Fanfic Boku No Hero Academia / BNHA || Chosen Last [ Bakugou x OC ]

ลำดับตอนที่ #8 : ARC 1 :: 7. [ You must hurry and run after me ] || FIN ARC1

c h o s e n  l a s t | fanfic bnha

bakugou katsuki x takara aiko (oc) 

ARC 1 :: 7. [ You must hurry and run after me ]  || FIN ARC1

ไอโกะถูกบาคุโกห้อง A พามาส่งที่ห้องเรียนของเธอ

เด็กสาวโค้งเบาๆหลังจากร่างของเด็กหนุ่มที่ให้เธอเดินตามหลังมาตลอดหยุดลงแล้วหันมาพูดด้วยน้ำเสียงห้าวใส่ทำนองว่า

"ฉันพาแกมาส่งถึงห้องแล้ว"

อาจเพราะทำตัวไม่ถูกกับอารมณ์ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ ทำให้ไอโกะตัดสินใจเพียงแค่ยิ้มบางๆส่งไป ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่เธอมักจะประดับบนใบหน้าอยู่เสมอ แต่ก่อนจะได้ขยับกายเข้าห้องไป คนที่พามาส่งก็เป็นฝ่ายเดินผ่านเธอไป

เธอคงจะไม่ชะงัก

หากบาคุโกผ่านเธอไปเฉยๆ

ถ้าหากไม่ใช่การวางมือลงบนไหล่ข้างหนึ่ง

ถ้าหากไม่ใช่การกระซิบด้วยเสียงห้าวเบาๆ

"ตั้งใจเรียนด้วย"

ไอโกะนิ่งค้างไป เธอไม่สามารถรวบรวมสติตัวเองเดินเข้าห้องเรียนไปได้เลย อาจเพราะอึ้งกับถ้อยคำของคนที่เธอคิดว่าเขาไม่น่าจะพูดมันออกมา

เสียงฝีเท้าของบาคุโกหายเข้าไปในห้องข้างๆแล้ว หากแต่ไอโกะยังคงตั้งสติ เธอใช้เวลาชั่วครู่หนึ่งเสียงทักจากด้านหลังก็ดังขึ้นมา

"ไอโกะจัง!"

"เนย์โตะคุง"

เธอหันไปหาตนเสียงก่อนจะยิ้มให้ "ทานข้าวเสร็จแล้วเหรอคะ?"

"ใช่แล้วล่ะ!"

ทางนั้นตอบมาด้วยความเป็นมิตร และระหว่างที่เพื่อนคนแรกกำลังพูด เธอก็ตั้งใจยืนฟังที่เขาพูดมากๆ "แต่วันนี้นะที่โรงอาหารวุ่นวายมากเลยล่ะ ไอโกะจัง"

"อย่างงั้นเหรอคะ?"

เธอตอบแล้วพยักหน้าเป็นเชิงรับฟัง โมโนมะ เนย์โตะกำลังจะพูดตอบเธอ หากแต่เสียงหนึ่งก็ดังแทรกเข้ามาแทน

"สัญญาณเตือนภัยดังน่ะ ดังลั่นเลย"

ฮารุกิบอกเล่า เจ้าของเรือนผมสีฟ้ากอดคอเจ้าของผมทองที่กำลังพูดคุยกับสาวเจ้าด้วยท่าทางสนิทสนมกัน น้ำเสียงเป็นมิตรค่อยๆเล่าต่อ "ทำเอาวุ่นวายสักพักใหญ่เลยล่ะ โชคดีที่แค่ชั่วคราว"

"สัญญาณเตือนภัยดังเพราะอะไรเหรอคะ?"

"นักข่าวน่ะ ไอโกะจัง"

เธอรับฟังอย่างเข้าใจ - นักข่าวค่อนข้างให้ความสนใจในตัวออลไมท์ที่กลายมาเป็นบุคลากรของยูเอย์คนหนึ่ง สัญลักษณ์แห่งสันติภาพจึงเป็นที่สนใจของทุกคน

นักข่าวเลยอาจพลั้งเผลอทำอะไรจนเสียงสัญญาณเตือนภัยของยูเอย์ดังล่ะมั้ง?

"ลำบากแย่เลยนะคะ"

เสียงหวานบอกพลางยิ้มให้ - ไม่ทันที่บทสนทนาจะดำเนินต่อไป เสียงออดเข้าสู่วิชาในภาคบ่ายก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องเรียนของตน โมโนมะค่อยๆประคองเธอให้ไปที่โต๊ะ

เด็กสาวก้มหัวขอบคุณน้อยๆ

แล้วหันไปสนใจในวิชาที่ต้องเรียนในคาบบ่ายแทน

เวลาบนเข็มนาฬิกาค่อยๆเดินไป จนสิ้นสุดลงในอีกวิชา อาจารย์ประจำวิชาขอแรงหัวหน้าห้องและรองหัวหน้าให้เก็บสมุดของเพื่อนไปด้วยกัน ทำให้ไอโกะและเคนโดลุกขึ้นยืนช่วยกันเก็บสมุดไปอย่างรู้งานเพื่อขนไปที่ห้องพักครู

"เห ทาการะจังชอบออลไมท์งั้นเหรอคะ?"

"ค่ะ ชอบมากๆเลย"

เธอบอกระหว่างที่เดินไป "เป็นฮีโร่ที่สุดยอดมากๆเลย"

สมัยที่มองเห็นได้

รอยยิ้มของออลไมท์ที่ฉายในทีวียังคงแจ่มชัดในความรู้สึกของไอโกะอยู่เสมอ - เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นและพึ่งพาได้

"เพราะแบบนี้ถึงอยากเป็นฮีโร่สินะ?"

คำถามของหัวหน้าห้องอย่างเคนโด ทำให้ไอโกะส่งเสียงหัวเราะเบาๆอย่างสดใส

"เป็นส่วนหนึ่งค่ะ"

เคนโดพยักหน้ารับคำพูดของลูกสาวคนเดียวของบ้านทาการะที่ดูยิ้มแย้มสดใส ผิดกับนัยน์ตาที่หม่นแสงเพราะไม่อาจมองเห็นได้ - จากที่อยู่ด้วยกันและทำหน้าที่ในการเป็นหัวหน้าห้องร่วมกับรองหัวหน้าห้องอย่างเด็กสาวผมทรงฮิเมะคัทก็ทำให้เคนโดได้รับรู้อะไรหลายๆอย่าง

ข้อแรก ทาการะ ไอโกะ มักจะยิ้มแย้มเสมอ - เพราะการยิ้มเป็นหน้าต่างความรู้สึกของเธอ

เพราะว่าสายตาของเธออธิบายความรู้สึกไม่ได้

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องพักครู วางสมุดกองเป็นตั้งไว้ที่โต๊ะของอาจารย์ หลังวางเสร็จก็คุยกันด้วยน้ำเสียงเบาทำนองว่ากลับกันเถอะ - หากแต่ภายในความเงียบสงบของห้องพักครู เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

อาจารย์บลัดผู้เป็นที่ปรึกษาห้องของเด็กสาวทั้งสองลุกขึ้นตรงไปที่โทรศัพท์ที่วางอยู่กลางห้อง เขารับสาย และก็หลุดปากพูดออกมาหันมาหาอาจารย์คนอื่นๆในห้อง

วินาทีนั้น ทั้งไอโกะและเคนโดต่างไม่กล้าขยับไปไหน

เมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์ที่ปรึกษาร่างกำยำ

"วิลเลินบุกที่ USJ"

เขาพูด

"อีเรเซอร์เฮด กับ หมายเลขสิบสามกำลังปกป้องนักเรียนห้อง A อยู่ ออลไมท์ตามไปสมทบ ผู้อำนวยการเรียกรวมพลพวกเราไปที่นั่น"

เกิดความโกลาหลวุ่นวายภายในห้องพักครู เสียงพูดคุยและความรีบร้อนเกิดขึ้น โปรฮีโร่หลายคนลุกขึ้นจากที่เตรียมพร้อมไปรวมตัวตามคำสั่ง

เคนโดดึงไอโกะออกมาจากห้องพักครูเพื่อไม่ให้ขวางทางการเดินทางของโปรฮีโร่ เด็กสาวสองคนยังไม่ได้ขยับกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเอง คล้ายกำลังอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินอยู่

"เมื่อกี้ได้ยินเหมือนกันใช่ไหม?"

เจ้าของเส้นผมสีส้มสว่างมัดรวบหางม้าถาม

"ค่ะ"

และไอโกะก็ตอบรับคำถามนั้นไป

"มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?" น้ำเสียงของหัวหน้าดูเป็นกังวล

สีหน้าของเด็กสาวตาบอดเองก็เช่นกัน ใบหน้าของเธอเป็นกังวลออกมา คำพูดของอาจารย์ที่ปรึกษายังฝังอยู่ในหัวของเธอว่าตอนนี้วิลเลินบุกมาที่ USJ และกำลังสู้อยู่

"เราควรบอกคนอื่นๆดีไหมคะ?"

ไอโกะเสนอ "เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น เราจะได้ระมัดระวังกันได้"

"อื้อ ตามนั้น"

ห้อง 1-A กลับมาแล้ว ในเวลาเย็น ไอโกะรู้สึกเป็นกังวลไม่น้อยเกี่ยวกับเรื่องของวิลเลินที่บุกเข้ามา ยิ่งเสียงประกาศที่ดังประกาศแจ้งให้มีการหยุดเรียนทำให้ยิ่งเป็นกังวลไม่น้อย

ถึงจะว่าแบบนั้น แต่นักเรียนในห้อง 1-B รวมถึงห้องอื่นๆที่ได้ยินข่าวว่ากลุ่มนักเรียนที่ถูกวิลเลินโจมตีกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วก็เริ่มทยอยกลับกัน

"ไอโกะจัง กลับกันไหม?"

เนย์โตะชวนเธอหลังจากที่ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง เด็กสาวใช้เวลาคิดชั่วครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลงเพื่อนสนิท ไอโกะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตาม แต่ไม่ทันจะได้ขยับไปไหน เสียงเรียกก็ดังขึ้น

"ทาการะจัง เดี๋ยวก่อนสิ"

ฮารุกิ โควคิเรียกไว้ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาหา ไอโกะหันไปตามเสียง ใบหน้าของเด็กสาวแสดงความฉงนใจ

"มีคนมาหาน่ะ เหมือนจะอยากคุยด้วย"

พอฟังแบบนั้น ไอโกะก็หันไปหาคนที่ชวนกลับบ้านเมื่อครู่ เธอยิ้มอ่อนๆคล้ายลำบากใจ

โมโนมะรู้ดี

"ไปคุยเถอะ ไอโกะจัง เดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อนนะ"

"แต่ว่า…"

"เอาน่า"

เขาบอก

และก็คิดว่าดีจังที่เธอไม่เห็นสีหน้าของเขาตอนนี้

ที่แอบผิดหวังน่ะ

"ง งั้นกลับบ้านดีๆนะคะ"

"อื้อ ไอโกะจังก็ด้วย"

ไอโกะตามโควคิมา ก่อนจะพบว่าคนที่รอเธออยู่คือบุคคลคนเดียวกับที่ชวนเธอขึ้นไปกินข้าวบนดาดฟ้า หลังจากที่เขาเอ่ยปากไล่ฮารุกิให้ไปได้แล้ว

เด็กสาวผมสีน้ำเงินเข้มเกือบดำประหม่าเล็กน้อยแต่ก็ตัดสินใจถามคำถามกับเขา

"บาคุโกซัง...โอเคไหมคะ?"

"หา?"

"ก็...ที่เจอวันนี้"

"อย่างฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า!"

ไอโกะรู้สึกว่าเหงื่อตัวเองตกเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้นออกมาจากปากของอีกฝ่าย แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ยิ้มออกมาบางๆ

"ปลอดภัยดีสินะคะ"

"เออ!"

"ค่อยเย็นชั่ว"

เธอถอนหายใจ รู้สึกโล่งอกที่ได้ยิน "ดีใจนะคะที่ปลอดภัย"

ไอโกะบอกความรู้สึกของเธอรอยยิ้มบางๆเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างขึ้นมา 

"เก่งมากเลยค่ะ"

คำชมธรรมดาๆ

แต่ชวนหงุดหงิดชะมัดยาก

ก็แค่คำชมทั่วไป

แต่รู้สึกหงุดหงิดและรำคาญ

เพราะทำให้หัวใจกระตุกขึ้นมา

"เหอะ"

เขาส่งเสียง

"มันก็แน่นอนอยู่แล้วสิวะ"

เธอพยักหน้ารับกับคำอวดของเจ้าของเสียงห้าวที่ตนมองไม่เห็น รับฟังคำพูดของเขา

"เพราะฉันคือชายที่จะก้าวข้ามออลไมท์"

"ฉันเอาใจช่วยนะคะ"

มือสองข้างของไอโกะกำมือและยกขึ้นไม่มากนักเป็นการให้กำลังใจคนที่พึ่งพูดออกมาว่าจะก้าวข้ามฮีโร่อันดับหนึ่ง - ไอโกะคิดว่ามันเป็นเป้าหมายที่สุดยอดมากกว่าคำพูดเล่นๆ

เธอคิดว่าเขาต้องการจริงๆ

และวันนี้เขาก็รอดผ่านพ้นการเจอกับวิลเลินมาได้ - เขาได้รับประสบการณ์มามากมาย

เธอต้องไล่ตามให้ได้แล้วล่ะ

"แกเองก็รีบหน่อย"

คำพูดที่ขึ้นมา

ตรงกับสมองที่กำลังคิดตาม

ทำให้ไอโกะเบิกตาที่มองไม่เห็นของตนกว้างขึ้นกับคำพูดของอีกฝ่าย

อาการตกใจ

อาการที่เกิดจากการตกใจในคำพูด - ไม่ใช่เพราะมันตรงกับสิ่งที่เธอกำลังคิด

แต่...มันไม่ใช่คำพูดไล่ให้เธอทิ้งความฝัน

ไม่เหมือนตอนแรกที่เราเจอกันเลย

"ถ้ายังเป็นแบบนี้ แกก็จะก้าวตามคนอื่นไม่ทันหรอก ยัยเซ่อ"

หัวใจของเธอพองโตขึ้นมาจนเผลอยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม

แก้มซาลาเปาขึ้นสีแดงระเรื่อหลังได้รับคำเหล่านั้น

คำเชียร์ในแบบฉบับของบาคุโก คัตสึกิ

"ยิ้มอะไรวะ?!"

"ป..เปล่าค่ะ"

เธอรีบปฏิเสธพลางโบกไม้โบกมือไปมา "แต่ว่า...บาคุโกซังคะ ฉันมีชื่อนะคะ"

ไอโกะบอกไป ก็เธอน่ะ ชักจะไม่ชอบคำว่ายัยเซ่อที่เขาเรียกเท่าไรเลย

"ฉันจะเรียกแบบนี้มีปัญหารึไง?"

"แต่ว่า…"

เขากลอกตา แน่นอนว่าไอโกะไม่เห็นมัน - พร้อมทำเสียงจิ๊จ๊ะจากริมฝีปาก

"ชื่อไร"

"ทาการะ ไอโกะค่ะ"

เด็กสาวแนะนำตัวของตัวเองไป

จะว่าไปที่เขาเรียกเธอแบบนั้น - ก็อาจเพราะเราไม่เคยแนะนำตัวให้กันเลยล่ะมั้ง

"ทาการะ? ลูกคุณหนูงั้นสิ?"

เธอยิ้มแห้งกับคำพูดของอีกฝ่าย

"ไอโกะ? ถามจริง ชื่ออย่างโหล่"

เจ้าของชื่อก็ไม่ใช่ - แต่วิจารณ์สนุกเชียว…

"แต่มันก็ชื่อฉันนะคะ…"

"ชื่อตอนเป็นฮีโร่ก็ตั้งให้มันดีๆแล้วกัน"

อย่าให้เธอรู้นะว่าชื่อฮีโร่เขาเป็นมหาเทพสังหารอะไรทำนองนั้นน่ะ

ไอโกะหัวเราะแห้ง รับปากไป "ค่ะ"

เราไม่ได้พูดอะไรกันเพิ่มเติมอีก

มันเป็นความเงียบที่มีเสียงลมหายใจให้ได้ยิน

"จะกลับเมื่อไร?"

"ก็ถ้าลงไปก็ไปขึ้นรถได้เลยค่ะ"

เด็กสาวตาบอดตอบเขา เจ้าของนัยน์ตาสีโกเมนพยักหน้ารับเบาๆ "โรงเรียนหยุดนะ พรุ่งนี้ รู้รึยัง?"

"ก็ต้องรู้แล้วสิคะ ก็มีประกาศออกมาแบบนั้น"

"นี่แกว่าฉันเหรอ?"

"เปล่านี่คะ…"

ไอโกะปฏิเสธ "ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย"

"แล้วจะกลับบ้านรึยัง?"

"ก็ถ้าคุยเสร็จก็กลับแล้วค่ะ"

เด็กสาวบอก

บาคุโกมองใบหน้าที่ไม่มีวันมองเห็นเขา

อย่างน้อยก็ตอนนี้

มือที่มักใช้อัตลักษณ์ระเบิดที่ระเบิดสิ่งต่างๆขยับขึ้น ก่อนจะค่อยๆจับเส้นผมของเธอทัดใบหูของหล่อนอย่างแผ่วเบา ตัวของทาการะ ไอโกะนิ่งค้างกับสัมผัสที่เกิดขึ้นมาไม่ทันตั้งตัว

และไม่ทันตั้งใจของเขาเองด้วย

พ่อแม่ยัยนี่คิดยังไงกัน

ถึงยอมให้ความดื้อดึง - มาทำให้ในอนาคตเธอต้องเสี่ยงอันตราย

เพราะเจอวิลเลินตัวจริงมากับตัวตั้งแต่สมัยม.ต้น

บาคุโกรู้

ว่าที่เขาเจอในอนาคต ระดับมันก็จะมากขึ้นไปกว่านี้

และเขาก็ได้คำตอบ

เธอมันเหมือนไอ้เดกุที่ดื้อด้าน

ทั้งๆที่ควรจะยอมแพ้

แต่กลับดื้อดึงที่จะทำมันต่อ

"บ บาคุโกซัง"

"จำเอาไว้"

เขาส่งเสียงขู่

"แกไม่มีทางนำหน้าฉันได้"

น้ำเสียงหนักแน่น

"และฉันก็ไม่สนใจพวกที่ขี้แพ้ดีแต่ฝันด้วย"

ใบหน้าของคนตาบอดตรงหน้ามีรอยยิ้มผุดขึ้นมาอีกแล้ว

เป็นรอยยิ้มที่เขาไม่ชอบเลย

ไม่ชอบที่ตัวเองข้าใจความหมายของรอยยิ้ม

"ขอบคุณนะคะ"

ทำไมต้องขอบคุณด้วย

บ้าจริงๆ

"แต่ว่าเมื่อกี้...เอ่อ มือ…"

เขารีบสะบัดมือออก

"ก็แค่หงุดหงิดที่ผมมันบังหน้าแกรุงรังเท่านั้นแหละ ยัยเซ่อ!"

เขาโวยวาย

และขยับตัวหนีเดินกลับ

ก่อนจะคิดได้

ว่าตัวเอง

ดันยอมรับกลายๆว่าอยากเห็นหน้าของยัยนั่น

เขาเดินไปแล้วหลังจากที่เสียงฝีเท้าหายลับไป

ไอโกะผ่อนลมหายใจของตัวเองลงหลังจากที่เผลอกลั้นหายใจเพราะมือที่สัมผัสกับเส้นผมจับเส้นผมสีเข้มของเธอทัดหูให้

หน้าของเธอร้อน

อย่างน้อยก็ร้อนกว่าที่ปกติเคยรู้สึก

แต่ว่า

อนาคตต่อจากนี้

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เธอจะต้องพัฒนาขึ้นให้ได้

พอคิดได้แบบนั้นเท้าที่สวมรองเท้าอยู่ก็ขยับก้าวเดินเพื่อกลับบ้านแบบอีกฝ่ายที่เดินจากไปก่อน

จะต้องก้าวเดินต่อไป

เพราะไม่งั้น - คงต้องวิ่งตามไม่ทันแน่ๆ

ทั้งสองคน

ไม่เคยรู้เลย

ว่าจุดเริ่มต้นย่ำแย่ระหว่างทั้งคู่

จะทำให้พวกเขาเข้ากันดียิ่งกว่าอะไร

● ARC 1 ; END

|||||

Talk มาวว ♡

จุดเริ่มต้นของสองคนนี้จบลงแล้วค่ะ ! มันเป็นเพียงก้าวแรก

หวังว่าในอนาคตพวกเธอจะดีต่อกันมากขึ้น

(แต่ถึงอย่างนั้นโปรดระวัง เอพื่นคนหนึ่งแอบรักเธอด้วยนะ รู้กสาว)

ไอจังเป็นตัวละครที่เราเขียนแล้วรู้กว่ามีลูกสาวแบบลูกสาวจริงๆเลยค่ะ 55555 เราก็หวังว่าคนอ่านจะรักและเอ็นดูน้องมากๆ

มาเป็นมัมหมีน้องไอโกะกันนะคะ /โดนตี

Arc2 เราไม่รับประกันว่าจะมีฉากแอคชั่นของน้องมากเท่าไร

(จริงๆเพราะเราเนิร์ฟสกิลน้องเพราะยังไม่ต้องการให้น้องมีสกิลโดดเด่นอะไรออกมาในช่วงarcแรกๆ แต่ในอนาคตน้องจะพัฒนาสกิลไปแน่นอนค่ะ การันตี)

มาถึงตรงนี้ก็ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจค่ะ รักทุกคนนะคะ ❤

TB