คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ARC 1 :: 7. [ I have learned over the years that when one’s mind is made up, this diminishes fear ]
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
อัพตอนสมบูรณ์ ; 11 April 2021
แก้ไขย่อหน้า ; 8 June 2021
ARC 1 :: 7. [ I have learned over the years that when one’s mind is made up, this diminishes fear ]
ซาจิตะก้าวเท้ามาหยุดอยู่ที่หน้าประตู เธอหันกลับไปมองเด็กหนุ่มที่เว้นระยะห่างออกไป ท่าทางของมิโดริยะยิ่งทำให้เด็กสาววัยรุ่นขมวดคิ้วไม่พอใจยิ่งขึ้นเมื่อเห็นท่าทางหลบๆซ่อนๆแบบนั้น
"จะเข้ามาพร้อมกันไหมคะ?"
ชิโอริ ซาจิตะถามเสียงเรียบนิ่งกับเจ้าของผมสีเขียวเข้ม ดวงตาสีฟ้าอ่อนไม่ได้แสดงอารมณ์ออกไปมากมายนัก ยิ่งทำให้บรรยากาศของเธอยิ่งไม่น่าเข้าใกล้มากกว่าเดิมในสานตาของคนถูกถามที่ตัวสั่นขึ้นมา ทางนั้นรีบส่ายหน้าแรงๆ จนซาจิแอบกลัวว่าหัวของเขาจะหลุดออกจากบ่าหากส่ายแรงไปมากกว่านี้ เธอพ่นลมหายใจตัดสินใจจะก้าวเข้าไปในห้อง - หากแต่เสียงบ่นอุบอิบของคนที่เว้นระยะห่างออกไประยะหนึ่งดันได้ยินเข้ามาในโสตประสาทการรับฟัง
"ทั้งๆที่ขอเอาไว้ว่าอย่าได้เจอคนน่ากลัวแท้ๆ"
"มิโดริยะคะ ฉันได้ยินค่ะ"
เธอพูดพร้อมปรายตามองกลับมา คนร้ายที่พึ่งนินทาเธอยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของเจ้าตัว ซาจิตะแสดงออกทางสีหน้าว่าไม่พอใจเท่าไร หากแต่เธอก็ไม่ได้คิดจะเอาความผิดอะไรเด็กหนุ่ม เด็กสาวผมสีเทาหยักศกตัดสั้นเดินเข้ามาในห้อง นับโต๊ะหาโต๊ะประจำของตัวเองตามเลขที่ก่อนจะก้าวไปนั่ง เพียงแค่นั่งลงได้ไม่ทันไรเสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังจากด้านหลัง
ซาติตะหันขวับไปมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เด็กหนุ่มสองคนเพื่อนร่วมห้องกำลังโต้เถียงกัน - จนมิโดริยะไม่กล้าที่จะเดินเข้ามาในห้อง
หนึ่งเด็กหนุ่มผมสีฟาง ซาจิตะรู้สึกคุ้นเคย ก่อนจะบางอ้อในใจ เมื่อนึกถึงข่าววิลเลินโคลน ตาคนนี้ก็คือตัวประกันในตอนนั้นเองสินะ ส่วนอีกคนก็เป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่ตัวสูงกว่าสวมแว่น
พวกเขากำลังส่งเสียงดังโต้เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
"อย่าเอาขามาวางบนโต๊ะเรียนแบบนั้นสิ!"
"หา!? อะไรของแกกันวะ!?"
"ไม่รู้สึกผิดต่อพวกรุ่นพี่ของยูเอย์หรือผู้สร้างโต๊ะตัวนี้ขึ้นมาบ้างเลยรึไงกัน!?"
"ของแบบนั้นไม่มีหรอกเฟ้ย! ว่าแต่แกจบมาจากม.ต้นที่ไหนกันหา ไอ้ตัวประกอบ"
ซาจิถอนหายใจหลังจากฟังเสียงเถียงกัน - พวกเขาเถียงกันอย่างกับพวกเด็กไม่รู้จักโต โตๆกันขนาดนี้แล้วแท้ๆ เถียงกันไม่อายคนอื่นเลยสักนิด
แต่ก่อนที่จะได้แสดงออกถึงความไม่พอใจอะไรไปมากกว่านี้ ลมหายใจอุ่นๆก็ปะทะเข้ากับต้นตอของซาจิ เด็กสาวผมสีเทาหันขวับจากที่มาของลมหายใจอุ่นนั้น จนค้นพบว่ามีใครบางคนกำลังประชิดตัวจากด้านหลัง ทางนั้นถอยร่นไปเล็กน้อยพลางฉีกยิ้ม
"โอ๊ะ - รู้ตัวแล้วเหรอเนี่ย"
"ทำแบบนี้มันดูไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไรนะคะ"
"แอมซอรี่นะ ตัวเอง"
รอยยิ้มซุกซนปรากฎบนใบหน้าของผู้พูด ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าฉายแววสนุกสนาน หล่อนขยับกายขึ้นนั่งบนโต๊ะเรียนของซาจิตะอย่างคล่องแคล่ว
"สองคนนั้นเถียงกันมาสักพักแล้วน่ะ"
"เธอเองก็ควรจะลุกออกไปจากโต๊ะของฉันเหมือนกันนะคะ"
"เห - นี่ก็เคร่งอีกคนเหรอเนี่ย?"
"มันเป็นเรื่องของจิตสำนึกในส่วนรวมน่ะ"
เธอโต้กลับไปด้วยใบหน้าจริงจัง ทำให้สาววัยรุ่นผมสีพิสุทธิ์คนนั้นยอมถอยลุกออก สาวเจ้าหัวเราะ
"น่าสนใจจังเลยนะ"
ซาจิตะเมินหลังจากที่อีกฝ่ายเดินไปวุ่นวายตรงอื่น เธอัดสินใจฟังเสียงบทสนทนาที่โต้เถียงจากข้างหลังที่มาจากเด็กหนุ่มผู้สวมแว่นและเด็กหนุ่มท่าทางวางมาดนักเลงสองคนนั้น
"ต้องขอโทษที่เสียมารยาท - ฉันจบมาจากโรงเรียนเอกชนโซเมย์ ชื่ออีดะ เท็นยะ"
ฟังจากเสียงแม้ไม่ต้องหันไปมองบทสนทนา ซาจิตะก็รู้ว่ามันเป็นเสียงของเด็กหนุ่มแว่น ขณะเดียวกันที่เธอฟังเสียงโต้เถียงโต้ตอบเหล่านั้น ชิโอริ ซาจิตะก็เท้าคางมองไปที่กระดานสลับกับมิโดริยะที่ยังยืนอยู่หน้าประตูไม่ขยับเข้าห้องมา
"โซเมย์งั้นเหรอ? โรงเรียนของพวกหัวกะทินี่หว่า ค่อยมีค่าให้น่ากระทืบหน่อย"
"พูดแบบนี้ออกมาหน้าตาเฉยเนี่ยนะ! คนแบบนี้น่ะเหรอที่จะเป็นฮีโร่!"
"แล้วมันจะทำไมวะ!? ---"
เสียงบทสนทนาหยุดลง คล้ายมีใครไปทำให้เจ้าของเสียงห้าวชะงัก ซาจิตะตัดสินใจหันไปด้านหลัง ค้นพบว่าสายตาสีโกเมนนั้นได้ประสานเข้ากับคนที่หน้าประตูแล้ว - อีดะเองก็เช่นกัน เขาก้าวตรงไปหาเด็กหนุ่มที่หน้าประตู ขณะที่ซาจิตะเลือกที่จะให้ความสนใจกับเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาของตัวเอง
รู้สึกตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูกเลย
อาจเพราะไม่ได้เข้ามาเรียนในรั้วโรงเรียนแบบนี้กินเวลามาทั้งชีวิต - ทำให้รู้สึกว่าโลกมันแอบยาก และก็มีแต่คนแปลกๆ คนที่เข้าใจยากอยู่เยอะ
ระหว่างที่เธอกำลังใช้ความคิด
"อาจเร็วไปซะหน่อย แต่เอาเจ้านี่ไปใส่แล้วก็ลงไปที่สนามซะ"
ซาจิตะขยับตัวเองที่อยู่ในชุดพละของโรงเรียน รู้สึกแปลกตาตัวเองในลุคนี้ไม่น้อย เธอเดินตรงไปที่สนามแต่ก่อนจะได้เดินอะไรไปมาก มีใครสักคนที่กำลังก่อกวนเธอ
"น่ารักจังเลยน้า"
"แล้ว?"
"เค้าน่ารักรึเปล่า?"
ซาจิตะถอนหายใจแล้วเมินสาวเจ้าคนเดิมที่วิสาสะมานั่งบนโต๊ะเรียนของเธอ ดวงตาสีฟ้าอ่อนฉายแววไม่ค่อยพอใจกับท่าทางสนุกสนานร่าเริงของเจ้าของตาสีชมพูมาเจนต้า
เมื่อเห็นบิดาที่กำลังสวมบทบาทของการเป็นที่ปรึกษา ซาจิตะค่อนข้างให้ความเคารพเขา - เธอจะไม่ปฏิบัติกับเขาในฐานะที่เขาเป็นพ่อของตัวเอง เด็กสาวเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับคนในสนามโดยมีสาวผมยาวตามติดสอยห้อยตามมาด้วย
"นี่ตัวเอง"
"คะ?"
ซาจิตะตอบเสียงกระซิบกลับคนที่กระซิบหาตน ทางนั้นยิ้มร่าพอเธอตอบออกไป "เตงอยู่สนามไหนเหรอ ตอนสอบเข้าน่ะ?"
"อ่า...ฉันไม่ได้สอบเข้าค่ะ"
"งั้นก็เป็นนักเรียนโควต้าสินะ"
"ประมาณนั้นค่ะ"
ซาจิตอบขณะที่สายตาของเธอจ้องมองไปที่ปรึกษาชั้นที่กำลังสาธยายถึงเรื่องที่ให้พวกเรามาตรงนี้ และคิดจะทำการทดสอบอัตลักษณ์ ระหว่างที่เขากำลังอธิบายก็มีเด็กสาวผมบ็อบสีน้ำตาลขัดขึ้น และใช่ - พ่อของเธอก็ยิ่งร่ายยาวมากขึ้นกว่าเดิม
"พวกเธอเคยทำมาแล้วสมัยม.ต้นที่ห้ามใช้อัตลักษณ์ระหว่างการทดสอบน่ะ จนป่านนี้ประเทศของเราก็ยังไม่ยอมให้ใช้มันควบคู่กับการทดสอบเพราะต้องการที่จะเก็บผลลัพธ์แบบเดิมๆ ซึ่งมันไม่เหมาะสมเสียเลย - แต่ว่าก็ว่าเถอะก็คงต้องไปโทษกระทรวงศึกษาล่ะนะ" เขาร่ายยาวเป็นการบ่นถึงระบบการศึกษาของประเทศ "ตอนสอบภาคปฏิบัติคนที่ได้คะแนนสูงสุดคือบาคุโกกับโคซากุระสินะ"
"อื้อ"
"ค่าาา"
สองเสียงต่างอารมณ์อย่างชัดเจน เสียงแรกตอบสั้นๆตอบรับ ขณะที่อีกเสียงของเด็กสาวตาสีชมพูดูกระตือรือร้นหลังถูกเรียกชื่อของตัวเอง
พวกเขาจะถูกทดสอบในการขว้างลูกซอฟต์บอล
เพื่อเก็บผลลัพธ์ที่ต่างจากสมัยม.ต้น
"ไปตายซะ!!"
เสียงตะโกนปลุกใจคล้ายจะฆ่าใครสักคนดังลั่น ลูกบอลลอยไปจากฝ่ามือของคนโยน มีเสียงปะทุคล้ายระเบิดดังลั่น ขณะที่ตัวเลขบนอุปกรณ์จับสถิติของอาจารย์ไอซาวะขึ้นหมายเลข "705 เมตร"
เสียงตื่นตกใจดังจากคนทั้งห้อง ขณะที่คนที่จะทดสอบต่อไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรผ่านสีหน้ามากนัก เธอเพียงแค่ยิ้มร่า และอุทานออกมาว่า ว้าว
"โคซากุระลองต่อเลย"
"ได้ค่า ได้ค่า"เด็กสาวที่ถูกเรียกชื่อจับลูกบอล เธอหมุนแขนของตัวเองเพื่อคลายความเมื่อย - ท่าทางชิลๆจนซาจิตะแอบหมั่นไส้ในใจ
และเมื่อหล่อนตัดสินใจโยน ลมแรงก่อตัวขึ้นพร้อมกลีบซากุระพวยพุ่งออกมาเป็นคลื่นมันพัดส่งลูกให้ไปตามวิถีของมัน ลูกบอลลอยตรงไปบนท้องฟ้า อุปกรณ์จับสถิติที่ได้ออกมาเป็นตัวเลขแล้ว
"704เมตร"
เป็นตัวเลขที่สูงและห่างไม่มากกับบาคุโก
"คนที่ได้คะแนนต่ำสุดจากการทดสอบ 8 การทดสอบ ฉันจะถือว่าไม่มีแวว และจะคัดออกจากฐานข้อมูลนักเรียน"
คำพูดที่สร้างความกดดันเกิดขึ้น
ไอ้เธอน่ะ ไม่ค่อยเท่าไร - แต่คนที่ดูจะกดดันเป็นพิเศษคือนายคนนั้นที่กำลังตัวสั่นต่างหาก
การทดสอบของซาจิไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีสุดในกลุ่มห้อง แต่ก็ไม่ได้นับว่าแย่อะไร ผิดกับเด็กหนุ่มคนนั้น มิโดริยะ
ซาจิตะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างประหลาด เธอขมวดคิ้วขึ้นยามเห็นผลการทดสอบของเขาในแต่ละการทดสอบ ดวงตาสีฟ้าอ่อนทอความไม่พอใจ ยอมรับเลยว่าอาจเพราะส่วนหนึ่งเธอคาดหวังว่าเขาจะแสดงอะไรออกมาบ้าง - ไม่ใช่ท่าทางหวาดกลัว ร้อนลน หรือไม่มั่นใจอะไรแบบนั้น
"นี่ มิโดริยะ"
เธอเดินตรงเข้าไปหาเขาที่กำลังตัวสั่น ชิโอริ ซาจิตะกอดอกของตัวเองท่าทางไม่พอใจสื่อออกไปให้เขาเห็น
"ค ครับ ชิโอริซัง?"
"คุณกำลังกลัวอะไรอยู่กันคะ?"
เธอเอ่ยไปด้วยน้ำเสียงแข็ง - หลังจากทนไม่ได้ที่เห็นอีกฝ่ายในสภาพแบบนี้
"ป เปล่าครับ"
"โกหก"
เธอเอ่ย "ทำอะไรให้เต็มที่หน่อยสิคะ อยากโดนคัดออกรึไง?"
ยิ่งเธอบอกเขาก็ยิ่งตัวเกร็งและสั่นเหมือนคนที่ทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ซาจิตะพ่นลมหายใจ และมองไปที่การทดสอบสุดท้ายคือการขว้างลูกบอล
จากการทดสอบที่ผ่านมาไม่ว่าจะวิ่ง กระโดดไกล แรงบีบมือ หรืออื่นๆ มิโดริยะก็รั้งท้ายอยู่คนเดียว ท่าทางของเขาทำเธอไม่เข้าใจเลยว่าเขากำลังกลัวอะไรอยู่
"แบบนี้นะ - เด็กผู้ชายเมื่อปีสองปีก่อนที่ฉันเจอยังจะดูเป็นฮีโร่มากกว่านี้อีกค่ะ"
เธอพึ่งรู้ตัว
ว่าทุกคนไม่ได้รับคำพูดแรงๆได้
ก็ตอนที่มิโดริยะชะงักค้างไป
ซาจิตะทำตัวไม่ถูก เธอตัดสินใจที่หันมองหน้าของมิโดริยะตรงๆ
"ขอโ---"
"ขอโทษนะครับ!"
ทางนั้นโต้กลับออกมา พลางยิ้มออกมาให้เธอ ซาจิตะชะงักยามเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย "ชิโอริซังพูดถูกแล้วครับ ขอโทษที่ผมทำตัวไม่ได้เรื่องนะ"
เธอกระพริบตาตนถี่เพราะงุนงงกับคำพูดและท่าทางที่ไม่ได้โกรธเคืองอะไร
"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ"
เขามองโลกในแง่ดีหรือไงกัน
เธอพูดเมื่อกี้ - เป็นคำพูดที่แย่มากเลยนะ
"ผมจะพยายามให้เต็มที่นะครับ ไม่ต้องห่วงนะ"
ในช่วงเวลาหลายปีมานี้
ซาจิตะได้เรียนรู้เรื่องหนึ่งตลอดการใช้ชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง
ว่าเมื่อคนๆหนึ่งตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่าง
จะทำให้ความหวาดกลัวนั้นน้อยลงไปได้
"งั้นก็พยายามเข้านะคะ"
เธอให้กำลังใจไป เป็นการให้กำลังใจที่ไม่ได้ดีเลย
เขาดูใจชื้นขึ้นมาบ้าง
และความใจชื้นก็ถูกทำลายในเวลาอันรวดเร็ว
"อุรารากะได้อินฟินิตี้แหละ!"
สถิติขว้างซอฟต์บอลที่สูงที่สุด - กำลังทำให้คนที่พึ่งตัดสินใจและความกลัวน้อยลงไปได้คนนั้นกลับมาเกร็งอีกครั้ง
ไอ้เธอก็เชียร์อัพเขาขึ้นต่อไม่ถูกแล้วเหมือนกัน
"มิโดริยะ"
"ค ครับ?"
มือของซาจิแตะบนไหล่ของอีกฝ่ายบีบมันเบาๆ กระตุ้นให้ตัวที่เกร็งอยู่หายเกร็งจากความรู้สึกที่ประดังประเด
"ตัดสินใจและลงมือทำให้ดีก็พอค่ะ"
เธอไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจความหมายของมันไหม
แต่มันก็เป็นสิ่งที่เธอทำให้ได้ดีที่สุดในเวลานี้แล้ว
|||||
Talk - มาวว ♡
สวัสดีค่ะ
ระหว่างที่หายไป แอบเพิ่มเติมหน้าบทความนิดหน่อย (?)
กลับมาต่อแล้วค่ะ อาจมึนๆเบลอๆอย่างไร
ติชมได้นะคะ รักทุกคนเหมือนทุกครั้งค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ยังตามอ่านฟิคเล็กๆฟิคนี้นะคะ
ความคิดเห็น