*~<<=รักหมดใจ..ให้นายคนเดียว=>>~*

เนื้อเรื่อง

*~<<=รักหมดใจ..ให้นายคนเดียว=>>~*

คนทั่วไปอาจคิดคาดหวังกับ "ความรัก" ไว้ต่าง ๆ นา ๆ
บางคนก็อยากให้ความรักที่เขามีให้ใครสักคนสมหวังหรือลงเอ่ยด้วยดี

บางคนก็ขอแค่ได้มองเขาไปวัน ๆ ก็มีความสุขเกินพอแล้ว

ต่างคนก็ต่างความคิด

แต่มีใครจะรู้บ้างมั๊ยว่าชีวิตที่ทุกข์ทรมาณเพราะคำว่า "รัก" มันเป็นยังไง
ในโลกใบนี้อาจจะมีสักหมื่นหรือแสนคนก็ได้ ที่ทุกข์ทรมาณเพราะมัน แต่จะมีสักกี่คนที่จะเข้าใจลึกซึ่งถึงคำว่า "รัก"

++++++++++++++++++++++++++++++++++

เรื่องของฉันเกิดขึ้นเมื่อต้นปี 2549..........

วันหนึ่งที่ฟ้าปลอดโปง มีแต่ความสดใส ลมพัดเบา ๆ นกแข่งกันร้อง ต้นใบส่ายนิด ๆ ตามทำนองที่นกได้คับร้องออกมา

"เราเลิกกันเถอะ" เสียงผู้ชายอันเป็นที่รักของฉันเอ่ยปากขึ้นกลางทางที่เรากำลังเดินชมส่วนอยู่ด้วยกับ มันฟังดูเหมือนเรื่องตลกแต่พอฉันได้มองเห็นหน้าตาอันจริงจังของเขา ก็รู้ได้ว่า เขาไม่ได้ล้อฉันเล่นจริง ๆ


"มีอะไรรึเปล่า ไม่พอใจอะไรฉันเหรอ" ฉันถามเขาไปตรง ๆ ด้วยความไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น ฉันพยายามเก็บน้ำตาที่จะไหลออกมาได้ทุกวินาทีไว้ข้างใน เพื่อไม่ให้เข้ารู้ว่าฉัน 'เสียใจ'

"เปล่า ผมก็แค่เจอคนที่ดีกว่าคุณก็เท่านั้น" พูดจบ มุมก็เดินจากไป ปลายให้ฉันนั่งร้องไห้อยู่ถ่ำกลางความสวยงามของธรรมชาติ

เหตุผลที่เขาบอกฉันมันเป็นความจริงนะเหรอ ทั้งหมดมันเป็นแค่เรื่องตลกใช่มั๊ย ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ ?!? มันคืออะไรกันแน่

หลายเดือนต่อมา ฉันก็ได้ทำการสลัดความรักที่ฉันมอบให้มุมทุกอย่างลงไปอยู่ในความทรงจำที่ลึกที่สุด

ฉันตั้งใจใช้ชีวิตต่อไปโดยไม่มีเขาเป็นทางเดินลมหายใจครึ้งหนึ่งของฉัน

ฉันออกไปเจอโลกใหม่ ๆ สังคมใหม่ ๆ เพื่อนใหม่ ๆ
จนกระทั้ง

"เฮ้ย เดย์ เนี่ยเพื่อนเราชื่อ  "เพลย์" เป็นไง หล่อป่ะ คนเนี่ยฮอตที่สุดในปีนี้เลยนะเว้ย" ฉันได้แต่มองเขาหัวจดเท้า แต่ไม่เห็นถึงความโดดเด่นส่วนตัวอะไรสักอย่างเลย รูปร่างท่าทางเขาก็เหมือนกันคนธรรมดาทั่วไป

แต่สักพักหลังๆ  เพลย์เริ่มชวนฉันคุยในเอ็ม โทรมาหาครั้งสองครั้งในรอบเดือน ในเอ็มเอสเอ็น เขาก็เป็นคนทักฉันก่อนตลอดฉันไม่เคยทักเขาเลย (พูดง่าย ๆ ฉันไม่เคยคิดจะสนใจ)

เวลาเจอกันที่ไรเขาก็ชอบจะเข้ามาแกล้งฉัน โดยการที่ฉันเป็นผู้หญิงร่าเริ่ง สนุก ฮา ๆ สดใส ยิ้มแย่ม ฉันก็เล่นไปตาม ๆ กัน เพื่อน ๆ ต่างก็พากันล้อเรื่อย ๆ แต่ฉันก็มักจะปฏิเสธทุกครั้งว่า "ฉันไม่ได้ชอบสักหน่อย เลิกล้อเถอะ ไม่ชอบ" แต่เหมือนทุกคนจะรวมใจกัน ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง

มันเป็นอย่างนี้มาได้สักประมาณ 6 เดือน
ฉันไม่รู้เหมือนกัน ว่ามันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่พอมารู้ตัวอีกทีฉันก็ตกหลุมรัก เพลย์ไปอย่างง่ายดาย
ตอนแรกมันเหมือนจะเล็กน้อย ๆ แต่พอเวลาผ่านไป 1 ปี..ปีครึง ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันรักเขาหมดทั้งหัวใจ ไม่มีที่ว่างเหลือให้ใครอีกแล้ว
ฉันยอมไปตามที่อาจารย์นัดสายเพื่อที่จะได้มองเขาเล่นบอลอยู่ที่สนามฟุตบอล (มหาวิทยาลัย) ฉันพยายามเดินไปตรงที่ที่คิดว่าฉันจะสามารถแอบมองเขาโดยที่ไม่มีใครรู้ได้ ๆ

จนกระทั่งวันหนึ่ง
วันที่ฟ้าร้อง คลื่บ ๆ วันที่เมฆไม่สดใสเหมือนเคย
วันที่เม็ดน้ำเล็กตกลงมาจากฟากฟ้า
วันนั้นเป็นวันที่พรากเพลย์จากฉันไปอย่างใยดี
ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้เพียงแค่ว่าชั่วเวลานั้นมันหายไปหมดแล้ว ฉันจำอะไรไม่ได้ แม้แต่ตัวฉันเอง..ทุกอย่างดูมืดไปหมด......

*จบ*