หัวขโมยแห่งบารามอส : เพราะฉันยังรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : เจ็บปวด

"เฟริน..." เสียงเรียกจากบุรุษผู้เป็นที่รักดังขึ้น นัยน์ตาสีน้ำตาลสวยรีบหันไปมองก่อนจะยิ้มกว้างในทันที


"มีอะไรเหรอคาโล" เฟรินเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆชายหนุ่ม นัยน์ตาสีฟ้าแลดูเย็นชา ผมสีเงินสวย ใบหน้าสลักมองมาที่เธออย่างเย็นชาจนเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียวๆ


"เฟริน...เราเลิกกันเถอะ" คาโลพูดออกมาอย่างเย็นชา แต่เธอกลับรู้สึกถึงความเจ็บปวด นัยน์ตาสีน้ำตาลมองชายหนุ่มอย่างตัดเพ้อ ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ชายหนุ่มทำท่าจะเดินจากไปแต่หญิงสาวเรียกซะก่อน


"ทำไมล่ะคาโล...เพราะอะไร!" เธอพูดออกมา แต่เขายังคงเย็นชา คาโลมองหน้าของหญิงสาวผู้ 'เคย' เป็นคนรัก


"เพราะอะไรงั้นเหรอ...เพราะฉันเกลียดนายยังไงล่ะเฟริน! ฉันเกลียดนาย! เกลียดในสายเลือดปีศาจของนาย! เกลียดแม่นายที่ทำให่พ่อฉันต้องเสียใจ! เกลียดพ่อนายที่แย่งชิงแม่ของนายซึ่งเป็นคนรักของพ่อไป! ทีนี้นายเข้าใจหรือยังล่ะเฟริน!" คาโลเอ่ยออกมา ก่อนจะเดินจากไป...ทิ้งเพียงหญิงสาว


เฟรินล้มลงไปกองกับพื้นหญ้า นัยน์ตาสีน้ำตาลมีหยาดน้ำใสๆไหลออกมา แม้จะเจ็บภายนอกแค่ไหน แต่ภายในกลับเจ็บยิ่งกว่า
 

...ฉันมันตัวคนเดียว...


...ฉันมันไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว...


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


เสียงดังสนุกสนานดังขึ้นจากห้องนั่งเล่นรวมชองเด็กนักเรียนชาวป้อมอัศวินปี 5 และตัวการที่เสียงดังที่สุดหาใช่ เฟริน เดอเบอโรว์ เดอะ ทีฟ ออฟ บารามอส หรืออีกนามคือ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปรินเซส ออฟ เดมอส แอนด์ บารามอส


"ไอ้เฟรินแกเป็นอะไรไปวะ" เสียงเรียกของนักฆ่าไร้สมองนามว่า คิลมัส ฟิลมัส เดอะ คิลเลอร์ ออฟ ซาเรส เรียกให้เฟรินหันไปมอง


"เปล่าวะ" ปากว่าแต่ใจกลับเจ็บปวดยามเมื่อนึกถึงเขาคนนั้น...


"แน่ใจ๋ ถ้าแกเป็นอะไรขึ้นมาเนี่ยแย่นะเว้ย เดือนน่าก็จะแข่งหมากเกียรติยศแล้ว" คิลถามอีกรอบพลางมองเพื่อนสาวที่หน้าบอกบุญไม่รับ ยิ่งกว่าลอเรนซ์เสียอีก


"แน่เว้ย~ แล้วก็ไปเลย ขิ้วๆๆๆๆ" เฟรินเอ่ยพลางไล่เพื่อนชาย ที่นับวันเริ่มกลายเป็นหมาเชื่องๆ สั่งให้ไปมันก็ไป สั่งให้มาดันเ สือก ไม่มา


"เออๆ ไปแล้วเว้ย~ เรนอนจ๋า" คิลรีบวิ่งไปหาเรนอน พับผ่าสิหลังจากที่ไอ้คิลที่สุดแสนจะอินโนเซนต์ ไปบอกรักเรนอนตอนปี 4 ไอ้สองคนนี้มันหวานชนิดที่ว่ามดเห็นยังต้องหนี เนื่องมาจากหวานเกินไป =_=^


เฟรินมองภาพนั้นอย่างขำขัน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ ในใจนึกถึงชายผู้เป็นที่รัก


ร่างบางเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย สรรพเสียงทุกอย่างไม่สามารถเข้าสู่โสตประสาทของเธอเลยแม้แต่น้อย


พลั้นนัยน์ตาสีน้ำตาลก็ไปสดุดกับชายหนุ่มผมเงินที่กำลังอยู่กลับหญิงสาวผมสีดำ นัยน์ตาสีฟ้า


...คาโลกับเอฟีน่า!...


เฟรินรีบหาที่แอบทันที นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องไปที่ภาพเบื้องหน้าอย่างเจ็บปวด ภาพที่คาโลกำลังมอบไข่มุกแสงจันทร์ให้กับเอฟีน่า


...คาโลที่ฝ่านมาสำหรับนายไม่เคยมีค่าเลยใช่มั้ย...


...บางทีทุกอย่างอาจจะจบลงตั้งแต่เริ่มต้นแล้วก็ได้สินะ...


เฟรินมองภาพนั้นก่อนจะวิ่งมาที่ห้องของเธอ คาโลบอกเลิกเธอ เขาไม่ได้รักเธอ แต่เขารักเอฟีน่า


"คาโล...มันจบแล้วใช่มั้ย...ความรักของเราสองคนมันจบแล้วใช่มั้ย" เฟรินพูดออกมานัยน์ตาสีน้ำตาลเต็มไปด้วยหยาดน้ำสีใสๆ


...ทุกอย่างมันจบแล้ว...


...จบแบบไม่สามารถแก้ไขได้เลย...


...ตอนนี้...เธอควรทำอะไร...


...ร้องไห้เพื่อเรียกร้องความรักจอมปลอมนั่นเหรอ...


เฟรินค่อยล้มตัวลงไปในที่นอน ตอนนี้เธอควรทำอะไร นี่เป็นคำถามที่เธอก็ยังไม่สามารถตอบได้...ท่านแม่ลูกเหนื่อยเหลือเกิน


....หัวใจที่เหนื่อยล้า...


...ไร้ซึ่งที่พักใจ...


...สิ่งที่ควรทำคืออะไร...


...บางทีเธอควรปล่อยเค้าไป แม้เธอจะเจ็บแต่เขามีความสุข แค่นั้นก็พอสินะ...


จบกันสักทีกับความรักจอมปลอม เธอจะต้องยืนหยัดให้สมกับทายาทของเดมอสกับบารามอส คิดได้ดังนั้นเฟรินก็ยิ้มออกมา


...จะขอรักแม้เธอไม่มอง...


...จะขอรอแม้เธอไม่ต้องการ...


...หัวใจที่มั่นคงนี้ ขอมอบให้เธอ...


...ตลอดกาล...


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


จบแล้วววววววววววววววว


แฟนคลับเฟรินจ๋าโปรดอย่าเพิ่งฆ่าเรนี่สุดสวยคนนี้เลยนะ *-* (แหวะ-มายด์)


เอาเป็นว่าถ้าไม่ถูกใจก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ


แต่ถ้าถูกใจอย่าลืมเม้นเยอะๆนะ


RAIN-MAI [LINEA-LUCIFER]
RAINNY-MAYARAB