คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : The Tale 3 :: Dear Friend [เพื่อนรัก] 00
The Main Character
From Dear Friend
ตัวละครหลัก
สองเพื่อนรักที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก
ตัวละครเสริม
-แม่มดชุดขาว-
-ชายหนุ่มชุดดำ และ ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดง-
- ลิลลี่ (หญิงสาวที่ทำงานที่เดียวกับเอลก้า) -
- ลีโอนาร์ท (ชายหนุ่มที่ทำงานที่เดียวกับแอนนา) -
เพื่อนรัก
คำกล่าวสั้นๆ
ที่แทบจะไม่มีอะไรที่ผิดแปลกไปจากปกติเลย
คำที่เปี่ยมล้นไปด้วยมิตรภาพของพวกเขา
หากแต่ถ้าวันหนึ่งคำกล่าวคำความรู้สึกส่วนทางกันล่ะ
คุณจะทำอย่างไรดี?
ชาย รัก ชาย
หรือ หญิง รัก หญิง
สำหรับโลกใบนี้แล้วไม่ว่าอะไรก็ตาม
ผู้คนมักมองพวกเราเป็นสัตว์ประหลาดอยู่ดี
คำสอนที่ใส่ร้ายแม้กระทั่งคนที่ตนเองไม่รู้จัก
คำเปรียบเทียบกับผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเพื่อที่จะโยนความผิดทั้งหมดให้ใครบางคน
เพื่อที่จะให้ตนเองดูสวยงามขึ้น
นั่นคือความจริงของคนรอบข้างพวกเรา
คำว่าเพื่อนรักแปลงเปลี่ยนเป็นสิ่งต้องห้าม
ทว่าเพราะความหวาดกลัวที่จะถูกมองว่าเป็นสัตว์ประหลาด
ทำให้เธอเลือกที่จะเก็บมันไว้กับตนเอง
แต่ว่าสุดท้ายแล้ว
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม
วันใดวันหนึ่งความรู้สึกนั้นกลับไม่สามารถปิดเอาไว้อีกต่อไป
....
..............
...............................
เมื่อความรู้สึกเริ่มชัดเจน
เปลวไฟแห่งความต้องการถูกจุดขึ้นมาให้สว่างไสวโดยที่เธอไม่ต้องการ
ใบมีดที่คมกริบตัดสินชะตาของพวกเรา
คืนที่ดวงจันทร์เต็มดวงนั้นมันกลับไม่เคยพบเจอแสงสว่างอีก
กระจกสองบานสะท้อนสองความรู้สึกของมนุษย์คนหนึ่ง
นั่นคือ
ศีลธรรม และ ความต้องการ
ถ้าเป็นคุณ
คุณจะเลือกทางไหน
แต่ว่านะ
ไม่ว่าเลือกทางไหนสุดท้ายแล้วก็ต้องเจ็บปวดอยู่ดี
เปลวไฟที่ลุกโชนกับกระจกที่แตกสลาย
หมายถึงจิตใจของมนุษย์ที่เฝ้ามองกระจกตรงหน้า
ของเหลวสีแดงไหลย้อมเรือนผมสีบลอดน์สว่างราวกับเทพธิดา
ท่ามกลางความมืดมิดนั้นยังคงมีรอยยิ้มปลื้มปิติปรากฏขึ้นมา
นั่นคือคำตอบของหญิงสาวที่หลงรักเพื่อนของตนเอง
หนึ่งแม่มดที่สาปแช่งผู้คน
สองฝาแฝดที่จากไปอย่างไร้เหตุผล
สองพี่น้องลึกลับที่รอยคอยใครบางคน
หนึ่งคำสาปที่ยังคงอยู่ตลอดกาล
และ
อีกเรื่องเล่าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ส่วนผสมที่ลงตัวถูกแต่งเติมลงในกระดาษแผ่นเล็กๆ
เพื่อที่จะสานต่อเรื่องราวทั้งหมด
เพื่อที่จะหลีกหนีจากความเจ็บปวดและทางเลือกของมนุษย์
ทำให้ทางเลือกของเธอบิดเบี้ยวไป
ความต้องการของแม่มดผู้สร้างคำสาปคือต้องการให้ใครบางคนเจ็บปวดเช่นเดียวกับเธอ
หากแต่เมื่อไรเธอจะพอกับเรื่องนี้ล่ะ?
หญิงสาวในอดีตสร้างบาปอย่างไม่หยุดหย่อนและไม่เกรงกลัวต่ออำนาจที่มากกว่าตนเอง
ทำไมเธอถึงยอมทำแบบนั้นล่ะ?
เพราะความเกลียดชัง และ โศกเศร้างั้นหรือ?
หรือว่า
เธอคนนั้นเองก็เจ็บปวดยิ่งกว่าพวกเขา?
แท่นสีขาวผู้นำพาวิวาห์ของชายหญิง
มันคือความโศกเศร้าของหญิงสาวที่ไม่มีวันได้เหยื่อมัน
ทว่า
ระหว่างระฆังกำลังลั่นเพื่อบ่งบอกเวลาแห่งความปลื้มปิติ
กับ
รอยยิ้มของผู้เป็นเพื่อน
เสียงหัวเราะอย่างอ่อนโยนถูกเสียงของหัวเราะเหยียดหยามของมนุษย์กัดกิน
เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นโดยไร้ซึ่งความเจ็บปวด
แค่นี้ก็พอสำหรับเธอแล้ว
แม้ว่าทุกอย่างจบลง
แต่ว่าคำสาปยังคงเดินทางเหยื่อรายต่อไป
ใครกันที่จะต้องสังเวยให้แก่ความเจ็บปวด
ใครกันที่ต้องหันหลังให้แก่สิ่งที่เรียกว่า
ชีวิต
“ลาก่อน
สาวน้อยเธอเลือกแบบนั้นเองนะ”
“ทำไมพวกเขาต้องพูดแบบนั้นล่ะ? ไม่เคยรู้หรือไงคำพูดนั้นสามารถฆ่าคนได้”
ทางเลือกจากกระจกสองด้าน คือสิ่งที่บิวเบี้ยวไปจากสิ่งที่เธอต้องการ
เส้นชีวิตถูกกำหนดด้วยใบมีดอันคมกริบ และ เสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดภายในห้วงลึกของจิตใจ
ความน่าสังเวช ต่อไปใครจะรับมันดี?
“ทำไมกัน
ฉันแปลกขนาดนั้นเลยหรือไง”
ทางเลือกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และ บิดเบี้ยว
---------------------------
เรื่องใหม่มาแล้วค่ะ จะพยายามลงเรื่องนี้ต่อให้เร็วที่สุดนะคะ
ความคิดเห็น