คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Q40 } END
Q40
อายากะจับจ้องสายตาไปด้านล่าง เธอมองบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เริ่มเกมมา ลูกส่งที่เปลี่ยนไปของกัปตันราคุซันก็ทำให้เกมของอีกฝ่ายนั้นลื่นไหลขึ้นมาก
มันเป็นลูกส่งที่สวยงามมากๆ
เซย์รินดูรู้ตัวแล้วว่าอาคาชิคนเดิมกลับมา ตอนนี้ราคุซันทำแต้มต่อกันสองลูก สามลูกต่อกันอย่างลื่นไหล แต่เราก็สามารถทำแต้มได้ ถึงรูปเกมเราจะดูปกติ แต่ว่า...ความปกติน่ะแหละที่น่ากลัวที่สุด
ความธรรมดาที่ไม่ธรรมดา คนแบบนี้น่ากลัวที่สุดแล้ว
ทักษะต่างๆของคนๆนั้น มันเหมือนกำลังดึงศักยภาพจากคนอื่นๆออกมา เขาควบคุมการส่งลูกได้ดั่งใจในจังหวะต่างๆ อาคาชิ B1 กลับเข้าโซนอีกครั้ง
"เธอดูนั้นสิ!"
โองิวาระพูด อายากะมองไปที่อีกสี่คนของราคุซันที่...ที่อยู่ในโซนเหมือนกับกัปตันทีม
หรือว่า...ใช่แล้ว อาคาชิคนนี้ดึงศักยภาพจริงๆของคนอื่นๆออกมาให้ใกล้เคียงกับของจริงที่สุด
และคางามิก็ไม่สามารถหยุดการทำแต้มของราคุซันได้ ร่างกายของคางามิเข้าใกล้ขีดจำกัดแล้ว...ไม่สิ การแข่งนัดนี้ต้องยอมรับเลยว่า คางามิใช้พลังไปเยอะมาก
"หลุดจากโซนแล้ว"
อายากะพูดตามสิ่งที่เห็น
เซย์รินนั้นหมดโควต้าขอเวลานอกแล้ว เธอมองคนอื่นๆในทีม ทั้งกัปตันฮิวงะ ทั้งแผลที่เข่าของรุ่นพี่คิโยชิ
ตอนนี้ลูกอยู่ที่ฮายามะ รุ่นพี่อิสึกิพยายามขวาง เพื่อจะทำฟาล์ว อายากะคิดว่ามันคือการผ่อนเกมเพื่อให้คางามิได้มีเวลาพักหายใจสักนิด ฮายามะหลบจากการทำฟาล์วไปได้
แต่เท็ตสึยะโผล่เข้าไปทำฟาล์วให้แทน
มันไม่ใช่แค่คางามิที่ฟอร์มตก ทุกคนในทีมก็ฟอร์มตกเพราะจะหมดแรงกันแล้ว ตรงข้ามกันกับราคุซันที่ทุกคนอยู่ในจุดท็อปฟอร์มสุดๆ สถานกาณ์ตอนนี้มันเรียกได้ว่าน่าเศร้าพอสมควร…
มันต้องมีทาง...มีทางแก้ไข
"นี่ โองิวาระคุง ช่วยตะโกนเชียร์หน่อยสิ"
"หา?"
"อนาคตของเซย์ริน ของเท็ตสึยะอยู่ที่โองิวาระคุงเลยนะคะ"อายากะทำสีหน้าจริงจัง ตอนนี้เซย์รินหมดกำลังใจแล้ว สิ่งเดียวที่จะเชียร์อัพพวกเขาขึ้นมาได้ คือ กำลังใจที่ยิ่งใหญ่เท่านั้นแหละ…
อายากะเชื่อว่าถ้าเป็นอนิเมะหรือในนิยาย พลังพระเอกต้องชนะสิ! อย่างน้อยๆก็ต้องไม่ยอมแพ้ก่อนหมดเวลาแบบนี้ ไม่งั้นที่ผ่านๆมามันก็สูญเปล่าหมด!
โองิวาระดูแอบประหม่า
เอาไงดีนะ…
"โองิวาระคุงคะ"เธอเรียกเขาอีกครั้ง "จริงๆคือฉันกับเท็ตสึยะพนันอะไรกันไว้อย่างนึง คือฉันจะเป็นแฟนเขา ถ้าเขาชนะแมตช์นี้…"เธอสารภาพเรื่องน่าอายออกไป "แล้วก็...จริงๆฉันแพ้พนันเขานานมากแล้วค่ะ เพราะฉันชอบเขาไปแล้วจริงๆ ถะ ถ้าเซย์รินแพ้ตอนนี้ ฉันกับหมอนั้นก็คงไม่ได้ลงเอยกันแน่ๆ อนาคตความรักของฉันขึ้นอยู่กับโองิวาระคุงนะคะ!"
"หา!!??"
อายากะพูดรัวเร็ว หน้าของเธอเห่อร้อนจากความอาย ให้ตายสิ แต่ว่า...จริงๆมันก็จริงที่พูด อนาคตความรักของเธอมันอยู่ในมือของโองิวาระ ชิเงฮิโระ มากๆ โอ๊ย ยัยบ้าอายากะเอ้ย!
ถึงเธอจะพอน่ารักระดับนึง แต่เธอก็กลัวนกนะ ถ้าเธอต้องปล่อยเขาหลุดลอยไปจริงๆ ถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ อายากะจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ
โองิวาระแสดงท่าทางตกใจ อายากะมองเขาด้วยความมุ่งมั่น ถ้าเซย์รินมีสกิลพระเอก เธอก็ขอมีสกิลนางเอกหน่อยได้ไหม เบิกใช้ตอนนี้เลย แง
"ช่วยกันตะโกนได้ไหม?"
เขาบอกเธอ…
เอ่อ...จริงๆอายากะก็อายนะ
แต่ว่า...พยักหน้าก็ได้…
เราต่างคนต่างสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกทั้งขยับมือให้สัญญาณเพิ่มจากนิ้วที่หนึ่งไปจนถึงนิ้วที่สามที่ชูเป็นสัญญาณตะโกนพร้อมกัน
"สู้เขาสิ คุโรโกะ!!!! ห้ามยอมแพ้เด็ดขาดเลยนะ!!!!!!!"
"สู้ๆนะ เท็ตสึยะ!!!! มันยังไม่หมดหวังซะหน่อย!!!!!"
อายากะตะโกนออกไปแล้ว หัวใจของเธอเต้นแรงตอนที่ตะโกนออกไป ความรู้สึกอายโจมตีเข้ามาหลังจากพูดจบ หนุ่มผมสีฟ้าในสนามหันมามองอดีตเพื่อนสนิทผมสีน้ำตาลที่ตะโกนเป็นเสียงแรก เมื่อทั้งสองคนมองหน้ากัน แสงแรกของเขาก็พูดต่อ "สู้เขาสิ คุโรโกะ!"
สายตาของเงาเซย์รินดูเหมือนคนจะร้องไห้ อายากะพูดต่อหลังสิ้นเสียงของโองิวาระ "มันยังไม่สายเกินไปที่จะชนะนะ!"
ทั้งสนาม ทั้งคนดูก็มองมา
เธอเห็นเท็ตสึยะหันหน้าหนีคล้ายกำลังสับสน อายากะเปลี่ยนสายตามองลูกบาสที่พื้นที่โองิวาระเอามาด้วย เธอยื่นมันส่งให้แสงแรกของเงาเซย์รินที่รับมันชูให้คนที่กำลังสับสนเห็นและยิ้มออกมากว้างๆ
มันเป็นสัญญาณนึง...ที่ทำให้หนุ่มผมฟ้ายิ้มออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหล
"เท็ตสึ! คางามิ!"เสียงของเอสโทโอที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งของคนดูดังมา อาโอมิเนะที่นั่งอยู่กับทีม โมโมอิ และแฟนของตัวเองลุกขึ้นออกมาบ้าง คล้ายทนดูไม่ไหว "พวกนายเอาชนะฉันไปได้นะ ถ้าไปแพ้ให้ราคุซันล่ะก็ ฉันจะอัดยับแน่ๆ!!!"
ใจพี่แม่งนักเลงมาก
และต่อมาคือเสียงสวรรค์ของอายากะค่ะ
"พวกนายเอาชนะไคโจไปได้นี่! ต้องชนะให้ได้สิ เซย์ริน!!"
เมนหนูค่ะ เมนหนู เมนหนูเอง แงงง ขอบคุณมากค้าบ ฮือ
"ต้องชนะให้ได้!!! ทั้งอาคาชิ ทั้งราคุซัน!!!!"
เอาเว้ย มิโดริมะก็ยังเอากับเขาอ่ะ คิดดูดิ สกิลพระเอกเราต้องทำงานแล้วไหม?
แต่มุราซากิบาระไม่เอากับเขาแหะ
เสียงเชียร์ในสนามเริ่มกึกก้องขึ้นมา อายากะมองไปที่สนามที่เห็นทุกคนดูได้รับแรงใจจากเสียงเชียร์ เท็ตสึยะใช้แขนซับน้ำตาของตัวเอง ขณะที่เซย์รินทุกคนหันกลับไปพร้อมเผชิญหน้ากับราคุซันที่รออยู่
อายากะหันมองไปที่ม้านั่งของราคุซัน สาวผมแดงผู้จัดการจ้องมาที่เธอ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยกยิ้มมุมปากคล้ายพึงพอใจ
ในฐานะผู้จัดการความคิดของเราอาจสวนทางกัน แต่ว่า...เราทั้งคู่ก็ต่างอยากเห็นทีมของตัวเองได้รับชัยชนะ และการยิ้มของผู้จัดการทีมตรงข้ามมันไม่ใช่การเย้ยหยันอะไร
มันคือการยอมรับในฐานะผู้จัดการเหมือนกัน
"ตอนนี้เซย์รินยังมีวิธีการรับมืออยู่รึเปล่า?"
อายากะหันมาสนใจหนุ่มผมสีน้ำตาล สลับกับในสนามที่พวกเขาล้อมวงคุยกัน "ก็น่าจะพอมีวิธีการอยู่นะ"
"แล้วแบบนี้...มันช่วยชีวิตรักของเธอได้บ้างไหม?"โองิวาระถามแซว อายากะเงียบไป ขยับปากพูดไม่ออก
"เอ่อ ในสนามเขาเริ่มแข่งกันแล้วค่า!"
แถจนสีข้างถลอก เบี่ยงเบนความสนใจมาก
ตอนนี้คางามิมีเรี่ยวแรงกลับมาสู่เกม แต่ไม่ได้เข้าโซน คนอื่นๆก็มีแรงแต่ไม่ได้เข้าสู่ในสภาวะที่ดีที่สุดของตัวเอง กระนั้นอายากะก็สัมผัสได้ถึงความกดดันจากพวกเขา
ราคุซันส่งลูกไปทั่วสนามเร็ว แต่การป้องกันของทีมก็ไม่ได้หลวมลง อายากะเห็นคางามิกลับเข้าสู่โซน แม้ฮายามะจะดูออก แต่รุ่นพี่ฮิวงะก็ตามมาปัดได้
ตอนนี้ทีมของเรากำลังเล่นผสานกับคางามิที่เข้าโซน…
เล่นผสานกับคางามิ…
ที่เข้าโซนไปแล้วเหรอ?
ปกติมันไม่น่าจะทำได้นี่นา…
จะว่าไป…
จากการหาข้อมูลมา… โซนมันมีประตูอีกบานนี่นา… ถ้าเป็นแบบนั้นก็… สกิลพระเอกทำงานค่า!
ใช่ค่ะ สกิลพระเอกล้วนๆเลย ตอนนี้
อายากะมองในทีมที่ผสานการเคลื่อนไหวความเร็วสูงที่พวกเขาเล่นกัน มันน่าจะมาจากทรูโซนของคางามิ
และลูกบาสก็ถูกยัดลงห่วง
เซย์รินทำแต้มได้
ใช่ แม้คางามิจะยัดลูกลงห่วงไป แต่อายากะก็ใช้คำว่าเซย์ริน เพราะมันคือผลงานของทีม
เราหยุดการบุกของราคุซัน แต่กระนั้นทางราคุซันก็ไม่ได้ยอม ตอนนี้ในเกมของเรา เรายังถือว่าเหนือกว่า ชัยชนะตอนนี้มันอยู่เพียงแค่เอื้อมจริงๆ
แต่อาคาชิ B1 ก็ชู้ตลูกลงไปในห่วง ไม่ได้ยอมแพ้อะไร
สี่สิบวินาทีถอยหลัง
105-98
ราคุซันจะต้องป้องกันอย่างเต็มที่ เพราะถ้ารอบนี้เราได้แต้มก็อาจมีสิทธิ์ที่จะชนะ ตอนนี้บอลอยู่ในมือของพี่อิสึกิส่งไปให้รุ่นพี่คิโยชิ ตอนนี้เหลือเพียงสามสิบวิ
เท็ตสึยะส่งลูกจากกัปตันที่ได้มาจากรุ่นพี่คิโยชิให้ไปถึงมือของคางามิ
เราทำแต้ม ตอนนี้เหลือยี่สิบเจ็ดวินาที เซย์รินป้องกันสมบูรณ์แบบ ราคุซันก็ไม่มีความกลัวที่จะบุกเลยสักนิด เธอมองรุ่นพี่อิสึกิที่กำลังใจเย็นกว่าเกมที่กำลังร้อน
เวลาเริ่มไหลไปเรื่อยๆ
และพี่อิสึกิก็ตัดลูกส่งของมิบุจิลุยไป เขาส่งลูกให้กัปตันฮิวงะ และ ลูกส่งของเขา…
มันเหมือนกับลูกส่งแบบที่อาคาชิ B1 มันเป็นลูกส่งที่สมบูรณ์แบบ
เป็นลูกส่งระดับเดียวกัน ที่ลูกชู้ตสามแต้มนี้เป็นลูกที่ยังไงก็ลงแน่นอนแบบไม่ต้องสงสัย รุ่นพี่ฮิวงะทำการกระโดดชู้ตเข้าปะทะใส่ยักษามิบุจิ และเมื่อลูกสามแต้มนี้ลง
มิบุจิที่ฟาล์วนั้น ทำให้จังหวะนี้ของเซย์รินได้สี่แต้ม!
"ศึกตัดสินคือการรีบาวน์ค่ะ"
"เพราะเซย์รินเล่นต่อไม่ไหวแล้วสินะ?"
อายากะพยักหน้ารับ
พอมาถึงตรงนี้น้ำตาก็แทบไหลเลย… มันคือจังหวะสุดท้ายแล้วจริงๆ เวลาเหลือเพียงสามวิ
และเงาก็ยังเป็นเงาที่หายตัวไปในจังหวะที่สำคัญที่สุด
เขาตั้งท่าคล้ายจะชู้ตด้วยแฟนท่อมชู้ต
"คุโรโกะจะชู้ตเองงั้นเหรอ?"
นั้นสินะ
"ผมเป็นเงาครับ"
อยู่ดีๆคำพูดในอดีตที่เขาพูดกับคางามิที่สนามบาสวันนั้นก็กลับเข้ามาในหัวของอายากะ เด็กสาวยิ้มออกมาและหัวเราะน้อยๆตอบแสงแรกของเพื่อน "ไม่หรอกค่ะ ไม่มีทางที่เท็ตสึยะจะชู้ตลูกนี้"
"ทำไม…?"
"เพราะว่า...เท็ตสึยะเป็นเงาค่ะ"
ใช่ และแสงคนนั้นก็กระโดดยัดลูกลงกับห่วง
เสียงนกหวีดดังเป็นสัญญาณหมดเวลา
105-106
เซย์รินเป็นแชมป์วินเทอร์คัพ
ทุกคนที่ม้านั่งวิ่งเข้าหาคนในสนาม อายากะดีใจกับความสำเร็จในครั้งนี้ เธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจากขอบตาของตัวเอง หลังความดีใจจากเกมนี้จบลง
เซย์รินชนะแล้ว
อายากะทั้งหัวเราะ ทั้งยิ้ม เมื่อเห็นถ้วยในมือของกัปตัน
มันมีแต่ความดีใจจริงๆนะ
ไม่ได้น้ำตาไหลเพราะเสียใจเลยสักนิด
เอ่อ แต่อย่ามาคิดว่าที่เธอร้องไห้เพราะดีใจที่สละโสดได้นะ!!!! อย่ามาแซว รู้ทันนะ!!!
พอจบพิธีมอบถ้วยเธอแยกย้ายกับโองิวาระ เขาบอกว่าไว้คืนนี้เขาจะโทรศัพท์คุยกับเท็ตสึยะแทน ซึ่งอายากะก็พอเข้าใจว่าหนุ่มผมสีน้ำตาลคงอยากจะกลับบ้าน...แน่นอน กว่าจะถึงบ้านของอีกฝ่ายก็คงจะมืดค่ำกันพอดี เธอเลยไม่ได้รั้งอะไรไว้
อายากะยืนมองพวกเขาที่ถูกนิตยสารบาสสัมภาษณ์อยู่ เธอไม่ได้เข้าไปใกล้อะไรมาก มองอยู่แต่เพียงไกลๆ รู้ตัวอีกทีคงเป็นตอนที่ถูกแตะที่ไหล่ อาคาชิ B2 ที่ไม่ได้อยู่กับทีมราคุซันที่กำลังถึงสัมภาษณ์ในฐานะทีมที่สอง
"ให้ตายสิ ก็ว่าผู้จัดการของเซย์รินหายไปไหน ที่แท้ก็สร้างซีนประทับใจนี่เอง"
"แหะ แล้วประทับใจไหมคะ?"
"ก็พอสมควร"
อายากะยิ้มหลังได้คำตอบ สาวผมแดงไม่ได้หยุดบทสนทนาไว้เพียงแค่นี้ "รอบหน้าเจอกันในฐานะผู้จัดการในสนามนะ"
"รับทราบค่ะ อาคาชิ B2!"
คนถูกเรียกด้วยชื่อแปลกๆทำหน้าเอือมๆก่อนจะลากเธอเข้าไปในวงของเซย์รินเมื่อการสัมภาษณ์จบลง อาคาชิ เซ็ตสึโกะ ทักทายทุกๆคน "สวัสดีนะ ทุกคน ยินดีด้วยจริงๆ เอาผู้จัดการของพวกคุณมาส่งให้ค่ะ ถ้าไม่ว่าอะไร ฉันขอลากเอสของพวกคุณไปด้วยนะคะ"
ไม่ว่าเปล่า อาคาชิ B2 ก็ผลักไสเธอ คือผลัก ผลักจริงๆ จนอายากะเซ ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวอะไร มือของผู้เล่นมายาก็จับประคองเธอเอาไว้เบาๆ ไม่ให้ล้มเพราะเสียการทรงตัว
สาวผมแดงฝ่าวงล้อมเข้าไปในวง จับแขนของเอสทีมเซย์ริน "กลับกัน"
"เดี๋ยวสิ เซ็ตสึ--"
"กลับกัน ไทกะ"
เธอขัดคำพูดของคางามิ "ฉันอุตส่าห์แอบเอาบิ๊กไบค์ไปซ่อนเซย์จูโร่เลยนะ เร็วเข้า ถ้าช้ากว่านี้ พี่ชายฉันได้ไม่ให้ฉันไปกับนายแน่"
จบคำพูดนั้น สาวผมแดงก็พาคางามิไปเลย
และดูเหมือนทางราคุซันที่เริ่มแยกย้าย คนเป็นพี่ชายฝาแฝดที่กำลังตามหาน้องสาวแสดงท่าทีหลุดๆออกมาให้พวกตัวจริงที่ไม่แยกย้ายเห็น หลังรู้ตัวว่าน้องสาวทิ้งเขาไปกับผู้ชายแล้วเรียบร้อย...เอาเป็นว่าสู้ๆนะคะ อาคาชิ B1
อายากะยังนิ่งอยู่ในการประคองของเงา ก่อนที่โค้ชสาวจะหันมาพูดกับเธอ "ให้ตายสิ หายไปทั้งวันเพราะแบบนี้เหรอ ฮิโรโตะ?"
เธอยิ้มแห้ง
"รอบนี้จะไม่ว่าอะไรนะ แต่รอบหน้าอย่ามีอีกเข้าใจไหม?"กัปตันฮิวงะบอก
"เธอรู้ไหมว่าคุโรโกะสติแตกเพราะไม่เห็นเธอมาด้วยน่ะ"
รุ่นพี่คิโยชิพูดพร้อมกับหัวเราะ
"ยังไงก็คุยกันๆนะ"
ตัวแทนของแก๊งสามช่าเอ่ย ว่าจบปุ๊บ ก็เหมือนพวกเขาเคลียร์พื้นที่ให้เธอสองคนกันทันที ทั้งทีมหายจากไปกันในเวลารวดเร็ว บอกลากันเสร็จสรรพ ทิ้งไว้เพียงแค่เท็ตสึยะกับเธอ
สาวผมสีดำถูกลากออกมาจากสถานที่ ออกมาข้างนอกที่มีแป้นบาสอยู่ข้างกับอาคารแข่งขัน อากาศหนาวของหน้าหนาวแตะเข้าที่ผิว ใบหน้าของเท็ตสึยะจริงจัง และค่อยๆเริ่มพูดออกมา
อายากะเกร็งค่ะ คุณ แง ไม่เอา เท็ตสึยะ ไม่ทำหน้าดุแบบนี้ ใจเธอบอบบางนะ!
"เล่นกับหัวใจผมแบบนี้ สนุกไหมครับ?"
"เท็ตสึยะ…"อายากะน้ำตาจะร่วง แล้วเจอน้ำเสียงดุของคนผมสีฟ้าและสายตาที่คาดโทษเธอ "ขอโทษ...ก็มันแบบ...มันกะทะหันนี่นา…"
เธอก้มหน้าสำนึกผิด มือของอีกฝ่ายลูบลงที่ผมสีดำ "ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ เป็นห่วง คิดถึงมากด้วย บอกกันก่อนก็ดี นี่ส่งเมล์ไปหาก็ไม่ตอบอะไรมา ใจหายนะครับ"
อันนี้ก็ผิดจริงแหละ ยอมรับ
"ขอโทษนะ"เธอบอก "รอบหน้าจะเป็นเด็กดีกว่านี้ค่า!"แล้วตอบไปด้วยเสียงร่าเริง "จริงด้วย โองิวาระคุงเขาบอกว่าคืนนี้ถ้าถึงบ้านเดี๋---"
"ช่างเรื่องของโองิวาระคุงก่อนเถอะครับ"น้ำเสียงจริงจังแทรก มือที่ลูบผมของเธอเปลี่ยนมาเป็นการจับแก้มสีไข่ไก่เบาๆ "ตอนนี้...มันเรื่องของเราแล้วนะครับ"
เจ้าบ้า…
"คิดถึงครับ"
น้ำเสียงเรียบเอ่ยอย่างจริงจัง
อายากะพยายามอมยิ้มแต่ก็สุดท้ายก็ยิ้มออกมา "คิดถึงเหมือนกัน"
เรามองตากัน
"ปกติคนเรา จะเริ่มขอผู้หญิงที่ชอบเป็นแฟนกันยังไงนะครับ?"หนุ่มผมฟ้าถาม "คือผมอยากเป็นแฟนมากๆ แต่ไม่รู้จะขอยังไงให้ประทับใจเหมือนกัน…"
"มีใครเขามาถามสาวแบบนี้บ้างเล่า!"
เท็ตสึยะขำออกมา
"เอางี้ดีกว่า ถ้ายังคิดอะไรไม่ออกก็เอาการกระทำนำไปก่อนแล้วกันครับ"
"ดะ เดี๋ยวสิ อะไรน--"
ริมฝีปากที่ขยับถูกจู่โจมด้วยอวัยวะเดียวกันที่แตะทาบทับมาเบาๆในคราวแรก อายากะไม่ได้ขยับหรือขัดขืนอะไร มือของคนตัวสูงกว่ายกขึ้นมาลูบกลุ่มผมสีดำประคองไว้อย่างถนอม
เขาค่อยๆงับปากล่างของเธอ เม้มมันอย่างออดอ้อน คนถูกจู่โจมเปิดปากออก ปล่อยให้เรียวลิ้นของเงาเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นของเธอ
อายากะรู้สึกอ่อนประสบการณ์
รู้สึกแพ้ จนมือยกขึ้นมากำเสื้อวอร์มของอีกฝ่าย
มันไม่ใช่จูบที่รุนแรงอะไร...แต่มันหวือหวาขึ้นทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับปากและเรียวลิ้นของตัวเอง เป็นจูบที่เบาแต่ไล่ระดับขึ้นไป จนอายากะแทบจะบ้า
เขาทำให้เธอรู้สึกดี จนกระทั่งผละออก ความรู้สึกนุ่มนวลก็ยังค้างคาอยู่ที่ริมฝีปาก หน้าของเธอแดงแจ๋เป็นลูกตำลึง
และถ้อยคำหลังการใช้การกระทำนำไปก่อนของเขาก็ทำให้ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นรัวแรง
"มันอาจไม่ได้โรแมนติกอะไรมากนะครับ แต่ว่า...ผมก็อยากจะพูด"
"ช่วยเป็นคนสำคัญที่อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดนะครับ"
เราไม่ใช้คำว่าแฟน
แต่เราใช้คำว่าคนสำคัญ
คนสำคัญที่อยู่ด้วยกันไปตลอด
"เป็นคนสำคัญที่อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดนะครับ ไม่ว่าจะวันไหนที่ดีใจ หรือ เสียใจ มีกันแบบนี้ไปตลอดได้รึเปล่าครับ?"
อายากะพยายามกลั้นยิ้ม
"ถ้าคำตอบคือใช่...เราเป็นแฟนกันนะครับ"
"ตกลง"
อายากะตอบออกไปเสียงเบาๆ คนผมสีฟ้าหน้าขึ้นสีบ้าง...เธอจับมือของเขาเบาๆยกมันขึ้นมาทาบแก้มของตัวเอง "อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดเลยนะ"
และยิ้มกว้างๆให้
เป็นรอยยิ้มที่สวยมากๆที่สะท้อนในดวงตาสีฟ้า
Kasha!
เสียงชัตเตอร์และแฟลช์ลั่นออกมาจากตรงใดสักที่ อายากะได้ยินเสียงโวยวายที่คุ้นเคยออกมา "หวา! ทำไงดีอ่า มิซึกิจจิ!"
คิเสะ เรียวตะ และ ซาโต้ มิซึกิ
"เรียวตะคุงคะ แย่งกล้องไปแอบถ่ายคนอื่นแบบนี้ เดี๋ยวฉันจะตีเลยนะ!"
"ก็...ก็คู่ที่ผมเชียร์และชงมาตั้งนานลงเอยกันแล้วนี่ฮะ มิซึกิจจิ!!"
กัปตันเรือจะมาทวงบัลลังก์เหรอ!?
"ไปกันเถอะครับ"
เงาค่อยๆกระซิบบอกก่อนจะจูงมือเธอออกมาเบาๆ พาไปขึ้นรถ โดยไม่สนใจคู่รักช่างภาพนายแบบคู่นั้นเลยสักนิด "เดี๋ยวค่อยไปขอรูปจากเขานะครับ"
พอขึ้นรถ เราสองคนหาที่นั่งก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน
อายากะตาเริ่มปรือ อากาศที่เย็นและความง่วงสะสมกำลังจะทำให้เธอหลับ หัวของเธอโอนเอน ก่อนจะถูกมือของผู้ชายที่พึ่งเลื่อนสถานะจากเพื่อนขึ้นมาเป็นแฟนจับให้มาซบลงกับไหล่
"หลับนะครับ เดี๋ยวถึงบ้านเมื่อไรจะปลุกนะ"
เพียงแค่นั้น อายากะก็หลับตาลงด้วยใบหน้าผ่อนคลาย
และความไว้ใจที่เธอให้เขาที่ว่าถ้าเธอซบไหล่ของเขาหลับ...เธอจะปลอดภัย
เธอที่เข้าสู่นิทรา
แต่มือของเขากับเธอข้างนึงก็ยังไม่ได้ละออกจากกัน
END or TBC ?
|||||
สำคัญนะคะ
ปรบมือห้าครั้งให้ตัวเองดังๆค่ะ ทุกคน
เก่งมากเลยที่พามาววมาส่งถึงตรงนี้ได้นะคะ! ตอนนี้เป็นการจบอนิเมะตอนที่ 25 ครึ่งตอนค่ะ
สำหรับเนื้อเรื่องหลักของ Best Part
มาววคิดว่าตรงนี้เป็นตอนจบของเรื่องที่น่าจะอบอุ่นที่สุดและดีที่สุดเท่าที่มาววได้คิดและวางพล็อตไว้แล้วค่ะ ดังนั้น เนื้อเรื่องทั้งหมดของ Best Part จบลงที่ Q40 แล้วนะคะ
กระนั้นใช่ว่าจะจบเลย ทุกคนเห็นคำว่า TBC ไหมคะ 5555 ใช่ค่ะ เจอกันอีก 7 เรื่อง อย่าพึ่งถามนะคะ ว่ามีแพลนจะอัพยังไง หัวสมองยังนึกไม่ออกเลย แง 55555 แต่ TBC ที่ว่าไม่ได้หมายถึงอีก 7 เรื่องนะคะ มันหมายถึงตอนพิเศษ Q special อีกไม่รู้กี่ตอนก็ไม่อาจทราบได้ 555 ที่จะอัพต่อไปอีกไม่น่าเกินเจ็ดแปดตอนค่ะ
ตอนนี้มาววเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน เป็นเวลาประมาณเดือนเกือบครึ่งเลยค่ะ ที่ได้มาพูดคุยกับทุกคนแบบนี้ พอมาคิดดูอีกที เราอยู่กันมาประมาณ เอ่อ 40 วันนิดๆสินะคะ
โอเค อันนี้เก็บไว้พูดในทอล์ครอบทอล์คโชว์ดีกว่า 555555 เดี๋ยวมาววจะร้องไห้ก่อน
พูดถึงเนื้อเรื่องดีกว่าค่ะ 555
ตอนนี้เป็นตอนที่มาววชอบนะคะ มาววคิดว่ามาววได้ใส่อะไรลงไปเยอะเลย การสารภาพรักแบบน้องครก. ในฉบับมาววก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ 55
ถึงจะบอกว่าน้องอายะจะโตขึ้น แต่ก็ตอนนี้ลนมาก รั่วมากอยู่เหมือนกัน อาจเพราะอัดอั้นมาตลอดทั้งเกมก็ได้ พอตะโกนไปเลยอายจนลนไม่นิ่งแล้ว 5555
ซึ่งสำหรับมาววมันจบในแบบที่ดีที่สุดของมาววแล้ว ทุกคนมีความเห็นยังไงบอกได้เลยนะคะ สำหรับฟิคเรื่องนี้อาจมีอะไรผิดพลาดบ้าง ทั้งภาษา เนื้อเรื่อง อะไรต่างๆนาๆ อาจไม่สามารถปรับปรุงได้ในฟิคนี้ แต่อนาคตมาววจะเอาคำของทุกคนไปใช้แน่นอนค่ะ
จุดนี้ขอบคุณทุกคนที่สนใจและอยู่กับมาววมาจนถึงวันนี้นะคะ ไม่ว่าจะเข้ามาอยู่ด้วยตั้งแต่วันแรก หรือ วันไหน มาววขอบคุณมากจริงๆค่ะ สำหรับโอกาสที่ให้มาววมา วันนี้มาววรักทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ยังคงคอนเซปต์เดิมคือ ยัยมาววรักทุกคนและขอบคุณทุกคนเสมอค่ะ ❤
วันนี้คงต้องสวัสดีทุกคนด้วยความเคารพ และ ลาไปก่อน ราตรีสวัสดิ์นะคะ
แล้วเจอกันในตอนพิเศษที่เป็นเนื้อเรื่องต่างๆน้า มาเดากันค่า ว่าจะมีตอนพิเศษอะไรบ้าง เย้
ความคิดเห็น