Fanfic Boku No Hero Academia / BNHA || Chosen Last [ Bakugou x OC ]

ลำดับตอนที่ #7 : ARC 1 :: 6. [ I've been chosen last since the kindergarten ]

c h o s e n  l a s t | fanfic bnha

bakugou katsuki x takara aiko (oc) 

ARC 1 :: 6. [ I've been chosen last since the kindergarten ]  

"นี่ๆ คือมันเป็นแบบนี้นะ ไอโกะจัง พอเป็นแบบนี้แล้วก็!"

เพื่อนร่วมห้องพ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนผู้ชายคนแรกอย่างโมโนมะกำลังเล่าเรื่องถึงหนังเรื่องหนึ่งให้เธอฟัง หลังจากที่เขามาถึงห้องเรียนและพบว่าไอโกะกำลังนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆ ในวันต่อมา ฟังจากน้ำเสียงเขาดูสดใสและกระตือรือร้นที่จะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆให้เธอฟัง

เจ้าของดวงตาที่หม่นเพราะไม่อาจเห็นแสงสว่างก็รับฟังทุกสิ่งที่เขาเล่า เธอยิ้มออกมาน้อยๆประดับบนใบหน้า เสียงฝีเท้าของคนอื่นๆเริ่มทยอยเข้ามาในห้องเรียน

"อรุณสวัสดิ์นะ โมโนมะ ทาการะ!!"

เท็ตซึเท็ตซึเอ่ยส่งเสียงดังใส่หูของโมโนมะที่กำลังเล่าเรื่องราวต่างๆ จนโดนแว้ดกลับใส่ไปเพราะแสบหูจากเสียงตะโกน บรรยากาศของห้องที่ราบรื่นทำให้เด็กสาวผมสีน้ำเงินเข้มเกือบดังยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะ ความรู้สึกมันแตกต่าง - แตกต่างจากสมัยก่อนที่ทำให้เธอไม่อยากมาโรงเรียน

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ เท็ตซึเท็ตซึซั --"

"ซัง เซิงอะไรเล่า ทาการะ!"

เจ้าของน้ำเสียงดังรีบว่ากล่าวตักเตือน "คุงต่างหาก คุงน่ะ!"

เธอยิ้มและค่อยๆพยักหน้าตอบโดยที่ไม่รู้เลยว่าท่าทางของตัวเองทำให้เจ้าของบทสนทนาก่อนหน้านี้อย่างเจ้าของเรือนผมสีทองเผลอยิ้มตามไปด้วยขนาดนั้น "อื้อ อรุณสวัสดิ์นะคะ เท็ตซึเท็ตซึคุง"

"เยี่ยมแล้ว ทาการะ!" ทางนั้นเอ่ยชม "ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะ!"

จบประโยคเจ้าของอัตลักษณ์เหล็กกล้าก็ไปนั่งประจำที่ของตัวเอง เขาเข้าไปทักทายอรุณสวัสดิ์คนอื่นๆต่อ ขณะที่โมโนมะยังไม่ได้ไปไหน เขายังคุยเล่นกับเธอก่อนที่จะเข้าโฮมรูม

"ไอโกะจังดูจะปรับตัวได้แล้วสินะ"

น้ำเสียงเป็นมิตรที่ทำให้เธอรู้สึกดีเวลาพูดคุยด้วย

"อื้อ ค่ะ"ตอบรับไปอย่างไม่ปิดบัง "ทั้งหมดต้องขอบคุณเนย์โตะคุงมากๆเลยค่ะที่คอยช่วยเหลือและให้กำลังใจมาตลอด"

เธอไม่รู้ว่าเขาทำสีหน้าแบบไหน

บางที

มันก็แอบกลัวว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้เขารู้สึกไม่ดีรึเปล่า - แต่พอคิดแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกว่าการไม่เห็นคงดีกว่า

ใบหน้าของลูกสาวคนเดียวของตระกูลทาการะที่เคร่งเครียดขึ้นมาทำเอาคนที่คอยจับตามองเธออยู่ตลอดถึงกับจับได้ถึงความผิดปกติ

"คิดมากอะไรเหรอ?"

"ป เปล่าค่ะ"

เธอปฏิเสธพลางโบกไม้โบกมือ ขณะที่ไอโกะปฏิเสธ ฝ่ามือของเจ้าของอัตลักษณ์ลอกเลียนแบบก็วางฝ่ามือของตนลงบนกลุ่มผมสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ เขาออกแรงลูบเบาๆ

"ฉันน่ะ…"เขาเว้นเสียง "ถ้าไอโกะจัง ใช้ชีวิตในห้องนี้ได้โดยรู้สึกมีความสุขได้ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว"

เขาใจดี

ใจดีจริงๆนะ

เป็นเพื่อนคนแรก

เป็นเพื่อนที่ดี

เป็นคนใจดีที่เข้าอกเข้าใจ คอยให้กำลังใจเธอ

"เห สองคนนั้นจีบกันอีกแล้วเหรอเนี่ย?"

เสียงดังขึ้นมาขณะที่ไอโกะกำลังจะขยับปากตอบเนย์โตะ เธอแสดงท่าทางร้อนรนพยายามปฏิเสธข้อกล่าวหาจากเพื่อนร่วมห้องสาวอย่างเคนโดที่เอ่ยแซวออกมา

อาจเพราะร้อนรนทำให้เสียงที่ควรจะเอ่ยปฏิเสธไม่ออกมาจากปากของเธอ - และเด็กหนุ่มที่ตกเป็นประเด็นด้วยกันก็รับหน้าที่ตอบโต้ออกไป

"แค่เพื่อนน่า เคนโด"

"แหม แต่นายดูไม่คิดเป็นเพื่อนเท่าไรเลยน้า โมโนมะคุง"

เสียงทุ้มนุ่มอีกเสียงดังขึ้นมา เป็นเสียงที่สดใสทำเอานึกภาพได้ว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้ม ฮารุกิ โควคิหัวเราะตามหลังคำพูดของตัวเอง

"จะมากอดคอฉันทำไมเนี่ย ฮารุกิ!"

"เอาน่า ไปนั่งที่ได้แล้วครับ พ่อหนุ่มนักรัก"

เธอเดาว่าฮารุกิคงเข้ามากอดคอเนย์โตะและลากอีกฝ่ายกลับไปนั่งที่ จากนั้นเสียงของสัญญาณบอกเวลาเข้าสู่โฮมรูมก็ดังขึ้นมา

อาจารย์บลัด อาจารย์ประจำชั้นก้าวเข้ามาในห้องพูดคุยถึงเรื่องต่างๆรวมไปถึงการให้เด็กในห้องเสนอชื่อนักเรียนขึ้นมาเป็นหัวหน้าห้อง

ไอโกะไม่เคยคาดหวัง

เพราะเธอไม่เหมาะสม

เธอรู้ตัวของเธอดี

เพราะตอนนั้น - ในอดีตเธอก็เคยได้รับหน้าที่สำคัญ ได้รับมันมาและก็ไม่เหมาะสมเลย

"มีใครอยากจะเสนอชื่อใครรึเปล่า?"

อาจารย์ที่ปรึกษาร่างกำยำยืนอยู่หน้าห้องและมองมาทางนักเรียน ไอโกะจำใจความจากน้ำเสียงได้ว่าเขากำลังจริงจังกับการเลือกนักเรียนขึ้นมาเป็นผู้นำของห้อง

"เคนโดครับ!"

เท็ตซึเท็ตซึเอ่ยปากบอกอาจารย์ประจำชั้น "เพราะเธอน่ะ เหมาะมากที่จะเป็นผู้นำของห้องเรา อีกอย่างไม่งั้นห้องของพวกเราต้องกลายไปตกในเงื้อมมือของโมโนมะแน่ๆ!"

"นี่ เท็ตซึเท็ตซึ!"

"แต่ที่เขาพูดก็ถูกน้า"ฮารุกิพูด "ผมก็คิดว่าเคนโดเหมาะสมเหมือนกัน"

เป็นเด็กผู้หญิงที่สุดยอดกันมากๆเลยสินะ ถึงได้ถูกยอมรับจากทุกคนแบบนี้ พอการเสนอจบลงอาจารย์บลัดก็ตัดสินใจถาม "ทำได้ไหม เคนโด?"

"ค่ะ!"

เธแตอบอย่างหนักแน่น "ทำได้แน่นอนค่ะ"

เหมาะสมจริงๆเลยนะ

"สำหรับรองหัวหน้า…"

"อาจารย์ครับ"

เนย์โตะยกมือของตัวเองขึ้น

"เห โมโนมะคุงจะเสนอชื่อตัวเองเหรอเนี่ย เจียมตัวหน่อยนะครับ"

"ใช่ ที่ไหนกันเล่า ฮารุกิ แล้วเป็นไรนัก ชอบมาหาเรื่องกันเนี่ย!"

"ก็แหม ผมหมั่นไส้โมโนมะคุงเป็นการส่วนตัวนิดหน่อย"

สนิทกันดีนะ สองคนนั้น…

เจ้าของผมสีทองถอนหายใจ ตาสีเทาของเขาตวัดกลับไปมองยังอาจารย์ สายตาแน่วแน่มุ่งมั่นดูมีความเชื่ออะไรบางอย่างที่ไอโกะไม่มีทางได้เห็น

"ผมเสนอทาการะครับ อาจารย์บลัด"

"น เนย์โตะคุง!?"

"ผมคิดว่าเธอเหมาะสมครับ"

ไอโกะมองไม่เห็น แต่ตาของเธอเบิกกว้างตกใจกับคำพูดของอีกฝ่าย

"ให้โอกาสเธอ และ อย่ามองว่าสิ่งที่เธอมีเป็นอุปสรรคเลยครับ อาจารย์"

เป็นครั้งแรก

ไม่สิ

นี่อาจเป็นครั้งที่สองในการถูกเลือก หากครั้งแรกคือการสอบเข้าสถาบันยูเอย์ได้

แต่ถ้าเป็นการยอมรับจากคนอื่น - นี่เป็นครั้งแรกเลย

เป็นครั้งแรกที่ค้นพบว่ามดตัวจ้อยบนโลกใบนี้ ก็มีสิทธิ์ที่ได้รับโอกาสมหาศาล

เพราะที่ผ่านมา

ที่ผ่านมาไม่ว่าจะทำอะไร…

เธอมักเป็นตัวเลือกสุดท้ายมาตั้งแต่ไหนแต่ไร - ไม่มีใครที่จะยอมรับเธอ

มันยิ่งใหญ่จัง

ความรู้สึกพวกนี้

ความรู้สึกที่ทำให้หัวใจพองโตขึ้นมาเหมือนจะระเบิด

"ทาการะ"

อาจารย์ที่ปรึกษาขยับปากเรียกชื่อของเธอ

"พร้อมที่จะทำไหม?"

เธอพยักหน้ารัวๆเพราะพูดอะไรไม่ออก

"มีใครขัดอะไรไหม?"

ไม่มี -

มันเป็นครั้งแรกเลย

ที่ได้รับเสียงสนับสนุน

จนฟังไม่ออกเลยว่าเสียงใครเป็นใคร

"ถ้าแบบนั้น...ทาการะ"เขาเว้นเสียง "มาเป็นรองหัวหน้าห้องนะ"

"ค่ะ"

เธอตอบรับ

เป็นการตอบรับที่เสียงสั่นเครือเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกท่วมท้น

เวลาพักเที่ยงมาแล้ว ไอโกะกับเคนโดถูกไหว้วานให้นำสมุดของเพื่อนๆในห้องไปส่งที่ห้องพักครู เธอเดินตามหลังของเด็กสาวหัวหน้าห้อง สนทนาพูดคุยแลกเปลี่ยนกันไปตามทางโดยที่ไอโกะฟังเสียงเท้าไปด้วยว่าเคนโดกำลังก้าวไปทางไหน

"แต่ในคาบพื้นฐานฮีโร่วันนั้น ชุดของทาการะจังเป็นการออกแบบที่ดีมากเลยนะ"

"แหะ ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะคะ แต่ว่ามันก็มีบางจุดที่อาจต้องปรับให้เข้าที่เหมือนกันค่ะ"

มันเป็นการสนทนาทั่วไปที่เรียบง่าย ทั่วไป

ไม่ได้หวือหวา แต่ก็ไหลลื่น

เมื่อวางสมุดของเพื่อนในห้องลงกับโต๊ะของอาจารย์พรีเซนท์ไมค์เรียบร้อยแล้ว 

"ทาการะจัง ไปกินข้าวด้วยกันไหม?"

ไอโกะส่ายหัวเบาๆ "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันห่อข้าวมา"

เธอไม่ถนัดในการอยู่กับผู้คนเยอะๆแบบโรงอาหาร มันน่ากลัวแถมพาลรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระที่ต้องคอยให้คนอื่นช่วยพาไปตรงนั้นตรงนี้ กลายเป็นบรรยากาศกินข้าวที่ควรจะครื้นเครงอาจกลายเป็นบรรยากาศกร่อยๆ

เมื่อขาสองข้างพาตัวเองมาถึงห้องประจำของตน ไอโกะก็สัมผัสกับความหว้าเหว่ขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนออกไปหาอะไรกินกันที่โรงอาหารยามพักเที่ยง ขณะที่เธออยู่โดดเดี่ยวเพียงคนเดียวที่ห้องเรียน บนโต๊ะประจำของตัวเอง

แต่ทำไงได้ล่ะ…

ขณะที่กำลังคิด ไอโกะขยับมือหยิบกล่องข้าวกลางวันที่ถูกห่อด้วยผ้าสีม่วงลายกระต่าย เด็กสาวกำลังจะขยับมือเปิดผ้าที่ผูกบรรจุกล่องข้าว แต่ก่อนจะได้ลงมือ

เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามา พร้อมตรงเข้ามาหาก็ทำให้เธอหันไปความสนใจและเผลอทักออกไป

"ใครคะ?"

"นี่แกอยู่คนเดียวเหรอวะ?"

เสียงห้าวที่ทำให้ไอโกะจำได้ในทันทีว่าบาคุโกเข้ามาในห้องของเธอ เด็กสาวร้อนลนขึ้นมา เธอทำตัวไม่ถูกว่าควรจะทำยังไงดี และเขาเข้ามาเพื่ออะไร

"เพื่อนทิ้งหมดรึไง?"

"เปล่าซะหน่อยค่ะ!"

เธอรีบแย้งออกไปถึงความเข้าใจผิดที่ฝ่ายไอโกะจะเป็นผู้เสียหาย "ก็แค่…"

จะพูดได้ยังไงนะ ว่าเธอแอบกลัวที่จะทำให้คนอื่นลำบากในโรงอาหาร

บาคุโกถอนหายใจ เขาหรี่ตามองไปยังกล่องข้าวบนโต๊ะของเด็กสาววัยเดียวกันที่วางอยู่บนโต๊ะ

ไอ้เขาก็แค่จะเอาผ้าเช็ดหน้าโง่ๆของยัยโง่ที่ใจดีไม่เข้าเรื่องบางคนมาคืนเฉยๆ

แต่เห็นแบบนี้ก็ทำให้อดคิดขึ้นมาไม่ได้

ยัยนี่กำลัง...เหงาขนาดไหนกันวะ?

"ยัยเซ่อ"

"ค คะ?"

หล่อนตอบรับเขาจริงๆด้วย

"ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"

อย่าว่าแต่ตาที่มองไม่เห็นของลูกสาวนเดียวตระกูลทาการะจะเบิกกว้างขึ้นเลย ไอ้เขาเองก็ตกใจที่ตัวเองเอ่ยชวนเธอเหมือนกัน - เพื่ออะไรกันวะเนี่ย

"ย อย่าดีกว่าค่ะ"

ไอโกะปฏิเสธ และ มันอาจเป็นนิสัยเสียของบาคุโก คัตสึกิที่เธอไม่รู้ว่านักเรียนหนุ่มจากห้อง 1-A มีนิสัยชอบเอาชนะขนาดไหน

การปฏิเสธของเธอถึงได้เป็นการกระตุ้นให้เขาต้องการเอาชนะ

"ลุก"

เขาสั่งพร้อมใช้มือรวบกล่องข้าวที่วางบนโต๊ะของเธอขึ้นมา

"บ บาคุโกซังคะ เอาคืนมาเถอะค่ะ"

เธอพูดเหมือนเกรงๆเขา

แต่เขาไม่สนใจหรอก ก็เธอทำให้เขาลืมเป้าหมายแรกที่เข้ามาในห้องนี้ไปแล้ว

"ขึ้นไปกับฉันบนดาดฟ้า ยัยเซ่อ"

ไอโกะนั่งบนดาดฟ้ามาสักพักแล้ว โดยที่ไม่พูดอะไร แถมยังไม่กล้าแตะกล่องข้าวตัวเองด้วยพอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนั่งอยู่สองต่อสองกับคนที่ตัวเองภาวนาไม่ให้เข้ามายุ่งเกี่ยวกัน

เด็กสาวตัวเกร็ง

"กินสิ"

คำพูดของเขาทำให้เธอสะดุ้ง รีบๆแกะผ้าที่ผูกห่อกล่องข้าวออก

"ต้องให้สั่งอีก มีความคิดไหมเนี่ย หา!?"

เพราะท่าทางที่รีบร้อนขยับตามคำทักทำให้ถูกโวยวายใส่ ไอโกะทำตัวไม่ถูกเลยสักนิด แต่กระนั้นก็ยังจับตะเกียบคีบอาหารกลางวันใส่ปากของตนเองเข้าปากได้ด้วยความเร่งรีบ

แต่เมื่อเริ่มกินอาหารกลางวันไปได้สักพัก

บนดาดฟ้า

ลมเย็นๆทำให้เธอผ่อนคลายอารมณ์ตึงเครียดขึ้นได้บ้าง

แต่ว่า...เขาเข้าไปทำอะไรในห้องของเธอนะ

"บ บาคุโกซัง"

"อะไร?"

คนที่กำลังเคี้ยวขนมปังไส้แกงกะหรี่หยุดปากของตนแล้วตอบรับเสียงเรียกของเธอ

"คือ...ทำไมถึงเข้าไปในห้องเหรอคะ?"

"เข้าไม่ได้รึไง?"

เสียงนิ่งถามกลับ ทำเอาไอโกะรู้สึกตัวเองตัวเล็กจ้อยลงไปอีก และท่าทางของเธอก็ทำให้เขาคงรำคาญตาไม่น้อย

"ผ้าเช็ดหน้าแก"

เขาเปรย "ฉันก็แค่จะเอามันไปคืน แต่พอเห็นสภาพแบบนั้นก็เลย…"

เขาลดเสียงประโยคท้ายลง คัตสึกิลดเสียงตัวเองลง ยามค้นพบว่าดวงตาสีฟ้าที่มองไม่เห็นอะไรกำลังจับจ้องมาหาเพราะสนใจในคำพูดของตัวเอง

"ก็เลย….?"

"ก็เลยหงุดหงิด"

เขาตอบ "เห็นแล้วสมเพช ทนดูไม่ได้เลยอยากทำบุญ"

คำพูดดูรุนแรง

หากแต่ไอโกะกลับไม่ได้คิดแบบนั้น

เธอคลี่ยิ้มออกมา

"ยิ้มอะไรกัน หา!?"

"เปล่าค่ะ" เธอส่งเสียงหัวเราะพร้อมรอยยิ้ม "ก็แค่คิดว่า...จริงๆบาคุโกซังก็ใจดีเหมือนกัน"

"ใจดี? ฉันเนี่ยนะ ใจดี? ฝันไปเหอะ!"

คัตสึกิโต้ตอบเด็กสาวร่วมรุ่นผู้ตาบอด "แค่สมเพชต่างหาก สมเพช!"

ไอโกะยังคงยิ้ม เธอเผยรอยยิ้มของตนออกมา จนแก้มซาลาเปาของเด็กสาวก็บานออกตามรอยยิ้ม ทำเอาใบหน้าของคนได้รับรอยยิ้มขึ้นสีและอุณหภูมิขึ้นสูง

"ถึงจะเป็นการสมเพช…"

เขาไม่ชอบเลย

ที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่

เพราะรอยยิ้มโง่ๆตรงหน้า

"ถึงจะเป็นการสมเพช แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณจริงๆนะคะ"

เธอยิ้ม

เป็นรอยยิ้มสดใส

"บาคุโกซัง ใจดีกว่าที่คิดจริงๆนะคะ"

เธอมันโง่จริงๆนะ

ที่คิดว่าคนแบบเขาใจดีน่ะ

โง่สมบูรณ์แบบเลย

แต่ว่า…

"ถ้าคิดว่าฉันใจดีนัก…"

เขาไม่รู้ตัวเลย

ว่าทำไม

"ก็ขึ้นมาที่นี่ทุกวันตอนกลางวัน...จนกว่าแกจะเรียนจบสิ"

เขา

ควบคุมตัวเองไม่ได้

บ้าที่สุด โง่ที่สุด

||||

Talk with มาวว ♡

หมัดมือชกเก่ง อื้อๆ

อย่าสับสนในพระเอกกันนะคะ ทุกคน อย่าพึ่งหวั่นไหวให้ใจหนุ่มเพื่อนร่วมห้องคนนั้น 55555555555

ในส่วนของ chosen last เพราะน้องไอโกะอยู่ห้องบี มม.ร่วมกันกับคัตอาจดูน้อยไปหน่อย แต่ก็จะมีมม.กันตลอดๆค่ะ แล้วก็ๆ อาจคิดว่าน้องมองตัวเองในแง่ลบบ่อยๆ จริงๆ ก็พยายามจะสื่อว่าลึกๆ น้องก็ยังปิดกั้นตัวเองและกลัวว่าตัวเองเป็นภาระ แม้ทุกคนจะยอมรับได้ แต่ให้เวลาน้องปรับตัวก่อนนะคะ <3

มาวหายไปนานพอสมควรเลยค่ะ น้อมรับความผิด

ส่วนหนึ่งเรากำลังเคลียร์ความรู้สึกตัวเองมากๆ

และก็คิดอะไรมากมายอยู่ ไหนจะภาษาเราที่รู้สึกว่าเขียนได้ไม่ดีเท่าเดิมอีก หากทุกคนยังตามอยู่ ขอบคุณจริงๆนะคะ รักค่ะ ฝันดีนะคะ ❤

TB