คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14 พ่อมาแล้วๆ
อนที่ 14 พ่อมาแล้วๆ
นรียาลับมาถึบ้านอนสอทุ่ม เธอทาน้าวมาา้านอแล้ว ไม่อยาให้ยายนวลพรรับเนรนภาที่เ้านอน่อนสอทุ่ม้ออยนาน
หิสาวเ้าห้อ อาบน้ำแุ่นอนพร้อมนอนมา ร่าาย้อารพัผ่อน หลัาุยานเสร็เธอไปทาน้าวมื้อเย็นับสหรั่อที่ร้านอาหารแห่หนึ่
สหรัเล่าให้เธอฟัว่าำลัเรียมัวะสอบเป็นส๊ว เพื่อนอเธอใฝ่ฝันมาั้แ่เ็ ระหว่านี้็อ่านหนัสือ รอเาเปิสอบะไ้พร้อมทันที
นรียาึ้นมานั่พิหัวเีย หยิบโทรศัพท์มาพิมพ์้อวามส่ถึนที่รอให้เธออบลับ
มีร์ส่้อวามมาหาเธอั้แ่เ้า หิสาวบอเาไปว่าวันนี้เธอไปทำาน อาะไม่่อยไ้อบ้อวาม เารับรู้ และบอให้เธอโทร.หา เมื่อเสร็านแล้ว
หิสาวเลือเป็นโทร.ผ่านแอปพลิเันไลน์หาายหนุ่ม ารที่ไุ้ยันทุวันทำให้เธอรู้สึสนิทับเามาึ้น ถึแม้ะไม่ไ้เอหน้าันทุวัน แ่วามสัมพันธ์็พันา
“เสร็านแล้วเหรอรับ” รอสายไม่นาน ายหนุ่ม็รับ
“่ะ ถึไ้โทร.หาไ”
“ไปไหนมาบ้า” ายหนุ่มวนุย
“เ้าไปุยาน อนเย็นไปิน้าวับแมมี่”
“แมมี่เป็นไบ้า” เาถามถึเพื่อนสนิทอหิสาวที่เยเอันที่โรพยาบาลอนที่พาหิสาวไปทำแผล
“นาะไปสมัรเป็นส๊ว่ะ” นรียาเล่าเรื่อราวที่ไ้ฟัาเพื่อนให้เาฟั
ทั้สอพูุยแลเปลี่ยนเรื่อราวที่เอให้ันและันฟั ุยไ้สัพัเา็เรียื่อเธอ
“นีน ไ้ยินพี่ไหม” มีร์ถามเมื่อเห็นู่สนทนาเียบหายไป เาถามอะไรไปเธอ็ไม่อบ
่อนะไ้ยินเสียรนน้อยๆ ัลอผ่านมาาปลายสาย เาหัวเราะ แล้ววาสาย ปล่อยให้เธอพัผ่อน
วันศุร์ วันที่าราเมลรออย็มาถึ เพราะเป็นวันที่ไปโรเรียนวันสุท้ายและเป็นวันที่พ่อะลับบ้าน
“พ่อมาแล้วๆ”
หนูน้อยวัยสี่วบในุนัเรียนร้อะโนูไมู้มืออย่าีใ เมื่อเห็นรถยน์ุ้นาับมาอหน้าบ้าน ร่าเล็ทิ้ัรยานู่ใันสีมพูที่ี่เล่นนเียวระหว่ารอนเป็นพ่อมาถึบ้าน ปล่อยมันลไปนอนแอ้แม้ับพื้นถนน สอาเล็ยับเรียมวิ่นลืมวามเ็บแผลที่หัวเ่า
มีร์ับเรื่อยน์ เปิประูลมายืน้ารถ ่อนรู้สึุรท้อเพราะมีเ็น้อยวิ่เ้ามาอเอวเาแน่น
“ลูสาว ิถึพ่อไหมรับ” มีร์ย่อัวลอุ้มเ็น้อยไว้ในวแน
“าราเมลิถึพ่อที่สุเลย” เ็หิออนที่เรียว่าพ่อไม่ยอมปล่อย้วยวามิถึ หอมแ้มสาทั้้ายและวา และหัวเราะิัเพราะัี้ับอหนวเมื่อโนายหนุ่มฟัแ้มนุ่มลับ
“หัวเราะเสียัไปท้ายหมู่บ้านแล้วยายเมล เบาๆ หน่อยลู” มัทนาเินออมาาในบ้าน ในมือมีล่อปมพยาบาล ถึะเอ่ยบ่นหลานสาว แ่ใบหน้าอหิวัยลานลับเ็มไป้วยรอยยิ้ม
“สวัสีรับแม่” มีร์วาาราเมลลให้ยืนับพื้น เาเินเ้าไปสวมอมัทนา หอมแ้มประบเสียฟอให่
“พ่อ…เมลเ็บ” าราเมลโอรวเสียอ่อย
พอหายีใที่เห็นหน้าายหนุ่ม าราเมล็นึึ้นไ้ว่าัวเอเพิ่ะี่ัรยานล้ม
มีร์ปล่อยลูสาวให้ยืน เานัุ่เ่ามอแผลอนัวน้อย ่อนถาม้วยน้ำเสียปลอบโยน
“เ็บไหม”
“เ็บมา” พอนเป็นพ่อถาม าราเมล็บอเสียอ้อนอย่าน่าสสาร
“แผลเมื่อวัน่อนะหายอยู่แล้วเียว เมื่อี้นี้ันไปล้ม้ำอี แล้วะหายไหมเนี่ย” มัทนาบ่นวามนอหลานสาว มอนทำหน้าเศร้าอ้อนพ่อ
“เี๋ยว็หาย เพี้ย” มีร์้มหน้าเป่าลมบริเวแผลอลูสาว
“ิๆ” าราเมลัี้ที่มีลมร้อนๆ เป่าโนแผล
“อนุยันไม่เห็นบอพ่อเลยว่าี่ัรยานล้ม” มีร์ถามลูสาว ไ้รับรอยยิ้มแหยๆ ลับมา
“ิถึนลืมบอล่ะสิ” มัทนาอบแทนหลาน
“ยัเ็บอยู่ไหม” อถามอีรั้ไม่ไ้ ่อนะเอ่ยประโยล่อในัวเล็ “ถ้าเ็บอยู่เย็นนี้ะไปินไอิมร้านพี่พลอยไม่ไ้แล้วมั้”
“หายเ็บแล้ว่า เมลไม่เ็บแล้ว ไปินไอิมไ้” าราเมลรีบอบทันวัน ลับนเป็นพ่อไม่เื่อึวิ่ใหู้ไปหนึ่รอบ “เมลแ็แร”
มีร์หัวเราะับวามเ้าเล่ห์อลูสาว มือหนาลูศีรษะนัวเล็อย่าเอ็นู ไม่ลืมหอมแ้มนิ่มอมมพูไปฟอให่
าราเมลหัวเราะิั ทั้ีใ ทั้ัี้ไรหนวอพ่อ
“มิิน้าวมาหรือยัลู แม่ทำับ้าวไว้หลายอย่าเลย”
เพราะรู้ว่าลูายะลับบ้าน นาึเรียมทำอาหารไว้หลายอย่า มีทั้อโปรลูายและหลานสาว มีร์โทร.มาบอว่าะมาถึ่วสายๆ นาับาราเมลึทาน้าวัน่อน ไม่ไ้รอทาน้าวพร้อมัน แ่ลูายลับมาถึ่อนเวลาที่รถโรเรียนะมารับ
“ยัเลยรับ เี๋ยวไปส่เมล่อน ่อยลับมาินรับ” มีร์ให้แม่โทร.บอรถโรเรียนว่าไม่้อเ้ามารับาราเมลที่บ้าน ผู้ปรอะไปส่เอ
“เย้ๆ พ่อไปส่” พอไ้ยินว่าพ่อะไปส่ที่โรเรียน าราเมล็ระโโลเ้นอย่าีใ
มัทนามอหลานสาวที่ีในออนอหน้า ปินาะยืนรอหน้าบ้านส่หลานสาวึ้นรถโรเรียนทุวัน
“ไปโรเรียนันรับ” มีร์บอนัวเล็
าราเมลในุนัเรียนน่ารั ผมสีน้ำาลถูมัเป็นและสอ้าสะบัแว่ไปมาามารระโ แ้มอวบเป็นสีมพูระเรื่อ
มัทนาส่ระเป๋านัเรียนอหลานสาวให้ลูายเป็นนถือ มอสอนเินูมือันไปึ้นรถนับออไปลับสายา
พอหลานสาวไปโรเรียนแล้ว นาึเินไปหยิบสายยามาเรียมรน้ำ้นไม้ แ่ยัไม่ทันไ้เปิ๊อน้ำ เสียอน้าบ้าน็เอ่ยทั
“น้อเมลไปโรเรียนแล้วเหรอะ” นรียาถามน้า้าบ้าน เห็นเ้าอบ้านยืนรน้ำ้นไม้ ไม่เห็นหลานสาว และ็ยัไม่เห็นรถโรเรียนอเ็น้อย
“ลูายน้าลับมาพอี เลยไปส่ยายเมลที่โรเรียนเอ”
“อ๋อ” นรียาพยัหน้ารับอย่าเ้าใ หยิบสายยามาเปิรน้ำ้นไม้อไม้บ้า
ั้แ่เธอย้ายมาอยู่บ้านหลันี้ ยัไม่เยเอลูายอบ้าน้าๆ เลย รู้ว่ามัทนามีลูสาวและลูายอย่าละน
“น้ามัททาน้าวยัะ ยายนวลทำแส้มหม้อให่เลย เี๋ยวนีนัไปให้ แ่อรน้ำ้นไม้่อนนะะ”
นรียาบอ มือเรียวาวับปลายสายยาให้น้ำแผ่ระายเหมือนสายฝนรน้ำให้ทั่วทุ้น วันนี้เธอื่นสายึไม่ไ้ลุมาใส่บารพร้อมับยายนวลพรรและเนรนภา
“ีเลย้ะ ลูายน้ายัไม่ไ้ิน แ่น้าินพร้อมยายเมลไปแล้ว” มัทนาบอพร้อมรน้ำ้นไม้ไป้วย
นรียายิ้มรับ เธอรน้ำ้นไม้้วยวามสื่น มอ้นไม้ที่อออสวยามแล้วนึถึใรอีนที่เมื่อืนเธอปล่อยให้เาุยนเียวและฟัเสียเธอรน ที่รู้ว่าัวเอรนเพราะเาส่้อวามบอทิ้ไว้ั้แ่เมื่อืน เ้ามาเธอเปิอ่านถึไ้รู้ ายหน้าะมั
หิสาวเลิิถึเรื่อรน มออไม้ที่อออแล้วิว่าะถ่ายรูปอไม้ส่ไปให้อีนู
***
ความคิดเห็น