ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fanfic KNB || Best Part [ Kuroko × OC ] 《 END

    ลำดับตอนที่ #12 : Q12

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.42K
      267
      26 มี.ค. 63





    Q12





         วันนี้เธอเข้ามานั่งรอในโรงยิมมองเพื่อนหนุ่มที่เข้าไปใกล้รุ่นพี่ฮิวงะแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงอะไร จนคนเป็นรุ่นพี่ตกใจ



         "หา...เอ่อ ขีดจำกัดเหรอ?"คนเป็นรุ่นพี่ถามอย่างสงสัย "แล้วต่อจากนั้นนายพูดว่าอะไรนะ?"กัปตันชมรมบาสเซย์รินถามออกมา 



         "ต่อไปผมคงจะทำได้แค่เป็นตัวถ่วงของเซย์ริน เพราะฉะนั้นให้รุ่นพี่คิโยชิลงเป็นตัวจริงเถอะนะครับ"



         อายากะเงียบไม่ได้พูดอะไร เธออยากให้มันเป็นเรื่องของพวกเขามากกว่าจะพูดอะไร เพราะมันจะดูเป็นการชี้นำในสิ่งที่ผิดหรือไม่ควรเพราะยังไงเธอก็เป็นคนนอก เอาเป็นว่าไม่ว่าอะไร อายากะก็จะเชื่อมั่นในตัวของเซย์ริน เธอสัญญากับตัวเองตั้งแต่เห็นวันนั้นที่พวกเขาแพ้



         เด็กสาวจำได้ว่าเพื่อนของเธอ...ยังไม่พูดกันกับคู่หูแสงเงาของตัวเองเลย



         "ให้ตายสิ ก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงเข้ามาคุยกับฉันน่ะ"



         ฝ่ามือของรุ่นพี่ฮิวงะตบไปที่เท็ตสึยะ "อย่าได้ใจนักนะ เจ้าบ้า"



         สำหรับอายากะตอนแรกก็ตกใจแต่เธอคิดว่าตบนั้นอาจเรียกสติของเพื่อนเธอขึ้นมาได้บ้าง "ให้ถอดนายออกจากตัวจริงงั้นเหรอ? หัดคิดถึงพวกที่นั่งเป็นตัวสำรองบ้างสิ เรื่องแบบนั้นนายไม่ต้องมาพูดหรอก ถ้าจะพูดฉันจะพูดเอง"



          "แต่ว่า…"เพื่อนคนนี้น่ะช่างดื้อดึง



         "บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ"



         เธอมองทั้งสองคนที่เงียบลงไปครู่นึง



         รุ่นพี่ฮิวงะถอนหายใจ "สมัยที่เริ่มก่อตั้งชมรมอ่ะนะ คิโยชิเป็นเซ็นเตอร์จอมเหนียว นอกจากหมอนั้นจะตัวสูงกว่าทุกคนในชมรมแล้ว ยังเป็นคนเดียวที่ทำแบบนั้นได้ด้วย แต่ที่คิโยชิถนัดที่สุดก็คือการใช้ความสามารถของเพื่อน นั่นคือการเล่นเป็นพ้อยต์การ์ด หมอนั้นคิดว่าการเล่นตำแหน่งเซ็นเตอร์จะเป็นการดีต่อทีมที่สุด แต่เขาก็รู้ถึงขีดจำกัดของตัวเองในตำแหน่งนี้"



         และมันก็คือการเล่าเรื่องของรุ่นพี่คิโยชิ เทปเปย์



        เหมือนฟังเรื่องของเท็ตสึยะเลยแหะ..



        "คิโยชิต่างกับนายก็จริง แต่สิ่งที่นายทำได้น่ะ มีแค่นั้นจริงๆเหรอ?"



         เขาพูดจนเพื่อนจอมดื้อดึงของเธอเงียบและก้มหน้าลงคล้ายใช้ความคิดอะไรบางอย่าง "เอาเถอะ ที่จริงก็ไม่ได้บังคับอะไรหรอกนะ ฉันจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว แต่ว่าถ้าคิดว่าไม่ไหวจริงๆก็ไปบอกคางามิแล้วกัน"



         อายากะรู้สึกเหมือนรุ่นพี่ฮิวงะชงเรือแสงเงา เงาแสงเลยค่า



         "เพราะว่าหมอนั้น เชื่อมั่นในตัวนายนะ"คนเป็นรุ่นพี่หยิบลูกบาส แล้วเดาะมันลงกับพื้นหลังเล่าเรื่องที่พูดคุยกับรุ่นน้องที่ไม่อยู่ตรงนี้ให้เท็ตสึยะฟัง "ว่าแต่จะงี่เง่าไปไหนกันนะ หมอนั้นอ่ะ"



         อายากะเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของเพื่อนหนุ่ม เจ้าตัวโค้งให้น้อย "ขอโทษด้วยครับ ขอบคุณมากนะครับ" แล้วก็วิ่งมาจับแขนของอายากะ ออกแรงลากให้ไปด้วยกัน



         "อ้าว จะไปกันแล้วเหรอ?"



         พร้อมเสียงไล่หลังมาจากรุ่นพี่สวมแว่น










         พอคุยกันได้ก็เดินนำกันาองคนกระหนุงกระหนิงกันเชียว พวกเด็กผู้ชายเนี่ยนะ



         "ว่าแต่นายทำยังไงถึงจะเก่งขึ้น?"



         "ไม่รู้เหมือนกันครับ"



         "เฮ้ยยย"



         "แต่ผมต้องหาวิธีให้เจอ ก่อนจะถึงวินเทอร์คัพ"



         "เจ้าบ้าเอ้ย"คางามิบอก ก่อนจะยกมือขึ้นมา กำแล้วยื่นไปทางเท็ตสึยะ "อย่าพูดอะไรงี่เง่าได้ไหม? ฉันเองก็จะเก่งขึ้น ถ้ามัวแต่ยืดยาดระหว่างฉันทิ้งนะ รีบๆเก่งขึ้นเข้าใจไหม?"



         "แล้วก็โชว์ออกมาในศึกหน้าหนาว บาสแบบใหม่ของคุโรโกะน่ะ"



         มือของทั้งสองที่กำเอาไว้ชกกันเสียงดัง อายากะยิ้มหลังเห็นว่าบรรยากาศของทั้งคู่ดีขึ้น



         เธอเปลี่ยนจากเดินเร็วๆเป็นวิ่งแล้วเอามือจับหลังของทั้งสองคน "พวกเด็กผู้ชายเนี่ย ร่าเริงจังเลยนะคะ ลืมกันได้ลงคอ"



         "คำสุภาพมันไม่เข้ากับเธอเลยนะ ฮิโรโตะ"



         "ว่าไงนะ?"



         "ผมเองก็เห็นด้วยนะครับ"



         "อ้าว?!"











         "เดี๋ยวนะที่นายกินของรุ่นพี่ริโกะ แล้วรู้สึกอร่อยเพราะเขาลืมตักให้นายกินเหรอ?"อายากะหัวเราะลั่นหลังฟังเรื่องเล่าจากเพื่อนสนิทที่กำลังเดินกลับบ้านด้วยกัน เธอฟังเรื่องเล่าประจำวันแล้วหัวเราะสดใสออกมา



         "ทำไมต้องหัวเราะแบบนั้นด้วยกันครับ?"คนถูกหัวเราะทำสีหน้าไม่เข้าใจใส่ แอบรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกหัวเราะ "จะว่าไปก็ไม่ได้กินข้าวฝีมือคุณฮิโรโตะมานานแล้วครับ"



         "ก็นะะ ทำอร่อยอ่ะสิ"



         "ธรรมดาครับ"



         "ใจร้าย!"



         อายากะว่าออกไป "จะว่าไปรุ่นพี่เขาก็ชวนให้ไปเข้าค่ายด้วยนะ เหมือนจะให้ไปช่วยเป็นลูกมือทำอาหาร"



         "แล้วไม่ไปเหรอครับ?"



         "ตอนแรกว่าจะไป แต่เมื่อกี้มีคนแถวนี้บอกว่าฉันทำกับข้าวฝีมือธรรมดานี่นา"



         "ง้อครับ"



         ยังไม่ทันจะได้แสดงท่าทางงอนน้อยใจอะไรออกไป ฝ่ายนั้นก็ชิงพูดประโยคง้อก่อนออกมาในทันที "ง้อนะครับ คุณฮิโรโตะ"



         แถมยังเน้นคำนั้นซ้ำอีก



         "เห็นแก่กิน รู้หรอก"



         "หวา...ไม่เนียนเหรอครับ?"



        เนียนมากกก เนียนกว่านี้ก็บีบีครีมแล้วจ้าาา พ่อออ



        ประโยคข้างต้นคือประชด



         "แต่ผมอยากให้คุณฮิโรโตะไปด้วยจริงๆนะครับ"



         "เพราะอะไร?"



         "กับคนที่เราชอบ เราต้องมีเหตุผลด้วยเหรอครับ?"



         โอเค มันร้ายมาก ร้ายจริงๆนะคะ หัวหน้า










         "เจ้าพวกเด็กน้อย ถ้ากล้าแตะต้องลูกสาวฉัน กับ หนูฮิโรโตะล่ะก็พวกแกตายแน่"คุณพ่อของรุ่นพี่ริโกะบอก ก่อนจะขับรถออกไป เธอกับรุ่นพี่สาวโบกไม้โบกมือลาคุณพ่อของรุ่นพี่ พร้อมกับเสียงตอบรับของพวกในชมรมบาสที่มีการรับปาก



         "คุณพ่อของโค้ชนี่…"



         "ยังน่ากลัวเหมือนเดิม"



         "แล้วนี่คือ?"



        รุ่นพี่อิสึกิถามออกมาพร้อมกับชี้ไปที่แป้นบาสสองแป้นที่อยู่กลางหาดทราย รุ่นพี่ริโกะยิ้มดูภูมิใจกับผลงานของตัวเอง "ฉันขอให้ปะป๊าขนมาให้น่ะ"



         "หรือว่าจะซ้อมที่นี่?"



         "ใช่ เราจะเล่นบาสกันที่นี้"



         เป็นความคิดที่เข้าท่าอยู่นะ การฝึกแบบนี้ ถ้าจำไม่ผิด อายากะเคยเห็นในสารคดีมาผ่านๆ "ถึงความสามารถของทีมจะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ แต่ถ้าค่าตัวเลขของผู้เล่นยังต่ำ มันก็ไม่มีทางออกมาสูงได้ สิ่งที่จำเป็นต่อเซย์รินในตอนนี้ก็คือการยกระดับความสามารถเฉพาะตัวของผู้เล่นแต่ละคน แต่ว่าอย่าพึ่งเข้าใจผิดไปนะ ไม่ใช่ว่าเราจะเปลี่ยนเป็นทีมที่เน้นเทคนิคเฉพาะตัว แต่เราจะรวบรวมเทคนิคของแต่ละคนให้เป็นหนึ่งเดียวกัน เพื่อให้มันกลายเป็นชัยชนะของเซย์รินทั้งทีม"



         อายากะยอมรับว่าฟังไม่ค่อยจะทัน งงนิดหน่อย แต่ไม่เข้าใจมากๆ



         แต่สำหรับทีมบาสเซย์ริน เธอคิดว่าคำพูดของรุ่นพี่มีผลต่อทุกคนเอามากๆ "เราต้องเพิ่มความสามารถทุกอย่างในการเล่นบาส ฉะนั้นอันดับแรกคือขาและเอวที่เป็นฐานรองรับ เราจะฝึกซ้อมกันบนหาดทราย"



         โหดดีแหะ…



         อายากะแอบมองไปที่เท็ตสึยะ คิดในใจว่าทางนั้นจะไหวรึเปล่านะ…










         "คุณฮิโรโตะไม่ไปกินข้าวเหรอครับ?"



         "ยังไม่หิวน่ะ"



         เธอบอกแล้วเดินไปบนหาดทรายในเวลาเย็น แววตามองไปที่พระอาทิตย์ที่ใกล้ตกดิน "สวยเนอะ"



         "ครับ สวย"



         "เดี๋ยวดูเสร็จจะรีบไปกินข้าวเลย นายกินรึยังฮะ?"อายากะถามคนที่มาชวนไปกินข้าวอย่างอีกฝ่าย "มาถามคนอื่น แต่ตัวเองยังไม่กินก็ไม่ได้นะ"



          "ยังไม่หิวครับ"



         อายากะนั่งลงบนพื้นทรายที่เปียกน้ำทะเล เธอปล่อยให้น้ำทะเลนั้นซัดเข้ามาแตะตัวเอง รู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้กลิ่นของมันยังไงไม่รู้



         ก่อนที่พื้นที่ข้างๆจะถูกจับจองด้วยเท็ตสึยะ



         "ชอบพระอาทิตย์หรือชอบทะเลมากกว่ากันครับ?"



         สาวเจ้าทำหน้าลำบากใจหลังได้ยินคำถาม แต่เธอก็แกล้งถามกลับไป "แล้วนายชอบแบบไหนมากกว่ากัน?"



         คนถูกถามนิ่งไปก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของเด็กสาวกุมมันเอาไว้เบาๆ จ้องตาเธอ "แบบนี้ครับ"



         "ชอบแบบที่มีคุณฮิโรโตะอยู่ด้วย ได้ไหมครับ?"



         บ้าเอ้ย



        หมอนี้มันบ้า บ้าจริงๆน่ะแหละ



        "หยอดเก่งดีนักนะ"อายากะบ่น มือก็ดีดหน้าผากอีกคนไป "หมั่นไส้ชะมัด ม.ต้นสาวติดตรึมเลยไหม ลีลาเยอะขนาดนี้?"



         "ก็ไม่เคยพูดกับใครแบบนี้ซะหน่อย"



         "ไม่เชื่อหรอก"



         "เรื่องคุณโมโมอิ ผมไม่เคยจีบเธอเลยนะครับ"



         คราวนี้ทั้งสองคนต่างเงียบ ปล่อยให้เสียงของน้ำทะเลดังกว่าเสียงของทั้งคู่ เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายลุกขึ้นยืนก่อน "ไปครับ ถ้าฟ้ามืดทะเลจะอันตรายนะ"



         อายากะชูมือคล้ายเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าขอแรงให้เพื่อนของเธอช่วยดึงให้เธอลุก "ช่วยหน่อย"



          เด็กหนุ่มเรือนผมสีฟ้า เจ้าของสีหน้าเรียบนิ่งคนนั้นส่ายหัว ส่งเสียงขำออกมาจากลำคอ แล้วดึงตัวของเพื่อนสาวให้ลุกขึ้นมาจากพื้นทราย เดินกลับที่พัก











          วันต่อมา อายากะตื่นแต่เช้ามาพร้อมกับรุ่นพี่ริโกะ เข้าไปทำอาหารในครัวหลังอาบน้ำกันเสร็จ แบ่งแยกส่วนอย่างชัดเจนว่าใครจะทำในส่วนไหน



          "หวา!"



         รุ่นพี่ส่งเสียงร้องออกมาดัง อายากะรีบหันไปมอง หลังเห็นว่ารุ่นพี่สาวหั่นจนเละเทะไปหมด เลือดของเนื้อสัตว์บนเขียงนั้นติดเต็มทั้งผ้ากันเปื้อน หน้า และมีด



          เหมือนฉากฆาตกรรมเลยค่ะ รุ่นพี่!!



          "ระ รุ่นพี่คะ…"อายากะพูดไม่ออก รู้สึกเหมือนจะเป็นลมอย่างไรไม่รู้หลังเห็นสภาพ ไม่ทันไรเสียงวุ่นวายจากข้างนอก เสียงคุ้นๆแหะ



           "เสียงอะไรดูวุ่นวายจัง เดี๋ยวฉันไปดูก่อนนะ ฝากจัดการด้วย คุณฮิโรโตะ"



           "โอเคค่ะ"



           อายากะรับปาก ก่อนจะหันมาจัดการต่อให้ เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยหลังเห็นว่าบนเขียงไม่พบมีด



          อย่าบอกนะว่า….



          รุ่นพี่ริโกะคะ สภาพพี่ตอนนี้จะน่ากลัวมากๆเลยนะคะ!







          จากนี้ชูโตคุจะซ้อมกับเซย์รินในโรงยิม



           ทำอาหารเพิ่มเยอะกว่าเดิมอีก



           อายากะพิงตัวกับอ่างน้ำ หลับตาลง น้ำอุ่นๆร้อนๆทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายร่างกายเป็นอย่างมากเลย



           หวังว่าทุกๆอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดีตลอดแหละ ตอนนี้ อายากะหวังเอาไว้แบบนี้จริงๆ 



           หลังแช่น้ำ เด็กสาวก็ออกมายืดเส้นยืดสาย สูดอากาศข้างนอกเล็กน้อย



           ก่อนจะเห็นคางามิที่ถอดเสื้อวิ่งกลับมา… อีกฝ่ายดูหอบไม่น้อยเลยแหละ



           อายากะเดินกลับ ได้ยินเสียงคางามิพูดใส่รุ่นพี่ริโกะ "พึ่งจะซื้อเสร็จเดี๋ยวนี้เลย….ครับ!"





          เด็กสาวออกมาคุยโทรศัพท์กับแม่ของตัวเอง หลังที่มาอยู่ค่ายฝึกซ้อมของเซย์รินและชูโตคุนานมาหลายวันแล้ว แต่ยังไม่ทันจะได้กดโทรออก แป้นที่ตั้งตรงอยู่ก็ร่วงลงมาให้เห็นคาตา…



          ที่นี้จะมีใครสร้างปัญหาได้อีกเล่า นอกจากคางามิ!



          จะบ้าเกินไปแล้วนะโว้ย!



          อายากะเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะถูกแรงดึงเข้ามาซ่อนในพุ่มหญ้า เธอมองทาคาโอะสลับกับเท็ตสึยะ ทั้งสองคนกำลังแอบมองมิโดริมะและคางามิ



          เอาล่ะครับ ถึงจะงงๆหน่อยๆ แต่ว่าเรื่องของชาวบ้านเราก็ต้องรู้ไว้ดังนั้นอายากะจะอยู่นิ่งๆและเงียบเสียงฟังอย่างดีว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง



           ทาคาโอะปิดปากของเพื่อนเธอ หมอนั้นพูดเสียงเบา "เงียบๆหน่อยได้ไหม? เดี๋ยวเขาก็ได้ยินกันหมด"



          "ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย…"



          อายากะฟังสองคนหัวแดง หัวเขียวเถียงกัน



          เถียงกันมันส์ดี มวยฝ่ายแดง ฝ่ายเขียว!



          สิบลูก ถ้าชู้ตลงลูกเดียว คางามิชนะไปเลยงั้นเหรอ?



          และมิโดริมะก็ป้องกันได้ตามที่ปากบอกจริงๆ



         หรือว่า…



         "รู้ตัวสักทีได้ไหม เจ้าโง่เอ้ย!?"



         มิโดริมะคนนั้นโวยออกมาให้ได้ยิน "ไม่ว่านายจะโดดสูงแค่ไหน ฉันก็หยุดได้ทุกลูกได้ง่ายๆอยู่ดี เพราะว่าฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องเล่นลูกดั้งค์แน่นอน"



          จริงอย่างที่อายากะคิดจริงๆซะด้วย



          มิโดริมะไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเดินเข้ามาใกล้ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าจะกลับ "ไปกันเถอะ ทาคาโอะ"



           "อ้าว เห็นด้วยเหรอ?"



           ไม่เนียนว่ะ พี่ ไปเรียนมาใหม่นะ!!



          "รอบคัดเลือกวินเทอร์คัพอย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ"เขาหันมาพูดกับเพื่อนของเธอแทน คนที่ถูกท้าทายตอบตกลงไปด้วยสีหน้าเรียบๆ



           "ครับ"











          "ค่ะ หนูสบายดีค่ะ แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"เด็กสาวพูดคุยกับโทรศัพท์ของเธอเอง อายากะเห็นว่าสองคนนั้นคงจะไปวิ่งคุยกันอยู่ที่ชายหาด เธอเลยยังคุยโทรศัพท์กับคนเป็นแม่อยู่ที่แป้นบาสที่เดิมไม่ได้ไปไกลจากตรงนี้



           [ถ้าสบายดีก็ดีแล้ว]ทางนั้นพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น [พ่อเขาได้โทรหาลูกบ้างรึเปล่า?]



          "ไม่กี่วันก่อนก็โทรมานะคะ แต่ก็ดูปกติดี มีอะไรรึเปล่า?"



          [เปล่าหรอกๆ แล้วนี่กับเท็ตสึคุงดีกันขึ้นมารึยังเอ่ย?]



         "ดีกันนานแล้วเถอะ แม่"



         [เด็กๆนี่ดีจังนะ] ทางนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ [ดูทุ่มเทให้กับความรักกันดีจังเลย คิดแล้วก็คิดถึงความเป็นวัยรุ่นจังเลย]



         อายากะเบะปากออกมา "ถ้างั้นวางสายแล้วนะคะ" ก่อนจะวางสายลงไปหลังพูดคุยกันเสร็จ



         "คุณฮิโรโตะ ยังไม่เข้าไปข้างในอีกเหรอครับ?"



         "หวา! เท็ตสึยะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้โผล่มาดีๆ แล้วก็พึ่งคุยเสร็จกำลังจะกลับเข้าไปแล้ว!"



          "ล่กจังครับ"



          "เพราะตกใจนายน่ะแหละ"



          "อื้ม…"คนที่ทำให้ตกใจที่พึ่งกลับมาจากการวิ่งไม่ได้เถียงอะไรกลับ ทำหน้าเหมือนใช้ความคิด มองมาที่เธอใกล้ๆ "แล้วตกหลุมรักบ้างรึเปล่าครับ?"



          ………


     

          เอาเถอะ ขี้เกียจเถียงแล้ว เธอเข้าที่พักตามคางามิที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้วดีกว่า



          "หน้าแดงนะครับ หวั่นไหวเหรอ คุณฮิโรโตะ?"



          ไอ้หมอนี้นี่ ยังตามมาหลอกหลอนอยู่อีก!



          ยอมเปิดโอกาสให้จีบก็ไม่ได้หมายความว่าจะมาหยอดตามใจแบบนี้นะเฮ้ย!





    |||||


    ในอนิเมะถึงตอนที่ 22 แล้วค่า เย้ๆๆ

    ตอนนี้เป็นแค่การเริ่มจีบที่ฝ่ายเริ่มจีบน่ะ 

    ขายขนมจีบไม่หยุดเลยค่า ขายเก่ง แต่น้องไม่ซื้อ

    ไม่คล้อยตามเลย ยัยคนนี้ 55555

    ตอนนี้ก็เป็นแค่คนจีบกะยอมให้จีบไปกันก่อนเนอะ

    ความสัมพันธ์มันต้องพัฒนาไปพร้อมๆกับบาสค่า

    แมตช์ต่อไปที่จะถึง โทโอ vs ไคโจ เป็นแมตช์ที่อยากเขียนที่สุดแล้วค่า สำหรับคนเขียนแมตช์นี่เป็นแมตช์ในดวงใจเอามากๆเลย

    เอ๊ะ...มันเป็นการสปอยล์ใช่รึเปล่าคะ…

    เอาเป็นว่าขอบคุณเหมือนทุกวันที่ผ่านมานะคะ รักทุกคนค่ะ!





    TB
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×