คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : The Tale 2 :: The Twins [ฝาแฝด] Final - คำขอโทษที่ไม่มีวันส่งถึง
The Twins[ฝาแฝด] Final
ชุดสีดำคือสัญลักษณ์แห่งการไว้ทุกข์สำหรับใครบางคน หลังงานรื่นเริงผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง หลังจากนั้นคืองานศพของพี่ชายของเธอเอง วิกตอเรียจ้องมองภาพสะท้อนของตนเองที่อยู่ในชุดสีดำสนิท บานกระจกสะท้อนเด็กสาวผู้มีสีหน้าเรียบนิ่งราวกับไม่รู้สึกอะไร
ที่จริงอีกครึ่งโศกเศร้าที่เสียพี่ชายไป ทว่าอีกครึ่งกลับเกลียดชังสังคมที่ตนเองอาศัยอยู่ที่เป็นสาเหตุให้พี่ชายทั้งสองต้องลาจาก หากแต่เพราะสองขั้วอารมณ์ที่แตกต่างทำให้เธอไม่รู้ว่าตนเองจะแสดงสีหน้าอย่างไรดีกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ความเงียบสงบถูกปะปนกับความรู้สึกที่ยังคงสับสนอยู่ เธอเลือกที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้พร้อมทั้งตรงไปยังห้องของพี่ชายตนเอง ภายในห้องนั้นยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากอื่นเลยแม้แต่น้อย กลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ ยังคงอยู่เหมือนกับก่อนหน้านี้ เด็กสาวพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นทุกอย่างยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปไหน
บางทีเธอกลัวว่าสถานที่แห่งนี้จะถูกเปลี่ยนแปลงไปหลังจากที่เจ้าของลาจาก เธอหวังว่าครอบครัวของเธอคงไม่เปลี่ยนห้องนี้...สินะ วิกตอเรียยึดติดกับมันมากเกินไปหรือเปล่า อันที่จริงน่าจะมากพอสมควร นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองภาพในห้องอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไปเพื่อตามไปยังหลุมฝั่งศพของพี่ชายทั้งสอง
เสียงของผู้คนที่มาร่วมพิธียังคงดังขึ้นมา หากแต่วิกตอเรียกลับไม่คิดจะฟังมันให้ชัดว่าคนกลุ่มตรงหน้าจะพูดอะไร เธอคิดว่าคงไม่พ้นเรื่องที่พี่ชายทั้งสองชอบกันเองล่ะมั้ง ตัวประหลาดมันคือสิ่งที่เธอได้ยินมาตลอดตั้งแต่ตอนนั้น หากแต่จากความรู้สึกโกรธในตอนแรกกลับกลายเป็นสมเพชแทน บางทีทำเหมือนพี่ชายของเธอไม่ใช่มนุษย์
มันทำให้เธอรู้สึกสมเพชคนพวกนั้นที่ไม่หันกลับมายอมรับความจริงเสียบ้าง ทั้งๆ ที่บนโลกนี้ไม่ได้มีกฎแบบนั้นสำหรับมนุษย์เสียหน่อย ไม่มีกฎที่ว่าคนที่รักเพศเดียวกันจะเป็นสัตว์ประหลาดเสียหน่อย แม้จะดูแปลกในสายตาก็ตามแต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปว่าพวกเขาวิปริตเสียหน่อย ยิ่งนึกคำพูดจากผู้คนเธอกลับรู้สึกสมเพชคนพวกนั้นมาขึ้นไปอีก...ถ้าคนเหล่านั้นมองแบบนั้นจริงๆ
วิกตอเรียเองก็คงเป็นตัวประหลาดในสายตาผู้คนเหมือนพวกเขาใช่ไหม?
นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองหลุมศพที่ถูกฝังลงพร้อมกับโลงทั้งสอง คงเพราะสภาพศพของพี่ชายทั้งสองเกินกว่าจะรับได้ทำให้ไม่มีการเปิดฝาโลงเหมือนคนอื่นๆ เธอยืนมองป้ายที่ถูกปักลงพร้อมชื่อทั้งสองสลักเอาไว้
จะว่าไปหลังจากนี้คนที่ต้องสืบทอดตระกูลต่อไปคงเป็นเธออยู่แล้ว ในเมื่อพี่ทั้งสองจากไปแล้วคนที่เหลืออยู่มีเพียงแค่วิกตอเรียเท่านั้นเอง หากแต่จังหวะที่วิกตอเรียจะหันหลังเพื่อเดินออกไปนั้นเธอกลับสะดุ้งเข้ากับใครบางคน แม่ของเธอ หญิงสาวผู้มีใบหน้าสดใสตลอดเวลาในตอนนี้เต็มไปด้วยความโศกเศร้า ริมฝีปากสีซีดพึมพำคำขอโทษไปมาพร้อมทั้งน้ำตาไหลรินออกมาทั้งสองข้าง
เด็กสาวเองก็ไม่คิดจะกล่าวสิ่งที่ตนเองคิดกับเธอหรอก
แต่ว่านะ...คำขอโทษนั้นส่งไปไม่ถึงพวกเขาแล้วล่ะ
ก่อนหน้านี้นะ...มัวสนใจอะไรอยู่งั้นเหรอ?
วิกตอเรียเข้าใจความเสียใจของหญิงสาวดีในเมื่อสองคนนี้ยังไงก็ครอบครัวของเธอเหมือนกัน ทว่าเมื่อเห็นท่าทางเสียใจอย่างมากของหญิงสาวเธอกลับอดที่จะตั้งคำถามนั้นกับตนเองไม่ได้ หากแต่ไม่นานนักนัยน์ตาสีฟ้าเช่นเดียวกับเธอกลับเลื่อนขึ้นสบตาวิกตอเรียทำให้เด็กสาวเลือกที่จะเมินและเดินออกจากตรงนั้น
ภายใต้ร่มเงาของพฤกษาร่างของใครบางคนยืนนิ่งมองภาพตรงหน้าก่อนที่จะหัวเราะออกมาน้อยๆ และเดินหายเข้าไปในความมืด ในตอนนี้แม้เด็กสาวคนนั้นยังไม่รู้ตัว แต่ว่าเธอน่ะเกลียดครอบครัวตนเองไปเรียบร้อย ความโกรธและความโศกเศร้าในเวลาสั้นๆ สามารถเปลี่ยนเด็กสาวคนหนึ่งไปในทันที
ความมืดหม่นที่เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าในความคิดของเด็กคนนั้น สุดท้ายแล้วสายสัมพันธ์กลับพังทลายโดยไม่รู้ตัว เสียงหญิงสาวที่กล่าวคำขอโทษกับคนที่ไม่มีวันได้ยินมันยังคงดังขึ้นตลอดเวลา แต่ว่า....
...มันไม่มีวันส่งไปถึงฝาแฝดหรอกนะ...
ยี่สิบปีหลัง
หญิงสาวผู้เลือกเส้นทางการเดินของตนเอง คฤหาสน์นั้นถูกขายออกไปอีกครั้ง ผู้ให้กำเนิดทั้งสองลาโลกไปจากอุบัติเหตุทางการทะเล หากแต่ตอนนี้เธอกลับสามารถมีชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้โดยสมบูรณ์แบบด้วยทางเลือกที่เธอเลือกเอง และ แน่นอนว่าเมื่ออายุมากขึ้นแล้วสำหรับหญิงสาวคือการแต่งงาน
ไม่ว่าจะแต่งงานเพื่อฐานะหรือชื่อเสียงอะไรก็ตาม ทว่าเธอกลับรู้สึกว่าตนเองไม่มีความรู้สึกรักหรือเกลียดชายคนนั้นเลย หากแต่สิ่งที่ทำให้วิกตอเรียเจ็บปวดขึ้นมาคือการที่ลูกชายทั้งสองเป็นฝาแฝดมันทำให้เธอนึกย้อนถึงพี่ชายทั้งสองที่เสียชีวิตไปเมื่อยี่สิบปีก่อน...ถ้าลูกชายของเธอทั้งสองเป็นเหมือนพี่ชายฝาแฝดล่ะก็
วิกตอเรียจะไม่ทำเหมือนแม่ของเธอเด็ดขาด
และในสถานที่ที่ห่างออกไป หลุมศพที่เต็มไปด้วยดอกไม้แห้งเฉาตามกาลเวลาปรากฏร่างหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีขาวยืนนิ่งมองหลุมศพของผู้คนจำนวนมาก รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า แม้เธอจะทำให้ผู้คนสังเวยชีวิตเพราะตนเองแล้วก็ตาม ทว่าเรื่องราวทุกอย่างกลับไม่มีวันจบลงง่ายๆ อยู่ดี
เธอยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
ทว่าถึงกระนั้นนัยน์ตาทั้งสองข้างกลับมีน้ำตาไหลรินออกมา
พี่น้อง..ฝาแฝด
เมลอส กับ มอร์แกน
พวกเขาไม่ได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้หลังจากตัดสินใจแบบนั้นไปแล้ว....สินะ
"ขอโทษสำหรับทุกอย่าง"
แม้แต่คำนี้พวกเขายังไม่มีวันที่จะได้ยินมัน
-------------------------------------------------------
ที่จริงมันจบตั้งแต่ตอนก่อนหน้านี้แล้วค่ะ
ตอนนี้แค่บทส่งท้ายเท่านั้นเอง ทางเลือกของวิกตอเรียที่หันหลังในครอบครัวหลังจากพี่ชายเสียไป
แล้วก็เล็กๆ น้อยๆ โดยรวมไม่มีอะไรมากค่ะ ตอนนี้
อีกอย่างค่อนข้างสั้นค่ะ แค่พันกว่าคำเองค่ะ
ปกติเราไม่นับจำนวนหน้าค่ะ นับจำนวนคำน่าจะตรงเป๊ะมากกว่า
ความคิดเห็น