หม่ามี้ รักผมไหม(ขอหม่ำหน่อย)

"หม่าม้า หม่าม้า"

"น้องภีมกำลังเรียกใครเหรอครับ"เรย์ก้มหน้าถามลูกของเจ้่านายที่เอาแต่เรียกหม่าม้า เพราะที่ตรงนี้มีเพียงพวกเขาสองคน น้องภีมยกนิ้วป้อมๆชี้มาที่คนอุ้มตัวเอง

"เรียกหม่าม้า หม่าม้า ลูกหิว หม่าม้า หม่ำหม่ำ"คนที่ถูกเรียกว่าหม่ม้าถึงกับนิ้่งอึ้ง กว่าจะได้สติกลับมา พ่อหนุ่มน้อยในอ้อมกอดก็ใช้ใบหน้าถูไถบริเวณไหล่ของเขาอย่างออดอ้อนไปแล้ว
 

"เดี๋ยวนะครับ เมื่อกี้น้องภีมเรียกผมว่าอะไรนะครับ"

"หม่าม้า หม่าม้า"

"ผมไม่ใช่หมาม้าของน้องภีม น้องภีมเข้าใจผิดแล้ว"พ่อหนูน้อยส่ายหน้าไปมา

"ไม่ผิด หม่าม้า"

"ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ใช่หม่าม้า"

"ในเมื่อลูกของฉันเรียกนายว่าหม่าม้า นายก็คือหม่าม้าของลูกฉัน ดูแลลูกฉันให้ดีด้วยหละ หม่าม้า ดูแลลูกแล้ว อย่าลืมดูแลพ่อด้วยหละ"

"คุณภาม ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะครับ"

"แล้วนายคิดว่าคนอย่างฉันพูดล้อเล่นหรือไง"

"หม่าม้า ลูกหิว"

"ได้ยินไหมลูกหิวแล้ว คุณภรรยา....."ภามไม่ใช่แค่พูดยังก้มหน้าขบที่ใบหูของเรย์อีกด้วย

ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจรีดทุกคนด้วยนะ ฝากความน่ารักตะมุตะมิของคนทั้งสามด้วยน้า