ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    MASHLE Fanfic นักเรียนเจ้าปัญหาคนใหม่แห่งอีสตัน [ ปิดรับสมัครตัวละคร ]

    ลำดับตอนที่ #3 : แกะตัวที่ 0 : แมร์ รีส กับจุดเริ่มต้นของความวายป่วง

    • อัปเดตล่าสุด 25 ธ.ค. 66


    โรงเรียนเวทมนตร์อีสตัน…

     

    หนึ่งในโรงเรียนเวทมนตร์ชั้นนำที่มีประวัติมาอย่างยาวนาน เป็นโรงเรียนที่ให้ค่ากับคุณธรรมและสิทธิความเป็นมนุษย์ยิ่งกว่าสิ่งใด

     

    สถานที่ผลิตบุคลากรชั้นเลิศของโลกเวทมนตร์ซึ่งมีชื่อเสียงเลื่องลือระบือไกล ทว่าน้อยคนนักที่จะรู้ว่าจริง ๆ แล้วที่แห่งนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากศูนย์รวมคนประหลาด ทั้งเจ้าพวกคลั่งรักน้องชายน้องสาวจนเกินประมาณ พวกที่เนื้อไม่หอมจนสิ้นหวัง กระทั่งปีศาจกล้ามเนื้อที่ใช้เวทมนตร์ไม่ได้ก็ยังมี นอกจากนี้ยังมีพวกประหลาดอีกมากมายหลายจำพวกด้วยกัน

     

    และในปีนี้เอง โรงเรียนเวทมนตร์อีสตันก็ยังมีเหล่าตัวประหลาดจากทุกสารทิศหลั่งไหล่เข้ามา…

     

    หนึ่งในนั้นก็คือ…


     

    ครึ่ก!…ครึ่ก!


     

    เสียงกัมปนาทราวแผ่นดินไหวดังมาจากที่พักอาศัยสองชั้นในเขตชนชั้นกลางไม่ไกลจากตัวเมือง ตามด้วยรอยปริร้าวบนผนังที่ค่อย ๆ แตกไล่จากส่วนล่างขึ้นไปจนถึงเพดาน หลังคากระเบื้องซึ่งเสริมเวทป้องกันมาอย่างดีสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงอย่างกับถูกเขย่าด้วยแรงแผ่นดินไหวกว่าสิบริกเตอร์ ก่อนจะมีเสียงระเบิด ตู้มมมมมม!!! ดังขึ้นมาพร้อมกับที่กระแสพลังเวทซึ่งอัดแน่นจนเป็นลำแสงส่งหลังคาของบ้าน รีส ไปสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น

     

    พื้นชั้นสองถูกเจาะจนเป็นรูโบ๋ เผยให้เห็นผืนฟ้าสีครามเบื้องบนโดยมีเศษหินชิ้นเล็กชิ้นน้อยร่วงกราวราวกับจะลอกเลียนแบบหยาดฟ้า ใต้รูที่ถูกเจาะใหม่สด ๆ ร้อน ๆ มีเด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมสีขาวฟูฟ่องราวกับแกะกำลังนอนหลับฝันหวานอย่างไม่รู้สึกรู้สา บนผิวเรียบเนียนของใบหน้ามีเส้นปานของจอมเวทปรากฏขึ้นมาถึงสามปานด้วยกัน—สัญลักษณ์ของอัจฉริยะผู้ถูกเลือกโดยพระเจ้า ตัวตนที่เรียกได้ว่าแทบจะถูกเทิดทูนบูชา

     

    ทว่าคราวนี้ผู้เป็นพ่อชักจะหมดความอดทนเสียแล้ว จะสามปงสามปานหรืออะไรก็ช่างมัน เรียวคิ้วของชายวัยกลางคนกระตุกรัวในขณะที่เขาเริ่มโยนหนังสือพิมพ์เวทมนตร์จากในมือทิ้งแล้วลุกขึ้นจากโซฟา เดินตรงมายังลูกชายที่ยังคงนอนกรนอย่างไม่รู้ชะตากรรม

     

    “พอกันที แมร์!!”

     

    ไม้กายสิทธิ์ในมือกวัดแกว่งไปมา เพียงพริบตาเดียวข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวทั้งหมดของลูกชายเพียงคนเดียวก็มากองรวมกันในกระเป๋าเป้ นับว่าเขายังใจดีที่ใส่เงินค่าขนมสำหรับหนึ่งเดือนลงไปให้ด้วย อาจจะฟังดูเหมือนน้อย แต่จากนี้ก็เขาตั้งใจจะส่งให้เด็กหนุ่มทุกเดือนหากว่าเขาไม่ได้กินแกลบไปเสียก่อนหลังจากที่ต้องจ่ายค่าซ่อมแซมบ้านบานตะไท

     

    ครั้นตระเตรียมของสำหรับใช้ชีวิตด้วยตัวเองให้กับลูกชายเรียบร้อยแล้ว เขาก็กวัดแกว่งไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง ก่อนจะใช้พลังเวทโยนร่างของเด็กหนุ่มออกไปทางประตูบ้านพร้อม ๆ กับหมอนแกะคู่ใจและกระเป๋าเป้ที่จัดไว้เมื่อครู่

     

    “อ๊ะ”

     

    เด็กหนุ่มผมขาวส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ หลังจากที่ถูกโยนออกมา สีหน้าดูงัวเงียคล้ายว่ายังไม่ตื่นดี เขายกมือขึ้นขยี้ตาอยู่สองสามทีก่อนจะอ้าปากหาว ไม่นานก็ล้มฟุบลงบนหมอนแกะตามเดิม กระทั่งได้ยินเสียงตะโกนดังไล่หลังมา

     

    “ถ้าลูกยังควบคุมพลังเวทไม่ได้ ครอบครัวเราได้ล้มละลายจริง ๆ แน่!!” ชายวัยกลางคนตะโกนลั่นอย่างโกรธเกรี้ยว “เพราะงั้นไปสอบเข้าแล้วเรียนรู้วิธีคุมพลังเวทที่อีสตันซะ! จนกว่าลูกจะควบคุมพลังเวทของตัวเองได้ก็ห้ามกลับมา เข้าใจไหม!?”

     

    ว่าแล้วก็จบด้วยเสียงปิดประตู ปัง! ดังสนั่น แต่ดูจะปิดแรงไปหน่อย ผนังที่จวนจะพังแหล่มิพังแหล่ก็เลยถล่มลงมาจนตอนนี้ดูไม่ออกเลยสักนิดว่าเคยเป็นบ้าน

     

    “อ๊ากกกกกก!!!”

     

    เสียงชายวัยกลางคนร้องลั่นอย่างกับคนบ้า สู้ชีวิตแต่ชีวิตสู้กลับจนน่าสงสาร ฝ่ายเด็กหนุ่มก็เพิ่งจะลุกขึ้นมาขยี้ตาอีกที ดูเหมือนว่าเพิ่งจะตื่นขึ้นมาจากนิทราอันยาวนาน

     

     

    “งึม…”

     

    “อ…อ้าว? ทำไมผมถึงมาอยู่ข้างนอกล่ะเนี่ย?”

     

    เขานิ่งนึกราวกับกำลังทวนความทรงจำอันพร่ามัวในช่วงที่ยังไม่ตื่นดี แม้จะจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้ แต่ก็พอจะจำคำพูดของพ่อก่อนที่จะปิดประตูใส่เขาได้อยู่ลาง ๆ พอหันไปเห็นสภาพบ้านที่พังแหล่มิพังแหล่กับข้าวของส่วนตัวที่ถูกโยนออกมา เด็กหนุ่มก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกันได้จนถึงบางอ้อ

     

    ‘อ๋า…เหมือนว่าจะโดนไล่ออกจากบ้านซะแล้วสิ…’

     

    เด็กหนุ่มคิดในใจพลางหัวเราะแห้ง ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะกลับมาเหยียบที่บ้านไม่ได้จนกว่าจะควบคุมพลังเวทของตัวเองได้สินะ ให้ควบคุมด้วยตัวเองคงไม่ไหวแน่ นี่แหละคงจะเป็นเหตุผลว่าทำไมพ่อถึงบอกให้เขาไปสอบเข้าโรงเรียนเวทมนตร์

     

    “อืม…แปลว่าเราต้องสอบเข้าอีสตันสินะ..”

     

    “จะทำได้ไหมล่ะเนี่ย…ฮ้าว…”

     

    ว่าพลางเด็กหนุ่มก็ยันตัวลุกขึ้นยืน สะพายเป้พลางหอบเอาหมอนแกะคู่ใจมาด้วยแล้วจึงออกเดินทางมุ่งหน้าสู่โรงเรียนเวทมนตร์อีสตัน

     

    “งึม…ง่วงจัง…”

     

    เขาพึมพำพลางเดินโซเซไปมาอย่างงัวเงีย หารู้ไม่ว่าสถานที่ที่เขากำลังมุ่งหน้าไปไม่ใช่โรงเรียนเวทมนตร์ธรรมดา หากแต่เป็นศูนย์รวมพลคนประหลาดที่มีเรื่องวายป่วงเกิดขึ้นได้ทุกวัน

     

    และตัวเขา แมร์ รีส ก็กำลังจะเป็นส่วนหนึ่งของความวายป่วงในโรงเรียนเวทมนตร์ด้วยเช่นกัน


     

    บัดนี้ เรื่องราวชีวิตประจำวันอันแสนวายป่วงในโรงเรียนเวทมนตร์อีสตันก็ได้เปิดม่านขึ้นแล้ว

     

    -*-*-*-*-*-*-*-*-

    writer Note : 

    บทนำมาแล้ว เย้ จากนี้ขอตัวไปวางพล็อตดี ๆ ก่อนแล้วค่อยกลับมาเขียนต่อนะคะ

    แล้วก็ ๆ ในดิสตอนนี้บันเทิงมากเลยค่ะเพราะมีห้องโรลเพลย์ด้วย สามารถไปคุยเล่นกับแมร์คุงได้นะคะ เพื่อน ๆ แมร์คุงวายป่วงกันมาก ฮา แล้วก็มีแก๊งมัชคุงครบแก๊งเลยล่ะค่ะ พร้อมมาช่วยเด็ก ๆ ป่วนตลอดเวลาเลย

    มาเข้าร่วมแก๊งถล่มโรงเรียนได้ที่ >แมร์คุงและผองเพื่อน<

    -*-*-*-*-*-*-*-*-

     

    To be Continue

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×