คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Battle 2 : เพื่อนใหม่?[85%]
ที่ด้านหน้าของศาสนจักร ด้วยความมืดจึงมองเห็นเป็นเพียงร่างเงาสองร่างกำลังยืนคุยกัน อย่างไม่สนใจใคร ท่ามกลางวงล้อมของเหล่าเอ็กโซซิสต์และเหล่ายมทูตที่ไม่กล้าพลีพลามเข้าไป เพื่อความไม่ประมาท
“เจ้าแน่ใจนะ ว่าพวกนั้นตกมาอยู่ที่นี่”เสียงหวานใสของหญิงสาวปริศนาดังขึ้น
“อืม”เสียงทุ้มของบุรุษปริศนาดังขึ้นตอบ
“แล้วนั่นใช่เจ้าพวกนั้นรึเปล่า”หญิงสาวปริศนาถามพลางชี้นิ้วมายังเหล่ายมทูต
“ใช่”บุรุษปริศนาตอบอีกครั้ง
“แล้วเราจะเอายังไงดีล่ะ เรื่องเกิดเพราะพวกเราแท้ๆ”หญิงสาวกล่าว
“ไม่ระ..”บุรุษปริศนายังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
“พวกนาย!!”อิจิโกะตะโกนก้อง ทำให้ร่างเงาทั้งสองร่างหันควับมาแทบจะในทันที
“เสียมารยาท”บุรุษปริศนาพูดเสียงไม่พอใจ
“หา?! เอ่อ...ขอโทษก็แล้วกัน = =;”อิจิโกะบอกเหนื่อยๆ
“พวกแกเป็นใคร”คันดะถามเสียงเข้ม ในมือกระชับมุเก็นแน่น
“พวกข้าหรอ ข้าชิสึเนะ เรนะ เป็นยมทูตพิเศษจากโซลโซไซตี้จ้า”หญิงสาวกล่าวพร้อมก้าวออกมาเผยให้เห็นถึงเด็กสาวที่มีอายุประมาณ18ปียืนอยู่ เส้นผมสีชมพูสยายยาวถึงต้นขามัดรวบครึ่งหัว นัยน์ตาสีฟ้าใสจ้องมองอย่างเป็นมิตรแต่แฝงไว้ด้วยความลึกลับ
“ฮาคุบะ ยูคิ ยมทูตพิเศษเช่นกัน”บุรุษปริศนาหรือเด็กหนุ่มวัย18ปีเจ้าของเรือนผมสีดำเหลือบเงินซอยสั้นระบ่า ดวงตาสีม่วงอ่อนเต็มไปด้วยปริศนา
“ยมทูตงั้นหรอ แสดงว่าพวกเธอคงรู้จักกับพวกเขา”โคมุอิว่าพลางชี้ไปที่เหล่ายมทูตชุดก่อนหน้า
“ค่ะ พวกข้ารู้จัก แต่พวกเขาคงไม่รู้จักพวกข้า”เรนะตอบเสียงใส แต่คำตอบที่ให้สร้างความงุนงงให้เหล่าเอ็กโซซิสต์และเหล่ายมทูต รู้จักอีกฝ่ายแต่อีกฝ่ายไม่รู้จักหมายความว่ายังไง?
“แล้วมันหมายความว่ายังไงล่ะครับ รู้จักแต่ไม่รู้จักเนี่ย”อเลนถามขึ้นมาอย่างสับสน เออสิใครไม่สับสนสิแปลก
“ก็...นะ”ยูคิบอกเสียงเรียบหากแต่ก็ไม่ได้ช่วยเฉลยอะไรได้เลย
“แล้วพวกนายมาจากไหนกันล่ะ”ราวี่ถาม
“ที่เดียวกับเจ้าพวกนั้น”เรนะตอบก่อนจะชี้นิ้วไปทางเหล่ายมทูต
“ข้าไม่เคยเห็นพวกเจ้ามาก่อน”เบียคุยะพูดเสียงออกแนวขมขู่เล็กน้อย
“ไม่เคยเห็นหรอก”ยูคิเอ่ยแทรก
“หมายความว่ายังไงกัน”โทชิโร่ถามอย่างต้องการคำตอบ แต่ยูคิกลับเบือนสายตาหันไปมองทางอื่นและมีท่าทีว่าจะไม่ตอบ
“พวกเจ้าน่ะไม่เคยเห็นพวกข้าหรอก แต่พวกข้าไม่ใช่ศัตรูรู้แค่นั้นแหละดีแล้ว ฮะๆๆ”เรนะพูดกลั้วหัวเราะอย่างเริงร่า
“หมายความว่ายังไงกัน เจ้าน่าจะรู้ว่าท่านพี่กับหัวหน้าฮิซึกายะเป็นถึงหัวหน้าหน่วยแต่กลับเล่นลิ้นรึไง”ลูเคียถามอย่างไม่พอใจเป็นที่สุด
“ไม่มีความจำเป็นในตอนนี้”ยูคิพูดเสียงเครียด
“เจ้าควรจะรู้ไว้ว่าบางเรื่องไม่สมควรที่จะรู้ตอนนี้ แต่จะรู้เมื่อถึงเวลา ไม่ใช่ว่าจะคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้”เรนะพูดเสียงจริงจังต่อจากยูคิ ทำเอาลูเคียนิ่งค้างไป
“....”โทชิโร่และเบียคุยะยืนมองเหตุการณ์เงียบๆอย่างครุ่นคิด
‘ถ้าพวกนั้นไม่ใช่ศัตรูจริงๆ ก็ไม่ควรไประแวงอะไร ถ้าเขายอมบอกทุกอย่าง แต่นี่กลับเต็มไปด้วยปริศนา’โทชิโร่คิดอย่างหนัก
‘เจ้าพวกนั้นเองก็มีแรงดันวิญญาณมหาศาลแต่กลับไม่เคยปรากฏในทะเบียนยมทูต จะเป็นมิตรแน่หรือ’เบียคุยะเองก็คิดหนักไม่แพ้กัน
“ไม่ต้องคิดกันให้เสียเวลาหรอก พวกข้าน่ะเป็นเพื่อนพวกเจ้าแน่”เรนะบอก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความไว้วางใจเพิ่มขึ้นเลย
“เอาเถอะ ถึงจะไม่เชื่อ ข้าก็ไม่สนใจไว้เรื่องเกิดเมื่อไหร่ก็จะรู้เอง”เรนะกล่าวเสียงจริงจัง ทำให้หลายๆคนเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
‘เกิดเรื่องอะไรกัน?’
“งั้นก็เข้าไปข้างในกันเถอะ ยืนคุยข้างนอกคงไม่เข้าท่า”โคมุอิว่าก่อนที่รินาลี่จะผายมือเป็นฉากประกอบ
“นั่นสินะ”ราวี่พูดขึ้นอย่างเห็นด้วย ก่อนจะเดินหายไปพร้อมๆกับเหล่าเอ็กโซซิสต์คนอื่นๆ
“งั้นพวกข้าขอตัวก่อนก็แล้วกัน มีธุระนิดหน่อย”เรนะเอ่ย ก่อนที่ทั้งเรนะและยูคิจะกระโดดลงไปจากหน้าผาสูงใหญ่ของศาสนจักรแห่งความมืด ท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของโคมุอิและเหล่ายมฑูตคนอื่นๆ แม้จะเป็นการตะลึงคนละหัวข้อก็ตาม แต่ความสูงระดับนั้นยมฑูตตกลงไปก็มีสิทธิตายเหมือนๆกัน
“โห สุดยอดเลยแฮะ ตกลงไปแล้วไม่ตายเนี่ย”โคมุอิพูดก่อนจะบังเกิดแผนชั่วในใจ
‘ลองจับเจ้าพวกนี้ไปผ่าพิสูจน์ดูดีมั้ยน้า เอ...หรือจะเอาเป็นหนูทดลองยาดีหว่า...หึๆ อย่างไหนก็น่าสนุกทั้งนั้น’โคมุอิคิดพลางหัวเราะอย่างสยดสยอง จนคนรอบๆต้องถอยกรูดออกมาอย่างผวา
“เออ ส่วนเรื่องห้องพัก เดี๋ยวฉันจะให้รินาลี่พาไปก็แล้วกันนะ เข้าไปข้างในก่อนเถอะ อยู่ข้างนอกในฤดูหนาวนานๆแบบนี้เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ”โคมุอิบอกก่อนที่ทุกคนจะเดินเข้าไปภายในศาสนจักร
“ขอโทษนะ แต่ว่าห้องพักนี่ ถ้าพักเป็นคู่จะสะดวกมั้ย”รินาลี่ถามเสียงใส ขณะที่กำลังเดินนำ
“ก็ไม่มีปัญหาอะไรนิ ทำไมหรอ”อิจิโกะตอบ
“อ๋อ เปล่าจ้ะ เผอิญว่าถ้าจะพักอยู่ใกล้ๆกันแบบนี้จะสะดวกกว่าน่ะ”รินาลี่ตอบ
“แต่ว่าพวกเรามี9คนผู้ชาย6ลงตัว แล้วผู้หญิงล่ะ3คนนะ”อิชิดะถามขึ้นมา
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกข้าสามคนนอนห้องเดียวกันก็ได้”รันงิคุบอกสบายๆขณะที่กอดคออิโนะอุเอะและลูเคีย
“นั่นสินะคะ ยังไงฉันกับพวกคุณคุจิกิก็เข้ากันได้ดีอยู่แล้ว”อิโนะอุเอะเสริม
“ไม่ต้องห่วงพวกข้าหรอก”ลูเคียบอก ก่อนจะยิ้ม
“งั้นก็ห้องนี้จนถึงห้องที่4นับต่อไปนะคะ ส่วนประตูบานใหญ่ตรงนั้นจะเป็นห้องทำงานของพวกพี่น่ะค่ะ มีปัญหาอะไรก็เข้าไปเรียกได้นะคะ”รินาลี่กล่าวเสียงหวาน(น่าหมั่นไส้ : ผู้แต่ง)
“งั้นฉันขอตัวก่อนล่ะค่ะ”รินาลี่กล่าวออีกครั้งก่อนจะโค้งหัวให้แล้วเดินจากไป
“อิชิดะ นายพักกับแช้ดก็แล้วกันนะ”อิจิโกะพูด
“ไม่มีปัญหา อย่างน้อยก็น่าจะดีกว่าพักกับนายและยมทูตคนอื่น”อิชิดะ อุริวบอกพร้อมดันแว่นขึ้นตามคอนเซปต์
“งั้นข้ากับเจ้าก็แล้วกัน”เร็นจิกล่าวก่อนจะหันไปหาเบียคุยะ
“หัวหน้า พักกับหัวหน้าฮิซึกายะได้นะครับ”
“อืม”เบียคุยะตอบ ก่อนที่ทั้ง9คนจะแยกย้ายกันเข้าไปที่ห้องพัก
ภายในห้องพักนัมเบอร์1(?)ของอิจิโกะและเร็นจิ
“เฮ้ย เร็นจิ นายมีเอาเสื้อผ้ามาม่ะ”อิจิโกะถามหลังจากนึกขึ้นได้ว่าไม่มีเสื้อผ้า
“ไม่มี ข้าว่าข้าต้องถามเจ้ามากกว่านะ”เร็นจิย้อนเสียงเขียว
“ก็ข้าวของฉันก็ต้องอยู่ที่บ้านสิ ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะหลงมาแบบนี้”อิจิโกะพูด
“งั้นเดี๋ยวพวกเราไปหาเจ้าแว่นนั่นดูล่ะกัน”เร็นจิบอก ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแว่นที่หมายถึงนั้นคือโคมุอิ
ถัดมา ภายในห้องพักนัมเบอร์2ของชาโดะและอิชิดะ
“.....”ชาโดะไม่พูดอะไรเพียงแต่มองสัมภาระของตัวเองที่ว่างเปล่า...ไร้เสื้อผ้า ส่วนอิชิดะนั้นกำลังเลือกเสื้ออยู่ว่าจะใส่ตัวไหนดี?
“นี่ของนาย ฉันมีเย็บใหม่ว่าจะเอาไปให้พอดี”อิชิดะบอกพร้อมยื่นเสื้อคอกลมสีแดงเข้มที่เป็นแถบสีขาวขวางเป็นลายเสื้อ
“ขอบคุณ...”ชาโดะกล่าวก่อนจะรับเสื้อมา.....แต่ยังไง...มันก็ยังขาดกางเกงอยู่ดีนั่นแหละ...คิดแล้วก็ปลงตกและเดินออกจากห้องหมายจะไปหานักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง โคมุอิ ลี(???)
ถัดมาอีกรอบ ภายในห้องพักนัมเบอร์ 3 ของเบียคุยะและโทชิโร่
“........”นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลและนัยน์ตาสีนิลหันมาสบกันและสื่อสารผ่านสายตาตามประสาคนพูดน้อย(?!)
‘ไม่มีเสื้อผ้าเหมือนกัน...ไปกันเถอะ’ทั้งสองคนเมื่อมองตาค้นหาหัวใจ(?)เสร็จ ก็ลุกเดินออกจากห้องไปอย่างพร้อมกัน
ภายในห้องพักห้องสุดท้าย ห้องพักนัมเบอร์ 4 สามสาว สามสไตล์กำลังคุยกันเรื่องเสื้อผ้าอยู่
“เอ..พวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะเนี่ย”อิโนะอุเอะถาม
“ลองไปถามเจ้าแว่นนั่นดูดีมั้ย”รันงิคุเสนอ
“ก็ดีนะ เผื่อว่าเจ้านั่นจะมีเผื่อ”ลูเคียเสริมก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินออกไปโดยมีจุดมุ่งหมายเดียวกันกับคนในอีกสามห้องที่เหลือ
ณ ห้องทำงานของโคมุอิ ลี
“นี่เจ้าแว่น ถามอย่างสิ เจ้าพอจะมีเสื้อผ้าให้พวกข้าเปลี่ยนรึเปล่า”รันงิคุถาม
ข้าน้อยมาอัพด้วยเพียงไม่กี่บรรทัด
ไม่นึกว่างานกิจกรรมโรงเรียนจะเยอะมาก
จนแทบไม่มีเวลาเหลือให้เจียดมาแต่งต่อ(รึเปล่าก็ไม่รู้หรืออาจจะเพราะตั้งใจอู้)
ยังไงก็ตามหวังว่าทุกท่านที่ได้อ่านจะช่วยติชมและรู้สึกสนุกกับเรื่องเรื่องนี้
ถึงแม้ว่าคนอ่านจะไม่มากก็ตามที
Darkshadow
ความคิดเห็น