คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Q24
Q24
พวกเราต่างลงสนามกันทั้งสองทีม มีเสียงเชียร์ดังทั้งเซย์รินและโทโอ แต่ดูเหมือนว่าเสียงเชียร์จะดังไปทางอีกฝั่งมากกว่า อย่างว่าแหละ ทีมที่เป็นรองแชมป์อินเตอร์ไฮนี่นา
สีหน้าของทุกคนในทีมบ่งบอกอย่างชัดเจนเลยว่าพร้อมที่จะลุยกันมากแค่ไหน
เมื่อถูกเรียกเข้าแถว กัปตันเป็นฝ่ายลุกจากม้านั่งก่อน "ไปลุยกัน!"
เซย์รินพร้อมมากกันขนาดไหน สมาธิแน่วแน่ แม้ว่าจะเป็นการเล่นระดับประเทศครั้งแรกของพวกเขาก็ตาม แบบนี้น่าจะฝากผีฝากไข้ ยิ่งคางามิที่ดูจะเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด ส่วนเงาเซย์รินคนนั้นไม่พูดถึงก็คงไม่ได้
หมอนั้นดูพร้อมที่จะลุยแล้วเหมือนกัน พอเห็นแบบนี้จะต้องชนะได้แน่ๆ
แววตาที่แน่วแน่แบบนั้น
"ลำดับต่อไปจะเป็นการแข่งขันของโรงเรียนม.ปลายเซย์รินและโทโอ กาคุเอ็น เริ่มการแข่งขันได้ในบัดนี้"หลังสัญญาณจบ เสียงประกาศก็บ่งบอกให้รู้ว่าศึกนี้ได้เริ่มต้นขึ้น
"ขอความกรุณาด้วยครับ!!!"
ทั้งสองทีมผสานเสียงกัน
อายากะขี้เกียจจดจังเลย...เธออยากจะดูการแข่งขัน ไม่อยากพลาดแม้เพียงเสี้ยววินาทีจริงๆ
"ฮิโรโตะ วันนี้เธอจดบันทึกตอนขอเวลานอกกับพักครึ่งก่อนก็ได้นะ"สาวรุ่นพี่บอกขณะที่มองมาทางเธอ "ฉันคิดว่าเธอควรจะได้ดูการแข่งที่สุดยอดแบบนี้ด้วยตาตัวเอง"
อายากะยิ้มกว้าง ตอบรับ "ค่ะ!"
เซย์รินเปิดเกมได้ลูกก่อน เริ่มเกมฝั่งเราก็บุกในทันที อายากะสังเกตว่าทางนั้นไม่ได้ประมาทอย่างชัดเจน และแต้มแรกจากการแข่งขันก็มาจากอาโอมิเนะ
เสียท่าจนได้แหะ แต่ก็ไม่เกินนความคาดหมาย
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะเอาคืนไม่ได้ เรายังเหลือแผนบุกอีกด้วยซ้ำ
ลูกพาสที่เพิ่มระดับขึ้นไปอีกครั้ง
เป็นการบุกเข้าไปตรงๆ
และลูกพาสลูกนั้นมันก็ผ่านเอสของโทโอส่งไปถึงมือรุ่นพี่คิโยชิได้แล้ว แม้จะถูกสกัดไว้ แต่รุ่นพี่คิโยชิน่ะ ออกทีหลังได้เปรียบ!
เขาส่งลูกกลับไปให้คางามิทำแต้ม
ใช่แล้วค่ะ ลูกแรกของเซย์รินมาแล้ว!!
ต้องแบบนี้สิ
ถ้าจำไม่ผิด อายากะเคยถามว่าเจ้าลูกนั้นทำได้ขนาดนั้นได้ยังไง
"ใช้หลักการเดียวกับการควงสว่านปืนครับ เพื่อให้ลูกนิ่งขึ้นแต่อัดแรงเข้าไปได้เยอะขึ้น"
มันเป็นคำที่เขาบอกเธอในตอนที่ฝึก
แต่ว่ามันพึ่งจะเริ่มเท่านั้น
เพราะโทโอไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย ไม่ได้สนใจอะไรเลย ยังเล่นได้แบบปกติท่ามกลางเสียงเชียร์
และเมื่อคางามิได้รับลูก มันก็เป็นการเจอกันระหว่างเอสทั้งสองคน ทุกคนต่างอย่างรู้ว่าการเจอกันในครั้งนี้จะเป็นอย่างไรกันทั้งนั้นแหละ เพราะถ้าการดวลกันของเอสแพ้ก็เท่ากับว่าเก็บกระเป๋ากลับบ้านไปได้เลยเนี่ยแหละ…
และสุดท้าย อายากะก็เห็นว่าคางามิตัดสินใจที่จะไม่เข้าดวลและส่งลูกไปให้รุ่นพี่อิสึกิแทน
คางามินิ่งขึ้นมากจริงๆ
และเซย์รินก็ขอเวลานอก
ได้ยินเสียงโวยวายจากผู้ชมเพราะนึกว่าจะได้เห็นการดวลระหว่างเอสทั้งสอง
ถ้าเป็นเมื่อก่อนหมอนั้นคงได้บุกแหลกแน่
"นี่คิดถูกแล้วนะ คางามิที่ส่งลูกกลับมา"
"ถ้าดวลแพ้ พวกเราศพไม่สวยกันแน่"
"เฮ้อ แล้วจะเอายังไงต่อดีจากนี้ สถานการณ์ตอนนี้ยังหน้าสิ่วหน้าขวานอยู่นะ"
"ท่าส่งแบบใหม่ของคุโรโกะน่ะ ก็สร้างภาระให้ร่างกายมากเลยทีเดียวนะ จะใช้ทิ้งใช้ขว้างไม่ได้ และที่สำคัญใช้กับคนอย่างอาโอมิเนะบ่อยๆไม่ดีแน่"
สถานการณ์ตึงเครียดจังครับท่านผู้ชม
ก่อนที่คนเป็นกัปตันจะขยับคอของตัวเองแล้วพูด "เอาล่ะ งั้นเริ่มที่ฉันเปิดลูกสามแต้มก็แล้วกัน อิสึกิส่งลูกมาที"
ทั้งชมรมดูสนใจในทันที
"เกมรับของโทโอน่ะแกร่งมาก โดยเฉพาะโซนใต้แป้น เพราะงั้นฉันจะลองเจาะจากวงนอกดู ยังไงตอนนี้เล่นตามนั้นก่อน แล้วค่อยคิดต่อ"
รุ่นพี่ริโกะใช้ความคิดกับคำพูดของรุ่นพี่ฮิวงะก่อนจะยิ้มออกมา "โอเค รบกวนด้วยก็แล้วกันนะ ฮิวงะคุง"
และเมื่อหมดเวลานอก พวกเขาก็กลับเข้าสู่สนาม
อายากะคุยกับรุ่นพี่สาว "รุ่นพี่ฮิวงะจะไวจริงๆใช่ไหมคะ?"
"ถ้าเขาพูดออกมาแบบนั้น ก็ไหวอยู่แล้ว"
ดวงตาสีทับทิมกลับไปดูที่สนาม
ลูกสามแต้มของรุ่นพี่ถูกปล่อยไปอย่างรวดเร็ว เป็นลูกชู้ตที่ไม่ต้องฝืนบุก
ท็อปฟอร์ม
ได้ลูกสามแต้มมาอีกลูกต่อกันเลย
และก็เป็นการสู้กันของชู้ตเตอร์ทั้งสองทีม
ดูไม่มีการยอมกันเลยระหว่างรุ่นพี่ฮิวงะและซากุราอิของโทโอ
และมันก็เป็นการผลัดกันชู้ตแบบไม่มีใครยอมใคร และถ้าใครยอมแพ้ไปบุกวงในก่อน ก็จะเป็นฝ่ายแพ้ เป็นศึกแห่งศักดิ์ศรีจริงๆ
จบควอเตอร์แรกด้วยการเสมอ
แต่รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแหะ มันเหมือนมีอะไรบางอย่าง
"ตอนนี้ดูๆแล้วก็เหมือนเรายังสู้เขาได้ คุโรโกะนายออกมาพักก่อนดีไหม?"คางามิถามเงาที่นั่งอยู่ข้างๆกันอย่างเป็นห่วง
"ไม่ครับ"
"ดื้อ"
อายากะเผลอหลุดบ่นออกไป เขาปรายตามองมาที่เธอแอบอมยิ้มเล็กๆก่อนจะหันไปคุยต่อ "ผมยังพอได้อีกหน่อยนึง"
"โคงาเนะคุงไปเอาน้ำ"
"โค้ชครับ"
ระหว่างที่โค้ชสาวกำลังบอกรุ่นพี่โคงาเนะ เท็ตสึยะก็เป็นฝ่ายเรียกรุ่นพี่สาว "พอเริ่มควอเตอร์ที่สองเมื่อไร ให้ผมลองดูอีกสักครั้งเถอะนะครับ"
หมายถึงท่าไดร์ฟ
"ถึงแต้มจะเท่ากัน แต่พวกเราเป็นฝ่ายต้องไลาตามอยู่ตลอด ผมไม่อยากให้เล่นด้วยความกดดันครับ"
ที่พูดมาก็มีเหตุผลอยู่
"ถ้าขึ้นนำได้มันก็ดีจริงๆน่ะแหละนะ"รุ่นพี่คิโยชิเสริม "เอาไงดี?"
"ถ้าใช้มากไปก็จะมีโอกาสที่พวกนั้นจะจับทางได้ มันเป็นเรื่องที่เสี่ยงเกินไปนะ"
ใช่
อย่างที่รุ่นพี่อิสึกิบอกเลย มันเสี่ยงเกินไป เสี่ยงเกินที่จะลอง
ยิ่งทางนั้นมีโมโมอิอยู่ด้วยแล้ว…
"เอาสิ ฉันอนุญาต"โค้ชสาวอนุญาตออกมา "มันดีกว่าต้องเป็นฝ่ายตามตลอดนี่นะ ที่สำคัญก็คือเราต้องเป็นฝ่ายลงมือก่อน เคล็ดลับของท่าไดร์ฟนั้นสักวันก็คงถูกมองออกอยู่ดี และถึงจะมองออกก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก มันไม่ใช่แค่ท่าที่แค่จะทำตามแล้วจะใช้ได้ ในทางกลับกันถ้าหากตรงตามเงื่อนไข ถึงจะมองออกยังไงก็หยุดไม่ได้อยู่ดี"
สำหรับอายากะมันคือกำลังใจที่ดีมากๆ
เซย์รินเปิดโอกาสให้ลองผิดลองถูก
ท่าไดร์ฟของเท็ตสึยะน่ะ หมอนั่นเคยบอกเธอว่าเขาเลี้ยงลูกผ่านออกไปในตำแหน่งมุมเฉียง เพราะต่อให้คนเราจะมองข้างยังไง มุมเฉียงก็ยังเป็นจุดอับสายตาของคนเราอยู่ดี
แถมเพื่อนของเธอยังถนัดเรื่องการเบี่ยงเบนสายตาคนอื่นอยู่แล้ว
และมันจะต้องเห็นคางามิอยู่ด้วย ถึงจะสามารถใช้ได้
แต่เธอคิดว่าสาวผมชมพู...น่าจะรู้ความลับนี้ยังไงไม่รู้
เมื่อกลับเข้าสู่สนาม อาโอมิเนะกับเท็ตสึยะก็ปะทะกันแล้ว
และ…อาโอมิเนะหลับตา ไม่มองคางามิ เข้ามาประกบเท็ตสึยะ
อย่าบอกนะว่า…
และลูกก็ถูกแย่งไปจนได้
ให้ตายสิ
มันน่าปวดหัวชะมัดเลย
ไอ้หมอนี้เนี่ย
แล้วยังไปพูดกับเท็ตสึยะแบบนั้น
พูดว่าเงาอยู่ได้เพราะแสง แต่ไม่มีเงาแสงก็อยู่ได้…
แบบนี้ไม่ดีแล้ว
"รุ่นพี่ริโกะคะ!"
เพียงแค่นั้นรุ่นพี่สาวก็รู้ว่าควรจะทำอะไร รุ่นพี่วิ่งตรงไปที่โต๊ะ
แต่มันไม่ทันเลย
เพื่อนของเธอเหมือนเสียสติไปแล้ว
และลูกพาสแรงๆนั้นก็ถูกหยุดด้วยอาโอมิเนะ
ให้ตายสิ
แย่แล้ว
แถมโดนอาโอมิเนะทำแต้มอีกต่างหาก
สถานการณ์เลวร้าย
สองลูกซ้อน
จนเสียงสัญญาณขอเวลานอกจากฝั่งของทีมตัวเองดังขึ้น อายากะมองเพื่อนของตัวเองที่กลับมานั่งที่ม้านั่ง เธอวางผ้าขนหนูเปียกน้ำที่บิดจนหมาดแล้ววางบนกลุ่มผมสีฟ้าให้
"อย่างแรกเลยนะ คุโรโกะคุงออกมาพักก่อน"
จากที่ก้มหน้า หมอนั้นเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าสั่นไหว ก่อนจะก้มหน้าลงไปอีกครั้ง เขาดูพูดอะไรไม่ออก "ครับ…"
อายากะเดินอ้อมไปข้างหลังปล่อยให้รุ่นพี่ริโกะทำหน้าที่พูดคุยกับในทีมไป เธอค่อยๆจับไหล่ของคนเป็นเพื่อนจากด้านหลังแล้วออกแรงบีบให้เบาๆ เหมือนให้กำลังใจ
ตัวของเพื่อนเธอแอบสั่น อายากะมองมือที่กำเนื้อผ้าของกางเกงแน่น เขาส่งเสียงออกมาแผ่วเบา "บ้าที่สุด"
เด็กสาวไม่ชอบเลยที่เขาเป็นแบบนี้
และเธอก็เห็นหยดน้ำออกมาจากตาของเขา
สุดท้าย
ท้ายที่สุด
อายากะรู้ดีว่าเธอปล่อยเขาไปไม่ได้ และเธอเองก็ไม่ชอบเลยที่น้ำตาของเขาต้องไหลออกมาแบบนี้
"บ้าที่สุด…"
เธอกอดเขาจากด้านหลังเอาไว้ เอาหน้าซบลงที่ไหล่ของเขา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนปลอบประโลม "ไม่หรอก…เท็ตสึยะ"
"มันไม่ไร้ค่าหรอกนะ เท็ตสึยะ"
เธอบอกเขาไป
"มันไม่มีทางไร้ค่าหรอกนะ"
ก่อนจะค่อยๆปล่อยมือ หากแต่อีกฝ่ายจับเอาไว้ให้เธอกระชับกอดเขาให้แน่นขึ้น ไม่ให้ปล่อย
คางามิวางมือลงบนผ้าขนหนูที่อยู่บนหัวของเท็ตสึยะ "มันจะไปไร้ค่าได้ยังไงเล่า เจ้าบ้า ทุกคนเขาเชื่อมั่นในตัวนายนะ ว่านายจะต้องกลับมาลงในสนามได้"
"ใช่แล้ว เท็ตสึยะ"
"และคราวนี้นายจะต้องอยู่จนจบไปเลย ระหว่างที่รอฉันจะสอนให้นายได้รู้เองว่ามันไม่มีความพยายามที่ไร้ค่าหรอก"
ซีนพระเอกเอาไปสิบสิบ แต่เพราะจำเรื่องแอบไปจูบสาวมาหักลบไปสามคะแนนเบาๆนะคะ คางามิ
ก็ไปจูบสาวจนพี่เขาจะเอากรรไกรแทง เป็นภาพในประวัติศาสตร์มาก ยังตราตรึงใจในความรู้สึกของอายากะอยู่
สัญญาณบอกเป็นการให้กลับเข้าสู่สนาม
รุ่นพี่ริโกะฝากให้เธอเป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆเงาที่กำลังอ่อนแอในตอนนี้ เด็กสาวเรือนผมสีดำนั่งข้างเงาแห่งเซย์ริน เธอใช้แขนข้างนึงโอบไหล่เขาจากด้านหลังเอาไว้
ควอเตอร์ที่สองที่เหลืออยู่แปดนาที
อายากะคิดว่าหากจะต้องฝากความหวัง ก็ต้องฝากไว้ที่เอสของทีมเรา
ดูก็รู้ว่าทางเราไม่มีทีท่าจะยอมแพ้เลยสักนิด
และอาโอมิเนะก็จะเลือกใช้ท่าที่ถนัดที่สุดของตัวเอง ส่วนคางามิก็…ผ่อนแรงจากร่างกายของตัวเองออกให้หมด
และอายากะก็เห็นว่าหมอนั้นเปลี่ยนไปแล้ว
การเล่นของหมอนั้นเหมือนว่า...ปลดปล่อยพลังของตัวเองออกมา
ยิ่งการปัดลูกจากอาโอมิเนะได้
มันก็ยิ่งเป็นสิ่งที่บอกอย่างชัดเจน
ว่าเขาเปลี่ยนตัวเองจากฝ่ายที่รอให้เท็ตสึยะช่วยโค่นทีมปาฏิหาริย์ เป็นการเปลี่ยนตัวเองเป็นฝ่ายที่ไม่รอให้ช่วยเหลือ แต่จะช่วยเหลือต่างหาก
มันเป็นพลังที่แท้จริงของหมอนั้น
ดวลกับอาโอมิเนะได้สูสีเลย
ตามแค่สองแต้มเท่านั้นเองด้วย...หลังจบควอเตอร์ที่สอง
"อายะจัง…"คนที่อยู่ในอ้อมแขนเรียกชื่อออกมา อายากะหันตามเสียงเรียก ก่อนจะถูกสวมกอดแน่นๆ หนุ่มผมสีฟ้าวางหน้าของเขาลงบนกับไหล่ของเธอ "ขอผมกอดหน่อยนะครับ…แล้วก็...ช่วยพาผมออกไปรับลมหน่อยนะ"
แล้วเธอจะปฏิเสธยังไง
ก็ยอม
และเขาก็ปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดเมื่อต้องกลับเข้าห้องพัก หลังทุกคนเริ่มลุก
เพื่อนของเธอต้องสู้ไหวนะ…
ต้องทำได้
เท็ตสึยะของเธอเก่งอยู่แล้ว
อะ...เอ่อ ใช้คำว่าของเธอไม่ได้นี่ ต้องใช้คำว่าของทุกคนในเซย์รินต่างหาก
อายากะพาอีกฝ่ายออกไปรับลม ไม่พูดอะไรปล่อยให้เขาใช้ความคิดไป
เสียงลมพัดดเบา
ก่อนที่เสื้อคลุมจะถูกโยนใส่คนที่กำลังคิดมาก "คิดอะไรอยู่ เดี๋ยวก็ต้องวอร์มใหม่หรอกเจ้าบ้า"
เสียงของคางามิ
เท็ตสึยะหันไปหาอีกฝ่าย "คางามิคุง"
"ถ้าไม่รีบกลับเข้าไป เดี๋ยวก็ไม่ทันครึ่งหลังพอดี"
"ขอโทษด้วยครับ จะไปเดี๋ยวนี้"
พูดไปก็ใส่เสื้อคลุมไป โดยที่อายากะก็ช่วยอีกฝ่ายสวม
คางามิมองภาพนั้นก่อนจะพูดออกมา
"เหมือนภรรยาช่วยสามีแต่งตัวออกไปทำงานมากเลยนะ"
"ปากมาก"
"อนาคตก็อาจเป็นสามีภรรยากันก็ได้ ซ้อมไว้ตอนนี้ก็ไม่เสียหายนี่ครับ"
อายากะเกลียดสองคนนี้
แม่ง เข้าขากันดีจังเลยนะ
ไม่น่าหลงกลนึกสงสารเลย
ก่อนบรรยากาศจะกลับมาเงียบอีกรอบ
หนีดีกว่า
"ถ้ามีอะไรจะคุยกันก็รีบๆคุยนะ ฉันกลับเข้าห้องพักก่อน ยังไม่ได้เขียนสรุปเลย กลัวโดนรุ่นพี่ริโกะว่า"
"รีบหนีนี่คือเขินคำว่าสามีภรรยาเมื่อกี้เหรอครับ?"
ไอ้คนเศร้า 2020 เมื่อกี้หายไปไหนวะ
"ไม่ได้เขินเว้ย!! พวกนายมีอะไรคุยกันก็คุยกันไปเลย จะกลับแล้ว เอ่อ คางามิ นายหิ้วไอ้หมอนี้กลับไปดีๆด้วย"
"แบบนี้เรียกเป็นห่วงนะครับ"
นายมันแน่ นายมันแน่มาตลอด
อายากะไม่สนใจแล้ว ปิดหูแล้วเดินกลับแล้ว เธอจะไม่ยอม ไม่ยอมหลงกลอะไรหมอนี้แล้ว!!!
แม่งเอาภาพน่าสงสารเมื่อกี้คืนมาได้ไหม สงสารไม่ทันไร หยอดมาอีกแล้ว เกินเบอร์มาก นิสัยไม่ดี!!!
|||||
ตามอนิเมะเรามาถึงภาค 2 ตอนที่ 15 แล้วค่า แมตช์กับโทโอทีไร จะเป็นซีนมาม่าตลอดเลย ฮือ
จึงเป็นโอกาสอันดีที่มั้งน้องครก.และน้องอายะจะกระชับความสัมพันธ์เข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้น แน่นอนค่ะ ว่าตาครก.น่ะ แน่มาก แน่มาตลอด เสมอต้น เสมอปลาย เศร้าแค่ไหน ก็หยอดเขาทุกที 55555
ยังไงก็ขอบพระคุณสำหรับคอมเม้น กำลังใจมากๆนะคะ
//ก้มกราบ เราขอบคุณๆทุกคนที่ให้ความสนใจฟิคเล็กๆเรื่องนี้ค่า รักนะคะ ❤
ความคิดเห็น