Tales of Love :: บทนิทานแห่งความรัก (รับสมัครตัวละคร)

ลำดับตอนที่ #19 : The Tale 2 :: The Twins [ฝาแฝด] 10 - จุดจบของเรื่องราว

The Main Character

From The Twins

ตัวละครหลัก

"ผมกับเขาก็เหมือนหยินและอย่าง...ถึงแม้จะเข้ากันไม่ได้ แต่ก็คอยเกื้อหนุนค้ำจุนกันและกัน"

"ก็ตามใจหมอนั้นสิ.....จะให้โดดผาหรืออะไรก็แล้วแต่..."

มอร์แกน ll Morgan & เมลอส ( Melos ) 

สองพี่น้องฝาแฝด

ตัวละครเสริม

-แม่มดชุดขาว-

- วิกตอเรีย -

-ชายหนุ่มชุดดำ และ ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดง-

- เฮเลน (มารดาของสองฝาแฝด) -

The Twins[ฝาแฝด] 10

จุดจบของเรื่องราว

รอยยิ้มประดับบนใบหน้าของผู้เป็นพี่ชายนั้นมันช่างอ่อนโยน..และสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน เมลอสก้มลงมองผ้าปูเตียงสีขาวเล็กน้อยในขณะที่มือของพี่ชายฝาแฝดนั้นลูบศีรษะเขาอย่างแผ่วเบา สุดท้ายก็จบลงแบบนี้สินะ ถึงจะเคยคิดก็เถอะ แต่ว่าไม่คิดว่ามันจะมาถึงจริงๆ นัยน์ตาสีมรกตเลื่อนขึ้นมองมอร์แกนอีกครั้งก่อนที่จะก้มลงอีกรอบพร้อมทั้งกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา

“พี่...”

“มีอะไรงั้นเหรอ?”

“อืม เปล่าหรอก”

เมลอสกล่าวออกมาเสียงเรียบๆ อันที่จริงเขาเลือกที่จะไม่เอ่ยสิ่งที่ตนเองคิดต่างหาก ดีแล้วล่ะ ทางที่ดีไม่พูดออกมาดีกว่า

...พวกเราน่ะ จะได้เจอกันอีกไหม?...

นั่นคือสิ่งที่เขาอยากถามออกมา แต่ว่าอย่างไรก็ตามพวกเขาทั้งสองไม่มีวันรู้คำตอบนั้นเลย คงมีแค่พูดให้ตนเองสบายใจเท่านั้นเอง หากแต่หลังจากที่เงียบไปนานนั้นสายตาของมอร์แกนเริ่มดูเศร้าสร้อยลงมากพร้อมทั้งกล่าวออกมาเสียงแผ่วเบา

“มันไม่เจ็บหรอกนะ ไม่ต้องกลัว”

“ไม่ได้กลัวสักหน่อย เจ้าต่างหากที่กลัว”

เมลอสกล่าวทำให้อีกคนหัวเราะออกมาน้อยๆ ก่อนที่จะนิ่งเงียบไปอย่างรวดเร็ว ทางด้านผู้เป็นน้องชายเองก็ทำเพียงแค่นั่งเงียบมองคนตรงหน้าตนเองเท่านั้น เสียงของผู้คนที่อยู่อีกฟากของบานประตูยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ แต่ว่าคำพูดทั้งหมดที่ดังอยู่นั้นเมลอสกลับได้ยินเพียงแค่น้อยนิดเท่านั้นเอง

เพราะอะไรงั้นหรือ?

บางครั้งเรื่องแบบนี้ชายหนุ่มเองก็ไม่รู้เช่นเดียวกัน

“ตอนนี้ที่หน้าต่าง...ข้างล่างไม่มีใครอยู่เลย”

มอร์แกนกล่าวออกมาเสียงแผ่วเบาพร้อมทั้งเหลือบมอง เมื่อครู่เขาได้ยินเสียงผู้คนคุยกัน...เหมือนจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นทำให้ต้องไปทางนั้นจนหมด และด้วยความสูงของคฤหาสน์นี้คงไม่มีทางที่พวกเขาจะปีนลงไปได้ง่ายๆ ถึงจะเคยคิดว่าอยากปีนลงไป แต่ว่าก็ใช่ว่าจะทำจริงนี้

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นตรงไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนา โต๊ะนี้เขาจำได้ว่าเมื่อครั้งที่ยังคงทำงานอยู่นั้นมักจะใช้มันเสมอ หากแต่หลังจากที่เขากับเมลอสออกไปจากบ้านและกลับมานั้น มอร์แกนได้ออกจากงานทำให้แทบไม่ได้เดินมาแตะโต๊ะนี้เลยแม้แต่น้อย

เช่นเดียวกับเครื่องบดยาของผู้เป็นแฝดน้องที่ตอนนี้สภาพไม่ต่างจากโต๊ะเขาเท่าไร เมื่อครั้งที่หมดหนทางหรือหมดสิ่งที่ต้องการนั้นเกือบทุกอย่างมักถูกทิ้งไว้ด้านหลังเสมอมา ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะฝุ่นตรงหน้าตนเองก่อนที่จะเลื่อนไปยังลิ้นชักด้านข้างของโต๊ะ ห้องนี้มีอุปกรณ์สำหรับบดยาอยู่ แน่นอนหนึ่งในนั้นคือมีดที่คมกริบวางอยู่ในลิ้นชักที่มอร์แกนเพิ่งเปิดออก

เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างเบามือก่อนที่จะเดินกลับไปหาเมลอสที่นั่งอยู่ที่เดิมก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน อันที่จริงเขาชอบรอยยิ้มของพี่ชายฝาแฝดตนเองมากพอสมควร ทั้งๆ ที่เลือกไปแล้วแต่แท้ๆ แต่ว่าทำไมเมลอสถึงยังคงตัวสั่นเพราะความกลัวเหมือนเดิม และเพราะเขาตัวสั่นมากไปทำให้มอร์แกนกล่าวออกมาเสียงเบา

“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ เมลอส”

“อ..อืม”

เสียงตอบกลับที่แฝงไปด้วยความกลัวเช่นเดียวกับสีหน้าพี่ชายของเขาที่กำลังกลัวอยู่ไม่ต่างจากเขาเท่าไร ความเย็นเฉียบของเหล็กที่สัมผัสกับอากาศที่ชื่นนาน กลิ่นคาวเลือดพร้อมทั้งความเจ็บปวดทางกายภาพแล่นเข้าสู่ร่างกาย ทัศนวิสัยเริ่มพร่ามัวลงไปหลังจากที่คมมีดนั้นถูกแทงลงที่หน้าอกของเขา หากแต่สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นนั้นคือภาพรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยของผู้เป็นพี่ชายตนเอง

มอร์แกนจ้องมองร่างน้องชายฝาแฝดตนเองที่ล้มตัวลงหลังจากที่ถูกคมมีดเข้า รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าเหลือเพียงแค่ความเศร้าสร้อยเท่านั้น ดวงตาทั้งสองข้างเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาพร้อมทั้งหยาดน้ำไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง มืดเรียวเลื่อนขึ้นลูบใบหน้าน้องชายตนเองที่กำลังหลับ

หลับอย่างสนิท...ไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอีกครั้งแล้วล่ะ

เขาเอนตัวลงจูบหน้าผากเมลอสครั้งสุดท้ายพร้อมทั้งพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนที่จะจบเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น

“หวังว่า...จะได้เจอกันอีกนะ เมลอส...”

ความเจ็บจากความแหลมคมของใบมีดเริ่มแล่นเข้าสู่ร่างกาย ชายหนุ่มเริ่มหายใจถี่ลงเรื่อยๆ เพราะความเจ็บปวดรวมทั้งความเสียหายของอวัยวะสำคัญ เสียงผู้คนและดนตรียังคงดังต่อไปเรื่อยๆ หากแต่มันกลับเลือนรางลงเรื่อยๆ ทว่าก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปนั้น มอร์แกนกลับมองเห็นใครบางคนชะโงกมองใบหน้าเขา

หญิงสาวเรือนผมสีขาวที่เขาไม่สามารถมองเห็นใบหน้าชัดเจน รอยยิ้มที่ไม่สามารถคาดเดาความคิดได้ประดับบนใบหน้านั้นริมฝีปากที่กำลังยิ้มแย้มนั้นขยับเล็กน้อยราวกับกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่านะ...

เขาไม่ได้ยินอีกแล้วล่ะ

.....

................

ความรักต้องห้าม

ความรักระหว่างพี่น้อง

สองสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ต้องห้ามสำหรับมนุษย์

แต่ว่าใครกันล่ะ?

ใครกันที่อยากเป็นตัวประหลาดแบบนั้น

ท่ามกลางเสียงมนุษย์ที่กำลังด่าทอใครบางคน

เจ้าน่ะ...ไม่จำเป็นต้องรับรู้คำด่าทอพวกนั้นเลย

...เมลอส...

สิ่งสุดท้ายที่นายจำได้นั้น...ขอให้เป็นรอยยิ้มของพี่

.......

.......................

เมื่อครั้งทุกอย่างจบลงนั้นจะมีสักกี่คนที่ยินดีกับเรื่องแบบนี้

ท่ามกลางแสงเพลงจากงานเลี้ยงที่ไม่รู้ว่าใครบางคนตัดสินใจจบเรื่องทุกอย่างนั้น

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีแดงฉานราวกับปีศาจ

            หากแต่หลังจากนั้นเขาเลือกที่จะเลือนหายไปในความมืด

เช่นเดียวกับอีกฟากหนึ่ง

ในสวนที่เต็มไปด้วยพืชนานาพันธ์ุ

เด็กสาวเรือนผมสีขาวคลี่ยิ้มออกมาจากอ่อนโยน

ให้กับ มนุษย์ที่กำลังรื่นเริงโดยไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น

.....

..................

....ถึงจะเลือกแบบนั้นก็เถอะ...

แต่ว่าขอให้ได้เจอกันอีกครั้งนะ

...เมลอส...

-------------------------------------------------------

เหลืออีกตอนจะจบเรื่องของคู่แฝด

ตอนนี้ถ้าไม่อินก็ขออภัยนะคะ แผ่นกระดาษคิดไม่ออกจริงจัง

มีความสั้นในการเขียน ตอนนี้แค่พันคำเองค่ะ

มีคำผิดหรือตกหล่นตรงไหนบอกได้นะคะ

O W E N TM.