ตอนที่ 4 : ♝ บทที่ 3 ♝
♝ บทที่ 3 ♝
เสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะแต่ทว่าไร้ความรู้สึก แม้แต่ความตายก็ไม่อาจทำให้ใจของเขาสั่นไหวได้ เขาสวมหน้ากากแล้วใช้ชีวิตโดยการเลียนแบบสีหน้าและท่าทางของผู้อื่น
สุภาพบุรุษมากเสน่ห์ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทอง ที่อยู่อาศัย หรือแม้แต่อาหารการกิน ถึงแม้สิ่งที่เขาได้กินจะมีเพียงอาหารชนิดเดียว
โดมะยิ้มให้กับทุกคนที่เข้าหาเขาพร้อมให้การช่วยเหลือหากพวกเขาต้องการ ครั้งหนึ่งเขาเคยช่วยสตรีแม่ลูกอ่อน ในคราแรกเขาคิดว่าจะไว้ชีวิตและจะไม่กินเธอเพราะเธอคนนั้นมีเสียงที่ไพเราะและมีรูปโฉมงดงาม
ตาสีรุ้งทอประกายมองสองแม่ลูกด้วยรอยยิ้ม แต่ภายในกลับว่างเปล่า
มันคือความรักงั้นหรือ เธอยิ้มเพราะมีความสุขงั้นหรือ
คำถามที่เขารู้อยู่แก่ใจว่าคำตอบคือ ใช่ แม้เขาจะไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกนั้นก็ตามที
มนุษย์ยิ้มเพราะมีความสุข ร้องไห้เมื่อยามทุกข์หรือโศกเศร้า สิ่งเหล่านี้เป็นการแสดงสีหน้าง่ายๆและไม่ซับซ้อน
เขาหวนคิดถึงชีวิตในวัยเด็กของเขา ผู้เป็นแม่ถือมีดแหลมสีเงินไว้ในมือก่อนจะเสียบเข้ากับร่างของพ่อของเขา เธอแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างนั้นเจิ่งนองไปด้วยเลือดโลหิตสีแดง จากนั้นหญิงสาวหรือผู้เป็นแม่แท้ๆของเขาได้กรอกของเหลวในขวดแก้วใส่ปากแล้วกระอักเลือดออกมาจำนวนมาก จากนั้นไม่นานร่างทั้งสองก็เงียบและแน่นิ่งลงในที่สุด
เขาในวัยเด็กนั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นอย่างเฉยชา ภายในใจคิดเพียงสิ่งเดียว
เลือดนั้นสกปรกเสียจริง...
หยาดน้ำตารินไหลออกจากดวงตาคู่สวยโดยที่ใบหน้านิ่งเฉย นับว่าเป็นตอนที่เขาได้รู้เกี่ยวกับตนเองอีกเรื่องว่า เขาไม่เหมือนกับคนอื่น...
ความตายเป็นเรื่องน่าเศร้า ฉะนั้นคนเราจึงต้องร้องไห้แสดงให้เห็นว่ากำลังโศกเศร้า...
ในตอนนี้ ยามที่เขามองสองแม่ลูกที่โอบกอดรักใคร่เขาก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างภายในใจ
เขาใช้มือกุมหัวใจที่ว่างเปล่าแม้ว่าเขาจะมีคำลวงคำหลอกมาเติมเต็มความว่างเปล่านั้น
เขากำลังรออะไรอยู่กันนะ…
ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายและช่วยเหลือมนุษย์ในฐานะเจ้าลัทธิ และอิ่มหนำสำราญกับการกินยามเป็นอสูรต่อไปเรื่อยๆงั้นหรือ
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่แล้ววันหนึ่ง สตรีผู้งดงามนั้นได้มาเจอเขาที่เหมือนกำลังมีความสุขกับการกินลิ้มรสเลือดเนื้อลูกศิษย์ของเขา เธอมองมุมปากที่ติดเลือดของโดมะที่กำลังใช้เขี้ยวอันแหลมคมกัดเข้าตรงท่อนแขนสีขาวซีด หญิงสาวตกใจกลัวกับสิ่งที่ได้เห็นก่อนจะรีบหันหลังกลับและวิ่งอย่างรวดเร็ว
น่าเสียดายที่ต้องฆ่าเธอ...แม้จะด้อยสติปัญญาแต่มีพรสวรรค์ด้านการร้องเพลง แต่ในเมื่อได้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น ข้าคงต้องฆ่านางเสีย...เขาคิดแบบนั้นก่อนจะไล่ตามไป
เธอวิ่งหอบลูกไปยังหน้าผาที่มีแม่น้ำด้านล่าง เธอน้ำตานองหน้ากอดลูกอย่างเหนียวแน่นพร้อมพูดประโยคไม่กี่ประโยค จากนั้นเธอได้ตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิตอย่างการโยนลูกตัวเองลงไปในแม่น้ำ
โดมะกางพัดออกก่อนจะเกิดเสียง ฉัวะ! จากนั้นร่างของสตรีงดงามล้มลงไปกองกับพื้นโดยที่สายตาของเธอยังคงมองตรงผืนน้ำไม่แม้แต่จะปรายตามองคนที่ได้ฆ่าเธอ
แม้แต่ตอนที่แม่ของเขาได้ฆ่าตัวตายจากการดื่มยาพิษ ก็ยังไม่เคยเหลียวตามองเขาเลยแม้แต่น้อย
โดมะกางพัดสีทองอร่ามพัดตนเองเบาๆก่อนจะมองลงไปยังเบื้องล่างของภูผาซึ่งมีสายน้ำไหลเชี่ยวกราด
"หากเด็กคนนั้นรอด ก็จะอยู่เพียงลำพังสินะ ช่างน่าสงสารเสียจริง"
เขาอยากจะรู้นักว่า...เด็กที่ได้เห็นความตายของพ่อแม่ตั้งแต่เยาว์วัยนั้นจะเติบโตมาดั่งเช่นตนรึเปล่า หากเด็กคนนั้นรอดละก็นะ…
โดมะคาดเดาว่าอย่างไรเสียโอกาสรอดนั้นริบหรี่ยิ่งกว่าแสงดาราในค่ำคืนนี้ เขาจ้องมองดวงดาวบนฟ้าครุ่นคิดเรื่องต่างๆนาๆ
"พระเจ้าจะช่วยเหลือมนุษย์ที่วิงวอนขอความเมตตางั้นหรือ ช่างน่าขันและโง่งมเสียจริง"เขามองศพที่อดีตเป็นหญิงสาวร้องเพลงได้อย่างไพเราะแม้กระทั้งตอนตายก็ยังคงมีใบหน้างดงามที่ถูกแต่งแต้มด้วยของเหลวสีแดง จากนั้นฟันขาวได้กัดกระชากใบหน้าสวยและส่วนอื่นเหมือนอาหารว่าง
โดมะเดินกลับตำหนักของเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น…
ณ ปัจจุบัน
อสูรจันทราข้างขึ้นลำดับ2ที่กำลังนั่งหวนนึกถึงสิ่งที่สงสัยในอดีตด้วยสายตาเหม่อลอย
"ท่านเจ้าลัทธิคะ"เสียงหวานหนึ่งเอ่ยขึ้น
"หืม มีอะไรงั้นหรอ 'คาริ'จัง "โดมะกลับมาทำเสียงร่าเริงเหมือนเดิมพร้อมส่งออร่าสดใสไปทั่ว
เจ้าของเสียงหวานใช้สองมือกอดแขนข้างหนึ่งของโดมะอย่างสนิทสนม ดวงตากลมโตสีชมพูที่ใครเห็นต่างก็หลงใหลได้มองที่โดมะเสมือนคนพิเศษ
"เด็กที่ท่านช่วยมาได้ตื่นแล้ว จะให้ข้าทำอะไรต่อดีคะ "เสียงหวานน่าฟังเอ่ยถาม
"งั้นหรอ ข้าคงต้องไปหาเธอหน่อยแล้วสิ ขอบคุณที่ช่วยดูแลซาโยมาตลอดหลายวันนะ"โดมะยิ้มกว้างให้ก่อนจะลุกขึ้นมุ่งไปหาเด็กผู้หญิงตัวน้อย คาริจำใจต้องปล่อยมือออกและเดินตามไปอย่างรวดเร็ว
คาริ เด็กสาววัยรุ่นที่มีสีผมและสีตาเป็นสีชมพู คารินั้นเป็นที่รักของทุกคนที่มายังลัทธิสวรรค์นิรันดร์แห่งนี้ เธอเป็นหนึ่งในคนที่ถูกโดมะช่วยไว้ คาริจึงได้กลายมาเป็นลูกศิษย์ของเขานับแต่นั้น เขาหลงใหลและชื่นชมในตัวของโดมะเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าเธอรู้ว่าโดมะเป็นเพียงเจ้าลัทธิที่มีใบหน้าหล่อเหลาและใจดี
เธอหลงเสน่ห์รอยยิ้มนั้นเข้าอย่างจัง
ทำให้คาริพยายามเข้าหาโดมะทุกทางจึงทำให้เธอกลายเป็นลูกศิษย์หญิงที่ใกล้ชิดโดมะมากที่สุด
แม้ว่าคาริจะมีเพื่อนที่เป็นลูกศิษย์เหมือนกันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เธอไม่สนใจ...สิ่งที่เธอสนใจมีเพียงหนุ่มรูปงามเจ้าของนัยน์ตาสีรุ้งเท่านั้น
คาริเดินตามโดมะไปถึงห้องที่มีเด็กผมสีประหลาดนอนพักอยู่
"อ่ะ คาริจังช่วยรอข้าด้านนอกได้รึเปล่า พอดีข้ามีเรื่องอยากคุยกับเด็กคนนี้ตามลำพังน่ะ"เขาหันมาส่งยิ้มให้ทำให้คาริต้องใจอ่อน
"ค...ค่ะ"เธอตอบเสียงเบาพลางก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย
คารินั้นรออยู่ด้านนอกเป็นเวลานานอย่างร้อนรน เธอกัดฟันและเดินวนหน้าห้องไปมา
"มันจะนานเกินไปรึเปล่า"ใบหน้าหวานเริ่มหงุดหงิดที่โดมะให้เวลากับคนในห้องนานผิดปกติ
"ท่านโดมะไม่เคยอยู่กับใครตามลำพังนานขนาดนี้ เด็กคนนั้น สำคัญขนาดนั้นเลยงั้นหรือ"คาริมีแววตาเปลี่ยนไปจากเดิม เธอขบเล็บจนหักไปเสี้ยวหนึ่ง
ใช่แล้ว...เธอหึงหวงโดมะอย่างที่สุด
จากนั้นประตูห้องก็ได้เปิดออก
"ท่านเจ้าลัทธิ"คาริส่งเสียงหวานสดใสก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ แต่ก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น
ชายหนุ่มผมเงินใช้มือข้างหนึ่งอุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กเอาไว้
คาริกำมือแน่นด้วยความริษยาและความหึงหวง
อีกไม่นานเธอก็ถูกส่งไปอยู่กับครอบครัวที่เป็นสาวกเหมือนกับเด็กคนก่อนๆที่กำพร้าพ่อแม่ ทนหน่อยสิคาริ ท่านโดมะไม่สนใจเด็กประหลาดแบบนั้นหรอก เด็กสาวผมชมพูหงุดหงิดใจกับภาพตรงหน้า
"จริงสิคาริ"โดมะพูดขึ้น
"ค...คะท่านเจ้าลัทธิ"คาริขานรับอย่างรวดเร็ว
"ต่อจากนี้ ซาโยจะมาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยนะ หวังว่าคาริจังจะดูแลเธออย่างดีเหมือนที่ผ่านมา"เสียงเริงร่าพูดบอก
"คะ(?)"คาริสับสนกับสิ่งที่ได้ยิน
"ข้าบอกว่า ข้าจะเป็นรับเลี้ยงซาโย มันคงไม่ดีเท่าไหร่หากจะให้เหล่าสาวกของข้าต้องรับภาระฝ่ายเดียว"
"ข้าดูแลตัวเองได้"เสียงเล็กของซาโยกิพูดขึ้น
"ง...งั้นข้าจะหาครอบครัวที่เหมาะสมให้กับเธอเอง ท่านเจ้าลัทธิคงไม่มีเวลาเลี้ยงดูเธอหรอกค่ะ เพราะในแต่ละวันท่านก็ยุ่งกับการช่วยเหลือเหล่าสาวก"คาริรีบหาข้อเสนอให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ
"อย่าห่วงไปเลยคาริจัง ซาโยจะอยู่กับข้า'ตลอดเวลา' ไม่ทำให้เป็นภาระเจ้าหรอก"โดมะพูดพรางใช้มืออีกข้างบีบแก้มซาโยเป็นเชิงหยอกล้ออย่างตลกขบขัน แต่คาริไม่ได้มีอารมณ์ร่วมหรือตลกด้วยเลย…
"มันเจ็บนะ"ซาโยกิปัดมืออีกฝ่ายออกอย่างไม่ใยดี
คาริใช้สายตาจ้องเขม็งไปยังซาโยกิ พร้อมกับวางแผนบางอย่างไว้ในใจ
to be continued
____________________
ตัวละครตัวใหม่โผล่มาแล้ว หรือว่าเธอคนนี้จะเป็นนางเอกของเรื่องนี้กันแน่!!
คาริไม่ใช่คนเดียวที่หลงเสน่ห์รอยยิ้มนั้น ไรต์ผู้นี้ก็โดนไปเต็มๆเลยค่ะ
โดมะ ร้ายกาจ!!
อยากกะโดดกัดคอคาริ555+