ห้องเก็บของ!!!!!!

ลำดับตอนที่ #7 : บันทึกย่อจากเรื่อง ไมรอน ของ พัณนิดา ภูมิวัฒน์ (เขียนถูกป่าวไม่รุ)

    หากท่านรู้ว่าไม่ใช่มนุษย์ทุกคนที่ดีงาม ก็จงรู้ด้วยไม่ใช่ปีศาจทุกตนที่มีจิตใจโหดร้าย

    บางครั้งคุณทั้งหลายก็จดจำแต่เพียงเรื่องร้ายกาจ และลืมเลือนเรื่องดีเสีย ข้าอยากให้ท่านรู้ และจำเรื่องนี้ไว้ เพราะอย่างน้อย ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต มีแต่ความรู้สึกดีต่อผู้อื่นเช่นนี้ที่จะรั้งเราไม่ให้เดินสู่ทางผิดพลาดได้

    ข้าทำให้เจ้าเกิดมาอีกคนนึง ที่ไม่ใช่เค้า ก็เพราะว่าข้าเคารพในการมีตัวตนของเจ้า เจ้าก็ เมอร์ลินก็เป็นเมอร์ลิน พวกเจ้าอาจเดินทางกันคนละสาย แต่ก็มีสิทธิ์ ในการจัดการกับชีวิตของคนเองทั้งคู่ เชื่อข้าเถิด ลองมีชีวิตอยู่อย่างที่อยากมีบ้าง

    ข้าแยกแสงกับเงาออกจากกันเพื่อยุติแผนการที่ท่านวางไว้ แต่แสงกับเงาเป็นสิ่งเดียวกัน

    เจ้าเกิดมาบนโลกนี้เพราะความปรารถนาชั่วร้าย แต่รำลึกไว้ว่าที่ให้กำเนิดเจ้านั้นรักกัน และเจ้ามีชีวิตอยู่ด้วยความรักของเค้าทั้งสอง

    ข้าเชื่อว่าในม่านหมอกแห่งตำนาน และความผันแปร ไม่ได้มีเพียงความน่าเศร้าหรอก ถึงแม้ว่าเรื่องน่ายินดีนั้นจะจืดชืดไร้รสชาติกว่าเรื่องกว่าเรื่องเสร้าสะเทือนใจมากนัก แต่มันก็เป็นความจริงเท่ากันมิใช่หรือ

    ไม่มีใครชอบให้ผลักไสตนเองเหมือนหมากรุกในกระดานหรอก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นหมากรุกเดิมพันที่ยิ่งใหญ่พียงใด

    ภูตร่างดำ ท่านจงรู้ด้วยว่าวันนึงลูกของท่านจะเติบโต ข้าไม่มีอำนาจจะหยุดยั้งไม่ให้เด็กโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ วันนึงเค้าจะต้องรู้ว่าโลกนี้เป้นอย่างไร  รู้ว่าตัวของเขาเองเป็นอย่างไร ท่านหวังจะปิดหูปิดตาเค้า ให้อยู่ในความฝันดีงามตลอดกาลไม่ได้

    ไม่มีที่ใดที่จะมีแสงแล้วไม่มีเงา

    สัญญาที่ข้าขอร้องให้เจ้ารักษา จะนำความเจ็บปวดมาให้ ข้าไม่มีอำนาจที่จะบังคับให้เจ้ารักษาสัญญาเช่นนั้น ถ้าหากวันหนึ่งเจ้าต้องทิ้งคำของตนไป

    เด็กเอย...เจ้าโตแล้ว...มีแต่ตัวเจ้าที่จะช่วยเหลือตัวเจ้าได้

    แต่ถ้าหากว่าไม่มีความมืดข้ากลับคิดว่าน่าเสียดายนัก หากไม่มีความมืดก็ไม่มีแสงแห่งดวงจันทร์และดงดาว ไม่มีการหลับไม่มีความฝัน ไม่มีแม้แต่ความงดงามของหิ่งห้อย ซึ่งเป็นเพียงหนอนในยามกลางวัน...

    คำถามที่ว่าเราเกิดขึ้นมาบนโลกนี้ทำไมเป็นคำถามที่เราต้องหาคำตอบเอง

    ข้าไม่มีอำนาจห้ามเจ้า ชีวิตเจ้าเป็นสิทธิ์ขาดของเจ้าเอง

    ไมรอน เจ้าอาจจะฆ่าคนมากมายเพราะถูกล่อลวง แต่หลังจากนั้นมา ข้าบอกได้ว่าเจ้าทำได้ดี เจ้ามาที่นี่และเป็นน้องชายที่ดีของเมอร์ลิน เจ้าเป็นกำลังใจให้เขามากมาย ทำให้เค้ารู้ว่าการติดต่อกับคนอื่นนั้นเป็นเรื่องดี เจ้าค้นพบมอร์แกนซึ่งเป็นที่รัก แต่ไม่มีผู้ใดเข้าใกล้ และยินดีถวายตัวช่วยเอเพราะความเมตตา เจ้าถือตะเกียงส่องทางให้ผู้อื่นในความมืดไม่ดีหรือ?

    ไม่มีใครโทษเจ้าได้ เพราะสิ่งที่เจ้าทำลงไป เขาบังคับให้เจ้าทำและตัวเจ้าเองก็ไม่รู้ แต่ถ้าหากเจ้ารู้สึกผิด จงแก้ไข...คนคนนึงที่เจ้าฆ่า...จงทดแทนด้วยคนสิบคนที่เจ้าช่วยเหลือ ทำอย่างนี้ไม่ดีกว่าหรอ

    มนุษย์หน่ะอ่อนแอ ชีวิตก็สั้น พวกเขาพยายามอยู่รวมกลุ่มแต่เมื่ออยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ความคิดของเค้าก็แคบลง และบางครั้งเขาก็ไม่ทันนึกถึงผู้อื่น

    เขาเป็นเพียงผู้ประกาศ ต่อให้มีหรือไม่มีเค้า ความตายก็ยังคงเป็นความตาย พวกเราทุกคนจะต้องตายเป็นเรื่องธรรมดา ไม่อย่างนั้น เขาก็คงไม่อนุญาตให้ภูตแห่งความตายเข้ามาในสถานที่ ศักดิ์สิทธิ์ อย่างนี้หรอก

    เจ้าช่างยิ้มยากเหลือเกิน ข้ารู้ว่าเจ้าพบเรื่องลำบากมามากมาย แต่แบกมันไว้ตลอดเวลาก็หนักนะ

    ถ้าเดินคนเดียวไม่ว่าจะเป็นทางไหน ก็ยากลำบากตลอกกาล แต่ถ้าเดินสองคนเมื่อเจอทางลำบากจะได้ช่วยกันได้

    ความลับไม่มีอยู่ในโลกหรอก ถ้าหากเจ้ากลัวว่าเธอจะรู้ ก็ต้องปกปิดเช่นนี้ตลอดไป ทำสิ่งที่เจ้าไม่อยากทำครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าเจ้าปล่อยประกระทั่งเจ้าหญิงพบความจริงสิ เอจะเสียใจกว่าเจ้าดกหกหลอกลวง และจะไม่ไว้ใจเจ้าอีกต่อไป

    เจ้าขุ่นเคืองผิดหวังเมื่อผู้อื่นหลอกลวงเจ้า ก็จงคิดด้วยว่าเจ้าเคยทำเช่นเดียวกันกับผู้อื่นรึเปล่า

    จงรู้ธรรมเนียมในโลกอัศวิน เมื่อเจ้าทำร้ายผู้อื่น ไม่ว่าด้วยใจอย่างไร ผลของการกระทำนั้น ก็จะกลับมาหาเจ้าเสมอ และมันจะทำร้ายเจ้าหนักขึ้นเป็นสิบเท่าด้วย

    ฆ่าแล้วจะเป็นอย่างไรหรือ ฆ่าแล้วก็คงจะครอบครองมันด้วยความรู้สึกว่าชนะ เหมือนจ่าฝูงได้ครอบครองตัวเมีย ทว่าหลังจากนั้น เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อความใคร่ดับลง สติกลับคืนมา ก็จะเสียใจไม่สิ้นสุด เราถึงแม้จะได้รับรางวัล แห่งชัยชนะมาครอบครอง ก็จะไม่มีวันมีความสุขได้อีกเลยชั่วชีวิต

    คนตายไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น มีแต่ทำให้คนที่อยู่ข้างหลังเสียใจ  ท่านพยายามมากมายเพื่อให้ได้สิ่งนี้มา ก็จงดูแลมันให้ดีด้วย

    ไม่มีใครมีอำนาจไปตัดสินเรื่องราวของผู้อื่น อย่างดีที่สุดเราก็ทำได้แค่สร้างเงื่อนไขเท่านั้น การตัดสินใจเป็นเรื่องของเค้าเอง เรามีอำนาจชี้แค่ว่าเป็นเหว เจ้าไม่มีหน้าที่ต้องลงไปตายเพื่อพิสูจน์ว่าเจ้าเป็นห่วงเค้าจริงด้วย ข้างหลังเจ้ายังมีคนอีกมากมาย ในอนาคตเจ้าเองก็อาจช่วยใครได้อีกมากมาย ทิ้งคนพวกนั้นไปคิดว่าดีแล้วหรือ

    ข้าไม่มีอำนาจใดๆที่จะไปคาดเดาคนอื่น ทว่าข้าก็ทำเช่นนั้น และผลที่ได้มาคือ ข้าไม่มีความสุข

    คนที่เราบังคับได้มีเพียงตัวเองเท่านั้น พ่อเคยสอนเจ้าอ่านหนังสือ แต่คนที่จะอ่านออกก็มีแต่เจ้าเท่านั้น

    พ่อไม่ได้ห้ามไม่ให้เจ้าช่วยเค้า แต่ใจของเจ้ามันคิดแทนเขา ไม่ยอมปล่อยเขาไป ใจเจ้าเห็นเขาเป็นคนตาบอด  จะลากจูงไปให้ได้ทุกก้าว พอเขาไม่ไปตามทางนั้นเจ้าก็เจ็บปวด

    เจ้าอยากให้คนอื่นเป็นอย่างที่เจ้าคิดก็เป็นการเห็นแก่ตัวเช่นกัน สายตาของเจ้าไม่ใช่สายตาของท่านผู้อยู่เบื้องบน เจ้าแค่รู้เพียงส่วนเดียวเท่านั้น ไม่ได้รู้หมดทุกส่วน บางทีเค้าแต่ละคนอาจจะมีทางของตัวเอง อาจจะดีกว่าที่เจ้าคิดมากมายก็ได้                                                                                                                * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

    เลือดของเราคือเลือดเดียวกัน น้ำตาของเราคือน้ำตาเดียวกัน ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหนเลือดของพี่จะยังคงไหลเวียนอยู่ในตัวนาย เราไม่เคยห่างกัน    

    ความเชื่อและความศรัทธาคือสิ่งสำคัญที่สุด

    ข้าอาจไม่ยิ่งใหญ่ ไม่มีอำนาจเกรียงไกร แต่ข้ามีกำลังใจจาดใครหลายๆคนที่พร้อมจะเคียงข้าง มันทำให้ข้ารู้ว่าตัวเองมีค่าที่จะอยู่ มีค่าที่จะหายใจ และมีค่าที่จะทำทุกสิ่งที่ข้าปรารถนา มันคือความต้องการจะดำรงเกียรติยศของบรรพบุรุษ แม้พวกเราอาจจะต้อยต่ำ เลวชั่วช้าในสายตาพระองค์ แต่พวกเราไม่เคยละทิ้งความภักดีไปจากพระองค์

    หากข้ามันไม่คู่ควร ก็ขอให้ฆ่าข้าให้ตายด้วยกริชของท่าน เป็นการบรรลุความฝันข้า ข้าขอตายด้วยกริชแห่งศรัทธา ที่ไม่มีวันลบเลือนความเชื่อไปจากข้า                                                         

    ข้าต้องการมั่นใจว่า พลังของข้าได้สิงสถิตกับผู้ที่คู่ควร ผู้ที่พร้อมเผชิญอุปสรรคไม่ว่ามันจะยากเย็นแสนเข็ญ และผู้ที่ไม่เอ่ยร้องขอชีวิตแม้วินาทีที่ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม                                                                                                                                                                                       * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

    ก็แค่สิ่งที่มนุษย์เชื่อกันไปเองแท้ๆ เราเองก็โง่งมนัก ที่หลงเชื่อในสิ่งที่ได้ฟังมา ทั้งที่ยังไม่รู้ความจริงอะไรเลย หากความไม่แน่นอนยังเป้นความจริงอย่างหนึ่ง ใครจะไปรู้เล่า...ว่าการฆ่าตัวตายจะนำพาเราไปสู่สิ่ง เราอาจต้องทนทุกข์ยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้

    ไม่...ไม่มีใครรักปีศาจได้หรอก เพียงแต่ข้าได้รู้ว่าการรักใครสักคนนั้นเป็นเช่นไร...ก็เพียงพอแล้ว

    เหมือนดอกไม้สวรรค์... หัวใจข้าเต้นแรงเหลือเกิน ข้าได้ตระหนักว่าช่วงเวลาอันยาวนานนับพันปี ที่ข้ามีชีวิตโดยะปราศจากหัวใจและไม่รู้จักความรักนั้น ช่างไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง เมื่อเทียบกับช่วงเวลาสั้นๆ ที่ข้าได้เรียนรู้ว่า การรักใครสักคนนั้นเป็นเช่นไร

    หากท่านมองดูทางแยกแห่งนี้ดีๆ  จะพบว่าในเวลานี้