คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 คำสัญญาของพ่อบ้าน
สายฝนโปรยปรายอย่างหนัก โบสถส์คริตสเตียนเก่าๆในป่าหลังโรงเรียนแม้จะช่วยหลบฝนที่ตกลงมาได้หากแต่ไม่ช่วยให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายสักเท่าไร ร่างบางในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งพยายามหนีความหนาวเย็นของสายฝนซุกเข้าอ้อมกอดของชายหนุ่มที่ดูแลเธอมาตั้งแต่เด็ก หน้าใบหน้าหวานเปรอะคราบฝุ่นละออง มืออันเรียวเล็กที่ได้รูปกอดตัวเองเพื่อความอบอุ่น ริมฝีปากสีชมพูกลับซีดจางไร้สีของดอกกุหลาบสด
“คุณหนู” พ่อบ้านวูฟปัดปอยผมที่ปรกดวงหน้าหวานของคุณหนู มือที่ใหญ่และอบอุ่นวางทาบบนหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างอันบอบบางที่นอนหนาวสั่นในอ้อมกอด
“อย่าจากมายไปไหนนะค่ะ พ่อค่ะแม่ค่ะ” ร่างบางละเมอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือดวงตาที่ปิดสนิทร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว
พ่อบ้านวูฟจึงกอดร่างบางให้แน่นมากยิ่งขึ้นและจุมพิตหน้าผากเนียนอย่างถือสิทธิ์ หากเวลาปรกติตัวเองอาจเจอหมัดลุ้นๆต่อยอัดเข้าที่ท้องจังๆ
“กระผมจะไม่หนีคุณหนูไปไหนกระผมขอสัญญา”
พ่อบ้านไนท์ที่กำลังทดลองยาในห้องวิจัยถึงกลับสะดุ้งเฮือกเมื่อสร้อยคอร็อคเกตเงินขาดลงมากองบนโต๊ะทดลอง
“คุณหนู....... ตาวูฟ” พ่อบ้านไนท์วางหลอดทดลองยาและเดินออกจากห้องโดยไม่ลืมอาวุธที่ซุกซ่อนไว้ในชุดกราวของแพทย์ที่ตนเองใส่อยู่
พ่อบ้านไนท์วิ่งผ่าสายฝนไปยังตึกเรียนของบ้านพ่อวูฟ กลับเจอแอนนาสาวสวยที่เกาะพ่อบ้านวูฟติดหนึบเป็นตุ๊กแกข้างฝา
“เธอเห็นวูฟไหม” พ่อบ้านไนท์กระชากเสียงถามอย่างร้อนรน
“ไม่เห็น ครั้งสุดท้ายที่เห็นโรงเก็บอุปกรณ์พละ” แอนนาตอบพลางยิ้มยั่วพ่อบ้านไนท์
“ขอบคุณ” พ่อบ้านไนท์กล่าวขอบคุณสั้นๆและวิ่งออกไปโดยกระโดดรั้วใช้ทางลัดไปยังโรงเรียนมัธยมปลายของคุณหนู แม้ว่าเหล่าอาจารย์จะเปิดหน้าต่างออกมาตะโกนด่าว่าห้ามลัดสวนดอกไม้หากแต่พ่อบ้านไนท์ปาเข็มฉีดยาเฉี่ยวอาจารย์จนเหล่าอาจารย์ไม่กล้าหือและวิ่งลัดสวนดอกไม้ไปอย่างไม่สนใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อื้ม”ร่างบางในอ้อมแขนร้องครางเบาๆในลำคอด้วยความปวดเมื่อยตามร่างกาย ดวงตาที่ปิดสนิทค่อยๆลืมตาเพื่อมองสิ่งรอบๆตัว
พ่อบ้านวูฟที่เป็นทั้งหมอน เบาะรองนั่ง หมอนอิง หลับสนิทมแขนทั้งสองข้างโอบกอดร่างเล็กๆแน่นเพื่อความอบอุ่น คุณหนูจอมยุ่งถึงกับหน้าแดงไม่รู้ว่าแดงด้วยความเขินอายหรือความโกรธที่พ่อบ้านวูฟถือสิทธ์กอดตัวเธอเอาไว้
“นาย....”มายาลองเรียกเบาๆนิ้วเรียวสวยกดจิ้มๆที่แก้มของพ่อบ้านวูฟสองสามที
“ตอนตื่นหน้าตาดุยังกับปีศาจ พอนอนหลับเทพชัดๆไม่รู้ว่าไปเอานิสัยชอบบังคับ และเจ้าระเบียบมาจากใคร” มายาบ่นอุบอิบ ดวงตาสีน้ำเงินแอบสำรวจพ่อบ้านวูฟกำลังหลับ นิ้วมือไล้ปตามใบหน้าของคนที่อู้งานแอบหลับครั้นอยากมองเห็นให้มากกว่านี้ดวงใบหน้าหวานจึงยื่นเข้าไปใกล้ๆเพื่อมองภาพตรงหน้า
“จะทำอะไรกระผมหรือขอรับ” เสียงแรกที่ทักขึ้นจากเจ้าของดวงตาสีนิลที่ตื่นจากการอู้งาน
“...................”
“หรือคุณหนูจะลักหลับกระผม” เสียงยั่วแหย่ทำให้คนฟังอารมณ์ร้ายจึงดิ้นขลุกๆในอ้อมแขนของพี่พ่อเพื่อให้หลุดจาการกอด ยิ่งดิ้นยิ่งกอด คุณหนูผู้ไม่ยอมแพ้จึงกัดแขนของพ่อบ้านอย่างเหนียวแน่น
“อ่า คุณหนูกระผมเจ็บ คุณหนูอย่ากัดอีกเลยก่อนที่กระผมจะทนไม่ไหว” พ่อบ้านวูฟรวมแขนคุณหนูก้มใบหน้าลงที่ซอกคองาม เผยให้เห็นเขี้ยวอันน่าสะพรึงหมายลงขย้ำลำคอนั้น
ผัว !!! กีตาร์ขนาดพอดีมือฟาดลงหัวของพ่อบ้านวูฟอย่างพอดี ทำให้พ่อวูฟสลบล้มทับร่างบางที่รวบกอดเอาไว้
“พ่อบ้านไนท์” มายาร้องดีใจเมื่อเห็นพ่อบ้านคนสำคัญอีกคนที่เธอรักดุจดั่งพี่ชายเอากีตาร์ฟาดหัวพ่อบ้านวูฟ
“เป็นอะไรนะขอรับคุณหนู” พ่อบ้านไนท์เอาเท้าเขี่ยพ่อบ้านวูฟให้ลงไปกองกับพื้นและช่วยประคองร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง
“ไม่เป็นแต่” มายายิ้มนิดๆกอดพ่อบ้านไนท์ที่ไม่ทันตั้งตัว
“กระผมขออภัยที่ดูแลความปลอดภัยได้ไม่ดี แต่จากนี้ไปกระผมสัญญาจะปกป้องคุณหนูให้มากกว่านี้” พ่อบ้านไนท์ให้คำสัญญาและขยี้เรือนผมนุ่มอย่างเอ็นดู เหมือนพี่ชายกับน้องสาว
“อีกสักประเดี๋ยวคนขับรถจะมาถึงแล้วนะขอรับส่วนพ่อบ้านวูฟกระผมจะแบกไปเอง” พ่อบ้านไนท์เอาเท้าเขี่ยๆพ่อบ้านวูฟสองสามทีก่อนจะแบกขึ้นหลัง และเดินนำออกไป โดยมีมายาเดินตามหลังมาช้าๆ
“แกนี่มันร้ายนักพ่อบ้านวูฟ” พ่อบ้านไนท์บ่นอุบและหันไปส่งยิ้มให้คุณหนู
“มีอะไรหรือเปล่าค่ะพี่ชาย” มายาถามทำให้คนฟังแปลกใจในสรรพนามที่ใช้
“ไม่มีอะไรขอรับคุณหนู” พ่อบ้านไนท์ตอบและซ่อนใบหน้าที่แท้จริงเอาไว้เพื่อไม่ให้คุณหนูจับได้
“ค่ะ ก็ดีค่ะ”
เมื่อทั้งสามคนออกจากป่าหลังโรงเรียนก็เจอเหล่ากลุ่มดอกไม้งาม เพื่อนๆในกลุ่มของมายายืนรอที่รถ ชาชากระโดดกอดมายาอย่างเต็มรัก ตามด้วยเรน่า และเพื่อนๆคนอื่นๆที่เป็นห่วง
“ฉันนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอแกอีกแล้ว” เรย์ฟรายสะอึกสะอืน
“มายยังไม่ตาย” แคลร์ตีหน้าตายตอบเรย์ฟราย พลางเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดใบหน้าของมาย “แค่ปลอดภัยก็พอ”
“ขอบใจทุกคนแต่ตอนนี้ขอตัวก่อนนะแล้วพรุ่งนี้เจอกัน” มายายิ้มส่งลาเพื่อนๆและขึ้นรถกลับบ้านพร้อมพ่อบ้านทั้งสอง สายตาของมายาจับจ้องไปยังหอคอยร้างหลังรร.
‘ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมต้องลักพาตัวฉัน’
“โง่สะบัดซบที่สุดให้นำตัวท่านพี่แค่นี้พวกแกยังทำกันไม่ได้ ทำงานประสาอะไร” เสียงหวานดุทรงอำนาจตวาดเหล่าบุคคลชุดดำ จนคนรับใช้สะดุ้งตัวกันเป็นแถว
“กระผมทำเต็มที่แล้วขอรับท่านหญิง”
“จริงๆนะเจ้าค่ะท่านหญิง ท่านซาเอลได้ทำเต็มที่เพียงแต่ว่าคุณหนูคนนั้นมีพลังแฝงที่เราไม่ได้คาดการมาก่อน” หญิงสาวชุดดำแก้ต่างให้ซาเอล
“ฟังให้ดีไม่ว่าจะยังไงก็ต้องพาท่านพี่กลับมาหาเราจงได้” ท่านหญิงเริ่มสงบอารมณ์ขุ่นๆและเดินหายเข้าไปในฉากม่านสีดำ
“ท่านซาเอลข้าว่าเราต้องวางแผนใหม่กันแล้วละ”
“คงเป็นเช่นนั้น” ซาเอลตอบและเดินออกจากห้องโถงพร้อมกับคนสนิท ปล่อยทิ้งเบื้องหลังให้สงบสติด้วยตนเอง
ความคิดเห็น