คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Q9
Q9
อายากะไม่ได้ชวนเพื่อนสมัยเด็กคุยตลอดทางกลับบ้าน หรือจนถึงหน้าบ้านของตัวเองเมื่อเขามาส่ง เท้าของเราต่างหยุดกันอยู่แค่หน้าบ้านของเธอ เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีทมิฬรู้สึกประหม่าไปหมด
เวลาที่ภาพที่จมูกของอีกคนแตะจมูกตัวเองแล้วไล้แบบนั้นกลับเข้ามาในหัว
"นี่ กลับได้แล้ว"
รายนู้นก็ไม่ได้สติเท่าไร เขาสะดุ้งตอนเธอเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อน อายากะไม่ได้รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ เธอชิงพูดตัดบททำตัวให้ดูเป็นปกติที่สุด ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆแล้วเอามือทาบไปบนหน้าผากอีกฝ่าย "วันนี้ทำตัวแปลกๆนะ ขอจับดูหน่อยว่ามีไข้ไหม? หรือ ที่ร้านเขาใส่อะไรลงไปรึเปล่า ถึงทำตัวแปลกๆแบบนั้นกันฮะ?!"
ส่งเสียงโวยวายไปด้วย อ่ะ เอาดิ
เท็ตสึยะจับมือของเธอออกเบาๆ ไม่ได้จับแรงอะไรมากมายนัก "เล่นอะไรครับเนี่ย เข้าบ้านได้แล้วครับ" พร้อมกับไล่เธอเข้าบ้าน อายากะมุ่ยหน้าออกมาให้เห็นก่อนจะตอบมาว่าเป็นเชิงรู้แล้วๆ
เจ้าของเรือนผมสีฟ้ายังไม่ได้ไปไหน เธอเองก็เหมือนกัน สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาอีกครั้งขึ้นมาด้วยตัวเอง "พรุ่งนี้คุณฮิโรโตะไม่มีนัดใช่ไหมครับ?"
คนถูกถามกระพริบตาถี่ ก่อนจะพยักหน้า
"คือว่า...ตอนนั้นที่คุณฮิโรโตะเคยชวนเอาไว้ พรุ่งนี้ไปด้วยกันนะครับ"
"เห...นายว่างเหรอ?"
"ครับ ขอโค้ชไว้แล้ว โค้ชก็อยากให้พักก่อนสักวันน่ะครับ"เจ้าตัวอธิบาย
"แล้วทำไมไม่พักผ่อนล่ะ เท็ตสึยะ"
"ผมไม่อยากผิดนัดกับคุณฮิโรโตะอีกครับ"
"เห้ย ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นซะหน่อย"
อายากะว่าแบบไม่จริงจัง เธอไม่ได้คิดว่าการจะไปกับเธอเป็นเรื่องสำคัญหรอก มันไม่ได้สำคัญเท่ากับเห็นอีกฝ่ายเล่นบาสและพยายามซ้อมอย่างหนักอย่างมีความสุข
เด็กสาวน่ะ อิจฉานะที่เห็นเขามีความสุขแบบนั้น เพราะเธอเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบอะไร รักอะไร
อ้อ ใช่ ชอบคิเสะคุงไง รักนะคะ
"งั้นสายๆค่อยเจอกันแล้วกันนะ"อายากะบอกไป ไม่อยากให้เจ้าตัวรีบตื่นเช้านักหรอก มันจะได้พักผ่อนน้อยกว่าที่ควร "ประมาณสิบเอ็ดโมง เจอกันที่สนามบาส ไม่ต้องมาที่บ้าน มันเสียเวลาเข้าใจนะ?"
และเมื่อพยักหน้าเธอจะถือว่าเจ้าตัวเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว จากนั้นเด็กสาววัยรุ่นก็พูดต่อ "คราวนี้กลับบ้านได้แล้ว กลับดีๆนะ"
บอกเขาว่าไม่ต้องรีบ แล้วทำไมตัวเองถึงต้องตื่นมาแต่เช้า เพื่อเสียเวลาทำข้าวกล่อง(แถมทำตั้งสองกล่อง) เวลาเลือกเสื้อผ้าแบบนี้ด้วยกันนะ คิดแล้วก็หงุดหงิดใจกับตัวเองเหลือเกิน เด็กสาวมองเสื้อผ้าก่อนจะหยิบๆออกมาจากตู้ แล้วสวมใส่คุมโทนสีฟ้าไป
ยิ่งตอนที่มองนาฬิกาข้อมือ พยายามให้เดินช้าที่สุดเพื่อให้มันไม่เป็นการไปรอเช้าจนเกินไป อายากะเดินไปแบบไม่รีบร้อนอะไรเท่าไรนัก และเมื่อฝีเท้าหยุดลง สาวเจ้าก็ถอนหายใจออกมาบ่นเจ้าคนที่มาถึงก่อนเธอคนนี้ "บอกว่าสายๆไงจะรีบมาทำไมเนี่ย?"
"คุณฮิโรโตะก็รีบมาเหมือนกันนะครับ"
คนถูกเธอบ่นไม่ยอมให้เธอบ่นฝ่ายเดียว
ถ้าให้พูดอธิบายสั้นๆนะ
ก็คือ
ตื่นเต้นคู่น่ะแหละ
"งั้นก็รีบไปเถอะ"อายากะเดินผ่านตัวของเพื่อนตัวเอง ก่อนที่จะหยุดฝีเท้าลง อาจเพราะการที่พึ่งกลับมาญี่ปุ่นไม่นาน และไม่ค่อยได้ออกไปไหน (แหงสิ เธอแค่เดินไปกลับบ้าน โรงเรียนแบบนี้แถมมีคนทำตัวเป็นผู้ปกครองตามต้อยๆทุกวัน) มันทำให้เธอไม่รู้ทางและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปยังไง "คือ...รู้ทางไหม?"
อีกคนส่ายหัวคล้ายเอือมระอา เจ้าตัวเดินเข้ามาหา ก่อนจะถือวิสาสะจับมือเธอเอาไว้หลวมๆ "ไม่รู้ทางก็บอกแต่แรกสิครับ" เจ้าตัวบอกออกมาแบบนั้น "ผมจะได้พาไป โรงเรียนอนุบาล...ผมแวะไปบ่อยจะตาย จำทางแม่นเลยครับ"
และอายากะก็ไม่รู้ตัวเลยว่าคุโรโกะ เท็ตสึยะได้ยอมรับแล้วว่า เขาไม่เคยลืมที่นั้นได้เลย อีกทั้งยังคิดถึงเรื่องของตัวเองและตัวเธอขนาดไหน
"อ้าว เท็ตสึยะ แล้วนั่น…"
"สวัสดีค่ะ จำหนูได้ไหมเอ่ยยย?"
"อายะจังเหรอ โตเป็นสาวขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย!"ครูสาววัยกลางคนว่าก่อนจะลุกขึ้นมากอด อายากะกอดเธอกลับไป "แล้วนี่เป็นไงมาไง พึ่งกลับมาจากอังกฤษเหรอ?"
เด็กสาวยิ้มกว้าง "เปล่าค่ะ กลับมาสักพักแล้ว แต่พึ่งมีโอกาสได้มาหาพร้อมเท็ตสึยะค่ะ"เธออธิบายไป กำลังจะหันไปหาอีกคน แต่ก็ค้นพบว่าฝ่ายนั้นหายไปก่อนแล้ว เด็กสาวกระพริบตาถี่ "ครูเห็นเท็ตสึยะไหมคะ?"
"อ้อ"ทางคนถูกถามหัวเราะ "สงสัยจะไปดูพวกเด็กๆน่ะ รายนั้นชอบมาเล่นกับเด็กๆตอนวันหยุดนะ เว้นแต่ช่วงนี้ที่ไม่ค่อยมาเพราะมีแข่งบาสใช่ไหม?"
"น่าจะใช่นะคะ"
อายากะเสริมไป ก่อนจะหันมาหาสาววัยกลางคนที่เป็นครูอนุบาลสมัยเธอเรียนอยู่อีกครั้ง "งั้นหนูไปหาเท็ตสึยะก่อนนะคะ"
บรรยากาศของโรงเรียนอนุบาลยังเหมือนเดิมไม่ได้แตกต่างอะไรออกไปมากมายนัก ทำให้ยังพอจำเค้าลางของตึกอาคารได้บ้าง รวมไปถึงห้องที่เคยอยู่ เธอคาดว่าเจ้าเพื่อนก็คงอยู่ที่ห้องที่เราสองคนเคยอยู่
แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิดเอาไว้
"นี่นะครับ แบบนี้…"
อายากะมองเพื่อนสนิทของตัวเอง ยังไม่ได้ทักเข้าไป เธอมองอีกฝ่ายที่จากใบหน้าตายราบเรียบยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนขณะที่กำลังอธิบายการเล่นของเล่นที่ตัวเองถืออยู่ในมือ
ให้ตายสิ
ถึงเธอจะแพ้ไทป์ผู้ชายหล่อๆ ร่าเริง นิสัยดี คุยเก่ง แบบคิเสะคุงก็เถอะ
ก่อนอื่นนะ นางสาวอายากะ ฮิโรโตะ ไม่ได้ชอบผู้ชายหล่อทุกคนบนโลก ดังนั้นหากเธอไม่หวีดผู้ชายคนไหน ก็คือเขาไม่ใช่ไทป์ของเธอ ตัวเธอน่ะ เวลาดูอนิเมะนะ ปักหลักลงเมนที่หนุ่มผมทองเสมอเลย ดาเมจหนุ่มผมทองสำหรับอายากะคือสิบหมื่น สิบหมื่น แหม ยิ้มระรื่---อ้อ อย่าพึ่งร้องเพลง
แต่ที่เห็นหวีดคิเสะคุง เพ้อถึงเขาทุกวี่วันก็เพราะแบบนี้แหละ เหมือนเวลาคุณกริ๊ดไอดอลกันน่ะแหละ คุณเข้าใจคำว่าแฟนมโนไหม ใช่ค่ะ คิเสะคุงเป็นแฟนมโนของอายากะคนนี้เอง ว่าแล้วก็ รักนะคะ
แต่ไทป์อีกอย่างที่เด็กสาวแพ้มาตลอดชีวิต
ผู้ชายอ่อนโยน
เออ แล้วเท็ตสึยะในตอนนี้มันก็อ่อนโยนมากๆเลยด้วย ทำเอานึกถึงตอนที่เธอยังเป็นยัยเด็กที่ติดสอยห้อยตามอีกฝ่ายไปหมด
เพราะตอนนั้นอีกฝ่ายก็โคตรอ่อนโยนเลย
"ปี้สาวววว ปี้สาวววว มาหาครายฮะะ"
เสียงของเด็กกลุ่มหนึ่งที่จับกลุ่มร้องเรียกถามอายากะที่ยืนมองอยู่ข้างนอกมาสักพัก อายากะสะดุ้งโหยง เจ้าคนที่กำลังคุยกับเด็กๆก็หันมามองเธอ "คุณฮิโรโตะ คุยเสร็จแล้วเหรอครับ? เด็กๆนี่พี่อายากะนะครับ"
ถามเธอแต่ก็ไม่วายแนะนำตัวเธอให้เด็กๆรู้จัก
"คนนี้เป็นแฟนพี่เท็ตสึยะรึเปล่าคะ?"เสียงหวานใสเจื้อยแจ้วของเด็กหญิง เธอพูดชัดถ้อยชัดคำมาก แถมยังถามคำถามที่คนอื่นๆชอบถามเธอเป็นประจำ จนชักขี้เกียจจะตอบแล้ว และพอเจอเด็กอนุบาลถามคำถามแบบนี้
"โหยย พี่เท็ตสึมีแฟนแล้ววว"
"แฟนพี่เท็ตสึสวยจังฮะะ"
"พอเลยครับเด็กๆ"คนที่ถูกจับคู่ให้เป็นแฟนกันกับเธอปรามเด็กๆในห้อง "พี่กับพี่อายะเป็นแค่เพื่อนกันครับ"
ดีมาก! ตอบไปแบบนั้นแหละ ดีมากเลย
"แต่ว่าอนาคตอาจมีข่าวดีกันให้พวกเราเห็นก็ได้นะครับ"
เสียงไชโยจากพวกเด็กๆดังออกมาให้ได้ยิน เสียงดังฟังชัดหลังจบประโยคไป อายากะแอบหงุดหงิด เธอมุ่ยหน้าแล้วเดินเข้าไปฟาดแขนอีกคนงอแงต่อหน้าเด็กอนุบาลคนอื่น
เอาเข้าไป ยัยนี้ก็ทำเหมือนผู้หญิงงอนแฟนไปอีก
หลังทานข้าวกลางวันจากข้าวกล่องที่เธอทำมา และหลังผ่านเวลาบ่ายที่เราสองคนหมกตัวอยู่กับเด็กอนุบาล พอตอนเย็นอายากะก็เดินเข้าไปที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียน เวลานี้เริ่มปราศจากคน เธอนั่งอยู่บนชิงช้า ถึงแม้ว่าโรงเรียนจะเหมือนเดิม แต่สนามเด็กเล่นก็ถูกปรับ และพัฒนาซ่อมแซ่ม
นึกถึงวันแรกที่ได้พูดคุยกันก็ตรงนี้
ใช่ สัมผัสที่แตะแผ่นหลังตอนผลัก อายากะจำได้ไม่ลืมหรอก
"นึกถึงตอนแรกนะครับ"อีกคนนั่งลงที่ชิงช้าตัวข้างๆ คุยกับเด็กสาวที่มานั่งรออยู่ก่อนแล้ว เท็ตสึยะส่งกระป๋องเครื่องดื่มมาให้เธอ เด็กสาวกระพริบตาคล้ายงุนงง "ถือว่าตอบแทนครับ มันเป็นค่าข้าวกล่อง คุณฮิโรโตะไม่ต้องจ่ายเงินคืนนะครับ"
"อื้อ ขอบใจนะ"
รับมันมาก่อนจะเปิดกระป๋องเครื่องดื่มแล้วให้ของเหลวข้างในไหลผ่านลำคอลงไป
"มันเหมือนครั้งแรกจริงๆเลยเนอะ แตกต่างก็แค่สถานที่พัฒนาขึ้น ฉันยังจำได้อยู่เลย ตอนที่เท็ตสึยะผลักให้ชิงช้ามันแกว่งให้น่ะ"
"อบอุ่นใช่ไหมครับ?"
"เปล่า มือโคตรหนัก"
ตัดมู้ดอารมณ์มันซะเลย เนี่ยแหละ ชอบตัดมู้ดอารมณ์เธอตอนซึ้งนัก ต้องโดนเองซะบ้าง จะได้รู้สึก!
"ผมเองก็คิดถึงนะครับ"เขาบอกอย่างยอมรับ "คิดถึงตอนอนุบาลนะครับ"
"อื้อ ก็เหมือนกัน"
เธอรู้สึกเขินขึ้นมาแปลกๆเมื่อต้องพูดเรื่องสมัยเด็กของตัวเอง
"ผมจำได้ทุกอย่างเลยนะครับ ทั้งตอนที่เราเจอกันครั้งแรก แล้วก็ตอนเจอกันครั้งสุดท้ายด้วย"อีกคนบอกด้วยความจริงจัง ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้อายากะรู้สึกเขินขึ้นมา เขินกับความไร้เดียงสาตอนเด็กของตัวเอง "ตอนที่คุณร้องไห้ไม่อยากไปอังกฤษแล้วก็เบะปากจะร้องไห้นั่งที่ชิงช้าเพราะยังไม่ได้กลับบ้านสักที"
ตอนเด็กคือตอนที่เราไร้เดียงสาเพราะเราจะทำอะไรตามความรู้สึกมากกว่าสมองของเรา
"แล้วก็มีเรื่องที่คุณฮิโรโตะสัญญาไว้เองด้วย"
บ้า สัญญาอะไรวะ มันคงจะไม่ใช่สัญญาแบบพวกในการ์ตูนอนิเมะ หรือนิยายที่มันจะทำให้ฟีลลิ่งโดคิโดคิเกิดขึ้นมาในจิตใจ เพราะเด็กสองคนสัญญาว่าจะแต่งงานกันหรอกใช่ไหม?!
ไม่เอานะเว้ย!! น่าอาย น่าอายจะตาย!!!
"ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าอะไรเหรอครับ?"
แล้วพอเท็ตสึยะทำหน้าจริงจังแบบนั้น เธอก็ยิ่งกลัวน่ะสิ! "ลืมจริงๆเหรอครับ…?"
"คะ คือ สัญญาเมื่อตอนนั้นน่ะ! ลืมไปก่อนเถอะนะ ตอนนั้นเด็กมากจริงๆ คำว่าแต่งงานยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืออะไร ลืมๆไปเถอะนะ เท็ตสึย---"
หน้าผากถูกนิ้วมือดีดเรียกสติ "ผมหมายถึงที่คุณฮิโรโตะพูดว่าจะสูงกว่าผมต่างหากครับ"
เพล้ง
ไม่ใช่เสียงแก้วตา แต่เป็นเสียงใครที่หน้าแตก ใครเหรอ ฉันน่ะสิ ฉันน่ะสิ!
"ผมไม่แต่งกับคุณฮิโรโตะหรอกครับ ไม่ต้องห่วง"
"แล้วก็คุณฮิโรโตะ ตอนนี้มันไม่ได้แตกต่างแค่สถานที่หรอกนะครับ"เด็กหนุ่มยืนขึ้นจากชิงช้า เดินเข้าไปซ้อนหลังเธอ ก่อนจะใช้มือจับเส้นผมสีดำสนิทขึ้นมาเบาๆ
"ดะ เดี๋ยว! ทำอะไร!"
"อยู่นิ่งๆครับ"
เสียงดุเบาๆออกมาจากริมฝีปาก มือของเขาสางเส้นผมของเธอเบาๆ ก่อนจะบรรจงจับมัดถักเปียไปอย่างเบามือ ดวงตาสีทับทิมเบิกกว้าง จะว่าไป...ตอนนั้นก็
เธอถักเปีย
"เสร็จแล้วครับ"
"เหมือนแล้วใช่ไหม?"
"ยังครับ"
เงาแห่งเซย์รินบอก ก่อนจะใช้ฝ่ามือที่เขาส่งลูกเป็นประจำ ผลักออกแรงส่งให้ชิงช้านั้นแกว่งไกวไป
บ้าเอ้ย
รายละเอียดเล็กๆแบบนี้ ยังจำได้อีกนะ หมอนี้
และใจบ้าๆในอกนี้ก็เต้นแรงขึ้นมาแบบนี้อีก
"นี่ฮิโรโตะ"ระหว่างทางเดินที่สวนกับรุ่นพี่ริโกะ อายากะถูกมักโดยรุ่นพี่สาวในวันมาเรียนปกติ สาวรุ่นพี่ผู้เป็นโค้ชของชมรมบาสเริ่มเปิดบทสนทนาหลังจากเด็กสาวรุ่นน้องหยุดฝีเท้าหันมาฟัง "วันหยุดนี้ที่ใกล้จะถึง เธอว่างไหม?"
อายากะคิดถึงตารางชีวิตในหัว ก่อนจะพยักหน้า "ว่างค่ะ รุ่นพี่ริโกะมีอะไรรึเปล่าคะ?"
"คืองี้นะ วันหยุดนี้ชมรมบาสน่ะ จะไปใช้สระน้ำเพื่อฝึกซ้อม"
อายากะพยักหน้าบ่งบอกว่าพูดต่อได้เลย เธอกำลังฟังอยู่
"แล้วคราวนี้ไม่มีใครดูเจ้าเบอร์สองให้น่ะ เพราะคางามิที่ซ้อมไม่ได้เพราะขาก็กลัวหมา ส่วนฉันก็ต้องคอยจดข้อมูลของพวกในชมรม"
"เลยอยากจะให้ฉันดูเบอร์สองให้ใช่ไหมคะ?"
"ใช่แล้ว ช่วยหน่อยนะ!!"
อายากะใช้ความคิดก่อนจะพยักหน้า
"ตกลงค่ะ"
"เยส!"
หลังจากนั้นรุ่นพี่สาวก็โบกมือบายลาไปก่อน อายากะก็หันกลับมาเดินไปห้องเรียนต่อ
แต่ว่า
ทำไมรู้สึกไม่ดีขึ้นมาแปลกๆ
อายากะส่ายหัว แล้วบ่นกับตัวเอง มันคงจะไม่มีอะไรหรอก จะไปมีอะไรได้ยังไงกัน
คิดมากไปก็ปวดหัว มีแฟนเป็นคิเสะคุงดีกว่า
จะหยอดในใจเสมอค่ะ พูดเลย
ด้วยรัก อายากะ
|||||
ลืมบอกเรื่องนึงกับคนอ่านค่า คือว่า ทางคนเขียนงดอัพทุกวันอาทิตย์นะคะ ไม่ได้อัพทุกวัน เมื่อวานเลยไม่ได้อัพ 5555
แต่ถึงแบบนั้นก็ขึ้นอยู่กับเวลาว่างด้วยค่ะ ถ้าว่างก็จะอัพเรื่อยๆแบบนี้ต่อๆไปเนอะ แต่ถ้าไม่ว่างก็มีช่วงหายค่าาา
จริงๆเราดีใจมากๆนะคะที่มีคนอ่านสนใจฟิคของเรา
เพราะฟิคนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรนอกจากเด็กสองคนจีบกันใสๆ
และนางเอกคิเสะคุงมากๆ 555555
จึงดีใจมากๆที่ทุกคนให้ความสนใจค่ะ
ทั้งนี้เนื้อหาของตอนนี้ยังอยู่ในอนิเมะตอนที่ 14 เช่นเดิมนะคะ
ยังไม่ไปไหน เพราะเด็กสองคนไปเดทกันที่สนามเด็กเล่นอยู่ 555
ขอบคุณสำหรับคอมเม้น กำลังใจ และการติดตามของทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น