ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #1 100%
#1 KARISHMA
"เสียัทำไม อายนอื่นเาบ้าสิ"
"โถ่แบมะไปอายทำไม นี้ีวิแ แะทำอะไร็ไ้ 5555555555" บ้วยเสียหัวเราะัๆอมัน -_-" ปล่อยแไปเหอะเนอะ
"เนี่ยุๆ! ามัวแบมมีรอยอีแล้ว! ุ่วยแุแบมิ แรมเสียโว้ยยยย"
"น้อแบม! ทำไมพูแบบนั้นละลู เป็นเ็ไม่ีเลยน่ะ" อ่ะ ป้ายุนอาเอามือมาับแนผม แล้วลูบเบาๆ แล้ว่อยๆแรึ้น
"สวัสีรับยุนอา วันนีุ้มาเยี่ยมเสหรอ"
"เส ุโอเึ้นไหม หมอว่ายัไบ้า"
"พ่อ....."
'หึ สมน้ำหน้า ในที่สุ็ำัไปไ้ละ อโทษน่ะ่ะุพี่ อยามีผัวรวยเอ เห็นพี่สบายยุนอา็อยาสบายบ้า แ่ยัเหลือหนามอีัวให้ยุนอา้วย
สิน่ะ รู้มาะ้วย ไว้ำัทีหลัละัน อนนี้ทาำลัสะว ่วที่นอ่อนแอ ้อหาำลัใและที่พัใสะ้วยสิ หึๆ'
"ุหิแม่ ลุมินโฮน่าสสารั ฮือออ"
'พ่อรับ ผมมาละรับ'
'พ่อรับ เินทาปลอภัยน่ะรับ ูแลัวเอๆละพ่อ แล้วส่เินให้ผม้วยน่ะ ิิิ'
'อืม พี่ฝาน้อแบม้วยน่ะ'
'แม่พลัน้อแบมทำไมฮะ' ทำไมเธอถึมอแรใส่ผมนานั้น อะไรอเาน่ะ
'ฮึ ่อไปนาย้อมาทำับ้าว ล้าาน และทุๆอย่าในบ้าน เรีย่ายๆว่า นใ้ อ่ะ รู้ัไหม! ันไล่พวแม่บ้านออหมละ ่อไปมันเป็นหน้าที่อ
นาย!!' อะไรน่ะ!! ผมไม่ยอมหรอ
'เรื่ออะไรผม้อทำ!! นี้! อย่าบอน่ะที่ทำีับผม เพื่อหลอพ่อผมอ่ะ!!'
'โอ้ยยยยย '
'นายๆ นายอ่ะ ื่ออะไรหรอ?' นาี่ๆ าวๆ อวบๆ น่ารัั อ่าาา ผมอยาสนิทับนนี้ั
#ฟิเอ็มบีเเว่น
BAM พาร์ท
เวลา 07:30
ที่มหาลัยัแห่หนึ่
"แบมัวน้อยยยยยยยย" นั้นไ เสียมา่อนัวลอ -*- เาื่อว่าเวยอแหรือแแ เพื่อนผมเอแหละ อย่าไปบอใรน่ะว่าผมเพื่อนมัน ผมอายเาน่ะเพราะยอแมันเสียัเลยอายนอื่นเา 55555
"เสียัทำไม อายนอื่นเาบ้าสิ"
"โถ่แบมะไปอายทำไม นี้ีวิแ แะทำอะไร็ไ้ 5555555555" บ้วยเสียหัวเราะัๆอมัน -_-" ปล่อยแไปเหอะเนอะ
"แล้วุเมื่อไหร่ะมา แบมหิว้าวแล้วน่ะ" ท้อ้าใเย็นๆอย่าพึ่ร้อ
"เี๋ยวมัน็มา เมื่อี้เห็นบออยู่หน้าโรเรียน เอ๊ะ! แบม...แนไปโนอะไรมา?" O_O
"เอ่ออออ...ือ.....แบมเินนรั้วบ้านอ่า แฮ่ๆๆ ^^" ยิ้มสู้ไป เี่ยวแแมันบ่นผมอี
"แบม! แเยบอแบมแล้วน่ะว่าอย่าไปยอมนพวนั้น แบม้อสู้บ้าสิ เินนรั้ว? แไม่ไ้ินห้าน่ะแบม!" แพูเอน่ะ แบมไม่ไ้พูน่าา
"็..."
"เฮ้เพื่อนรั" โอ้ยยยยวันนี้รัุี้ที่สุ มาถูเวลามาเพื่อนไ่ อบุพระุี้มา *ึ้
แ่แบมลืมไปว่า
.
.
.
.
.
ยอแนั้นยัอยู่
"เนี่ยุๆ! ามัวแบมมีรอยอีแล้ว! ุ่วยแุแบมิ แรมเสียโว้ยยยย"
เท่านั้นแหละรับ ผมนี้หูาเลยรับ แ่ผมเ้าใน่ะ พวมันเป็นห่วผม แ่ะทำไไ้ละรับ ผมเยลอแล้ว แ่ผมโนหนัว่าเิมไรับ ผมเลยไม่ล้าไปทำอะไร
ย้อนไปเมื่อ 3 ปี
ที่โรพยาบาลั้นนำแห่นึ
"แม่รับบบบ แม่ะหายไหม้าบ บวมอยาเล่นับแม่แล้วว"
"เี๋ยวแม่็หายแล้วลู รอแม่่อนน้า" แม่เอามือลูบหัวผม ผมไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไร แม่้อนอนโรพยาบาล ผมอยานอนอแม่น้า แ่ผมะรอแม่นะ นานนาไหน็ะรอ
แอ๊
"ุพี่ สวัสี่ะ"
"อ้าวยุนอา สวัสี้า"
"วันนี้ยุนอาเอาผลไม้มาเยี่ยมน่ะ่ะ"
"อบใมา้า วันหลัไม่้อ็ไ้ พี่เรใั"
"โอ้ยยย ไม่เป็นไรุพี่ ยุนอาเ็มใ่ะ ุพี่อาารีึ้นไหมะ? "
"ยัไม่แน่ใ รอฟัาหมออีทีละ้ะ"
"อ่อ่ะ เอ้า น้อแบมอยู่้วยหรอ้า ินผลไม้ไหม เี่ยวพี่ปอให้"
"ไม่้อหรอรับ อ่อแทนัวเอว่าป้าเถอะรับ พี่อ่ะเ็ไปน่ะรับ" หึ ผมไม่อบป้ายุนอามาๆเลยรับ เาอบมาเาะพ่อผม อบ้า หอมแ้มบ้า นั่นพ่อผมน่ะ!! ผมไม่ยอมให้ยุ่ับพ่อหรอ
"น้อแบม! ทำไมพูแบบนั้นละลู เป็นเ็ไม่ีเลยน่ะ" อ่ะ ป้ายุนอาเอามือมาับแนผม แล้วลูบเบาๆ แล้ว่อยๆแรึ้น
"ไม่เป็นไรหรอ่ะุพี่ น้อแบมยัเ็ ยัไม่รู้าลเทศะ น่ะ่ะ" ทำไมแม่ทำหน้าแบบนั้นละ น้อแบมพูรินี่หน่า น้อแบมไม่ไ้พูผิน่ะ แ่น้อแบมเ็บแนัแม่ ื้อออออ
แอ๊
"อ่ะ พี่มินโฮ่ะ สวัสี่ะ" พอพ่อเ้ามาป้า็ปล่อยแนผมทันที่ มาหาพ่อหรือแม่ันแน่ ีใออหน้าออาเียว ผมหันไปมอแม่ แ่ทำไมแม่ทำหน้า
เศร้าๆอย่าั้นละ
เศร้าๆอย่าั้นละ
"สวัสีรับยุนอา วันนีุ้มาเยี่ยมเสหรอ"
"่ะ ยุนอาเอาผลไม้มาฝา้วยอ่ะ่ะ ยุนอาเป็นห่วุพี่้วย เลยมาูอาารุพี่หน่อยอ่ะ่ะ" เหอะ! ้อะาบพ่อผมละสิ อย่าหาว่าผมแ่แเลย ผม
เห็นป้าแมาใล้ๆับพ่อบ่อยๆ เลยิว่าอย่าั้น
เห็นป้าแมาใล้ๆับพ่อบ่อยๆ เลยิว่าอย่าั้น
"เส ุโอเึ้นไหม หมอว่ายัไบ้า"
"หมอยัไม่บออะไรเลย่ะ เี๋ยวอีหน่อย ็มารวแล้ว่ะ"พ่อลูบหัวแม่ผม เหมือนที่แม่อบทำับผม มันรู้สึีริๆน่า ^-^
"อ่ะ ยุนอาเอาผลไม้มาให้เสนิน่ะ เี๋ยวผมเอาไปปอให้ น้อแบมไปเป็นเพื่อนพ่อหน่อยเร็ว"
"้าบบบบบบบบบ" พ่อถือผลไม้ไป ผมวิ่ามพ่อไป พ่อ็อุ้มผมละเินออไปเรียมผมไม้ให้แม่ ที่้าล่า
ทำไมถึลไป้าล่าน่ะหรอฮะ ็โรพยาบาลอย่าี พ่อผม่ายอย่าแพ ไม่มานั้ปอเอหรอฮะ 55555 (แม้ พ่อนรวย -*- )
ผ่านไปัพั
ผมถือานนละานับพ่อ เินมาหาแม่ที่ห้อ ผลไม้อร่อยมาเลยฮะ ผมแอบิม 55555 เอ๊ะ! ทำไมพี่ๆพยาบาลวิ่เ้าห้ออแม่ผมละรับ
เพล้!!
อ้าว ทำไมพ่อปล่อยานทิ้อย่าี้ละ ผลไม้อแม่น่ะพ่อ TT ผมเสียายยย
"เส!!!!!!!" ทำไมพ่อ้อร้อเสียัอย่าั้นละ แม่ทำไม แม่เป็นอะไร
ผมวิ่เ้าไปในห้อแม่แล้ววาานล้าประูห้อ เพราะพี่หมอและพี่พยาบาลเ็มไปหมเลย ผมมอไม่เห็นแม่เลย ้อมุละ
ฮึบ ฮึบบบ อ่าาา ผ่านไ้ละ และภาพรหน้าและเสียที่ผมไ้ยินือ พ่อร้อไห้ือภาพที่ผมเห็น เสียี๊ ัยาว ที่ผ่านหูผม ผมว่ามัน้อไม่ใ่ ไม่ริ ไม่ริใ่ไหม
"แม่ฮะ ฮึ แม่เป็นอะไร แม่ฮะ ฮืออออ แม่!!!!"
ผ่านมา 3 วัน วันนี้วันฝั่ศพแม่ฮะ ผมไม่อยาให้มันเป็นเรื่อริเลย ไหนแม่บอะหาย ไหนแม่บอะลับมานอนอผมไ ฮึ ทำไมแม่าไปเร็วนานี้ ฮืออออออออ *หมับ หือ?
"พ่อ....."
"ลูแบม....พ่อะูลูเอ ฮึ ลุ...ลู้อเ้มแ็น่ะ ฮือ พ่อสัา...พ่อสัา....ฮืออออออ" พ่อ ฮึ พอ...พ่อให้ผมเ้มแ็แ่ทำไมลายเป็นพ่อร้อไห้เอละ พ่อไม่ร้อน้า ฮึ พอ....พ่อ อย่าร้อน่าาา ฮือออออ แล้วผม็อพ่อแล้วร้อไห้ไปพร้อมัน
นในาน่ามอมาที่พ่อลูู่นี้ บานถึร้อไห้าม ทั้สสาร ทั้เห็นใ
แ่
มีแม่ลูู่นึที่นเป็นแม่มอมาอย่าสะใ
'หึ สมน้ำหน้า ในที่สุ็ำัไปไ้ละ อโทษน่ะ่ะุพี่ อยามีผัวรวยเอ เห็นพี่สบายยุนอา็อยาสบายบ้า แ่ยัเหลือหนามอีัวให้ยุนอา้วย
สิน่ะ รู้มาะ้วย ไว้ำัทีหลัละัน อนนี้ทาำลัสะว ่วที่นอ่อนแอ ้อหาำลัใและที่พัใสะ้วยสิ หึๆ'
"ุหิแม่ ลุมินโฮน่าสสารั ฮือออ"
"ลูรู้ไหม แม่หาพ่อให้ไ้แล้วน่ะ"
"อ่ะ ริหรอะ ไหนๆุหิแม่ อย อยารู้ัพ่อแล้ว่ะ ไหนะๆๆ"
"แ่น้ออย้อรอหน่อยน่ะ อนนี้พ่อำลัเสียใ เี๋ยวุแม่ไปให้ำลัใุพ่อเอ"
"อ่าาา ทำไมุพ่อ้อเสียใ้วยละุแม่ ุพ่อเสียใเหมือนลุมินโฮเลยหรอะ"
"แม่ลืมบอไป ่อไปลู้อเรียลุมินโฮว่า ุพ่อ น่ะ"
เมื่อวาน่อนะมามหาลัย
"นี่!!! นายทำไมล้าานไม่สะอาห่ะ! ไม่มีแรถูหรือไ เป็นผู้ายนิย่ะ! แรมันไปไหนหม!!! มอหน้า! ล้ามอหน้าันหรอ!!"
เพียะ!!
หน้าผมหันามมาแรอป้ายุนอา เลือออ้วยสิ เฮ้ออออ
"หึ! ยัะล้ามออีไหม! ไป! ไสหัวไปไลๆเลย!! ไป!!!"
"โอ๊ะ แบม เลือออ้วยอ่า" อยเินมาับที่หน้าอผม อนผมยืนึ้นแล้ว ิว่าเธอเป็นห่วผมสิน่ะ แ่ไม่เลย....
เพียะ!!!! โรม!!!
เธอบผมละผลั ทำให้ผมล้มไปับโ๊ะรับแลาบ้าน ี้ เ็บเป็นบ้าเลย ผม่อยๆลุึ้นและเินลับไปที่ห้อัวเอ ระหว่าเินมา ผม็ไ้ยินเสียนหัวเราะ ะเสียใรไ้ละ พอผมปิประูร่าายผม็ล้มลไป้อับพื้นเลย แล้วผม็ปล่อยโฮออมาเสียั (ห้อผมเ็บเสีย พ่อสร้าให้ผมอนที่ยัเ็อยู่ อบเล่นเมส์เสียั :D) ั้แ่วันที่แม่เสียป้ายุนอา็ะมาบ้านผมทุวัน มาหาพ่อ มาูแลพ่อ เ้าออเป็นบ้านัวเอ ผมเยบอพ่อแล้ว พ่อับุผม บอผมอิไปเอ นวันนั้น็มาถึ วันที่เปลี่ยนีวิผม วันนั้นพ่อเรียผมให้ลมา้าล่าบอว่ามีเรื่อะบอ
'พ่อรับ ผมมาละรับ'
'อ่า น้อแบมมาแล้วหรอ มานั่สิ' ผมเินไปนั่้าพ่อ แล้วร้าม็เป็นป้ายุนอา ผม็ว่าผมวรทำใใ่ไหม
'น้อแบม วันนี้ที่พ่อเรียเรามา ือ พ่อะบอว่า ยุนอาะเป็นแม่ใหม่อเรา' เฮ้อออ ริ้วยสิน่ะ
'.....'
'อ้าวทำไมเียบละ'
'.....'
'แบม......'
'รับพ่อ..... ผมทำในานแล้วละ ถ้าพ่อสบายใ และโอเ ผม็ามพ่อแหละรับ'
'น้อแบม พี่อบุน้อแบมมาเลยน่า พี่ะเป็นแม่ที่ีให้น้อแบม พี่ะทำหน้าที่นี้ให้ี' ป้ายุนอาเินมาับมือผม แล้วร้อไห้
'รับ...แ่ผมยัไม่ลืมแม่หรอน่ะรับ'
'แบม พ่อว่าลูรอให้โอาสยุนอาหน่อยน่ะ ลออยู่ันไป่อนไ้ไหม?' พ่อพูมาอย่าี้ผม้ออบว่าอะไรอ่ะ
'รับๆ'
แล้ววัน่อมา ป้ายุนอาแีับผมมา ทุๆวัน ป้าไม่ใร้ายับผมเหมือนเมื่ออนเ็เลย ใี ามใผม และผม็มีน้อมาเพิ่ม้วยแหละ ือ อย ลูสาวป้ายุนอาแ อยทั้น่ารั นิสัยี น่าเอ็นู ผมเป็นลูนเียวพอมีน้อมา มันทำให้ผมมีวามสุึ้นน่ะ าอนแรผมึมๆพอมามีรอบรัว ผมว่าผมโอเน่ะ บาทีผมอาะอิับป้ายุนอาเอไปเออย่าที่พ่อว่า็ไ้
วันนี้เป็นวันที่พ่อผม้อไป่าประเทศยันผมบมหาลัยเลยน่ะ ลับมาอีทีือผมบมหาลัยเลยอ่ะ นานเิ๊นนนน พ่อบอไปหลายประเทศเลย อยาวๆ
'พ่อรับ เินทาปลอภัยน่ะรับ ูแลัวเอๆละพ่อ แล้วส่เินให้ผม้วยน่ะ ิิิ'
'ลูแบมนี้ลูห่วอะไรันแน่เนี่ย 55555' แล้วพ่อ็อผมแน่นเลย อืมมมม อ้อมอนี้ะไม่ไ้ออีนานเลยสิน่ะ
'พี่่า เินทาปลอภัยน่ะ่า เี๋ยวทานี้ ยุนอาับอยะูแลน้อแบมเอ่ะ พี่ไม่้อเป็นห่วน่ะ่ะ' พ่อผละาผมแล้วไปอแม่นใหม่อผม อนนี้
ผมีับเธอแล้วละ 555555
ผมีับเธอแล้วละ 555555
'อืม พี่ฝาน้อแบม้วยน่ะ'
'ุพ่อ่ะ เินทาปลอภัยน่ะ' แล้วพ่อ็ออย
'รับ น้ออย ูแลัวเอ้วยน่ะ'
แล้วเสียประาศทาสนามบินให้พ่อึ้นเรื่อไ้แล้ว อย่าว่าเรื่อบินส่วนัวฮิๆๆ (ไลท์ --" หมั่นไส้ว่ะ) ่อนไปพ่อหันมาุ๊บเหม่แม่นใหม่ หอมแ้มอย และ ุ๊บๆับผม พิเศษ็เี่ยแหละ 5555 แล้วเรา็บายบ๊ายพ่อนพ่อเินหายไป พว็พาันเินมาที่รถเพื่อลับบ้าน ระหว่าทาลับบ้าน็ปิี แ่พอเ้าบ้านน่ะสิ นั้นือุเริ่ม้นนรทั้เป็นอผม เปลี่ยนีวิผมไปเลย
พลั
อ่ะ โอ้ย เ็บเ่าเลย ผมหันไปเอแม่ใหม่ยืนออมอผมอยู่ ในหัวผมอนนี้??? หนัมา
'แม่พลัน้อแบมทำไมฮะ' ทำไมเธอถึมอแรใส่ผมนานั้น อะไรอเาน่ะ
'สำออย ันเป็นเมียไ้แุ่๊บหน้าผา แ่นายไุ้๊บที่ปา มันะเินไปละน่ะ! ลูรัมาป่ะ! รัมา!! ใ่ไหม! ไม่้อิ่ออะไรทั้นั้น!"
เพล้!
โทรศัพท์ผม ...... ทำไม ทำไมเาทำแบบนี้......
'ฮึ ่อไปนาย้อมาทำับ้าว ล้าาน และทุๆอย่าในบ้าน เรีย่ายๆว่า นใ้ อ่ะ รู้ัไหม! ันไล่พวแม่บ้านออหมละ ่อไปมันเป็นหน้าที่อ
นาย!!' อะไรน่ะ!! ผมไม่ยอมหรอ
'เรื่ออะไรผม้อทำ!! นี้! อย่าบอน่ะที่ทำีับผม เพื่อหลอพ่อผมอ่ะ!!'
'โอ้ววว พึ่ิไ้อ่อ พ่อนายอ่ะทั้หล่อและรวย ใรๆ็อยาไ้!'
'ร่าน!!!' ผมพูไปไม่ทันิ เพราะผมโมโหมาๆ
เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ!!!
ผมล้มลอีทีและปาผมเ็มไป้วยเลือ หน้าผม้อบวมแน่ๆเลยอะ
'อย่ามาปาีับัน! และนายไม่มีสิทธ์มา่าัน้วย ำใส่สมอน้อยๆอนายไว้!!' แล้วเธอ็เินาไป่อนะหันมาเรียอย ผมมออย แล้วอยเินมาหาผมและ
ึ เธอเหยียบาผม แล้วลแรแรๆ
'โอ้ยยยยย '
'อุ้ย มอไม่เห็น อโทษน่า' แล้วอย็เินผ่านผมไปหาแม่อเธอ อนนี้ในหัวผมมา ทำไม มันเิอะไรึ้น แ่ผมลืมไป ผมรู้เหุผลแล้วละ แล้วทุอย่าที่เธอทำมันือารสร้าภาพ
นั้นแหละรับั้แ่วันนั้นทุอย่า็เปลี่ยนไป ผมเ้ามัธยมปลาย อนแรผมไม่เ้าหาใรเลย เพราะผมัวลเรื่อรอย้ำามแนาอผม แ่แล้ว็มีสอนที่เ้ามาทัผม่อน
'นายๆ นายอ่ะ ื่ออะไรหรอ?' นาี่ๆ าวๆ อวบๆ น่ารัั อ่าาา ผมอยาสนิทับนนี้ั
'อ่อ ผมื่อ แบม แบมแบม รับ'
'ื้ออออ ื่อน่ารัั เแบม เราื่อยอแน่าส่วนนั้นื่ออนอนอุ แบมเรียว่าแแับไ่็ไ้น่ะ' อ่า เพื่อนผมีั
'แแ ับ ุ ละันน่า~'
'ุ แบมน่ารัั ื้อออ แ้มเยอะ้วย' แล้วยอแ็เล่นแ้มผม ยืไป ยืมา~
'นี้แ แบมเ็บแล้วน่ะ' อบุน่ะุ แ่ไม่ใ่ละ
'ุ็อยาับบ้า ยื'
แล้วเรา็เล่นหัวเราะสนุันสามน ไปไหนมาไหน้วยัน มีวันหนึ่แเห็นรอย้ำที่แน แเลยเปิเสื้อผมแล้วแ็้อใามเนื้อามัวผม แอารม์เสียมาละะไปัาร แ่ผมอไว้เพราะผมยัรัีวิอผมอยู่ ผมไม่อยาโนทำร้ายไปมาว่านี้ มีรั้หนึ่แไปบ้านผม ไปปะทะารมับเธอ วันนั้นผมเือบาย แ่ผมไม่เล่าให้แฟัหรอ เี๋ยวแับุเป็นห่วผม เี๋ยวผมโนหนัว่าเิม แ่นี้ผม็ทรมาะายแล้ว แอยทายาูแลผมอย่าี ุ็ูแลผมอย่าีเหมือนัน ผมมัะมาระบายให้สอนนี้ฟัลอ ร้อไห้ พวเาเป็นเพื่อนรัอผมเลยว่าไ้ อ้อมออพวเาทำให้ผมสบายใึ้นเยอะเลย
100%
เย้ รบแล้วน่า่ะะะ
ิมและอำลัใหน่อยน่า่า
อมเม้นมาเยอะๆเลย่ะ
#แ้ำผิแล้วน่า
#ฟิเอ็มบีเเว่น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น