คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 ลักพาตัวคุณหนู
วันนี้ทำไมผมถึงเรียนไม่รู้เรื่องนะ หรือเพราะว่าสายตาเย็นชาของคุณหนูที่สบตาด้วยเมื่อช่วงเช้า ผมทำอะไรให้เธอไม่พอใจอีกหรือเปล่า ตอนนี้มันก็เที่ยงแล้วผมออกตามคุณหนูแสนดื้อที่คาบเช้าโดดเรียนหนีไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน
“คุณหนูขอรับ คุณหนูอยู่ที่ไหน” พ่อบ้านวูฟเดินตามหาคุณหนูจนทั่วโรงเรียนก็ยังไม่พบแม้แต่เงาของคุณหนูแสนดื้อ
“ตามหาคุณหนูแสนสวยอยู่หรือหึๆๆ” เสียงของบุรุษปริศนาดังขึ้นจากด้านหลังทำให้พ่อบ้านวูฟเริ่มรู้สึกไม่ดี
“นายเอาคุณหนูไปซ่อนไว้ที่ไหน” พ่อบ้านวูฟถามหยิบมีดสั้นปาเฉี่ยวหน้าบุรุษปริศนา
“การกระทำของนายอาจทำให้เจ้าหญิงนิทราบาดเจ็บไปด้วยนะ”
“แกเอาคุณหนูคืนมานะ”
“ถ้าอยากได้คุณหนูคืนมาพบที่หอยคอยร้างในป่าหลังโรงเรียนแล้วเจ้าหญิงนิทราจะปลอดภัย”
ชายหนุ่มปริศนาหายตัวไปเมื่อ แอนนาเดินมาตามหาพ่อบ้านวูฟ
“วูฟคุณมาทำอะไรแถวนี้ค่ะ ฉันตามหาคุณซะทั่ว”” แอนกอดแขนพ่อบ้านวูฟไว้แน่น
“ขอโทษนะแอนนาผมมีธุระด่วน คาบบ่ายผมต้องรีบไป” พ่อบ้านวูฟแกะมือแอนนาออกอย่างสุภาพและวิ่งไปตามทางหลังโรงเรียนเพื่อไปตามคุณหนูคนสำคัญ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงเปียโนหวานปนความเศร้าดังขึ้นเรื่อยๆทำให้สติของมายาค่อยๆกลับมา ดวงตารูปทรงแมวสีน้ำเงินไพลินงามกระพริบตาเพื่อปรับแสงให้ชินกับแสงที่ได้สัมผัส
ห้องใต้หลังคาที่มีกลิ่นอับ แสงแดดส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งบรรเลงเพลงอย่างเงียบๆโดยไม่มีเสียงการพูดคุยหรือทักเมื่อรู้ว่าตัวเธอตื่นแล้ว
“เพลงไฟอธนาการ” มายาเอ่ยขึ้นเบาๆใช่เพลงไฟอธนาการเพลงประจำตัวของมายา
“ตื่นแล้วสินะเจ้าหญิงนิทรา” เมื่อเสียงเปียโนหยุดลงหญิงสาวหันมาทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“..............” เงียบคือคำตอบของมายา เด็กสาววิ่งกระโดดถีบประตูไม้จนพังและวิ่งหนีออกจากหอคอยกลางป่า มายาหยุดวิ่งเมื่อสายตามองเห็น ดาบประจำตัวกลายเป็นเศษเหล็กที่ถูกทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี
“ดื้อสมคำร่ำลือ” ชายหนุ่มปริศนาเดินออกจากกำแพงห้องลับ ทุบต้นคอมายาให้สลบอีกครั้งและพาหายเข้าห้องลับในกำแพง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พ่อบ้านวูฟหยุดวิ่งเมื่อมาถึงประตูหน้าหอคอย สิ่งที่ทำให้ลมหายใจของพ่อบ้านตกระตุกติดขัดเพราโบผูกผมสีขาวที่ปักลวดลวยสีน้ำเงินตกอยู่หน้าประตูหอคอย
“คุณหนูอยาได้เป้นอะไรนะขอรับ พระเจ้าได้ดปรดคุ้มครองคุณหนูด้วย” พ่อบ้านวูฟขอพรให้คุณหนูและผลักประตูหอคอยให้เปิดออกและเดินเข้าไป
ภายในหอคอยจับไปด้วยฝุ่นที่อาจทำให้คุณหนูที่แพ้ฝุ่นไม่สบายเอาได้ ตามทางเดินขึ้นบันไดมีรอยเท้าคนเดินขึ้นเดินลงเต็มไปหมดและมีรอยเท้าที่ไม่มีรอยเท้าแบบเต็มรอยเท้าอาจคงเพราะมีคนรีบวิ่งลงมาจากชั้นบนของหอคอย
“มาแล้วสินะ”หญิงสาวที่สวมชุดดำยืนที่ระเบียงบันไดด้วยท่าทีสงบนิ่ง ใบหน้าปกคุมด้วยผ้าแพรสีดำ
“คุณหนูละ”
“คุณหนูอยู่ทางนี้เชิญ” หญิงสาวเชื้อเชิญให้พ่อบ้านวูฟเดินขึ้นบันไดไปสู่เส้นทางที่คุณหนูอยู่
เมื่อเดินขึ้นไปชั้นบนหญิงสาวผลักกำแพงลับออกเพื่อเปิดทางให้พ่อบ้านวูฟได้เข้าไปพบกับคุณหนู ตามทางเดินภายในห้องลับมีแสงไฟบนกำแพงสลัวๆทำให้การเดินค่อนข้างจะลำบากเล็กน้อย เมื่อเดินไปสุดทางเดิน มีห้องลับที่มีแสงไฟลอดออกมาจากช่องใต้ประตู แสงไฟมีเงาวูบวาบทำให้รู้ว่ามีคนอยู่ภายใน แน่นอนว่าเป็นคุณหนูกับบุรุษปริศนา
“เข้ามาสิฉันไม่วางกับดักนายเอาไว้ที่หน้าประตูหรอกนะ”
“...................” พ่อบ้านวูฟเงียบเมื่อได้ยินเสียงเชิญดังมาจากในห้องและเปิดประตูเข้าไปข้างใน
“ยินดีต้อนรับสู่หอคอยดาร์กมูน” ชายหนุ่มปริศนายืนข้างเก้าอี้ตัวหนึ่งที่มีเด็กสาวในชุดสีขาวบริสุทธิ์นั่งนิ่งแววตาเลื่อนลอย
ภาพตรงหน้าทำให้พ่อบ้านวูฟถึงกับทรุดลงไปกับพื้น เรือนผมสีน้ำเงินถูกม้วนเก็บอย่างเป็นระเบียบ ปอยผมถูกปล่อยมาคลอเคลียดวงใบหน้าหวานเล็กน้อย ริมฝีปากถูกแต้มด้วยลิปสติกสีกุหลาบอ่อนให้เข้ากับสีผิวขาวเนียน บนคองามระหงประดับด้วยสร้อยคอประจำตระกูล เกรย์เซีย ดี ชาร์เวิร์ด ที่สำคัญ คุณหนูโลลิ เป็นจุดอ่อนของพ่อบ้านวูฟอย่างแรง
“อ่าน่ารักเอ๊ย แกทำอะไรคุณหนู” พ่อบ้านวูฟลุกจากการทรุดลงพื้นหยิบมีดสั้นออกจากกระเป๋าเสื้อเพื่อเตรียมรับมือกับบุรุษปริศนา
“อย่าได้ใจร้อนไปที่ทำเช่นนี้เรามีเหตุผลของเราเพราะท่านคือใครเราไม่อาจกล้าลงมือทำร้ายทานได้หรอก”
“....................”
“หึๆเข้าเพียงท่านไปกับเรา ทางเราจะปล่อยเจ้าหญิงน้อยแสนเลอโฉมไป” บุรษปริศนาฉวยโอกาศจับเรือนผมของคุณหนูสูดดมกลิ่นหอม
“พวกนาย............ หึๆๆๆๆๆไม่ทางไปกับพวกนายแน่ แค่ชิงเอาตัวคุณหนูกลับมาคืนมาก็หมดเรื่อง”
“ท่านบังคับให้เราต้องใช้กำลัง”
บุรุษปริศนาก้าวเท้าเดินออกมาพร้อมกับดาบเล่มยาวพุ่งตัวด้วยความเร็วฟันดาบใส่พ่อบ้านอย่างรวดเร็ว พ่อบ้านวูฟเบี่ยงตัวหลบตวัดมีดสั้นฟันบุรุษปริศนา หากแต่บุรุษปริศนาใช้ดาบป้องกันมีดสั้นที่ฟันเข้ามา
“ชิ...........” พ่อบ้านวูฟพุ่งตัวออกไปคว้าคุณหนูที่นั่งนิ่งบนเก้าอี้
“ไม่ให้หนีหรอก “
“ถ้าขว้างได้ก็ลองดู” พ่อบ้านวูฟท้าทายกระชับร่างของเด็กสาวในอ้อมแขนเอาไว้แน่น
“แบบนี้คงต้องฆ่าคุณหนูทิ้งซะ”
“ไม่มีทางระฆังดังแล้ว” สิ้นเสียงพ่อบ้านวูฟ คุณหนูที่นิ่งเป็นตุ๊กตายิ้มเย็นในมืถือมีดสั้น(สำรอง)ของพ่อบ้านวูฟ คุณหนูแสนเย็นกรีดแขนด้วยมีดสั้นหยดเลือดลงบนเศษดาบคาตานะที่พ่อบ้านวูฟแอบหยิบมาจากทางเดินข้างล่าง
ดวงตาสีน้ำเงินแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ดาบคาตานะรวมกันเป็นดาบเล่มเดียวกันดั้งเดิมทันทีที่หยิบดาบฟาดฟันไปข้างหน้าทำให้เกิดแรงดันอากาศกลายเป็นคมดาบวายุ
“เฮ้ย ไอ้บ้าวูฟอันตรายนะเฟ้ย อุบ........” บุรุษปริศนาอุทานแบบคุ้นเคยทำให้พ่อบ้านวูฟรู้สึแปลกใจนิดหน่อย
“หึๆๆๆระฆังดังแล้ว”
พ่อบ้านวูฟคว้าเอวบางของคุณหนูพุ่งตัวออกไปทางหน้าต่างชั้นบนสุด ปล่อยให้คนในหอคอยรับชะตากรรมที่เกิดจากคมดาบวายุ
ความคิดเห็น