คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ARC 0 :: 6. [ Destiny brings ] || FIN ARC 0
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
อัพตอนสมบูรณ์ ; 27 March 2021
แก้ไขย่อหน้า ; 8 June 2021
ARC 0 :: 6. [ Destiny brings ] || FIN ARC 0
โควต้าพิเศษคือสิ่งที่ซาจิตะหวังจากการสอบเข้า ดังนั้นเธอต้องเข้าในการทดสอบศักยภาพของตัวเอง เด็กสาวยอมรับเลยว่าเธอไม่ได้หวังอะไรกับมันมากมายนัก - การเป็นฮีโร่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถาบันใดสถาบันหนึ่ง ถึงยูเอย์จะไม่ต้อนรับ แต่เด็กสาวผมสีควันบุหรี่ก็คิดว่ายังมีที่อื่นที่สามารถต้อนรับเธอได้
แต่มนุษย์น่ะ จะพูดว่าไม่คาดหวังเลยก็คงไม่ได้ ซาจิตะก็หวังเหมือนกันว่าตัวเองอยากจะเข้าที่ยูเอย์
"ขยันจังเลยนะ เด็กสมัยนี้"
อาจารย์มิดไนท์นั่งตรงข้าม สาวผมสีทมิฬแหลมพูดทักซาจิตะ เธอไม่ได้มีคาบสอนทำให้อาจารย์สาวโปรฮีโร่มีเวลาว่างพอจะมองซาจิตะที่กำลังนั่งทำโจทย์อย่างตั้งใจ นัยน์ตาสีฟ้าของเธอปรายตามองขึ้นมา รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนมุมปากของเด็กสาว "ไม่เลยค่ะ…"
"ถ่อมตัวเสียด้วยนะ"
ซาจิยังคงส่ายหัว "มีคนเคยบอกค่ะ...ว่าถ้าไม่สู้เพื่อสิ่งที่ต้องการอย่างเต็มที่แล้ว ก็ห้ามร้องไห้เมื่อสูญเสียมันไป" เธอพูดขณะที่ในสมองฉายภาพของเจ้าของคำพูดที่จากไปเมื่อหลายปีก่อน ผู้หญิงที่ยิ้มสวยที่สุดในโลก ผู้หญิงที่เป็นโลกทั้งใบของเธอ
ชิโอริ ซาโตมิ แม่ของเธอ
"เป็นคำพูดที่ดีมากเลยนะ"
"คิดเหมือนกันค่ะ"
"ซาจิตะจังอยากเป็นฮีโร่จริงๆเหรอ?"
คิยามะ นามุริ หรือฮีโร่มิดไนท์ยังคงถาม
"มีคนเคยบอกว่าถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ค่ะ"
คราวนี้มันเป็นคำพูดของพ่อบุญธรรมของเธอ
"อยากเป็นฮีโร่ค่ะ - อยากเป็นฮีโร่เพื่อใครสักคน เพื่อปกป้อง เพื่อช่วยเหลือใครสักคน"
เธออยากเป็นฮีโร่จริงๆ
มิดไนท์สัมผัสมันได้ ตอนนี้ลูกสาวบุญธรรมของเพื่อนสนิทเปลี่ยนไปมากโดยเฉพาะแววตาสีฟ้า - ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนที่เจอกันครั้งแรก มันหม่นแสง ไร้ประกาย ดูไร้จุดหมาย ร่างกายเล็กๆที่มาเจอเธอกับพรีเซ้นท์ไมค์ในวันนั้น ดูไม่ต่างอะไรจากเด็กหญิงที่ไร้ชีวิต
และตอนนี้ เหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นได้เกิดใหม่เลย
เหมือนนกฟีนิกซ์ที่แผดเผา ร่วงโรย
เกิดใหม่และสยายปีกออกไปอีกฟาก
"งั้นก็ต้องรักและตั้งใจกับมันมากๆนะ"
เป็นการให้กำลังใจ ขณะเดียวกันที่ฝ่ามือของหญิงสาวอายุมากกว่าจับเข้าที่แผ่นกระดาษโจทย์ "ข้อนี้ ตรงประโยคภาษาอังกฤษมันเป็นสำนวนน่ะ ลองแปลใหม่แล้วเลือกช้อยส์ที่ถูกที่สุดอีกครั้งนะ"
"ขอบคุณค่ะ"
คิยามะ นามุริ ยิ้มอีกครั้งก่อนที่หล่อนจะยืดตัวตรงยืนขึ้น แม้ว่าความตั้งใจจะเต็มที่ก็ตาม และมิดไนท์ก็รู้ว่าเด็กคนนั้นหวังกับโควต้าพิเศษมากกว่าการสอบเข้า ไม่ใช่ว่าเธอไม่ใช่คนเก่ง ไม่ใช่ว่าชิโอริ ซาจิตะ ลูกสาวบุญธรรมของอีเรเซอร์เฮดเป็นเด็กที่ไม่เก่ง
เธอเก่ง
เธอมีความตั้งใจ
แต่อัตลักษณ์เธอใช้สู้ในการสอบปฏิบัติไม่ได้
การเปลี่ยนแปลงระบบการสอบเข้าที่ให้ทดสอบโดยการสู้กับหุ่นวิลเลิน ทำให้อัตลักษณ์ของคนที่มีผลต่อกายภาพได้เปรียบกว่าเป็นอันมาก นั่นแหละที่น่าเป็นกังวล - และโควต้าพิเศษก็ใช่ว่าจะได้ง่ายๆเพียงเพราะเป็นคนที่ถูกแนะนำเท่านั้น
แต่เพราะซาจิตะรู้ - รู้อยู่เต็มอก
ถึงได้พยายามยังไงล่ะ
เวลาดำเนินล่วงเลยไป
พรุ่งนี้แล้ว
วันแรก ชีวิตครั้งแรกในยูเอย์
"ตื่นเต้นรึเปล่า?"
เสียงเอื่อยถามเธอขณะที่กำลังนั่งมองทีวีที่ฉายข่าวอยู่ ซาจิตะที่กำลังคิดทบทวนถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมา และ เรื่องที่อยากจะทำในวันพรุ่งนี้ชะงักหันมองเจ้าของเสียงเอื่อยที่มาจากริมฝีปากของอีเรเซอร์เฮด
"มีความกังวลมากกว่าค่ะ"
"ไม่แปลกหรอก"
เขาบอก "ไม่ได้เรียนในโรงเรียนแบบคนอื่น ไม่แปลกเลยที่จะกังวล มันคือการเข้าสู่สังคมใหญ่ เรียกว่าเป็นครั้งแรกๆในชีวิตก็ได้เลย"
ยอมรับว่าเธอกลัว
นั่นก็เป็นความกล้าหาญมากพอแล้ว
"จริงๆ มันทั้งกลัวแล้วก็ตื่นเต้นน่ะค่ะ"
อีเรเซอร์ฟังลูกสาวที่พูดความในใจของตัวเอง
"จะทำได้ดีไหม?"เธอค่อยๆพูดอย่างช้าๆด้วยน้ำเสียงเรียบ "คิดดีแล้วรึเปล่าที่จะเข้าไปที่นั่น? มันถึงเวลาแล้วรึยัง? จะเข้ากับคนอื่นได้ไหม? จะมีความสุขไหม? จะมีใครสักคนเข้าใจไหม? โลกใบนี้มันก็มีคนหลายแบบ จะต้องเจอกับอะไรในอนาคต โลกมันจะไม่ใจร้ายไปกว่านี้หรอกใช่ไหมนะ?"
"ซึ่งนั่นไม่ใช่ความผิดที่จะกลัวเลย"
คนที่ผ่านประสบการณ์การเป็นฮีโร่บอก "มันถึงเวลาแล้ว ซาจิ"
ฝ่ามือของโปรฮีโร่ใต้ดินแตะลงบนไหล่ของลูกสาว จ้องมองนัยน์ตาสีฟ้าที่เหมือนคนที่เขารักและคิดถึงเสมอเวลาที่ตนหลับตาลง ภาพของชิโอริ ซาโตมิคนนั้นก็ยังคงวนเวียนบ่อยครั้ง "ไม่เป็นไรเลย อย่าคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้" จากที่แตะบนไหล่ ไอซาวะขยับมือไปบีบมือของลูกสาว
"ถ้าอยากจะเป็นฮีโร่เพื่อใครสักคน...ก็ขอให้เป็นฮีโร่เพื่อตัวเองด้วยนะ"
เป็นคำสอน
ที่ฟังแล้วน้ำตาก็ไหลพรากออกมา
เป็นฮีโร่เพื่อตัวเอง
ฟังเผินๆดูเห็นแก่ตัว แต่จริงๆมันคือคำบอกเล่าให้รู้จักรักตัวเองขึ้นมาบ้าง อีกนัยหนึ่งก็บอกผ่านมาว่าผู้เป็นพ่อรักเธอขนาดไหน - เขารักเธอ รักลูกสาวของเขาจริงๆ
เป็นความอบอุ่นในแบบของอีเรเซอร์
ผู้ชายที่ซาจิตะกล้าเรียกเต็มปากว่าพ่อ
"ขอบคุณนะคะ"
"พอลดความกลัวลงบ้างแล้วหรือยัง?"
"อื้อ"
เธอเช็ดน้ำตาของตัวเองที่ไม่รู้ว่าทำไมมันต้องไหลออกมาด้วย ซาจิตะไม่ได้อยากให้มันไหลพรากออกมาแบบนี้กับคำพูดเท่ๆของคนเป็นพ่อเลย มันทำให้ในสายตาของเขา ซาจิตะก็กลายเป็นเด็กขี้แย อ่อนไหวง่ายไปได้
"ไปนอนได้แล้ว"
มือของเขาผลีกศีรษะของซาจิตะ หัวของลูกสาวเอนไปตามแรงผลัก ซาจิลุกจากโซฟาเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองที่ยังคงมีเจ้าตุ๊กตาตัวเดิมที่เขาซื้อให้วางอยู่บนเตียง แม้ตอนนี้จะโตจนไม่ได้กอดมันแล้ว แต่สำหรับลูกสาวมันก็ยังเป็นของสำคัญที่อยากจะวางไว้บนเตียงอยู่ดี
เธอนอนลงบนเตียง หัวซบลงกับหมอน
พรุ่งนี้
ก็จะสวมยูนิฟอร์มของยูเอย์
จะกลายเป็นเด็กนักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่ง
เข้ามาด้วยโควต้าพิเศษ
เข้ามาด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นในอก
และที่ตรงนั้นก็คงมีคนที่รู้สึกแบบเดียวกันกับเธอ
ร่างกายของเธอพลิกตัวไปมาสักพักก่อนจะค้นพบว่ามันนอนไม่หลับด้วยอาการตื่นเต้นที่เกิดขึ้น
นิ้วมือของซาจิแตะที่ขมับของตัวเอง
ปล่อยให้อัตลักษณ์ทำงาน
ยานอนหลับ
ที่ทำให้เธอลืมความตื่นเต้นและหลับลงไปในค่ำคืนนี้
ซาจิตะเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการตื่นเช้าตามที่นาฬิกาปลุกตั้งเอาไว้ เธอทำอาหารเช้าทานมัน ก่อนจะปิดบ้านให้เรียบร้อยและเดินทางไปยังสถานีรถไฟฟ้า ทุกอย่างไม่มีอะไรผิดพลาด มันดำเนินไปตามปกติ
เธอกดมือถือที่มีรอยขอบแตกเครื่องเดิมที่ใช้ระหว่างยืนรอตำแหน่งรอรถเทียบท่า ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองรอบข้างเป็นระยะสลับกับการดูหน้าจอมือถือของตัวเอง เด็กสาวในชุดเครื่องแบบของสถาบันยูเอย์ก้าวเท้าขึ้นรถไฟฟ้าหลังจากรถไฟฟ้ามาจอดเทียบ
เวลาเร่งด่วนที่นรกซะไม่มี
กว่าจะเบียดร่างกายของตัวเองฝ่าคนที่ทยอยออกและเข้าไปได้ ซาจิตะแทบจะกลายเป็นปลากระป๋อง ขณะเดียวกันเสียงดังของอะไรสักอย่างก็ทำให้เธอต้องหันมองตาม เสียงร้องดังประมาณว่า
รอก่อนครับ!
ร่างกายของใครคนนั้นที่วิ่งแทรกเข้ามาฝ่าดงมนุษย์พอๆกับซาจิตะแทรกเข้ามาก่อนที่ประตูจะปิด เส้นผมสีเขียวเข้มเย็นตาเหมือนร่มไม้ที่แสนคุ้นเคย ร่างกายที่ตัวสูงกว่าเธอไม่กี่เซนติเมตรในชุดยูนิฟอร์มสถาบันเดียวกัน
เขากำลังยืนอยู่ข้างเธอ ตอนนี้
อ่า
แต่นายคนนั้นไม่รู้ตัวเลย
ไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังยืนจับราวรถไฟฟ้าอยู่ข้างเขา
ก็เจ้าตัวเอาแต่ก้มหน้ามองสมาร์ทโฟนของตัวเอง - ไม่แปลกหรอกที่จะไม่สังเกตเธอ
เป็นคนที่ยังไม่ระวังตัวแบบเดิม
ไม่มีความปลอดภัยเลยสักนิด
ซาจิตะวิจารณ์เขาทั้งหมดในใจ
เธอคิดว่าความหงุดหงิดในใจของเธอจะหมดไป ถ้าออกจากรถไฟฟ้ามาได้ แต่เปล่าเลย มันกลับเพิ่มขึ้นในยามที่ตัวเองังเดินตามหลังเจ้าของเรือนผมสีป่าไม้ที่กำลังกระชับกระเป๋าเป้ของตัวเอง และบ่นพึมพำไม่ได้ศัพท์ จนคิ้วเรียวของซาจิตะขมวดขึ้นตามไปเมื่อได้ยินเสียงของเขา
และเขาก็ไม่ได้สังเกตสังกาเลยว่าซาจิตะเดินตามเขามาด้วยตั้งแต่ที่รถไฟจนตอนนี้เข้ามาในรั้วของสถาบันแล้ว ตาสีฟ้ามองแผ่นหลังของอีกฝ่าย เธอไม่ได้ขยับปากทักทายอะไรออกไป
"ห้อง1-A….ห้อง1-A"
แต่ความอดทนของคนเรามันก็หมดกันได้น่ะนะ
"นี่คุณคะ"
เธอเรียกส่งเสียงทักออกไป
"ค ครับ?!"
คนถูกเรียกตื่นตระหนก หันมาตามเสียงเรียก หน้าตาดูตนะหนกตกใจ ใบหน้าของเขาแสดงออกอย่างชัดเจน ก่อนที่จะยิ่งเผลอร้องอุทานออกมาอีก "ค คุณในตอนนั้นนี่?!"
ซาจิส่ายหัวเอือมๆ "สวัสดีค่ะ ดีใจนะคะที่ยังจำกันได้"
"ยูนิฟอร์มแบบนั้น? ย ยูเอย์เหรอครับ!?"
"คิดว่าที่ใส่อยู่มันชุดยูเอย์หรือว่าชิเค็ทสึล่ะคะ?"
เธอตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็น ทำเอาคนฟังรู้สึกกลัวขึ้นไปอีกยามที่ซาจิตะใช้ตาสีฟ้าปรายตามองอย่างไม่พอใจ "ข...ขอโทษนะครับ"
"คุณเอาแต่พูดพึมพำตั้งแต่เมื่อกี้แล้วค่ะ ช่วยคิดในใจเบาๆหน่อยนะคะ"
เธอยังคงตำหนิ และ นั่นก็ทำให้คนรุ่นเดียวกันรู้สึกประหม่าและวิตกขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
อ่า - ซาจิตะก็คิดว่าเธอยังไม่ได้ดุอะไรเขาเลยนะ
"ครับ! จะระวังนะครับ!"
"เสียงดังอีกแล้วค่ะ"
คนถูกตำหนิรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองในทันทีหลังจากถูกว่า ดวงตาสีมรกตของเขาสั่นระริก ซาจิถอนหายใจออกมา "คุณยังเหมือนเดิมเลยนะคะ"
"ครับ?"
"ที่รถไฟฟ้า อย่าวิ่งฝ่าเข้ามาตอนที่ประตูใกล้จะปิดสิคะ เดี๋ยวมันก็หนีบเอาหรอก"
คราวนี้เจ้าของใบหน้ากระที่แสดงสีหน้าหวาดหวั่นอ้าปากค้าง
นี่เธอเห็นหมดเลยเหรอ?
"ง งั้นเหรอครับ?"
เธอถอนหายใจ
"ตามนั้นค่ะ"
เขาตัวตรงดูเกร็งแข็งไปหมดจนชวนให้บรรยากาศมันพาลลบไปด้วยเลย…
"ถ้าไม่รังเกียจเดินไปด้วยกันไหมคะ?"เธอถาม "คุณอยู่ห้อง 1-A สินะคะ ฉันเองก็เหมือนกัน"
"ได้!--ครับ"
จากที่เสียงดังท้ายประโยคอีกฝ่ายลดเสียงลง และก็ค่อยๆเอ่ยแนะนำตัวออกมา "มิโดริยะ อิซึคุครับ"
"ชิโอริ ซาจิตะค่ะ"
"ชิโอริซัง...สินะครับ?"
"ค่ะ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะคะ"
"เช่นกันครับ"
บรรยากาศทุกอย่างนิ่งเงียบลง - มันเต็มไปด้วยความอึดอัดแผ่ซ่านออกมา และเจ้าของบรรยากาศก็คือเธอกับมิโดริยะที่กำลังก้าวเท้าขึ้นอาคาร
คนผมสีเข้มเดินแซงนำไปตอนขึ้นบันได ซาจิตะมองแผ่นหลังของมิโดริยะที่กำลังเร่งรีบจนจากเดินเร็วจะกลายเป็นวิ่งบนอาคาร
"อาคารเรียนห้ามวิ่งนะคะ"
เสียงเย็นเรียบเอ่ย ทำให้ฝ่าเท้าของอิซึคุชะงักเพราะเสียงของเธอ คนทำผิดตัวเกร็ง
"ขอโทษนะครับ"
"ขอโทษแล้วก็อย่าทำอีกนะคะ"
เธอเอ่ยพร้อมพ่นลมหายใจ "เลิกเกร็งเถอะค่ะ มิโดริยะ"
"ก็คุณดุนี่ครับ"
"ฉันเปล่าค่ะ"
"ดุครับ"
"อะไรทำให้คิดแบบนั้นคะ?"
คนถูกถามลนลานคล้ายไม่รู้จะตอบอะไร ซาจิตะพ่นลมหายใจออกมา "ว่าไงคะ?"
"ก็...ทั้งน้ำเสียง...คำพูด แล้วก็แววตา มันดูเย็นมากเลยล่ะ"คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันบอก นิ้วชี้ของเขาทั้งสองข้างจิ้มเข้าหากันคล้ายกลัวที่จะพูดออกมา
"อ่า...งั้นเหรอคะ?"
"อ...เอ่อ! อย่าไปคิดมากเลยนะครับ!"
"ยังไม่ทันคิดอะไรเลยค่ะ" ซาจิตะเอ่ยบอกแก้ไขความเข้าใจผิดของคนตรงหน้า "แต่เสียงดังอีกแล้วนะคะ"
"ข...ขอโทษครับ"
เธอเดินนำเขาไปที่ห้อง
เดินผ่านเขาไป
นัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นมองแผ่นหลังของซาจิตะ
เผลอแอบคิดว่าแผ่นหลังเล็กๆนั้นดูกำลังแบกอะไรมหาศาลเอาไว้ - แต่มันก็คงเป็นแค่ความคิดไปเอง
ขณะหนึ่งที่เขามองเธอ
นัยน์ตาสีฟ้าของคนที่เดินนำไปเองก็คอยกลับเหลือบมองมาที่ด้านหลัง
ท่าทางไม่เอาไหน - ดูอ่อนแอ หากแต่ก็มีอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไป
อาจเพราะเธออยู่กับฮีโร่
ความรู้สึกมันเลยบอกเธอ - ว่ามิโดริยะมีออร่าแบบฮีโร่พวกนั้น
และในตอนนั้น
วันแรกที่เราสองคนแลกเปลี่ยนชื่อของกันและกันตามประสาเด็กทั่วไป
เราไม่เคยรู้เลยว่าโชคชะตากำลังเล่นตลก
กำลังเล่นตลกกับชีวิตของเรา
มันอาจเป็นความจงใจของโชคชะตา
ที่พาเธอให้มาพบกับมิโดริยะ
เป็นโชคชะตาที่ไม่อาจหนีพ้น
ที่ทำให้เราสองคนพบกัน
■ Arc 0 : END
|||||
Talk with มาวว ♡
จบ arc 0 แล้วค่ะ เย้
หวังว่าจะมีคนตามอ่านฟิคเล็กๆฟิคนี้อยู่นะคะ แหะ
รักทุกคนเช่นเดิมอย่างที่เป็นมาเสมอค่ะ
ความคิดเห็น