คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ARC 1 :: 10. [ True victories must be safe ]
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
อัพตอนสมบูรณ์ ; 24 May 2021
แก้ไขย่อหน้า ; 9 June 2021
ARC 1 :: 10. [ True victories must be safe ]
ทีม D เป็นวิลเลิน และทีม A ที่ประกอบด้วยเธอ อิซึคุ และ อุรารากะเป็นฮีโร่ ต้องกู้อาวุธระเบิดในตึก ซาจิตะมองแปลนของตึกที่ออลไมท์ให้ทีมฮีโร่มาศึกษา นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนไม่ได้คิดจะจำแปลนทั้งหมดนี้ แต่เลือกที่ดูคร่าวๆ
"ไม่ง่ายเลยนะ ที่จะจำทั้งหมดนี่"
ระหว่างห้านาทีที่รอสัญญาณ อุรารากะก็พูดถึงการจดจำแปลนตึกทั้งหมดขึ้นมา ท่ามกลางความเงียบ เด็กสาวผมบ็อบ แก้มกลมเหมือนกำลังหาทางลดความตึงเครียดที่มี "แต่ออลไมท์น่ะ เหมือนในทีวีเป๊ะเลยนะ ไม่เหมือนอาจารย์ไอซาวะเลย"
ซาจิตะเผลอหลุดขำออกมาเล็กน้อยจนต้องเผลอยกมือปิดปากของตัวเอง
"จริงค่ะ ไม่เถียงเลย"
"ใช่ไหม ชิโอริจัง ฉันน่ะ ชอบมากๆเลยนะ รู้สึกผ่อนคลายดี แต่ดูเหมือนว่า-- เดกุคุงจะไม่"
เมื่อเด็กสาวเจ้าของอัตลักษณ์ซีโร่กราวิตี้หันมาสบกับท่าทางของเด็กหนุ่มผมสีเย็นตา ก็พบว่าท่าทางของเขาไม่ใกล้เคียงกับคำว่าผ่อนคลายเลยสักนิด ท่าทางที่เหงื่อตกและตัวสั่นเกร็ง
"ก็นะ...อีกฝ่ายคือคัตจัง โคซากุระซัง แล้วก็อีดะคุง"เขาร่ายรายชื่อสมาชิกทีม D ที่ต้องสู้ด้วย "ฉันต้องระวังให้มาก" เขาพูดทั้งๆที่เสียงตะกุกตะกัก
"จริงด้วยสิ...บาคุโกชอบรังแกนายนี่…?"
ซาจิถอนหายใจฟังทั้งสองคน "รู้จักกันดีสินะคะ ทั้งสองคนน่ะ"
เธอหมายถึงเขากับบาคุโก
คนที่ถูกถามเงยขึ้นมาสบตากับซาจิ เขาค่อยๆพยักหน้าขึ้นลงเป็นการตอบรับไม่ใช่การปฏิเสธ
"เขาสุดยอดมากเลยครับ"
ท่าทางที่ดูหงอยลง น้ำเสียงที่ดูหมดแรง "เขานิสัยไม่ค่อยดีนัก...แต่เป้าหมาย ความมั่นใจและพละกำลังของเขา อีกทั้งอัตลักษณ์มีความแข็งแกร่งมาก…"
อุรารากะและซาจิตะตั้งใจฟัง
"แต่ว่า...นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่อยากแพ้ในตอนนี้"
ซาจิตะยิ้มออกมาหลังได้ยิน เธอหันไปพูดกับอุรารากะ จงใจพูดให้อิซึคุได้ยินในสิ่งที่เธอพูด
"ได้ยินแบบนั้นคงไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว จริงไหมคะ?"
"อื้อ มันคงเป็นเรื่องของพวกผู้ชายสินะ"
ท่าทางลนลานกลับมาอีกครั้ง มิโดริยะหันมาหาทั้งสองคน มือไม้ของเขาดูอยู่ไม่สุข "ข ขอโทษด้วยนะครับ ไม่เกี่ยวกับทั้งสองคนแท้ๆ!"
"เกี่ยวสิ! เราเป็นทีมเดียวกันนะ"
อุรารากะโต้กลับไป ซาจิตะพยักหน้ารับ
"มาร่วมมือกันเถอะค่ะ" เธอบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เด็กวัยเดียวกันสองคนพยักหน้ารับ และเมื่อตัดสินใจก้มดูแปลนของตึกอาคารตรงหน้าซ้ำอีกครั้ง - เสียงประกาศของออลไมท์ก็ดังออกมาจากห้องมอนิเตอร์ให้สัญญาณการเริ่มการฝึกต่อสู้ครั้งนี้
"การแข่งขันในพื้นที่อาคารของทีม A และทีม D จะเริ่มขึ้นแล้ว เริ่มได้!!"
หลังรับฟังการประกาศ ซาจิตะก็นำทั้งคู่เข้ามาในอาคาร เมื่อทั้งสามคนเข้ามาภายในตึกได้แล้ว บทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้น
"เข้ามาได้แล้ว"
"ระวังจุดบอดด้วยนะครับ"
"เดี๋ยวฉันจะนำเองค่ะ"
ซาจิตะเสนอตัวก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายเดินนำทั้งสองคน หลังสบตาให้สัญญาณกันแล้ว เด็กสาวผมสั้นสีเทาควันบุหรี่ก็ขยับตัวเดินไปตามเส้นทาง เธอได้ยินเพียงเสียงของรองเท้าสามคู่ที่กระทบกับพื้นเท่านั้น
ตาเรียวสอดส่องไปตามเส้นทางในจุดหักเลี้ยว ก่อนที่เธอจะถูกบีบที่ไหล่ ซาจิหันกลับไปมอง
"ซัจจังครับ เรามาเปลี่ยนตำแหน่งกันเถอะครับ"
น้ำเสียงที่หนักแน่น ทำให้เธอยอมที่จะมาอยู่ข้างหลังของเด็กหนุ่มพร้อมกับอุรารากะ เราเดินกันไปต่อในเส้นทางที่คิด เมื่อเดินไปเสียงของฝีเท้าก็เพิ่มมากขึ้น - จากสามเป็นสี่
บาคุโกปรากฎตัวออกมา อัตลักษณ์แรงระเบิดทำให้ทั้งสามคนต้องรีบหลบ อิซึคุคว้าตัวของอุรารากะพร้อมกับซาจิตะให้หลบวิถีระเบิดของคู่ต่อสู้
"ซัจจัง อุรารากะซัง ไม่เป็นอะไรนะครับ!"
"ปลอดภัยดีค่ะ"
"อื้อ ขอบคุณนะ"
บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น และอุรารากะก็สังเกตเห็นว่าชุดคอสตูมส่วนหัวของมิโดริยะขาด ซาจิคาดว่าจากแรงระเบิดเมื่อครู่ ตอนนี้ทำให้เห็นใบหน้าครึ่งซีกของอิซึคุ
"เดกุคุง"
"แค่รอยข่วนน่ะ"
"แบบนั้นไม่เรียกว่ารอยข่วนหรอกนะคะ" ซาจิทักไป จากนั้นตาสีฟ้าอ่อนจะหรี่ตาเมื่อควันจากระเบิดค่อยๆแหวกออกให้เห็นร่างของเจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดที่โจมตีเมื่อครู่
"เจ้าเดกุ อย่าหนีสิวะ"
อิซึคุยันตัวเองขึ้นจากพื้น "นายที่เป็นฝ่ายศัตรู คิดไว้แล้วต้องเข้ามาจู่โจมฉัน"
เป็นการคิดที่จะเข้ามาจัดการเป็นอย่างดีแล้ว - บาคุโกวิ่งตรงเข้ามาหมายจะออกหมัด เขาขยับหมัดขวาออก ซาจิตาเบิกกว้างยามที่อิศึคุสามารถคาดการณ์ได้ว่าทางบาคุโกออกหมัดขวาและรับการจู่โจมของศัตรูได้
"เยี่ยม! เหมือนพวกนักสู้เลย!"
อุรารากะออกเสียงเชียร์ ร่างกายของเจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดถูกเด็กหนุ่มสีเขียวเข้มรากผมเบี้ยวเหวี่ยงให้ลงไปกับพื้นจนเสียงดัง ซาจิได้ยินเสียงหอบหายใจจากของที่ใช้แรงทั้งหมดที่มี
"คัตจัง…" คนที่พึ่งได้รับชัยชนะจากการป้องกันการโจมตีพูดทั้งๆที่เสียงหอบยังไม่จางหายไป "นายน่ะ มักจะเริ่มจากหมัดขวาก่อนเสมอ ผมเห็นมาหลายครั้งแล้ว"
การวิเคราะห์ที่มาจากความเคยชิน
"ผมวิเคราะห์และจดบันทึกทุกอย่างเกี่ยวกับฮีโร่ที่ผมคิดว่าสุดยอด"
อิซึคุยอมรับออกมาว่าเขานับถือและมองว่าบาคุโกสุดยอดขนาดไหน
"ผมจะไม่ยอมเป็นคนที่ไม่เอาไหนที่นายบอก"
ความมุ่งมั่นที่เห็นจากลูกแก้วสีมรกตของใบหน้าครึ่งซีกที่ทำให้หัวใจของซาจิเอาใจช่วยขึ้นมา
"ต่อให้ไม่เท่ ผมก็จะเป็นฮีโร่! ผมจะเป็นเดกุที่แปลว่าทำได้!!"
บาคุโกลุกขึ้นแล้ว
เจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดกัดฟันและคำราม
"เดกุ…"
เสียงกดต่ำที่ดูเสมือนความอดทนจะขาดผึง ท่าทางโกรธที่ไม่พอใจมากๆ จนอิซึคุต้องตั้งการ์ดขึ้นมาแม้เขาจะตัวสั่นก็ตาม
"แกที่เป็นแบบนี้ ยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิด!!!!"
เวลาแบบนี้แหละที่อันตราย
บาคุโกพูดกับอุปกรณ์สื่อสาร เขายิ่งดูหงุดหงิด เจ้าของผมบลอนด์พุ่งเข้าโจมตี ซาจิตะจับร่างเด็กสาวอินฟินิตี้ให้หลบแรงส่งตัวจากระเบิดที่ทำให้ศัตรูพุ่งไปหามิโดริยะ
"ซัจจัง! อุรารากะซัง!"
ซาจิสบตาพยักหน้ากลับไป เธอออกแรงวิ่งและลากแขนเด็กสาวผมน้ำตาลให้วิ่งไปด้วย
"ชิโอริจัง"
"ตรงนี้ให้เป็นหน้าที่ของอิซึคุค่ะ" เธออธิบาย "เรามีหน้าที่ต้องไปกู้ระเบิด ดูก็รู้ว่าบาคุโกไม่ได้สนใจพวกเราสองคน"
สองคนวิ่งออกห่างจากเป้าหมายมากขึ้น ซาจิตะกับอุรารากะ โอชาโกะ พวกเธอวิ่งขึ้นบันไดไปหลังจากสำรวจดูแล้วว่าระเบิดไม่ได้อยู่ในจุดนี้ และเพียงแค่ก้าวขาขึ้นไปบนชั้นถัดไป กระแสลมและกลีบซากุระก็พัดผ่านหน้า
"ชิโอริจัง อัตลักษณ์นี้มัน!"
"โคซากุระ!"
"แหมๆ เรียกเค้าเหรอคะ?"
เสียงหวานยียวนดังขึ้น ก่อนจะพบคนที่กำลังนั่งไขว้ห้างบนกองกลีบซากุระในอากาศที่กลีบซากุระเรียงตัวเสมือนเป็นพรมวิเศษของอาละดิน
นิ้วมือเรียวที่ทำเล็บเจลค่อยขยับชี้ปลายนิ้วมา โคซากุระ ริทสึกะคลี่ยิ้ม นิ้วเรียวชี้ไปที่อุรารากะ "คนที่หนึ่ง" พูดและขยับนิ้วมาที่ซาจิตะ เด็กสาวตาสีฟ้าอ่อนเงยมองสบด้วยแววตาตำหนิ "คนที่สอง...เอ...แล้วคนที่สามล่ะ?"
"เดกุคุงกำลังสู้กับบาคุโกน่ะ!"
เป็นอุรารากะที่ตอบ ใบหน้าของเธอดูเคร่งเครียด
"งั้นสองคนนั้นก็ 1vs1 สิน้าาา"ลากเสียงยาวด้วยน้ำเสียงสบายๆ "แต่ตอนนี้มัน 2vs1 ไม่ค่อยยุติธรรมเลยนะ ตัวเอง"
"ถ้าไม่มีอะไรก็บอกมาสิว่าอาวุธอยู่ที่ไหน"
ซาจิตะตอบด้วยเสียงเรียบ มือเธอจับแขนของอุรารากะ แต่ตาก็ยังคงมองไปที่เด็กสาวอัตลักษณ์ซากุระ เจ้าของคะแนนสอบเข้าภาคปฏิบัติอันดับหนึ่งอีกคน
เมื่อริทสึกะยังไม่ขยับ ซาจิจับแขนของอุรารากะและลากเด็กสาวไปหมายจะผ่านไป หากแต่ร่างกายของคนที่ลอยอยู่บนอากาศก็กระโดดลงมาดักข้างหน้า ในมือนั้น - ซากุระหลอมรวมกลุ่มจนมันมีรูปร่างคล้ายดาบ จ่อเข้ามาที่คอหอยของซาจิ
"ถ้าขยับล่ะก็...เค้าจะเฉือนคอเตงเป็นเสี่ยงๆแน่ แม่ขา"
"โคซากุระจัง ต้องการอะไรกัน!"
อุรารากะเป็นฝ่ายถามแทนซาจิ รอยยิ้มของเด็กสาวผมสีพิสุทธิ์ส่งมอบมาให้ หล่อนหัวเราะเสียงแหลม "ทิ้งใครสักคนไว้กับเค้าสิ จะเป็นอุรารากะจัง หรือ แม่ขาก็ได้น้า"
ทางนั้นอธิบายขณะที่ยังจ่ออาวุธจากกลีบซากุระเข้าที่คอของซาจิ เธอหายใจเมื่อลำคอของซาจิตะขยับมันโดนปลายของดาบจากกลีบซากุระ ของเหลวกลิ่นสนิมไหลซึมออกมาจากลำคอขาว
"ถ้าใครสักคนตัดสินใจไป เค้าจะยอมบอกที่อยู่ของอาวุธให้นะ"
เธอกัดปากของตัวเอง
"อุรารากะ เธอไปค่ะ"ซาจิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"แต่...ชิโอริจัง!"
"เร็วเข้า!"
"ชั้นบนสุด"
ริทสึกะบอกที่อยู่ กลีบซากุระที่มีรูปร่างปะติปะต่อจนเป็นใบมีดนั้นขยับกวัดแกว่งใส่ซาจิตะ เด็กสาวผมสั้นสีเทาหยักศกขยับหลบจากด้านหลัง ตาสีฟ้าอ่อนส่งสัญญาณบอกให้อุรารากะเคลื่อนไหว พอเป็นแบบนั้นเด็กสาวอัตลักษณ์ซีโร่กราวิตี้ก็ขยับออกแรงวิ่งไป
ซาจิตะเผชิญหน้ากับริทสึกะ เธอถอยหลบ ขณะเดียวกันก็ฟังเสียงจากหูฟังที่สวมอยู่ว่าสถานการณ์ของแต่ละคนไปถึงไหน
"เค้าน่ะ สงสัยนะ"
"อะไร?"
"อัตลักษณ์ของแม่ขาน่ะ"ทางนั้นยังคงขยับเข้าโจมตีเธอ "ถ้าเดาคงไม่ได้หวือหวาอะไรสินะ?"
ซาจิไม่ได้ตอบเพราะเธอกำลังหลบอัตลักษณ์ของโคซากุระ ที่ในคราแรก อีกฝ่ายใช้มือขวาในการกวัดแกว่ง บัดนี้มือซ้ายของหล่อนก็ออกโรงเช่นเดียวกัน กลีบซากุระเรียงตัวกันเป็นสายยาวราวแส้พุ่งตรงจับตรึงข้อเท้าของซาจิ ออกแรงดึงจนร่างกายของเด็กสาวอัตลักษณ์ฮีลลิ่งด้วยยาล้มลงกับพื้น
"แล้วอยากรู้รึเปล่าล่ะว่าคืออะไร?"
ซาจิตะยันตัวขึ้นเผชิญหน้า แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บกับการที่ร่างกายกล้มกระแทกกับพื้นก็ตาม ดวงตาสีฟ้าอ่อนเรียวตวัดมองตาสีชมพูมาเจนต้า
"เอาสิ!" ทางนั้นตอบรับเสียงร่า "เค้าอยากรู้มากๆเลยล่ะ!"
"ฮีลลิ่งด้วยยา"
"เรียบๆจริงด้วย"
เสียงปะทะคล้ายเสียงของระเบิดดังมาจากชั้นล่าง ซาจิตะตาเบิกกว้าง เธอรู้สึกเป็นกังวลว่าอิซึคุจะเป็นอะไรไหม ขณะเดียวกันก็ต้องคิดหาทางที่จะผ่านเด็กสาวอัตลักษณ์ซากุระไปให้ได้
แม้ว่าท่าทางจะดูสบายๆชิลล์ๆ แต่ความสามารถกลับเป็นของจริง
ซาจิตะขยับมือของตัวเองที่สวมถึงมืออยู่ และพ่นลมหายใจออกมา กลิ่นของแอลกอฮอล์เริ่มคลุ้งกับอากาศ จนเจ้าของดวงตาสีชมพูมาเจนต้าเริ่มขมวดคิ้ว กลิ่นของมันเริ่มฉุนนักขึ้นเรื่อยๆ
"กำลังรักษาร่างกายของตัวเองอยู่รึไงคะ?"
"เกือบถูก"
ซาจิตะตัดสินใจเป็นฝ่ายวิ่งพุ่งเข้าหา เธอสะบัดข้อเท้าของตัวเองออกจากแส้ซากุระ เพราะความไม่ทันตั้งตัวหรือประมาท ร่างกายของริทสึกะล้มกระแทกกับพื้น ขณะที่ซาจิกดร่างของเด็กสาวร่วมห้องไว้กับพื้น ขึ้นคร่อมไม่ให้อีกฝ่ายลุกจากพื้น
แต่มือของริทสึกะก็ขยับมือของตัวเองมาจับที่คอของซาจิ แม้ว่าเด็กสาวผมเทาควันบุหรี่จะขึ้นคร่อมร่างของหล่อนได้ แต่มือของอีกฝ่ายก็จับเข้าที่คอเธอและออกแรงบีบจนเป็นรอย
ซาจิกัดฟันแม้จะถูกบีบคออยู่ก็ตาม
แต่นั่นก็ทำให้เด็กสาวแค่นหัวเราะออกมาและขยับปากเอ่ย
"มันเป็นฮีลลิ่งด้วยยา - แต่ความจริงคือการใช้ยาอย่างอิสระต่างหากค่ะ"
"อะไรนะ! ---"
เสียงท้ายประโยคของคนที่อยู่ใต้ร่างเงียบลง ร่างกายของอีกฝ่ายตอบสนองต่อฤทธิ์ยาสลบแล้ว จนทำให้ร่างกายของริทสึกะอ่อนแรงจนหมดแรงไป มือที่บีบคอของซาจิตะอยู่ค่อยๆคลายออกมา
ใช่
ถ้าแค่รักษาได้ ไม่มีทางทำให้เธอได้รับการแนะนำหรอก
สิ่งที่เธอเรียนรู้คือการพลิกแพลงและประยุกต์หาทางใช้อัตลักษณ์สายรักษา ให้สามารถจับกุมวิลเลินได้
ซาจิตะใช้เทปจับกุมค่อยๆจับร่างของเจ้าของอัตลักษณ์ซากุระ ก่อนที่จะคุยผ่านอุปกรณ์สื่อสารในหูของตัวเอง "ทางฉันเรียบร้อยแล้วค่ะ"
ในแง่ของอัตลักษณ์ ฝีมือ
ซาจิตะเป็นรองริทสึกะ
และเธออาจเป็นรองใครหลายๆคนในห้องด้วยอัตลักษณ์ที่ไม่ได้เอื้อในการต่อสู้
แต่ผลลัพธ์คือเธอชนะ
มีเสียงตอบรับ
"ซัจจัง หลบออกไปจากที่นี่ด้วยครับ!!!"
เสียงที่เหมือนว่ามีแผนอะไรบางอย่าง นั่นทำให้ซาจิพยายามพยุงร่างของคนที่สวมบทบาทเป็นวิลเลินแล้วพาหลบออกมาจากตึกอาคาร ทันใดนั้นเสียงความวุ่นวายก็ดังขึ้น ซาจิตาเบิกกว้างยามมองเห็นว่าตึกถูกพลังทำลายล้างขึ้นไป - จุดเริ่มมาจากชั้นที่อิซึคุอยู่กับบาคุโก
ในเมื่อมันไม่ใช่ระเบิด
มันคือพลังของอิซึคุ
"อิซึคุ!"
เธอตะโกนเรียกหลังสภาพทุกอย่างสงบลง หลังเสียงทุกอย่างเงียบลง ซาจิตะตัดสินใจวางร่างของคนที่เธอพยุงออกมาให้เรียบร้อยดีและวิ่งกลับเข้าไป
ดวงตาสีฟ้าเบิกตากว้างยามที่เห็นสภาพที่สลบลงไปกองกับพื้น ซาจิตะขยับตัวเข้าไปนั่งลงข้างร่าง อาการบาดเจ็บของอิซึคุไม่ใช่อาการที่ดีเลย กลับกันเรียกว่าย่ำแย่ก็ได้
จนกว่าออลไมท์และเปลพยาบาลจะมา ซาจิตะเหลือบมองบาคุโกเป็นระยะ ก่อนอื่นเธอต้องกดความเจ็บจากบาดแผลของเด็กหนุ่มก่อน ฝ่ามือสองข้างแตะลงที่มือที่พังสลาย
เธอรู้ว่าทีมของเราชนะ
แต่การชนะที่เสี่ยงแบบนี้
มันน่าเอาก้านมะยมตีให้หลาบจำจริงๆ
หลังจากที่ร่างของอิซึคุถูกพาไปที่ห้องพยาบาลด้วยเปลเคลื่อนที่ ทั้งทีม A และทีม D ทุกคนต่างก็กลับไปที่ห้องมอนิเตอร์พร้อมออลไมท์ ใบหน้าของโคซากุระดูไม่สบอารมณ์เท่าไรที่ตัวเองถูกทำให้หลับไป
การสรุปประเมินผลในการแบทเทิลกำลังจะถูกประกาศ
"สำหรับคนที่ทำได้ดีที่สุดมีสองคน"ออลไมท์เอ่ยบอก "คือหนุ่มน้อยอีดะและแม่หนูชิโอริ" ฮีโร่อันดับหนึ่งพูดออกมาจากใจของเขาหลังเห็นผลงานที่เกิดขึ้น
อีดะดูประหลาดใจ
"จริงเหรอครับ?"
"ที่เป็นชิโอริจังก็พอเข้าใจ แต่ไม่ใช่โอชาโกะจังหรือมิโดริยะที่ชนะเหรอคะ?"อาซุย ทสึยุเอ่ยถามอาจารย์
"นั่นสินะ ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไม"ออลไมท์พูดคล้ายหยอกล้อ "มีใครรู้ไหม?"
"ฉันค่ะ"
ยาโอโยโรสึเอ่ยปากขึ้นมา
"เพราะว่าอีดะและชิโอริ ปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ที่สุดค่ะ"เด็กสาวผมหางม้าสีดำยกมือและหลับตากล่าว "ขณะที่บาคุโกซังน่ะ สู้ด้วยอารมณ์ส่วนตัวประจวบกับการโจมตีที่โง่เขลา ส่วนมิโดริยะซังจากอาการของเขาก็เป็นเครื่องพิสูจน์ได้ว่าเขาผิดพลาดที่ตรงไหน เช่นเดียวกับโคซากุระที่เธอประมาทเลินเล่อในคู่ต่อสู้ ส่วนอุรารากะซัง ก็ขาดความระมัดระวังในการต่อสู้ การเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายของเธอรุนแรงเกินไปก่อให้เกิดอันตรายได้"
ทุกคำพูดดูน่าเชื่อถือ
"แต่อีดะซังพร้อมที่จะเจอกับศัตรูและปกป้องขีปนาวุธไว้ ส่วนชิโอริซังก็ใช้การหลอกล่อศัตรู การตัดสินใจที่ฉับไวรวดเร็วอย่างมีสติ"
ทุกสิ่งทุกอย่างถูกอธิบายออกมา
"นั่นคือสาเหตุที่ทั้งสองคนทำได้ดีที่สุดในการต่อสู้ครั้งนี้ค่ะ"
เธอได้รับคำชม
แต่
ไม่ได้รู้สึกยินดีกับคำชมเลย
คงเป็นเพราะสำหรับเธอ ชัยชนะจริงๆคือการที่มีคนบาดเจ็บน้อยที่สุด
ใช่ - ชิโอริ ซาจิตะ รู้สึกหงุดหงิดใจจริงๆ
เมื่อนึกถึงสภาพของอิซึคุ
มันน่านัก
|||||
Talk with มาวว ♡
เป็นตอนที่เขียนยากมากๆ
ส่วนหนึ่งไม่สันทัดกับฉากสู้เท่าไรเลยค่ะ TT
แต่กะจะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ใช้ลมปราณในการเขียนมาก ปราณวารีกระบวนท่าที่ --/ผิด
ทั้งนี้มาวยังรักและขอบคุณทุกคนเสมอ
และหวังว่าทุกคนจะยังรักและชอบในผลงานเล็กๆนะคะ
ยอมรับเลยว่ากำลังใจมันสำคัญกับเรามากๆ 5555
ความคิดเห็น