ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : *-* อสูรกายใต้น้ำ *-*
// ท้องฟ้าสีชมพูอมน้ำเงิน ทอดยาวไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย เบื้องหน้าที่กว้างนั้น มีชีวิต 3 ชีวิตที่หอบหิ้วห้อยโหนโจนทะยานบินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายเช่นกัน
\"แม่ ทำไมพวกนั้นต้องไล่เราด้วย แล้วทำไมเราต้องออกมาด้วยล่ะครับ\"บิลถามอย่างสังสัย
\"พวกนั้นคนละสายพันธุ์กับเรา สักวันเธอโตแล้วเธอจะเข้าใจ โลกนี้น่ะมันไม่ได้แคบเหมือนใจคนเมืองโควาเอนอฟ หรอกนะ\"แม่พูดแล้วกำหมัดแน่น
\"แล้วทำไมเราต้องออกมาล่ะครับ\" บิลถามต่อ
\"คงเป็นเพราะ แม่กับพ่อเพิ่งย้ายมาใหม่ แล้วบังเอิญเราไม่ใช่ฮิวแมนด้วยสิ\" แม่พูด
\"ตอนที่แม่กับพ่อแต่งงานกันใหม่ๆ น่ะ เราย้ายมาจากเมืองที่เราอยู่ตอนแรก เพราะที่นั้น ถูก Monster species คุกคาม มันทำลายบ้านเมืองจนย่อยยับ ฆ่าผู้คนของเมืองทั้งหมด คนที่หนีได้ก็หนีไป ส่วนคนที่หนีไม่ทันก็เหมือนหมาจนตรอก ที่แม่เห็นน่ะ มันใช้กงเล็บของมันกระหน่ำแทงผู้คนอย่างเลือดเย็นเลยล่ะ\" แม่พูด แล้วก้มหน้า
\"Monster species เหรอครับ มันเป็นตัวยังไง สายพันธุ์เหมือนเราไหม\"บิลถามแล้วหันหน้าไปคุยกับแม่
\"มันเป็นเหมือนอสูรกายที่หน้าตาไม่มีเค้าโครงเป็นคนเลยสักนิดเดียว มันมีหลายแบบน่ะ หน้าตามัน บ้างขนรุงรัง บ้างเคี้ยวยาว เยอะแยะเต็มไปหมด ห่างๆพวกนี้ดีที่สุด\" แม่บอก
\"แล้วตอนนี้พ่อไปไหนล่ะครับ\" บิลถามแม่อีกครั้ง
\"ไม่ต้องไปสนใจคนแบบนั้น หยุดพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว\" แม่ตวาดบิล
\"คริสตัล เราบินถึงไหนแล้วลูกรู้ไหมเนี่ย\" แม่ถามด้วยอารมณ์เคืองนิดๆ
\"ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ\" คริสตัลพูดเสียงสั่น
“เราจะบินไปถึงไหนครับแม่ ผมว่าเราบินมาไกลแล้วนะ\" บิลถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่กำลังหวาดกลัว แต่คงถามเพราะความสงสัยจริงๆ
“แม่คิดว่าเราควรไป มัลลิเฟอร์สกาย ที่นี่มันเป็นเมืองของแอนนิฮาฟฮิวแมน สัตว์ปีกน่ะ” แม่บอก
\"งั้นผมก็ไปได้สิ\" คริสตัลพูดพร้อมกับยิ้ม
“แล้ว อะไร เฟอร์ เฟอร์ สกาย มันอยู่ไกลไหมครับ ผมรู้สึกเหนื่อยแล้วอ่ะ ถ้าไกลนะ ผมว่าควรพักสักครู่นะครับ” คริสตัลพี่ชายคนโตที่เป็น แอนนิฮาฟฮิวแมน มีปีก เริ่มบ่นๆ
แม่มองลงไปสู่พื้นดิน ท้องไส้ของแม่เริ่มปั่นป่วนขึ้นมาเนื่องจากตรงที่คริสตัลกำลังบินอยู่ อยู่สูงเกือบๆ ตึก20ชั้น แต่เธอก็พยายามรวบรวมสติแล้วมองหาที่พักเหนื่อย
“นี่ คริสตัล บินช้ากว่านี้แล้วก็ลงต่ำด้วยนะลูก แม่มองไม่เห็นข้างล่างจ๊ะ” แม่บอก
คริสตัลพยักหน้า
“แม่ครับ ผมว่าเราน่าจะพักตรงแม่น้ำนั่นนะครับ ผมรู้สึกหิวน้ำแล้วอ่ะ” บิลพูดพลางลูบท้อง แล้วชี้ไปที่แม่น้ำสายยาว บริเวณกว้างนั้น
\"ได้ยินแล้วนะคริสตัล คุณน้องเธอ เขาหิวน้ำน่ะ ”แม่บอก พร้อมกับยิ้ม เชิงล้อเลียน
“รับทราบครับผม เกาะแน่นๆ นะสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี” สิ้นเสียงคริสตัลพูดเขาโฉบลงด้วยความเร็ว มากกว่า 160 กม./ชม. ทำให้ถึงพื้นในเวลาไม่ถึง 5 วินาที
--เอี๊ยดดดดดดด-- เสียงฝีเท้าขูดกับพื้นดินที่เปียกชื้น ด้วยความเร็วสูง เพื่อพยุงตัวให้หยุดทันในใด
“โหๆ พี่คริสตัลเอาอีก เอาอีก ชอบอ่ะครับ” บิลพูดแล้วตบมือเสียงดัง
“เหอๆ” แม่หายใจเสียงดังติดต่อกันถี่ๆหลายๆ ครั้ง
“คนแก่จะหัวใจวายก็คราวนี้ล่ะ”แม่บอก
“โถ่แม่ แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกน่า” คริสตัลพูด แล้วเดินไปริมแม่น้ำ
\"เอ่อๆ แม่ครับ ผมอยากถามว่า.....\"บิลกำลังจะถามแม่ แต่ถูกขัดเสียก่อน
\"ถ้าจะถามเรื่องพ่อแกล่ะก็ แม่ว่า อย่าดีกว่าถ้าแกยังอยากไปกับแม่\" แม่พูดเหมือนกำลังจะระเบิดออกมา
\"ก็ได้ครับ\" บิลทำหน้าจ๋อยๆ แล้วเดินไปริมแม่น้ำ
“แม่ๆ ตัวไรอ่ะครับ” บิลชี้นิ้วไปที่ สัตว์ตัวเล็กๆ รูปร่างคล้ายกระรอกแต่มันมีหางเหมือนปลามีสีออกเงินๆเล็กน้อย อยู่ในน้ำ ลอยตัวขึ้นมาหายใจเป็นระยะๆ
“ถ้าแม่จำไม่ผิดนะ มันคือตัว มาริลเนียร์ อย่าใกล้มันเชียวนะลูก ตัวมันน่ะ พิษร้ายแรงมากทีเดียว มันอาจจะพ่นพิษมใส่ก็ได้นะถ้าเข้าใกล้มัน” แม่บอก พร้อมเตือน
“แล้วเราจะดื่มน้ำในแม่น้ำที่มี ไอ้กระรอกกลายพันธุ์ นี้ได้ไหมแม่” คริสตัลถามแม่ แล้วเอาไม้ยาวๆ วนๆ ลงไปในน้ำ
\"ไม่เป็นไรหรอก พิษน่ะ จะติดอยู่กับผิวหนังของมันอย่างเดียว และจะหลั่งออกมาเมื่อมีศัตรูเข้าใกล้เท่านั้นแค่ตัวมันเท่านั้น\"แม่บอกคริสตัล
คริสตัลถอนหายใจ
\"แม่คุ้นๆกับที่นี่นะ เหมือนเคยมาเลยล่ะ\"แม่บอก
\"ในฝันมั้งแม่\"คริสตัลพูดแกมหยอก
\"อาจใช่ แต่มันเหมือนเคยมาเพียงระยะเวลาสั้นๆเท่านั้นเอง\" แม่พูด
\"ไปดื่มน้ำแล้วจะได้เดินทางต่อกัน\"แม่บอกแล้วจุงมือบิลไปที่แม่น้ำ
ทั้งสามชีวิต เดินไปริมแม่น้ำ และกำลังจะก้มลงดื่มน้ำนั้น มีเสียงกึกก้องขึ้นจากในแม่น้ำก้นลึกลงไปนั่น ทำให้ทั้งสามต้องหยุดชะงักในการก้มลงดื่มน้ำ พื้นน้ำจากสีฟ้าอ่อนๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำจากตรงกลางขยายอาณาเขตความมืดมนมาที่ขอบเรื่อยๆ ต้นหญ้าที่ขึ้นรอบๆ แม่น้ำก็แห้งตายในบัดดล ตัวมาริลเนียร์ ว่ายมาที่ขอบแม่น้ำแล้วมันก็ลอยขึ้นมาเหมือนสัตว์ที่ตายแล้ว ตรงกลางของแม่น้ำมีฟองสีแดงผุดขึ้นมาและ มีน้ำวนเป็น สีแดงคล้ายเลือด มีสิ่งมีชีวิตบางสิ่งโพล่ขึ้นมาจากตรงกลางของแม่น้ำ มันสูงประมาณ 17 คาร์บารอน (1 คาร์บารอน เท่ากับ 20 เซนติเมตร) ลำตัวมีดำออกเทา บนหัวมันมีสาหร่ายสีเขียวเกาะแทนเส้นผม มือแห้งซีดราวคนตาย ปากสีเขียวช้ำ ดวงตากลมโตสีขาวจ้องมองมาที่ 3 ชีวิต
“ ฟาร์นัฟ คัน เซ อันฟัน คูฟาเซ่ มูลาสันเต้ กา ฮา ลันตัว” สัตว์ประหลาดตัวโต พูดด้วยสำเนียงและภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่อง
“คาร์นาหัส ยาสัพ คันตู มารูคาโดฟ ฮิบ เด็ม เค็ม ดรู” แม่พูดกลับ ด้วยภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนกับว่าแม่กับตัวประหลาดนั้นจะพูดกันรู้เรื่อง
“แม่ ๆ แม่คุยกับมันรู้เรื่องเหรอ” คริสตัลถาม
“จ๊ะ” แม่ตอบแล้วหันไปคุยกับสัตว์ประหลาดหัวสาหร่ายต่อ
“พี่ว่าแม่ต้องไปเรียนมาแน่เลย” คริสตัลพูดกับบิล บิลก็ได้แต่พยักหน้าแล้ว อึ้งกับ ตัวประหลาดน่ากลัวนั้น
\"พี่คิดว่า มันใช่ สายพันธุ์มอนเตอร์ ที่มันทำลายหมู่บ้านในอดีตของแม่ไหม\" บิลมองหน้าคริสตัลแล้วถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
\"อาจจะนะ ไม่รู้เหมือนกัน\"คริสตัลบอลแล้วหันกลับไปมองปีศาจนั่น
“อินฟูคัส นา คาตา ฮัต ตรู ชายานาสาซิโฟ เอสโตรเคมมุส” สัตว์ประหลาดตาโตกลมสีขาวพูดแล้วก้มหน้ามองดู บิล และ คริสตัล
“ เดย์ ทู มีฮิบปรี” แม่พูดแล้วชี้ไปที่คริสตัลและบิล
“ อีคาร์เดซาปรา ตรา เฮมเตร โอ” สัตว์ประหลาดเขียวช้ำพูด
แล้วร่ายคาถา “ กรา-ฟาร์-ทูป-คุม-ปรี-อัส-มี-เฟย์-สี-ตัส-โตร”
พื้นน้ำโดยรอบเริ่มมีสีฟ้าดังเดิมแล้วค่อยขยายอิทธิพลของสีแม่น้ำที่ถูกต้องมาจนถึงตรงกลาง ต้นหญ้าที่แห้งตาก็เหมือนกับการถูกรักษาด้วยตัวยาวิเศษทำให้มันกลับสู่สภาพเดิมโดยทันที มาริลเนียร์ ก็กลับไปว่ายน้ำเล่นในกลางแม่น้ำเหมือนที่เคยเป็น และสิ่งที่เปลี่ยนแปลงมากที่สุดคือ มีแสงสีขาววิ่งล้อมรอบ สัตว์ประหลาดน่าตาหน้าเกลียดนั่น แสงนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนครอบคลุมตัวของมันไว้ และแล้ว
- - บุฟฟฟฟฟ - -
เสียงเกิดพร้อมกับการเลือนหายของแสงสีขาว ทำให้ปรากฏเห็นร่างของ ผู้หญิงผมสีเงินยาวถึงพื้น ปากสีฟ้าน้ำทะเล ดวงตาสีครีม สูงราวๆ 9 คาร์บารอน บนใบหน้าเธอนั้นมีเชือกสีทองคาดพาดหน้าผากและมีตราสัญลักษณ์ รูปหยดน้ำสีฟ้า ห้อยลงมาเกือบถึงจมูก ชุดที่ใส่นั้นมีสีฟ้าอมชมพู ตรงกระโปรงมีลักษณะคล้ายเกล็ดปลา ส่วนขาของเธอเป็นสองขาที่ติดกันราวกับ หางของม้าน้ำ
“พี่ฟิน่า และหลาน ขอต้อนรับสู่ เอควา ทาวน์ ” ผู้หญิงผมยาวสวย พูดพร้อมกับส่งยิ้มอย่างมิตรภาพมาที่แม่ คริสตัล และบิล
\"แม่ ทำไมพวกนั้นต้องไล่เราด้วย แล้วทำไมเราต้องออกมาด้วยล่ะครับ\"บิลถามอย่างสังสัย
\"พวกนั้นคนละสายพันธุ์กับเรา สักวันเธอโตแล้วเธอจะเข้าใจ โลกนี้น่ะมันไม่ได้แคบเหมือนใจคนเมืองโควาเอนอฟ หรอกนะ\"แม่พูดแล้วกำหมัดแน่น
\"แล้วทำไมเราต้องออกมาล่ะครับ\" บิลถามต่อ
\"คงเป็นเพราะ แม่กับพ่อเพิ่งย้ายมาใหม่ แล้วบังเอิญเราไม่ใช่ฮิวแมนด้วยสิ\" แม่พูด
\"ตอนที่แม่กับพ่อแต่งงานกันใหม่ๆ น่ะ เราย้ายมาจากเมืองที่เราอยู่ตอนแรก เพราะที่นั้น ถูก Monster species คุกคาม มันทำลายบ้านเมืองจนย่อยยับ ฆ่าผู้คนของเมืองทั้งหมด คนที่หนีได้ก็หนีไป ส่วนคนที่หนีไม่ทันก็เหมือนหมาจนตรอก ที่แม่เห็นน่ะ มันใช้กงเล็บของมันกระหน่ำแทงผู้คนอย่างเลือดเย็นเลยล่ะ\" แม่พูด แล้วก้มหน้า
\"Monster species เหรอครับ มันเป็นตัวยังไง สายพันธุ์เหมือนเราไหม\"บิลถามแล้วหันหน้าไปคุยกับแม่
\"มันเป็นเหมือนอสูรกายที่หน้าตาไม่มีเค้าโครงเป็นคนเลยสักนิดเดียว มันมีหลายแบบน่ะ หน้าตามัน บ้างขนรุงรัง บ้างเคี้ยวยาว เยอะแยะเต็มไปหมด ห่างๆพวกนี้ดีที่สุด\" แม่บอก
\"แล้วตอนนี้พ่อไปไหนล่ะครับ\" บิลถามแม่อีกครั้ง
\"ไม่ต้องไปสนใจคนแบบนั้น หยุดพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว\" แม่ตวาดบิล
\"คริสตัล เราบินถึงไหนแล้วลูกรู้ไหมเนี่ย\" แม่ถามด้วยอารมณ์เคืองนิดๆ
\"ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ\" คริสตัลพูดเสียงสั่น
“เราจะบินไปถึงไหนครับแม่ ผมว่าเราบินมาไกลแล้วนะ\" บิลถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่กำลังหวาดกลัว แต่คงถามเพราะความสงสัยจริงๆ
“แม่คิดว่าเราควรไป มัลลิเฟอร์สกาย ที่นี่มันเป็นเมืองของแอนนิฮาฟฮิวแมน สัตว์ปีกน่ะ” แม่บอก
\"งั้นผมก็ไปได้สิ\" คริสตัลพูดพร้อมกับยิ้ม
“แล้ว อะไร เฟอร์ เฟอร์ สกาย มันอยู่ไกลไหมครับ ผมรู้สึกเหนื่อยแล้วอ่ะ ถ้าไกลนะ ผมว่าควรพักสักครู่นะครับ” คริสตัลพี่ชายคนโตที่เป็น แอนนิฮาฟฮิวแมน มีปีก เริ่มบ่นๆ
แม่มองลงไปสู่พื้นดิน ท้องไส้ของแม่เริ่มปั่นป่วนขึ้นมาเนื่องจากตรงที่คริสตัลกำลังบินอยู่ อยู่สูงเกือบๆ ตึก20ชั้น แต่เธอก็พยายามรวบรวมสติแล้วมองหาที่พักเหนื่อย
“นี่ คริสตัล บินช้ากว่านี้แล้วก็ลงต่ำด้วยนะลูก แม่มองไม่เห็นข้างล่างจ๊ะ” แม่บอก
คริสตัลพยักหน้า
“แม่ครับ ผมว่าเราน่าจะพักตรงแม่น้ำนั่นนะครับ ผมรู้สึกหิวน้ำแล้วอ่ะ” บิลพูดพลางลูบท้อง แล้วชี้ไปที่แม่น้ำสายยาว บริเวณกว้างนั้น
\"ได้ยินแล้วนะคริสตัล คุณน้องเธอ เขาหิวน้ำน่ะ ”แม่บอก พร้อมกับยิ้ม เชิงล้อเลียน
“รับทราบครับผม เกาะแน่นๆ นะสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี” สิ้นเสียงคริสตัลพูดเขาโฉบลงด้วยความเร็ว มากกว่า 160 กม./ชม. ทำให้ถึงพื้นในเวลาไม่ถึง 5 วินาที
--เอี๊ยดดดดดดด-- เสียงฝีเท้าขูดกับพื้นดินที่เปียกชื้น ด้วยความเร็วสูง เพื่อพยุงตัวให้หยุดทันในใด
“โหๆ พี่คริสตัลเอาอีก เอาอีก ชอบอ่ะครับ” บิลพูดแล้วตบมือเสียงดัง
“เหอๆ” แม่หายใจเสียงดังติดต่อกันถี่ๆหลายๆ ครั้ง
“คนแก่จะหัวใจวายก็คราวนี้ล่ะ”แม่บอก
“โถ่แม่ แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกน่า” คริสตัลพูด แล้วเดินไปริมแม่น้ำ
\"เอ่อๆ แม่ครับ ผมอยากถามว่า.....\"บิลกำลังจะถามแม่ แต่ถูกขัดเสียก่อน
\"ถ้าจะถามเรื่องพ่อแกล่ะก็ แม่ว่า อย่าดีกว่าถ้าแกยังอยากไปกับแม่\" แม่พูดเหมือนกำลังจะระเบิดออกมา
\"ก็ได้ครับ\" บิลทำหน้าจ๋อยๆ แล้วเดินไปริมแม่น้ำ
“แม่ๆ ตัวไรอ่ะครับ” บิลชี้นิ้วไปที่ สัตว์ตัวเล็กๆ รูปร่างคล้ายกระรอกแต่มันมีหางเหมือนปลามีสีออกเงินๆเล็กน้อย อยู่ในน้ำ ลอยตัวขึ้นมาหายใจเป็นระยะๆ
“ถ้าแม่จำไม่ผิดนะ มันคือตัว มาริลเนียร์ อย่าใกล้มันเชียวนะลูก ตัวมันน่ะ พิษร้ายแรงมากทีเดียว มันอาจจะพ่นพิษมใส่ก็ได้นะถ้าเข้าใกล้มัน” แม่บอก พร้อมเตือน
“แล้วเราจะดื่มน้ำในแม่น้ำที่มี ไอ้กระรอกกลายพันธุ์ นี้ได้ไหมแม่” คริสตัลถามแม่ แล้วเอาไม้ยาวๆ วนๆ ลงไปในน้ำ
\"ไม่เป็นไรหรอก พิษน่ะ จะติดอยู่กับผิวหนังของมันอย่างเดียว และจะหลั่งออกมาเมื่อมีศัตรูเข้าใกล้เท่านั้นแค่ตัวมันเท่านั้น\"แม่บอกคริสตัล
คริสตัลถอนหายใจ
\"แม่คุ้นๆกับที่นี่นะ เหมือนเคยมาเลยล่ะ\"แม่บอก
\"ในฝันมั้งแม่\"คริสตัลพูดแกมหยอก
\"อาจใช่ แต่มันเหมือนเคยมาเพียงระยะเวลาสั้นๆเท่านั้นเอง\" แม่พูด
\"ไปดื่มน้ำแล้วจะได้เดินทางต่อกัน\"แม่บอกแล้วจุงมือบิลไปที่แม่น้ำ
ทั้งสามชีวิต เดินไปริมแม่น้ำ และกำลังจะก้มลงดื่มน้ำนั้น มีเสียงกึกก้องขึ้นจากในแม่น้ำก้นลึกลงไปนั่น ทำให้ทั้งสามต้องหยุดชะงักในการก้มลงดื่มน้ำ พื้นน้ำจากสีฟ้าอ่อนๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำจากตรงกลางขยายอาณาเขตความมืดมนมาที่ขอบเรื่อยๆ ต้นหญ้าที่ขึ้นรอบๆ แม่น้ำก็แห้งตายในบัดดล ตัวมาริลเนียร์ ว่ายมาที่ขอบแม่น้ำแล้วมันก็ลอยขึ้นมาเหมือนสัตว์ที่ตายแล้ว ตรงกลางของแม่น้ำมีฟองสีแดงผุดขึ้นมาและ มีน้ำวนเป็น สีแดงคล้ายเลือด มีสิ่งมีชีวิตบางสิ่งโพล่ขึ้นมาจากตรงกลางของแม่น้ำ มันสูงประมาณ 17 คาร์บารอน (1 คาร์บารอน เท่ากับ 20 เซนติเมตร) ลำตัวมีดำออกเทา บนหัวมันมีสาหร่ายสีเขียวเกาะแทนเส้นผม มือแห้งซีดราวคนตาย ปากสีเขียวช้ำ ดวงตากลมโตสีขาวจ้องมองมาที่ 3 ชีวิต
“ ฟาร์นัฟ คัน เซ อันฟัน คูฟาเซ่ มูลาสันเต้ กา ฮา ลันตัว” สัตว์ประหลาดตัวโต พูดด้วยสำเนียงและภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่อง
“คาร์นาหัส ยาสัพ คันตู มารูคาโดฟ ฮิบ เด็ม เค็ม ดรู” แม่พูดกลับ ด้วยภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนกับว่าแม่กับตัวประหลาดนั้นจะพูดกันรู้เรื่อง
“แม่ ๆ แม่คุยกับมันรู้เรื่องเหรอ” คริสตัลถาม
“จ๊ะ” แม่ตอบแล้วหันไปคุยกับสัตว์ประหลาดหัวสาหร่ายต่อ
“พี่ว่าแม่ต้องไปเรียนมาแน่เลย” คริสตัลพูดกับบิล บิลก็ได้แต่พยักหน้าแล้ว อึ้งกับ ตัวประหลาดน่ากลัวนั้น
\"พี่คิดว่า มันใช่ สายพันธุ์มอนเตอร์ ที่มันทำลายหมู่บ้านในอดีตของแม่ไหม\" บิลมองหน้าคริสตัลแล้วถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
\"อาจจะนะ ไม่รู้เหมือนกัน\"คริสตัลบอลแล้วหันกลับไปมองปีศาจนั่น
“อินฟูคัส นา คาตา ฮัต ตรู ชายานาสาซิโฟ เอสโตรเคมมุส” สัตว์ประหลาดตาโตกลมสีขาวพูดแล้วก้มหน้ามองดู บิล และ คริสตัล
“ เดย์ ทู มีฮิบปรี” แม่พูดแล้วชี้ไปที่คริสตัลและบิล
“ อีคาร์เดซาปรา ตรา เฮมเตร โอ” สัตว์ประหลาดเขียวช้ำพูด
แล้วร่ายคาถา “ กรา-ฟาร์-ทูป-คุม-ปรี-อัส-มี-เฟย์-สี-ตัส-โตร”
พื้นน้ำโดยรอบเริ่มมีสีฟ้าดังเดิมแล้วค่อยขยายอิทธิพลของสีแม่น้ำที่ถูกต้องมาจนถึงตรงกลาง ต้นหญ้าที่แห้งตาก็เหมือนกับการถูกรักษาด้วยตัวยาวิเศษทำให้มันกลับสู่สภาพเดิมโดยทันที มาริลเนียร์ ก็กลับไปว่ายน้ำเล่นในกลางแม่น้ำเหมือนที่เคยเป็น และสิ่งที่เปลี่ยนแปลงมากที่สุดคือ มีแสงสีขาววิ่งล้อมรอบ สัตว์ประหลาดน่าตาหน้าเกลียดนั่น แสงนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนครอบคลุมตัวของมันไว้ และแล้ว
- - บุฟฟฟฟฟ - -
เสียงเกิดพร้อมกับการเลือนหายของแสงสีขาว ทำให้ปรากฏเห็นร่างของ ผู้หญิงผมสีเงินยาวถึงพื้น ปากสีฟ้าน้ำทะเล ดวงตาสีครีม สูงราวๆ 9 คาร์บารอน บนใบหน้าเธอนั้นมีเชือกสีทองคาดพาดหน้าผากและมีตราสัญลักษณ์ รูปหยดน้ำสีฟ้า ห้อยลงมาเกือบถึงจมูก ชุดที่ใส่นั้นมีสีฟ้าอมชมพู ตรงกระโปรงมีลักษณะคล้ายเกล็ดปลา ส่วนขาของเธอเป็นสองขาที่ติดกันราวกับ หางของม้าน้ำ
“พี่ฟิน่า และหลาน ขอต้อนรับสู่ เอควา ทาวน์ ” ผู้หญิงผมยาวสวย พูดพร้อมกับส่งยิ้มอย่างมิตรภาพมาที่แม่ คริสตัล และบิล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น