คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 เมลอยากให้พี่นีนเป่าให้พ่อด้วย
อนที่ 10 เมลอยาให้พี่นีนเป่าให้พ่อ้วย
“โอ๊ย!” าราเมลร้ออย่าใ เมื่อหัวเ่า้าหนึ่ระแทับพื้นถนน
“น้อเมล!” นรียาเรียื่อเ็น้อย รีบวิ่ไปนั่้าๆ ับาอนัวเล็ที่วันนี้ใส่าเาสั้นมาูบาแผล
นรียามอาาวๆ อาราเมล อนนี้ที่หัวเ่ามีเลือิบบริเวผิวหนัาวๆ
“เ็บไหมะ” หิสาวับาเ็หิเบาๆ
“ฮึ...พี่นีน เมลแสบา” น้ำาเม็โไหลออาวาลมเป็นสาย ปาเล็เบะว่ำ พร่ำบอว่าัวเอเ็บแผล
“ลับบ้านไปทำแผลัน่ะ” นรียาบอ พยุเ็น้อยให้ลุึ้นยืน แล้วถาม “น้อเมลเินไหวไหมะ”
“ฮึ...ไหว่ะ” าราเมลบอทั้น้ำา เินาะเผล้าพี่สาวนสวย
ไ้ยินเ็น้อยบอว่าเินลับบ้านเอไหว นรียาึใ้มือหนึู่นเ็บ อีมือับแฮน์ัรยานสีมพูู้วยมือเียวพาลับบ้าน ะให้เธอทิ้ัรยานไว้ที่นี่แล้วพาเ็น้อยลับบ้าน็ลัวทั้รถัรยานะหายและเธอ็อุ้มาราเมลไม่ไหว้วย
ใ้เวลาเินหลายนาทีว่าะถึบ้าน พอถึบ้านปุ๊บ าราเมล็ร้อหายายมัทนา่อนอันับแร มัทนาไ้ยินเสียหลานร้อไห้็เินออมาหน้าบ้าน
“เป็นอะไร ร้อไห้ทำไมลู” มัทนาถามหลานสาวที่ยืนเบะปาร้อไห้
พอาราเมลเห็นยาย็วิ่เ้าไปอเอวแน่น ร้อไห้เสียัเ้าไปอี
“ฮึ...เมลล้ม ฮึ...เมลแสบ” าราเมลฟ้อนเป็นยาย
“น้อเมลี่ัรยานล้มน่ะ่ะ” นรียาบอมัทนาถึเหุผลที่เ็สาวร้อไห้
มัทนา้มมอแผลที่หัวเ่าอหลานสาว เห็นว่าเป็นแ่แผลถลอมีเลือิบ แ่ไม่ไ้เป็นแผลลึ ็รู้ว่าหลานสาวไม่ไ้เป็นอะไรมา แ่ใามประสาเ็
“วัเอ๊ยวัมานะลู” มัทนาลูบผมลูบไหล่หลานสาวปลอบใ “เี๋ยวยายทำแผลให้ มานั่รนี้มา”
มัทนาูมือหลานสาวมานั่ที่เ้าอี้ไม้ที่วาอยู่ริมบ้าน นรียา็เินามมาู้วย
“เมลเ็บอะ พี่นีน” พอเห็นว่าพี่สาวนสวยเินามมา้วย็อออ้อนเ้าไปอี
“เี๋ยวทำแผลเสร็็หายเ็บแล้วนะ” นรียาปลอบใ ลูบผมสีน้ำาลอเ็น้อย
“น้าไปเอาล่อยา่อนนะ” มัทนาฝาหลานสาวไว้ับนรียา ัวเอเินเ้าบ้านไปหาล่อยามาทำแผลให้าราเมล
มัทนาเินลับมาพร้อมล่อยาในมือ เินมานั่ใล้หลานสาว หยิบน้ำเลือล้าทำวามสะอาแผล่อนะใส่ยา เพราะว่าแผลไม่ไ้ลึ มัทนาึใ้พลาสเอร์ยาปิปาแผล
“ยาย เมลเ็บ” าราเมลทำหน้าเศร้าบอยายเสียอ่อย
“เี๋ยว็หายลู เพี้ย แผลไลหัวใ” มัทนาบอหลาน เป่าลมเบาๆ รแผลที่ิพลาสเอร์ยา ่อนะถาม “พรุ่นี้ยัะไปี่ัรยานอยู่ไหม ฮึ”
“ไป่า” าราเมลอบเสียัฟัั ูท่าแล้วารี่ัรยานล้มรั้นี้ะไม่ไ้ทำให้นัวเล็ลัวารี่ัรยานแ่อย่าใ
มัทนาับนรียามอสบาและหัวเราะพร้อมัน เอ็นูับวามร่าเริอนัวเล็ ยายอาราเมลเอาล่อยาเ้าไปเ็บในบ้าน
“ยัเ็บอยู่ไหมะ” นรียานั่อยู่ับเ็น้อย อถามย้ำอีรั้ไม่ไ้
“เ็บนิเียวแล้ว่ะ” าราเมลอบ วามเ็บลลว่าอนที่ัรยานล้มอนแร
“เี๋ยว็หายนะะ เพี้ย” นรียา้มหน้าลใล้หัวเ่าอเ็น้อย แล้วเป่าเบาๆ ให้ลมร้อนโนผิวหนั “พี่นีนใส่ยาวิเศษให้ น้อเมลไม่เ็บแล้วนะะ”
“หายเ็บแล้ว่า เมลอยาให้พี่นีนเป่าให้พ่อ้วยั” าราเมลเอ่ยึ้น หน้าาบ่บอว่าัวเอพูริั
“ยัไนะะ” นรียาอยู่ในอาาร ึถามาราเมลอีรั้
“พ่อมิอะ พ่อไปสัมัรมา หน้าาน่าลั้วน่าลัว พ่อบอว่าเ็บมา ร้อไห้ฮือๆ เลย เมลอยาให้พี่นีนเป่าให้พ่อ้วย พ่อะไ้หายเ็บ” าราเมลเล่าน้ำเสียะาน เมื่อนึถึอนที่พ่อลับมาบ้านแล้วมีมัรัวให่อยู่ที่แน
าราเมลำไ้ว่าเือน่อนพ่อเล่าให้ฟัว่าไปสัที่ผิวมา เป็นรูปมัรพันรอบแน หน้าาน่าลัว พ่อบอว่าเ็บมา สั่ห้ามาราเมลไปสัแบบนั้นเ็า
“เอ่อ พ่อน้อเมลน่าะหายเ็บแล้วมั้ะ” นรียาอบนัวเล็ไม่ถู เธอยัไม่เยเอหน้าพ่อแม่อน้อาราเมลเลย
หิสาวเาว่าาราเมลน่าะไ้หน้าาวามเป็นเ็ลูรึ่มาาฝั่แม่ เพราะเท่าที่รู้มาน้ามัทนามีสามีเป็นนไทย และมีลูสอนเป็นลูสาวับลูาย แม่อาราเมลไม่เป็นน่าาิ็อาะเป็นลูรึ่
“เมลมาอาบน้ำเถอะลู ะไ้ิน้าว” มัทนาะโนบอหลานสาวาในบ้าน ่อนะเินมาถึัวหลานสาว “นีนอยู่ิน้าวัน่อนไหมลู”
“ไม่เป็นไร่ะน้ามัท ยายับน้าเนรรอนีนอยู่” นรียาบอ เธอะลับไปิน้าวับยายนวลพรรและเนรนภา หิสาวหันไปบอนัวเล็ “พี่นีนลับ่อนนะะ”
่อนลับนรียาบอมัทนาอีรั้ว่าพรุ่นี้เธอไปทำานไม่ไ้มาสอนาราเมลี่ัรยานหนึ่วัน หิสาวร่ำลานัวเล็เสร็็เินลับบ้านอัวเอ
***
ความคิดเห็น