The Legend of Death God's Heart ตำนานหัวใจยมทูต

ข้อมูลเบื้องต้น

 

 

เนื้อเรื่อง

THE LEGEND OF DEATH GOD[DESS]'s HEART

"เพราะยมทูตไร้ซึ่งหัวใจ จึงต้องขโมยหัวใจคนอื่น"

คุณมีสิทธิ์จะได้ยินประโยคนี้เกือบร้อยครั้ง หากคุณว่างๆเดินเล่นอยู่ใน

ปราสาทอันเงียบเหงาแห่งนี้

เสียงของวิญญาณที่ร้องระงมหาอะไรบางอย่าง

ซึ่งพวกเขาทำหายไปโดยไม่มีโอกาสจะได้มันกลับมา

สูงขึ้นไปสู่พื้นดิน

ตระกูลผู้คานอำนาจ

หาก ลีวาน คือความมืด สไคลม์ จะเป็นแสงสว่าง

หาก เกวน คือความตาย โซอา จะเป็นชีวิต

หาก วอคค์ คือความแค้น โฟเทีย จะเป็นดั่งความรัก

และหากความดำมืดทั้งหลายคือยมทูต ข้าจะขอเป็นผู้รับการลงทัณฑ์

นานเท่าไหร่แล้ว ที่เธอผูกพันโดยใช้ทั้งชีวิตและวิญญาณ

ละสิ้นแล้วทุกอย่าง เพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งหัวใจยมทูต

นี่ไม่ใช่นิยายน้ำเน่าที่ไหน แม้มันจะน่ารำคาญที่จะพูดว่าเรื่องงี่เง่านี้เป็นของจริง

มนุษย์ทุกคนต่างมีหัวใจ

ตราบใดที่ยังเป็นมนุษย์

แต่ยมทูตสิไร้ซึ่งหัวใจ

ไม่แปลกที่พวกเขาต้องการมัน

แต่แปลกที่ไม่ว่าพวกเขาใช้ไปเท่าไหร่

ก็ยากจะมีแม้สักครั้ง

ที่พวกเขาจะเห็นค่าของมัน

สรุปอย่างนี้ได้มั๊ย

เรื่องนี้ไม่ได้สั้น

แต่ไม่สามารถสาธยายไปได้ยาวกว่านี้

เพราะผู้ซึ่งไร้หัวใจ

คงยากที่จะเอ่ยถึงคำว่า "รัก"

อีกครั้ง

มนุษย์มากมายไขว่คว้าเพื่อให้ได้มาซึ่งหัวใจยมทูต แต่ไม่ว่านานเท่าไหร่ ไม่มีทางที่พวกเขาจะได้มันไป หนึ่ง เพราะยมทูตไม่มีหัวใจ ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น พวกเขาก็ยังคงล่อลวงเพื่อนำ"มัน" มาเป็นของตนอย่างไม่รู้หมดสิ้น

ยมทูตอาจพรากชีวิต อาจพรากความสุข แต่มันจะไม่มีวันทรมานเท่ากับการที่พวกเขาพรากหัวใจของใครซักคนไป

มันจะไม่มีวันเยียวยารักษา แผลนั้นจะคงอยู่ ชั่วนิรันดร์ เหมือนดั่งกาลแห่งความตายที่ไหลวนในวัฐสงสาร

มนุษย์จะจมอยู่ในความทุกข์ทรมาน ในก้นบึ้งของจิตใจ ร้องคร่ำครวญอยู่จนหมดน้ำตาจะหลั่งริน และแม้ความตายจะพรากเค้าไป

ความทรมานนั้นจะยิ่งตราตรึง ข้ามผ่านกาลเวลาทีไม่สูญสลาย จะนานแค่ไหน พวกเขาจะไม่มีวันลืมว่า เคยเกือบจะได้แตะต้องหัวใจยมทูต แต่กลับต้องตกลงอยู่แทบเท้าพวกเขาหรือเธอ

เพราะยิ่งใหญ่? เพราะไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล?

เพราะเป็นยมทูต ก็แค่นั้นเอง สิ่งที่พวกเขาตัดสินใจผิดไป ก็เพราะพวกเขา หลงรักยมทูตเท่านั้นเอง... หลงรักความสง่างาม หลงรักตัวตนที่พวกเขาเป็น หลงจนลืมไปว่าพวกเขาเป็นใคร หลงจนลืมนึกไปว่าต้องทรมานขนาดไหนถ้าอะไรไม่เป็นอย่างที่ตนหวัง

...El Di Zoe พี่ชายผู้เสียตัวตนของตัวเองไปตลอดกาลเคยพูดไว้ ..."จะรู้ได้ยังไงว่าเป็นความรัก เราจะใช้ส่วนไหนมาพิจารณา ถ้าในเวลานั้น ทั้งความคิด มีเหตุผล หรือไร้เหตุผล มันจะไร้ค่า เมื่อสมองไม่ดีพอจะตัดสิน และเมื่อหัวใจก็ตัดสินด้วยตัวมันเองไม่ได้ จะเหลืออะไรอีกหละ ให้เรารู้ว่านั่นคือรัก"

1 คือ พี่สาวที่เดินเคียงข้างแต่ไม่อาจแตะต้อง

2 คือ น้องชายที่ได้แต่มองเพราะรู้ว่าตัวไม่มีค่าพอ

3 คือ น้องสาวที่ได้แต่อ้อน และไม่เคยได้สิ่งใดกลับมา

4 คือ พี่ชายที่ทำทุกอย่างจนเหมือนคนบ้า เพื่อไขว่คว้าหัวใจยมทูต

ไม่ว่า อย่างไร วิธีไหน และคิดอะไร??

เหตุผลใดๆก็ไม่อาจเอาชนะกฏนี้ได้

พวกเขาอาจมีรอยยิ้ม แต่ก็ไม่เคยยิ้มอย่างมีความสุข

พวกเขาอาจมีน้ำตาแต่จำไว้เถอะว่านั่นคือน้ำตาของผู้สูญเสียที่กระเด็นเปื้อนหน้า

พวกเขาอาจมีชีวิต แต่ก็เป็นชีวิตที่วิ่งวน

จะมีใครซักคนมั๊ย

ทำลายกฏนี้ซะ

รัก... รักให้มากที่สุด สูญเสีย...แล้วยังไง

ไม่มีใครยอมหยุด

แม้จะสูญเสียไป

แต่ก็หวังว่าจะได้หัวใจอันว่างเปล่าของพวกเขากลับคืนมา


*บท ความนี้อ้างอิงเรื่องราวเก่าๆ หากคุณไปเจอใครที่ใช้ชื่อเหล่านี้เข้า จงอย่าบอกพวกเขา เพราะไม่เช่นนั้น ผมคงต้องเสียเวลาไปอีกมาก ในการนำหัวใจผมกลับคืนมา แค่รับรู้ไว้เถอะว่า คนที่คุณได้พบเจอ คือ ยมทูตคนนั้น คนที่ผมหลงรักเมื่อนานเนิ่นนานมาแล้ว
ในปราสาทหลังเก่าหลัง นั้น คือ ความทรงจำของเรา แม้ความรู้สึกของเขาจะไม่รับรู้อะไร แต่อยากบอกเอาไว้ ว่าผม...จะยังรัก รักยมทูตของผมตลอดไป*

ปล.ยินดีให้อ้างอิง