เซียนแคะหู ทะลุมิติ

"นั่นไงเธอเซียนคนนั้นไง!"

"ไหนไหน...อ้อคนนี้เหรอ..แก!!!น่าตาดีจับได้ป่ะ"

"หน้าตาดีแต่กินไม่ได้..ไม่เห็นเหรอรัศมีบารมีรอบตัวน้อยกว่าเซียนหมาเก๋าซะอีก.."

"ว่าแต่เซียนอะไรนะ.."

"เซียนแคะหูไง..เซียนไร้ประโยชน์หาคนบูชาแทบไม่ได้  เนื่ยเห็นข่าวลือว่าวันนี้จะถูกขับออกจากชั้นฟ้าไปอยู่ชั้นธรรมดา..แกยังจะเอาไหมหละ"

"โอ้โน!!!ไม่อ๊ะ!หล่อไร้ประโยชน์แม่คงไม่ปลื้ม"

"เซียนหญิงตรงนั้น!!!!  ถ้าจะนินทาดังไปสามชั้นแปดเมตร..พูดตรงๆต่อหน้าเลยก็ได้  ไม่ต้องเกรงใจ  เรื่องคนอื่นรู้ดี  พูดจัง  เรื่องตัวเองเอาให้คิดก่อนเถอะ  อย่าเผือก  เดี๋ยวร้อน"

เจิ้นเหอหันมาบอกแม่เซียนดอกไม้ขาเม้าท์มอยหลังจากโดนนินทาไปหนึ่งกรุบ  มันชินไปนานแล้วใครใช้ให้เป็นเรื่องจริง  เซียนแคะหูช่างไร้ประโยนช์  แต่การนินทาระยะหวังผลมันดูน่าเกียจเกินไป

"นะ  นี่  แก  แก  "

ยังชี้นิ้วใส่หน้าเขาอีกเสียมารยาท  เจิ้นเหอคิดว่าระบบคัดเลือกเซียนของสวรรค์ชั้นฟ้าช่างย่ำแย่ถึงได้คัดมาเฉพาะพวกนินทามากองรวมกันดีแล้วที่อีกไม่นานเจิ้นเหอจะได้ไปผจญภัยเบื้องล่าง  พูดแล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเจิ้นเหอถึงได้เกิดเป็นเซียน 

ทั้งที่เขาเมื่อตอนมีชีวิตเป็นเพียงคนธรรมดาที่ทำงานร้านตัดผมมีหน้าที่แคะหูจนกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญจนวันตาย  เขาก็ตายในหน้าที่หลังแคะหูลูกค้าคนสุดท้ายเสร็จก็ถูกลูกพวกนักเลงไล่ยิงแล้วพลาดมาที่ตนเองจากนั้นก็เกิดที่นี่ผ่านวันเวลานานอยู่อย่างไร้ประโยชน์ 

เพราะเป็นเซียนแคะหูไร้คนกราบไหว้  เป็นเซียนต้องกินต้องใช้เมื่อไร้คนกราบไหว้ไร้กลิ่นธูปไม่มีบารมีจ่ายค่าเช่าวิมานก็ต้องถูกขับให้ลงไปเร่ร่อนบนโลกเพื่อสร้างบารมี

แต่จริงๆนะก่อนหน้านี้เหมือนเจิ้นเหอได้กลิ่นธูปสักการะแต่ทว่าหลายวันก่อนกลิ่นธูปหายไปพร้อมกับบารมีรอบตัวที่เรืองราง  จนในที่สุดก็หมด 

อยากรู้ว่าใครที่กราบไหว้เซีียนต๋อกต๋อยไร้นามอย่างเจิ้นเห

"ประกาศเกี้ยวโดยสารจากสถานีสวรรค์ชั้นฟ้าไปยังสถานีโลกมนุษย์จะมาถึงในอีกสิบวินาทีกรุณาอยู่หลังเส้นทอง เพื่อความปลอดภัยของเซียนทุกท่าน  ขอบคุณค่ะ"

..

ฝากเจิ้นเหอเซียนแคะหูด้วยนะคะ