คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Q22
Q22
"เอ๋!!!"
ทุกคนส่งเสียงดังเป็นเสียงเดียวกันหลังได้ยินคำพูดของโค้ชสาว พวกเขาต่างแสดงความสงสัย "จริงเหรอ? อเมริกา?"
"คางามิน่ะเหรอ?"
"ทำไมไปกะทันหันแบบนี้?"
รุ่นพี่ริโกะเท้าเอวก่อนจะพูดต่อ "โรงเรียนของเรามีโครงการแลกเปลี่ยนนักเรียนระยะสั้นน่ะ แล้วโรงเรียนที่มี Contact กับโรงเรียนของเราก็อยู่ในลอสแองเจลิสที่เป็นบ้านเก่าของคางามิ"เธอเว้นช่วงเสียง "เห็นบอกว่ามีอาจารย์สอนบาสที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องกลับไปเจอให้ได้"
อาจารย์อย่างงั้นเหรอ…?
สอนบาสด้วย
คงไม่น่าเป็นห่วง แน่สิ ในหัวของหมอนั้นจะมีอะไรนอกจากบาสอีกกัน
"ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย?"คนเป็นกัปตันทีมพูดอย่างสงสัย
"ฉันก็พึ่งได้ข่าวคราวมาเมื่อคืนนี้เองอ่ะ"
มันกะทันหันไปป่าววะ นาย
นี่ถ้าในอนาคตเจ้าคางามิแต่งงานกับใครปุ้บปั้บ ให้การ์ดวันนี้ แต่แต่งพรุ่งนี้ก็ไม่แปลกใจเลย
จากนั้นอายากะก็เห็นรุ่นพี่สาวเดินตรงเข้าไปหาเท็ตสึยะ เธอวางมือลงบนกลุ่มผมสีฟ้า
ก่อนจะออกแรงขยี้เส้นผมแรงๆจนหัวเพื่อนของเธอขยับตาม
"พวกม.สี่ปีนี้นี่นะ อยากอยู่ก็อยู่ คิดอยากจะไปก็ไป ยังกะจะวอนหาเรื่องอย่างนั้นเลยน้า"
รอยยิ้มที่น่ากลัวที่สุดในโลก!
"มาลงกับผม ผมเจ็บนะครับ"เสียงของเท็ตสึยะทำให้อายากะรู้สึกอยากจะขำออกมาหลังเขาถูกรุ่นพี่สาวมองเป็นสนามอารมณ์ในตอนนี้
ตลกชะมัดยาก
"ขอโทษด้วยครับ โอ๊ย โอ๊ย"
อายากะพยายามกลั้นขำกว่าเดิมหลังเขาส่งเสียงขอโทษรุ่นพี่ริโกะทั้งๆที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองผิดอะไร
ถ้าเจ้าหมอนั้นกลับมาแล้วเก่งขึ้นจริง
ก็ดีสิ
"คุณฮิโรโตะครับ ขอคุยด้วยข้างนอกแปบนึงได้ไหม?"คนที่สลัดจากการเป็นสนามอารมณ์ของรุ่นพี่สาวหันมาถามเธอ อายากะไม่ได้ตอบในทันที เธอหันไปส่งสัญญาณเชิงขออนุญาตโค้ชประจำทีมบาสเซย์ริน
เมื่อได้รับการพยักหน้าเป็นคำอนุญาต อายากะก็ถูกลากออกมานอกโรงยิมในทันที หลังปิดประตู เขาเดินไปข้างๆ แล้วค่อยๆเริ่มเปิดบทสนทนา "จริงๆแล้ว ผมพอรู้ครับว่าทำไมคางามิคุงถึงเลือกไปกะทันหันแบบนี้"
อ่า...คงจะเป็นเรื่องส่วนตัวสินะ
"ก็ถ้ากลับมาแล้วเก่งขึ้นก็ดีสิ...จริงไหม?"
"อื้ม ครับ"นัยน์ตาสีฟ้าไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาหลังจากการตอบรับคำของเด็กสาว "เมื่อคืนคางามิคุงเขาบอกว่า ถ้าเขาจะต้องมองคุณฮิโรโตะขณะซ้อม...คงไม่มีสมาธิเลย คางามิคุงเลยตัดสินใจไปแลกเปลี่ยนไปเจออาจารย์ของตัวเองครับ"
ทำเอารู้สึกผิดเลย…
นี่เราเป็นตัวปัญหารึเปล่าเนี่ย?
"แต่ว่าคางามิคุงฝากบอกว่าเขาไม่คิดว่าตัวคุณเป็นตัวปัญหานะครับ แล้วก็ฝากบอกมาว่าให้คุณยิ้มเยอะๆ มีความสุขมากๆด้วย"
"เป็นห่วงไม่เข้าเรื่องเลย"
"ก็คนเป็นห่วงนี่ครับ"
"หมอนั้นเองรึเปล่าที่น่าเป็นห่วง"
คราวนี้ผู้เล่นเงามายาเป็นฝ่ายยิ้ม "จริงๆตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นครับ แต่ว่าเมื่อคืนคุณโมโมอิพึ่งเมล์มาบอกว่ามีคนๆหนึ่งที่กำลังจะบินไปลอสแองเจลิสวันนี้เหมือนกันด้วย"
อายากะกระพริบตาถี่รู้สึกตามไม่ค่อยทันนัก ก่อนที่มือขาวที่มักส่งลูกบาสให้คนอื่นๆจะวางบนกลุ่มผมสีดำของเธอ เด็กสาวมุ่ยหน้าทำท่าทางไม่ชอบ "เอามือออกไปเลยนะ ไป กลับดข้าโรงยิมได้แล้ว เดี๋ยวคุณคาเงโทระก็มาดุหรอก"
เท็ตสึยะหัวเราะ "ผมใช้มิสไดเรกชั่นได้นะครับ"
ของแบบนั้นใครเขาเอามาใช้กับเรื่องแบบนี้เล่า!!!
เนียนเก่งมาก
ต้องมอบมงแล้วแหละ
"เอ้า พวกเธอออกไปเล่นตำรวจจับโจรนะ!"
"อีกแล้วเหรอ…?"
"ใครที่แพ้ต้องฝึกกล้ามเนื้อสองเท่า"
พอพูดแบบนั้นหนุ่มๆในทีมบาสก็ออกไปกันหมด อายากะมองประตูที่เปิดขึ้นด้วยมือของรุ่นพี่สาวที่น่าจะออกไปซื้ออะไรมา จากที่สังเกตเห็นถุงพลาสติกในมือของรุ่นพี่ริโกะ "เป็นไงบ้างคะ?"
"ริโกะจ๋า!!"เขาพุ่งไปหาลูกสาวของตัวเอง "วันนี้ก็น่ารักสุดๆ!"
ก่อนจะโดนหมัดของรุ่นพี่เธอไป
"เรื่องนั้นไว้ทีหลัง สรุปว่าไง?"
"จะว่าไงก็แค่ต้องทำในสิ่งที่ต้องทำ วันเสาร์อาทิตย์ให้เล่นตำรวจจับโจรเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งโดยรวม วันธรรมดาให้ซ้อมแยกท่าที่ถนัด อีกครึ่งเดือนจะพัฒนาขึ้นได้แค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับพวกนั้นแล้ว"ขณะที่คุณคาเงโทระพูดอธิบายให้ลูกสาวฟัง รุ่นพี่ริโกะก็เอาข้าวของไปวาง
"พวกเรื่องโดยรวมน่ะ ช่างเถอะ"รุ่นพี่หันมาคุย "เหลือไม่ถึงเดือนแบบนี้ จะฝึกท่าไม้ตายพวกนั้นไปทันไหมคะเนี่ย?"
"ถ้ามีเวลาสักปี ก็ไม่แน่นะ แต่ถ้าสองปีก็คงได้มั้งนะ"เขาเองก็หันมาคุยกับลูกสาวของตัวเองตรงๆ "เจ้าเอ๋อธรรมชาติก็มีสไตล์ประจำตัวอยู่แล้วด้วย ศักยภาพก็ยอดเยี่ยม"
จะ เจ้าเอ๋อธรรมชาติ
ทำไมหน้ารุ่นพี่คิโยชิแวบมาในหัวเลยทันทีแบบนี้นะ
"นายแว่น กับ นายหน้าสวย ก็ดูเหมือนจะมีคำตอบให้คำถามนี้อยู่แล้วนะ"
นะ นายแว่น นายหน้าสวย?
บ้าเอ้ย ทำไมฉายานามจากปากคุณคาเงโมระมันได้ทุกประโยคเลยวะเนี่ย
"อีกสามคนที่เหลือเดี๋ยวก็เข้าที่เข้าทางเอง"
อ้าว ไม่มีสมญานามเฉย
อุตส่าห์รอลุ้น
"คุโรโกะคุงล่ะ?"
อ่า...อายากะเองก็ได้ฟังที่คุณคาเงโทระคุยกับเพื่อนของเธอไปแล้ว
จะว่ายังไงดีนะ
"อะ...เอ่อ โทษทีนะ หมอนั้นไม่ไหวหรอก?"
"เอ๊ะ?"
"พ่อไม่เคยเจอนักกีฬาประเภทนี้มาก่อนเลย…"
อย่าว่าแต่คุณคาเงโทระไม่เคยเจอเลย ฉันเองก็ไม่เคยเจอค่า ฮือ
"หมอนั้นเป็นพวกครึ่งผีครึ่งคน"
อุ้บ
อายากะพยายามกลั้นขำ คือรู้นะว่าทุกคนจริงจัง แต่เธอ...เธอรู้สึกตลกแบบแปลกๆน่ะ อุแง
"จะหาว่าพ่อห่วยก็ได้"เขายกมือขึ้นจับหัวของตัวเอง "แต่นี่ก็ไม่รู้เลยว่าจะสอนอะไรให้หมอนั้นดี แต่ก็พอจะมีคำแนะนำให้ได้บ้างมั้ง?"
รุ่นพี่ดูสนอกสนใจ
"กำแพงที่หมอนั้นจะต้องวิ่งเข้าไปเจอเข้าสักวันน่ะ พ่อก็ได้บอกไปหมดแล้ว แต่จะข้ามไปได้รึเปล่า มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง"
ครึ่งเดือนจะว่าไวก็ไว
จะว่านานก็นาน
อายากะยอมรับเลยว่าสนุกกับทุกๆวันที่ผ่านๆมา
มันสนุกจริงๆกับการได้จดสิ่งต่างๆของทุกๆคนลงในสมุดของตัวเอง บางครั้งเธอก็วาดรูปอะไรลงไปบ้างเพื่อความเข้าใจง่ายๆ พอมาคิดดูแล้ว มันทำให้เธอกลายเป็นคนใจเย็นขึ้นมาบ้างเลยแหละ
การแข่งวินเทอร์คัพน่ะ สมัยนี้ถูกยกขึ้นมาว่าเทียบเท่าหรืออาจเหนือกว่าการแข่งอินเตอร์ไฮแล้วด้วยนะ เธอลองหาข้อมูลดูอ่านมาบ้าง
พรุ่งนี้ก็วินเทอร์คัพแล้ว
เหนือสิ่งอื่นใดขณะที่กำลังมองเท็ตสึยะซ้อมบาสอยู่ในสนามที่เป็นที่แรกที่เธอเจอเขาอยู่กับคางามิ โทรศัพท์ของเธอก็ส่งเสียงริงโทนดังแหละ
ทายซิ ว่าใคร!?
คิเสะคุงน่ะเองค่าาาา
"สวัสดีค่า คิเสะคุง ไม่ได้คุยกันนานเลย เป็นยังไงบ้างคะ?"เสียงสดใสมีชีวิตชีวาถามออกไป คนที่กำลังเล่นบาสอยู่ในสนามอยู่ชะงักมือของตัวเอง สุดท้ายอายากะก็ไม่ได้ยินเสียงลูกบาสอีกเลย เพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนสนิทตรงเข้ามานั่งข้างๆ แล้วดอาหัวซบกับไหล่แกล้ง จนอายากะส่งเสียงโวยวาย "เท็ตสึยะอย่าซบ ออกไปเลย ไปซ้อมต่อดิ"
ไล่เลย หึ่ย
แต่เจ้าคนนิ่งก็ไม่คิดจะสำนึกผิดอะไร ยังคงซบแบบนั้น
[ 555555 คุโรโกจจินี่หวงของชะมัดยากเลย ฉันไม่จีบฮิโรโตจจิหรอกนะ ]
คะ คือ ถ้าคิเสะคุงอยากจะจีบฉัน ฉันก็ยินดีนะคะ
แต่พอได้ยินคุณพูดแบบนี้หัวใจที่มันรักคุณมันชาไปหมดเลย คุณไม่จีบฉัน อุแง
คนที่ไม่ได้ยินคำบ่นของคิเสะคุงในโทรศัพท์ก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่สนใจ ไม่แคร์อะไรด้วย ถึงมาทำตัวเหลวอยู่ข้างๆเธอเนี่ย "คิเสะคุงสบายดีไหมคะ?"
[ สบายมากกกก ฉันน่ะ อยากจะเจอทีมของพวกฮิโรโตจจิมากๆเลยนะ ครั้งนี้ไม่มีทางแพ้แน่ ]
"การแข่งรอบนั้นฉันไม่ได้ดูนะคะ"อายากะหัวเราะไป "เห็นเท็ตสึยะนินทาให้ฟังว่าคิเสะคุงมีแฟนนี่เรื่องจริงรึเปล่าคะ?"
[ โห คุโรโกจจินี่ขี้นินทาจังเลยนะ ] ทางนั้นพูดเสียงร่าเริง [ ก็นิดหน่อยฮะ พอเห็นคุโรโกจจิได้คุยกับฮิโรโตจจิที่คุโรโกจจิพกรูปสมัยเด็กใส่กระเป๋าตังค์ทุกวันก็อิจฉานี่นา ]
แง อิจฉง อิจฉาอะไรกันคะ ใจฉันก็มีแค่คุณอ่ะ คิเสะคุง!
ตะ แต่พกรูปสมัยเด็ก?
เธอเหลือบมองคนที่หลับตาพักสายตาอยู่บนไหล่ เจ้าตัวคงไม่ได้ยอนบทสนทนาในมือถือจริงๆน่ะแหละ "คิเสะคุงหมายถึงอะไรเหรอคะ?"
[ ก็รูปของฮิโรโตจจิน่ะแหละ ในกระเป๋าตังค์ของคุโรโกจจิน่ะ ฮิโรโตจจิไม่รู้เหรอฮะ? โหห งี้ไม่ได้เลยนะ คนรักกันเขาไม่มีความลับปิดบังกันหรอก แบบนี้ต้องค้นแล้วฮะ ต้องค้--- ]
อาจเพราะคุยนานเกินไปรึเปล่า
เจ้าคนที่พึ่งลืมตาไปหลังพักสายตาถึงเอื้อมมือมาแย่งโทรศัพท์และกดวางสายให้เสร็จสรรพ และเพราะจากการที่เขาเทน้ำหนักซบไหล่เธอเมื่อกี้ ในทำให้อายากะพึ่งรู้ตัวว่าเราสองคนอยู่ใกล้กันมากขนาดไหน
มือข้างที่ไม่ได้จับโทรศัพท์ของเขาโอบรอบเอวของเธอให้ขยะบเข้าไปชิดเขามากขึ้น
"คุยนานแบบนี้ คุยกันเรื่องอะไรเหรอครับ?"นัยน์ตาสีฟ้าใสสวยสบกับนัยน์ตาสีทับทิมของเธอ "นินทาผมอยู่เหรอ คุณฮิโรโตะ?"
"คิเสะคุงเขาแฉนายให้ฟังน่ะสิ"
"ว่าไงครับ?"
"เขาบอกว่านายเก็บรูปตอนเด็กของฉันไว้ในเป๋าตังค์"
คราวนี้คนถูกถามเงียบไป แถมยังค่อยๆหน้าแดงขึ้นมาอีก
เห้ยๆ เจ้าพ่อขายทองหยอดเขินเหรอเนี่ย
มันต้องมีอะไรแน่ๆ
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว!
"ดูหน่อยสิ เท็ตสึยะ"
"ขอปฏิเสธครับ"
"อ้าววว คนคุยกันเขามีความลับปิดกันเหรอ?"
เธอลองแหย่อีกฝ่ายเล่น
"เอ...หรือว่าคิเสะคุง เขาเข้าใจผิดกันนะว่าเด็กคนนั้นเป็นฉัน อ้าว งี้แสดงว่านายชอบคนอื่นแล้วเอารูปเขามาใส่ในเป๋าตังค์เหรอ?"
และเพราะคำพูดนั้น คนถูกว่าเลยถอนหายใจ
แล้วเปิดกระเป๋าตังค์ ส่งรูปขนาดสองนิ้วครึ่งที่เขาใส่ในกระเป๋าส่งมาให้เธอดู
"ก็รูปคุณฮิโรโตะน่ะแหละครับ"
"โห...อย่างเด็กเลย"เธอบ่นออกไป "ไปขอจากครูเขามาเหรอ?"
"ครับ"
"มิน่า ครูเขาถึงบอกว่านายไปหาบ่อยๆ"
"ก็มันเป็นที่เดียวที่ทำให้รู้สึกว่ามีคุณอยู่ด้วยนี่ครับ"
เขาจับมือของเธอ แล้วให้ฝ่ามือของเธอแตะแนบแก้มของเขา อายากะมองตาอีกฝ่ายตรงๆ
"แต่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว…เพราะว่าคุณอยู่ตรงนี้"
ขี้โกง
"ผมไม่รู้ว่าอายะจังจะเชื่อไหม แต่ว่าผมดีใจที่ได้เจออายะจังอีกครั้ง ดีใจที่ได้จีบ ดีใจที่เราสองคนได้มีช่วงเวลาอยู่ด้วยกัน สำหรับผมมันพิเศษและมันก็ดีที่สุดมากๆครับ"
และเขาก็ใช้จมูกถูไปที่หลังมือของเธอ
ก่อนจะกดริมฝีปากลงไปบนมือ
หมอนี้มันไม่อายคนอื่นเลยจริงๆน่ะแหละ
นี่ที่สาธารณะ
แต่ก็เป็นที่สาธารณะที่ไม่เคยมีคนเลย คนญี่ปุ่นแถวนี้ไม่ชอบเล่นบาสรึไงวะเนี่ย
"รูปนั้นคุณเอากลับไปก็ได้นะครับ?"
"แต่…?"
อายากะเถียงกลับไป แหงสิ ถึงมันจะเป็นรูปเธอจริง แต่อีกฝ่ายก็เก็บรักษาดีแบบนั้น
"ผมคืนให้ครับ"
"เพราะถ้าเราคบกันเมื่อไร คงมีรูปคู่มากมายให้ผมเลือกใส่ในเป๋าตังค์พกติดตัวแบบนี้เยอะจนเลือกไม่ถูกแน่ๆครับ"
อายากะนิ่งไปกับคำพูดของหมอนั้น
ที่ตอนนี้หนีไปซ้อมบาสต่อแล้ว
บ้าเอ้ย
หยอดไรมา แม่งไม่กลัวหน้าแตกเพราะกลายเป็นนกบ้างเลยเหรอวะ…
|||||
วันนี้กลับมาพบคนเขียนอีกแล้วค่า ฮือ สารภาพว่าแอบเขินกะฉากสองคนนี้จริงๆ 55555 อันนี้เป็นเหตุการณ์ก่อนวินเทอร์คัพหนึ่งวันนะคะ วางไทม์ไลน์แบบนี้ทุกคนงงไหม
คือพี่ไฟไปเมกาก่อนวินเทอร์คัพครึ่งเดือน ส่วนที่เขาสวีทกันคือหนึ่งวันก่อนวินเทอร์คัพ ซึ่งทางด้านพี่ไฟเดี๋ยวทางเราจะไปเล่าในเรื่องแยกของพี่แก ว่าพี่แกเป็นยังไงบ้างค่า
แล้วก็ดีใจที่ทุกคนยังตามอ่านกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ
เรารักทุกคนเสมอแบบที่เราพูดมาทุกๆตอนเลยค่ะ ฮาา
แล้วเจอกันอีกทีในตอนต่อไปนะคะ!
ความคิดเห็น