงที่ว่า เธอเปลี่ยนไปแล้ว...
มันก็แค่นั้น
วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าล่วงเลยจนเข้าสู่วันที่ยี่สิบ
ฉันหมดความอดทน...
“เลิกกันไหม”
ฉันเอ่ยประโยคที่เขาต้องการออกไปในที่สุด เรามองหน้ากันแต่มันไม่ใช่สายตาที่มองด้วยความรักใคร่อย่างเคย ใบหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาทั้งสองข้างฉายแววว่างเปล่า ในมือของเธอกำโทรศัพท์ที่ตอนนี้มันขึ้นแจ้งเตือนข้อความจากใครคนหนึ่ง ฉันสามารถบอกได้เลยว่าฉันเกลียดคนๆ นั้น บุคคลพรากความรักจากฉันไป
คริสตัล จองนิ่งกับคำถามของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ หากเป็นเมื่อก่อนฉันคงอยากรู้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ สิ่งที่ฉันต้องการในตอนนี้มีเพียงคำตอบที่ว่า‘ใช่' หรือ 'ไม่'
สายลมเอื่อยๆ บรรยากาศดีๆ ในฤดูใบไม้ผลิไม่ได้ช่วยทำให้ช่องว่างระหว่างเราน้อยลง กลับกันถึงแม้จะอยู่เพียงแค่เอื้อม ความรู้สึกนั่นกลับห่างไกล เหมือนมีกำแพงน้ำแข็งมากั้นเราทั้งสองไว้... ฉันอึดอัด
“ตามสะดวก”
กำแพงน้ำแข็งพังทลายลงพร้อมกับคริสตัล จองที่หายไปตลอดกาล...
END
ความคิดเห็น