คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ARC 2 :: 8. [ Influence from you sent to me ] || 100%
c h o s e n l a s t | fanfic bnha
bakugou katsuki x takara aiko (oc)
ARC 2 :: 8. [ Influence from you sent to me ] || 100%
วันหยุดเกิดจากข่าวการบุกรุกของวิลเลิน นั่นทำให้วันนี้กลายเป็นวันพักผ่อนสำหรับไอโกะไปเสียได้ เด็กสาวพักผ่อนอยู่ในห้องของเธอ หูฟังเสียงเพลงคลาสสิคที่พี่เลี้ยงอย่างคิซุนะเปิดให้ฟังเพื่อให้เธอไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดมากเกินไปนัก
การมองไม่เห็นอาจทำให้ไอโกะเป็นกังวลได้ การเปิดเพลงให้เธอได้ยินจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่ไม่ทำให้เธอรู้สึกว่างเปล่าจนเกินไป ในขณะที่มือของเด็กสาวกำลังขยับพับกระดาษเป็นรูปนกเป็นการใช้สมาธิ
กิจวัตรประจำวันที่แสนน่าเบื่อในสายตาหลายๆคน
แต่เธอก็ไม่รู้สึกแบบนั้น - มันเป็นเซฟโซนที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับไอโกะแล้ว
ขณะที่กำลังรีดกระดาษที่พับ ส่วนขอบกระดาษที่คมนั้นก็บาดลงบนปลายนิ้วชี้ ไอโกะสะดุ้งที่ตัวเองพลาด นั่นทำให้พี่เลี้ยงอย่างคิซุนะตื่นตกใจรีบปรี่เข้ามาคว้ามือของเด็กสาว ของเหลวหยดเล็กไหลออกมาจากปลายนิ้ว แผลไม่ได้ลึกมากอะไรนักจากความรู้สึกของไอโกะ มันเป็นเพียงความรู้สึกเจ็บชา
"เดี๋ยวฉันไปเอาพลาสเตอร์มาให้นะคะ คุณหนู"
"ไม่ต้องค่ะ"
เธอรีบเอ่ย มือข้างที่ไม่ได้ถูกบาดคว้ามือของพี่เลี้ยงสาว เด็กสาวม.ปลายปีหนึ่งยิ้มให้พี่เลี้ยงบางๆ "มันไม่ใช่แผลลึกขนาดนั้นเลยค่ะ" ไอโกะยืนยัน "เดี๋ยวฉันเข้าไปล้างแผลในห้องน้ำได้ค่ะ อย่าห่วงไปเลยนะคะ คิซุนะซัง"
"แต่…"
"นะคะ"
ไอโกะรู้ดีว่าพี่เลี้ยงเป็นห่วงขนาดไหน แต่เพราะมันไม่เป็นอะไร เด็กสาวจึงเลือกที่จะปฏิเสธอย่างจริงจัง พี่เลี้ยงจึงทำได้แค่ตกลงกับความยึดมั่นของทายาทตระกูลทาการะ
เด็กสาวผมสีเข้มลุกจากเก้าอี้ไปยังห้องน้ำ เธอใช้ความคุ้นชินเปิดประตูห้องน้ำและก๊อกน้ำของอ่างล้างมือ สัมผัสของน้ำค่อยๆไหลผ่านฝ่ามือ ไอโกะใช้ความคิดระหว่างที่น้ำไหลผ่านมือของเธอ
เผลอทำให้เป็นห่วงไปอีกแล้วสินะ
ระวังตัวหน่อยสิ ไอโกะ
หลังจากนั้นเธอปิดก๊อกน้ำ มือเช็ดลงบนผ้าเช็ดมือที่แขวนเอาไว้แล้วกลับมายังห้องของตนเองตามเดิม พี่เลี้ยงเอ่ยหลังจากที่คุณหนูของบ้านกลับมายังที่นั่งตามเดิมแล้ว
"ใกล้จะเที่ยงแล้ว เดี๋ยวฉันไปเตรียมอาหารกลางวันให้นะคะ คุณหนู"
"รบกวนด้วยนะคะ"
ไอโกะตอบรับคำขอแต่ก่อนที่จะมีการเคลื่อนไหวของคิซุนะ เสียงริงโทนของอุปกรณ์สื่อสารที่ไอโกะจำได้ดีว่าเป็นของพี่เลี้ยงสาวก็ดังขึ้นมา เจ้าของเสียงริงโทนค่อยๆขอโทษไอโกะ เด็กสาวปัดมือกับอากาศเชิงไม่เป็นอะไร อนุญาตให้พี่เลี้ยงรับสาย
"คนสวนของเราโทรมาค่ะ คุณหนู"
ไอโกะกะพริบตาหลังได้ยิน "มีอะไรเหรอคะ?"
"เหมือนว่ามีคนบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณหนูมาหาค่ะ"
ไอโกะไม่เข้าใจนัก แต่เธอก็แบมือรับโทรศัพท์ของพี่เลี้ยงมาแนบกับใบหูของตัวเอง "สวัสดีค่ะ ทาการะ ไอโกะค่ะ รับสายค่ะ"
เด็กสาวเอ่ยแนะนำตัวของตัวเองออกไปตามความคุ้นชินกับทางปลายสาย พอได้ยินเสียงของเธอน้ำเสียงอันคุ้นเคยของเพื่อนร่วมห้องก็ตอบกลับมา
"เนย์โตะคุงเหรอคะ?"
โมโนมะ เนย์โตะ - มาหาเธอ
"ไม่ต้องเกรงใจนะคะ"
มื้อกลางวันนี่มีแขกมาเพิ่มอีกคนบนโต๊ะอาหาร ไอโกะเป็นฝ่ายเอ่ยกับแขกของวันนี้พร้อมยิ้มให้หลังจากที่ต้อนรับเพื่อนร่วมห้องที่มาเยี่ยมเยียน
"ขอบคุณนะ ไอโกะจัง"
"ทางนี้ต่างหากค่ะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะคะ เนย์โตะคุง"
เธอพูดคุยกับเขาด้วยถ้อยคำเป็นมิตร "เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่มีเพื่อนมาหาฉันที่บ้านแบบนี้"
คำว่าครั้งแรก
ทำให้เด็กหนุ่มบลอนด์หรี่ตาสีเทาของตนลง - มันมีความหมายว่า ไอโกะจัง ไม่เคยมีเพื่อนมาหา หรือ ไม่มีเพื่อนเลยรึเปล่า ในความคิดของเขา
"ฟังแบบนี้แล้ว ฉันนี่โชคดีมากๆเลยนะ"
แต่เขาก็ดีใจ เพราะรู้สึกพิเศษ
จึงได้พูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นออกไป
"ขอบคุณที่มานะคะ"
"อื้อ"
หลังการตอบรับ เราต่างทานมื้อกลางวันกัน ไอโกะขอเวลาส่วนตัวของเธอกับคิซุนะ ว่าขออยู่กับเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมห้องตามลำพัง - เด็กสาวพาเขาเดินในสวนของตระกูล
"เป็นสวนที่สวยจังเลยนะ"
"ฉันเชื่อค่ะ"
ไอโกะบอกว่าตนเชื่อในสิ่งที่เขาพูด "กลิ่นของมันหอมมากเลยค่ะ และรู้สึกสบายใจด้วยเวลาอยู่ตรงนี้"
"อื้อ ดอกไม้บานสวยมากเลย"
เพราะเขาเลยนะ ไอโกะถึงได้รู้ว่าตอนนี้ดอกไม้ในสวนกำลังบาน
แต่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่พูดมองมาที่เธอมากกว่าดอกไม้
เรานั่งพักที่ม้านั่งในสวนหลบแดดที่ส่องเข้ามา ไม่ได้ใกล้ชิดกันมากเกินไปและเว้นระยะห่างระหว่างกันเอาไว้ โมโนมะมักจะชวนเด็กสาวพูดคุยก่อนเสมอ เราพูดคุยกันในหลายๆประเด็น ทั้งรายงานที่อาจารย์บลัดสั่ง ทั้งตอนสู้ในคาบพื้นฐานฮีโร่ของออลไมท์ หรือแม้กระทั่งเรื่องของเมื่อวานที่เกิดขึ้นในสถาบันยูเอย์
"พวกห้อง A เด่นชะมัดเลยเนอะ"
ไอโกะส่ายหน้า
"ฉันเห็นใจพวกเขานะคะ - ที่ต้องเจอกับอะไรอันตรายแบบนั้นแต่แรกๆ"
"ไม่หรอก ไอโกะจัง"โมโนมะปฏิเสธ "มันเป็นเรื่องที่ดีของพวกนั้นต่างหาก"
ทัศนคติของเราที่มีต่อเหตุการณ์นี้แตกต่างกัน
"พวกนั้นได้หน้าไปเต็มๆเลยล่ะนะ ว่าเป็นเด็กที่เก่ง ที่สุดยอด"
มันก็จริง
"และพวกเราก็เหมือนตัวประกอบ"
ไอโกะสูดลมหายใจ หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเพราะแอบไม่พอใจกับคำพูดของเพื่อนสนิท พอเขาพูดจบเด็กสาวตาสีฟ้าครามจึงเอื้อนเอ่ยอย่างนุ่มนวลและใจเย็นกลับไป "ฉันคิดว่าพวกเขาก็เป็นเด็กธรรมดา - พวกเราก็ด้วยเหมือนกันนะคะ อย่าไปคิดเลยว่าใครจะเด่นหรือไม่เด่น...แค่ปลอดภัยกันดีก็พอแล้ว"
"ไอโกะจังน่ะ ใจดีเกินไปนะ"
"ฉัน - ไม่หรอกค่ะ"
คำปฏิเสธพูดออกไปอย่างแผ่วเบา ไอโกะไม่ได้คิดว่าตัวเองใจดีเกินไป
"อีกอย่าง...ฉันคิดว่าการที่พวกเขาเผชิญกับเรื่องแบบนั้นและรอดปลอดภัยมาได้ การให้กำลังใจว่าพวกเขาเก่งมากก็เป็นสิ่งที่สมควรนะคะ"
เธออธิบายความคิดของตัวเอง พลันใบหน้าก็เผลอขึ้นสีขึ้นมา เมื่อจดจำได้ว่าตัวเองได้พูดประโยคเชิงนี้ไปในเมื่อวานกับเด็กหนุ่มห้อง 1-A รุ่นราวคราวเดียวกันที่เธอแสดงความเป็นห่วงเขาออกไป
เหอะ มันก็แน่นอนอยู่แล้วสิวะ
อยู่ดีๆประโยคตอบกลับนั้นก็ดังขึ้นมาในหัวของไอโกะ
แกเองก็รีบหน่อย
ถ้ายังเป็นแบบนี้ แกก็ก้าวตามคนอื่นไม่ทันหรอก ยัยเซ่อ
"ล แล้วก็เพราะพวกเขาเจอสถานการณ์จริง นั่นต้องทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้น - ฉันคิดว่าพวกเราเองก็ต้องรีบตามพวกเขานะคะ"
เธอตั้งสติควบคุมน้ำเสียงพูดกับเนย์โตะที่เท้าคางฟังในสิ่งที่เธอพูด
ไอโกะจัง ไม่เหมือนเขา
เธอมองโลกในแง่ดี และทัศนคติของเธอก็ดีกว่าเขามาก
นั่นทำให้เขายิ่งรู้สึกชื่นชมเธอมากขึ้นไปอีก
มากกว่าวันแรกที่ได้รู้จักเธอที่ตรงเข้ามาช่วยเขา
"ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ไอโกะจัง"
เธอยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ดูสดใสสวนทางกับแววตาที่หม่นเพราะไม่มีประกายคู่นั้น
สำหรับเขา - เธอเป็นมนุษย์ที่คู่ควรกับความรักเอามากๆ
"ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ"
เธอยิ้ม หากแต่แก้มที่ขึ้นสีระหว่างที่พูดในตอนแรกยังไม่หายไปไหน นั่นทำให้โมโนมะที่สังเกตใบหน้าของเธอตลอดเวลาเริ่มจะเอ่ยทักขึ้นมา
"อากาศมันร้อนเกินไปรึเปล่า ไอโกะจัง"
"อ่า ก ก็ไม่นะคะ"
"งั้นเหรอ...แต่ฉันเห็นหน้าเธอแดงมาสักพักแล้วนะ"
พอถูกทักออกมาตรงๆ เด็กสาวก็ดูประหม่าขึ้นทันตาเห็น เธอลุกลี้ลุกลนมือจับบนแก้มซาลาเปาของตัวเอง ส่งเสียงตื่นตกใจเป็นท่าทางชวนให้รู้สึกน่ารักน่าชังไม่น้อย
แย่จังเลย ทำไมหน้าถึงแดงได้ล่ะ ทำให้เข้าใจผิดหมดเลย
ไอโกะก่นด่าตัวเองในใจ
แค่นึกถึงคำพูดของบาคุโกซังเอง - ทำไมถึงต้องหน้าแดงด้วยล่ะ
หลังจากที่คิดเช่นนั้น สมองก็ย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สัมผัสที่นิ้วมือที่จับเส้นผมของเธอแผ่วเบาทัดใบหูให้ยังคงรู้สึกได้เมื่อนึกถึงและหัวใจในอกก็เหมือนเต้นผิดจังหวะไป
ไม่หรอก ไม่จริงหรอก - ไม่มีอะไรหรอก
"นี่ ไอโกะจัง"
"ค คะ?"
พอถูกทัก ทำให้ไอโกะต้องรีบตั้งสติตอบออกไป - มือของเธอค่อยๆถูกอีกฝ่ายเข้ามาจับแล้วกุมเบาๆ
"เรามาแข็งแกร่งขึ้นไปด้วยกันนะ ไปด้วยกันเรื่อยๆนะ"
เป็นคำขอที่มีพลังเอามากๆ
แต่ว่า…
"ไปเรื่อยๆไม่ได้หรอกนะคะ"
ไอโกะยอมรับเลยตรงๆ ว่าคงไม่ได้
และฉันก็ไม่สนใจพวกขี้แพ้ที่ดีแต่ฝันด้วย
"ฉันอยากจะก้าวไปข้างหน้าให้ไวขึ้น - ฉันไม่อยากเป็นขี้แพ้ที่เอาแต่ฝัน ฉันอยากจะไล่ตามให้ทันค่ะ"
ไอโกะไม่รู้ตัวสักนิด
ว่าอิทธิพลของใครบางคน - มีผลต่อเธอขนาดไหน
และจนกว่าจะถึงวันที่เธอจะรู้
วันนั้นเธอคงจะแข็งแกร่งมากพอแล้ว
[ 65% ]
“วันนี้ขอบคุณมากนะคะ เนย์โตะคุง”
ไอโกะขอบคุณเพื่อนหนุ่มร่วมห้องหลังจากที่วันนี้หมดวัน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไอโกะจัง”เขาบอก “ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ทางนี้ต่างหากที่ให้การต้อนรับอย่างดี”
เธอหัวเราะแห้ง ไม่มั่นใจว่ามันเป็นการต้อนรับอย่างดีไหม - เพราะตัวเองก็ไม่ได้เห็นหน้าหรือท่าทางของแขกด้วยว่ามีความรู้สึกอย่างไรกับการมาเยือนบ้านตัวเอง แต่ถึงแบบนั้นไอโกะก็ยิ้มให้ “ยังไงก็ฉันจะให้คนไปส่งบ้านนะคะ”
“งั้นขอรบกวนด้วยนะ”
ทางนั้นตอบรับความหวังดีจากเธอ นั่นทำให้ไอโกะรู้สึกดี
ก็เนย์โตะคุงน่ะ ถือเป็นเพื่อนคนแรกของเธอเลยนะ
ไอโกะขยับมือยกขึ้นกับอากาศโบกน้อยๆ เป็นการบอกลา ได้ยินเสียงของเพื่อนร่วมห้องมา เขาพูดกับเธอด้วยความเป็นมิตร
“ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ ไอโกะจัง”
“อื้อ ไว้เจอกันนะคะ เนย์โตะคุง”
พูดสัญญากันเอาไว้ก่อนที่เธอจะปล่อยให้เขากลับไปบ้านของเขา เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูรถลง คนขับรถที่รับหน้าที่จากเธอก็ถาม “งั้นผมไปส่งก่อนนะครับ คุณหนู”
“ค่ะ ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ ไปกลับดีๆนะ”
หลังจากบอกคนขับรถให้ไปส่งเพื่อนของตนดีๆ ไอโกะก็ขยับตัวกลับเข้าบ้าน ความรู้สึกในนี้รู้สึกพองโตและถูกเติมเต็มในช่องว่างของพวกความรู้สึกที่รู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกว่าในที่สุดก็มีวันที่รับรู้ถึงการมีเพื่อนและสังคมขึ้นมา
อากาศท่ี่เย็นลงของค่ำคืนหลังพระอาทิตย์ตกก็ไม่ได้หนาวเท่าไร เมื่อเธอได้ส่งเพื่อนของตนเองกลับบ้านไป
ดีจังที่ได้เข้าเรียนที่ยูเอย์
หลังจากกลับมาเรียนปกติแล้ว ชีวิตประจำวันของไอโกะก็ไม่ได้แตกต่างจากเดิมเสียเท่าไร เธอมาเรียนหนังสือ อัดเสียงของครูประจำแต่ละวิชาที่สอน ใช้เวลาอยู่กับโต๊ะเรียนของตัวเอง พอจนถึงเวลาพักกลางวันก็โบกมือลาคนอื่นๆ น้อยๆ เวลาที่พวกเขาบอกว่าจะไปโรงอาหาร
ก็ขึ้นมาที่นี่ทุกวันตอนกลางวัน...จนกว่าแกจะเรียนจบสิ
หน้าของเธอเห่อร้อน ยามนึกไปถึงคำพูดของคนที่นึกถึงมาในช่วงวันหยุดขึ้นมาอีกครั้ง ภายในอกซ้ายเกิดสับสนว่าตัวเองควรจะไปตามนัดรึเปล่า - หรือควรจะอยู่ที่ตรงนี้ เพราะคำนั้นอาจเป็นคำล้อเล่นก็เป็นได้
แต่ว่า
ถ้าบาคุโกซังต้องรอ - มันก็จะเป็นความผิดของเธอที่ทิ้งเขานี่
เด็กสาวกลั้นใจหยิบห่อข้าวกลางวันของตัวเอง ลุกจากที่ประจำของตัวเองอย่างเชื่องช้า เดินอย่างระมัดระวังตรงไปยังทางขึ้นไปบนดาดฟ้าที่ตัวเองจำได้ เด็กสาวก้าวขึ้นไป สูดลมหายใจขยับขึ้นทีละก้าว แม้ว่าในใจจะรีบร้อนอยากขึ้นไปให้ถึงไวๆเพื่อดูว่าเขามาตามที่นัดเอาไว้รึเปล่า
อาจเพราะรีบร้อนใจ จนทำให้เผลอก้าวสะดุดก็เป็นได้ - ร่างกายของเด็กสาวตาบอดค่อยๆหงายหลังลง ไม่เห็นภาพอะไรนอกจากความมืดที่เห็นอยู่เป็นประจำ เธอหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว ร่างกายของเด็กสาวสั่น
ทั้งๆ ที่มีประสบการณ์เรื่องตกบันไดมาแล้วแท้ๆ - เธอก็ยังจะพลาดซ้ำอีกแล้วเหรอ
“ยัยโง่เอ้ย!”
ท่อนแขนที่มารองรับไว้ได้พอดิบพอดีขณะที่เธอกำลังหงายหลังลง ตัวของเด็กสาวห้อง 1-B สั่นจนเจ้าของแขนสัมผัสได้ เสียงห้าวออกเสียงตะคอก “มันอะไรกัน หา! อยากตายรึไง?!”
“ข ขอโทษค่ะ”
เธอบอกขอโทษออกไปเสียงสั่นไม่ต่างจากร่างกายที่อยู่ในท่อนแขนของคนที่มารับได้พอดิบพอดี ไม่ต้องบอกก็รู้ได้เลยว่าเจ้าของเสียงที่มาช่วยตัวเองไว้เป็นใครกันแน่ ระยะที่พยายามรักษาให้ห่างเอาไว้ - ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจของเธอและอีกฝ่าย
มันเต้นเร็วมาก
รวมไปถึงเสียงหอบหายใจที่หอบหายใจดัง
“บาคุโกซัง…”
“ถ้าฉันไม่เห็นแกเดินโง่ๆ ขึ้นมาคนเดียว แล้วไม่ตามแกมาจะเกิดอะไรขึ้นกัน หา!?”
เขาดุเธอ เป็นเสียงดุที่ทำให้ใจหล่นไปกองกับพื้นได้เลย ถึงแบบนั้นใบหน้าน่ารักของเด็กสาวผมทรงฮิเมะคัทก็ตอบคำถามของเขา
“ก็สัญญาว่าจะมานี่…”
คนที่ดุชะงักไป - ราวพึ่งนึกได้ว่าไอ้คำที่หลุดออกมาจากจิตใต้สำนึกของตนน่ะแหละที่เป็นต้นเหตุ
ยัยบ้านี่...เก็บเอาคำพูดที่เขาไม่อยากจะจำด้วยซ้ำไปคิดด้วย
โง่ชะมัด บ้าจริงๆ
“นี่แกจำได้?”
“อื้อ”
เธอน้ำตาคลอ เปลือกตาที่ปิดดวงตาสีฟ้าไร้ประกายค่อยๆ เปิดเปลือกตาออกมา ในนัยน์ตาสีสวยมีน้ำตาคลออยู่ที่เบ้าตา “ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง - ขอโทษจริงๆ”
และคัตสึกิก็รู้ตัวว่าตัวเองทำพลาดไป
เด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขนยันตัวออกจากแขนของเขา เธอค่อยๆ ขยับริมฝีปากเป็นการยิ้มให้ ใบหน้าดูเศร้าขึ้นมา
เธอคงผิดเองที่คิดว่าเขาจะมา
บางทีก็ให้เขาเป็นอิทธิพลมากเกินไปจริงๆ
“ด เดี๋ยวจะกลับไปที่ห้องแล้วค่ะ”
เธอบอกขยับตัวเหมือนจะเดินผ่านไป เด็กหนุ่มผมฟันกัดฟันของตน เม้มปากอย่างหงุดหงิดใจของตัวเอง มือคว้าแขนของร่างที่เล็กกว่าตนไม่ให้ขยับไปตามที่ใจของไอโกะต้องการ เธอสะดุ้งกับมือที่จับ ดูตัวสั่นขึ้นมาอีกครั้ง
“มีอะไรเหรอคะ?”
ในเมื่อเธอมาเพราะเขาเป็นคนเริ่ม...เขาจะรับผิดชอบเอง
“ทีหลัง ถ้าจะมากินข้าวด้วยกันข้างบน - หลังจากออดพักเที่ยงดัง ให้แกนับเลขหนึ่งถึงหกร้อยในใจ”
ทางนั้นออกกฎ
“ถ้านับถึงแล้ว - ฉันไม่ไปหา ให้กินข้าวได้เลย ไม่ต้องรอ”
เขากำลังบอกว่าเขาจะไปพาเธอมากินข้าวด้วยเอง - ไม่ต้องให้เธอลำบากขนาดนี้
“เข้าใจรึเปล่า?”
คิ้วเลิกขึ้นถามคำถามกับเธอ คนที่ได้รับคำถามพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ คัตสึกิถอนหายใจออกมาเมื่อหล่อนเข้าใจในสิ่งที่เขาบอก “นั่งลงก่อนสิ”
คัตสึกิสั่งให้เธอนั่งลงที่ขั้นบันไดที่ไม่มีคนผ่านไปผ่านมา ไอโกะค่อยๆ นั่งลงอย่างว่าง่าย ดูไม่หือไม่อืออะไร เมื่อเห็นเธอนั่งเด็กหนุ่มต่างห้องจึงนั่งลงไปบนขั้นที่ต่ำกว่าขั้นที่เธอนั่ง ตาสีโกเมนมองยังห่อข้าวกล่องของเพื่อนร่วมรุ่นหญิง
“กินข้าวไป”
เขาเอ่ยสั่งก่อนที่จะจับวางมือลงไปบนข้อเท้าข้างที่สะดุด ถอดรองเท้าให้เธอ
“บาคุโกซัง...ทำอะไรเหรอคะ?”
“แกขึ้นมาเพราะฉัน นั่นเท่ากับฉันเป็นคนทำให้ยัยเซ่ออย่างแกสะดุดไม่ใช่รึไง?”
ไอโกะรูดซิปปากของตนหลังได้ยินคำตอบกลับมา
“ฉันจะนวดให้ แกก็กินไปให้เรียบร้อย”
เสียงนั้นแข็ง แต่อ่อนลงกว่าคราแรกอยู่มาก ไอโกะไม่ได้พูดอะไรระหว่างที่บาคุโกค่อยๆ ลงมือนวดข้อเท้าให้ เด็กสาวกินข้าวกล่องของตัวเอง แต่พอผ่านไปสักพักก็เลือกที่จะถามเขา “บาคุโกซัง กินอะไรรึยังคะ?”
“เรื่องฉันน่า เงียบไป”
เด็กสาวหัวเราะแห้ง
แม้จะไม่เห็นว่าตอนนี้อีกฝ่ายมีสีหน้าหงุดหงิดขนาดไหน แต่ว่าเพราะการกระทำของเขา ก็ทำให้ไอโกะคิดว่า
บาคุโกซังไม่ได้เลวร้าย - จริงๆนะ ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นเลย
“น่าจะพอเดินได้แล้ว คราวนี้ก็กลับห้องไปได้แล้ว แกน่ะ”
เจ้าของเสียงห้าวลุกขึ้นยืนหลังใส่รองเท้าให้เธอกลับ ไอโกะเอ่ยคำขอบคุณเสียงแผ่วเบาและเรียกเขาก่อนที่เขาจะไปไหนไกล
“บาคุโกซังคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ”
เธอไม่รู้ว่าเขาหันมามองรึเปล่า
แต่ก็ยื่นห่อข้าวกล่องของตัวเองที่เก็บพันห่อเรียบร้อยกลับไปให้ “ฉันอยากให้เป็นคำขอบคุณค่ะ แล้วก็เป็นคำขอโทษที่ทำให้ไม่ได้ไปกินข้าวกลางวันด้วย”
ไอโกะกินไปก่อนแล้วครึ่งนึง - เธออยากแบ่งอีกครึ่งให้กับอีกฝ่ายที่ช่วยเธอเอาไว้
อยากให้มันเป็นคำขอบคุณและขอโทษ
“เออ”
คนรับตอบส่งๆ ออกมา หลังจากที่รับไป ไอโกะก็พูดต่อพลางกำมือพูดคาดหวัง “ต้องล้างมือก่อนกินนะคะ เพราะว่าจับเท้าของฉันมา”
ตาสีฟ้าครามดูคาดหวัง
“แล้วก็ต้องกินให้ได้ด้วยนะคะ ถ้าไม่กิน ฉันจะ...ฉันจะ…”
ดูเหมือนกระต่ายตัวสั่นที่กำลังใช้ความกล้าสุดชีวิต
“ฉันจะไม่คุยด้วยนะ!”
เหิมเกริมเกินไปรึเปล่า
คัตสึกิเม้มปากเมื่อได้ยินคำพูดชวนให้หัวเราะตลกนั่น แต่กว่าจะได้ว่าอะไรกลับไป เจ้ากระต่ายตื่นตูมก็เดินลงบันไดหนีไปแล้ว
รีบแบบนั้น ถ้าล่มอีกคราวนี้จะด่าให้เละ
เขาบ่นกับตัวเองในใจ มองแผ่นหลังของคนต่างห้องที่ค่อยๆ ลับไปจากสายตาแล้วเลื่อนสายตามามองห่อข้าวกล่อง
นึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำและพูดกับหล่อนออกไป
เขาทำเรื่องงี่เง่าลงไปซะได้แล้ว
“ยัยบ้านั่น…”
น่าหงุดหงิดชะมัด - น่ารำคาญ…
ทำไมเขาถึงทำอะไรลงไปเหมือนไม่มีความคิดเพราะหล่อนด้วย
พอล้างมือและกินข้าวกล่องที่เหลือครึ่งหนึ่งก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด
หงุดหงิดที่โกรธหล่อนไม่ลงเลยสักนิด
หงุดหงิดที่โกรธความอ่อนโยนกับเรื่องเล็กๆแบบนี้ไม่ลง
หงุดหงิดที่เป็นเพราะยัยนั่นมีอิทธิพลกับเขาเกินไปแล้ว
ทาการะ ไอโกะ - ยัยเซ่อน่าหงุดหงิด
|||||
Talk with มาวว ♡
[100%]
แถวบ้านเรียกว่าเธอมีผลต่อหัวใจ ตกหลุมรักเธออ่ะ คัตจัง----- แค่ก
สวัสดีค่ะ ทุกคน มาวมาต่อแล้วค่ะ แง มาๆหายๆบ้างเป็นบางครั้งบางคราวนะคะ
แต่จะเขียนต่อไปเรื่อยๆ เท่าที่ตัวเองไหวน่ะแหละค่ะ!
ดีใจที่ได้เจอกับทุกคนอีกครั้งนะคะ แงงง
หวังว่าทุกคนจะเอ็นดูมาว เอ็นดูน้องไอ เอ็นดูเจ้าคัตนะคะ
วันนี้ก็ดีใจที่ได้พบทุกคนอีกครั้งและพบกันใหม่ในโอกาสหน้านะคะ
รอ อะ กอ รัก ทุกๆคนนะคะ !
[65%]
สวัสดีค่ะ ทุกคน มาวนะคะะะ
ไม่ได้เจอกันมาสักพักใหญ่เลย
วันนี้เอาบทแรกของ arc2 มาฝากค่ะ!
มาก่อน 65% นะคะ ,____,
เป็นเรื่องที่เหมือนตาพระเอกมะเด่น แต่มะพลิกโพนะคะะ
( แม้บทบาทเนย์โตะคุงจะเข้าใกล้มากก่าก็ตาม )
รอสักวันนะคะ สักวันนางจะเด่นเองค่ะ !
โดยส่วนตัวเรื่องนี้จะเน้นไปที่ไอจัง และพัฒนาการของเด็กคนนี้
มาไหมคะ มาลองไหม มาเรียนรู้ มาเป็นมัมหมีของไอโกะจังกัน
ในส่วนของ 65% แรก มาวคิดว่ามันเป็นเรื่องการเล่าในวันหยุดของไอจัง เล่าทัศนคติ มุมมองของเธอผ่านการพูดคุยกับเนย์โตะคุงค่ะ เหมือนสื่อให้คนอ่านได้รู้จักน้องมากขึ้น หวังว่ามาวจะทำสำเร็จนะคะ !
ใดๆก็ตามขอบคุณทุกคนที่เข้ามาสนใจฟิคเล็กๆฟิคนี้มากๆเลยนะคะ ทุกคนมีความหมายกับมาวมากเลยค่ะ รักนะคะ เจอกันใหม่ใน 100% นะคะ ❤
ความคิดเห็น