Fanfic Boku No Hero Academia / BNHA || Chosen Last [ Bakugou x OC ]

ลำดับตอนที่ #6 : ARC 1 :: 5. [ If you insult other people You will never know your weaknesses ]

c h o s e n  l a s t | fanfic bnha

bakugou katsuki x takara aiko (oc)

ARC 1 :: 5. [ If you insult other people You will never know your weaknesses ]  

ไอโกะจับปีนราวบันไดจนขึ้นมาถึงห้องเรียน 1-B เสียงในห้องที่ตอนแรกดัง เงียบลงยามที่เธอก้าวผ่านประตูเข้าไป เธอเกร็งไปหมด ไม่กล้าขยับตัวเท่าไรนัก ก่อนที่จะได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังออกมา

"ไอโกะจังนี่นา ไอโกะจังสินะ!"

"น...เนย์โตะคุง"

"ทุกคนนี่ทาการะ ไอโกะจังล่ะ!"เขาตรงเข้ามาหาเธอ ท่าทางที่ฟังจากน้ำเสียงดูตื่นเต้นไม่น้อยก่อนจะบอกทุกๆคนในห้องว่าเธอคือใคร "เป็นคนที่สุดยอดมากๆเลยนะ!"

หัวใจของเธอพองโตยามที่ได้ยินคำกล่าวแบบนั้น โมโนมะ เนย์โตะดูพูดคล่องแคล่วกับทุกคนในห้อง ทันใดนั้นทุกคนในห้องก็เข้ามาให้ความสนใจเด็กสาววัยรุ่นเจ้าของทรงผมฮิเมะคัท

"งั้นเหรอ? ยินดีที่ได้รู้จักนะ ทาการะจัง"

"ค ค่ะ"เธอตอบรับ

"ไอโกะจัง - นี่เคนโดแหละ แล้วนั่นก็อิบาระ เท็ตซึเท็ตซึ แล้วก็ฮารุกิ"ท่าทางดูกระตือรือร้นแนะนำคนอื่นๆให้ฟัง แม้ว่าไอโกะจะไม่เห็นหน้าของพวกเขา แต่การฟังชื่อของแต่ละคนออกมาจากปากของเนย์โตะคุงทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย

เธอได้ยินเสียงหัวเราะจากลำคอเบาๆของใครสักคน

"ใจเย็นสิครับ โมโนมะคุง"เสียงนุ่มปนความขี้เล่นบอกออกมา "ให้ทาการะจังค่อยๆตั้งสติฟังพวกผมแนะนำตัวทีละคนดีกว่านะ"

"ฮารุกิล่ะก็!"

"ฮารุกิ โควคิครับ"เด็กหนุ่มคนนั้นแนะนำตัว "ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ แล้วก็ยินดีต้อนรับสู่ห้อง 1-B ด้วยนะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

ไอโกะได้ทำความรู้จักกับหลายๆคนในตอนนั้น ใบหน้าของเธอมีความสุขไม่น้อยเลย เด็กสาวยิ้มออกมา มีรอยยิ้มระบายบนใบหน้าอยู่เสมอ เธอดูสดใสกว่าวันที่โมโนมะเจอเธอในสนามสอบ

หลังจากพูดคุยกันไปสักพัก อาจารย์ที่ปรึกษาของห้องก็เข้ามา เขาบอกให้ทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อย เป็นเคนโดที่พาไอโกะไปนั่งตามเลขที่ของเธอ ทำให้เด็กสาวขอบคุณในความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย

คำอธิบายหลักสูตรดังออกมาจากอาจารย์บลัดคิง

เธอฟังหลักสูตรด้วยความรู้สึกที่เต็มล้นในอก มันรู้สึกดีจัง รู้สึกดีจนพูดอะไรไม่ถูกเลย

เป็นชีวิตที่รู้สึกดีและคอมพลีทมากๆ

หลังอาจารย์ออกจากห้องไป บทสนทนาในห้องก็เริ่มอีกครั้ง

"นี่ ฉันเห็นพวกห้อง A เปลี่ยนไปใส่ชุดพละแล้วล่ะ"

"เอ๊ะ?"

"เหมือนพวกนั้นจะตรงไปที่สนามนะ จากที่ได้ยิน"

คงไม่มีอะไรหรอก

เธอฟังไป ไอโกะคิดว่าตัวเองจะตั้งใจเรียนและใช้ชีวิต ม.ปลายอย่างเงียบสงบและเต็มไปด้วยความสุข แน่นอน - เธอกลับบ้านไปด้วยรอยยิ้มประดับบนใบหน้าหลายครั้งต่อหลายครั้งจนถูกพี่เลี้ยงอย่างยาดาชิโอะแซวทุกครั้งที่ไปถึงบ้าน

ก็เธอมีความสุขจริงๆ

วันนี้ก็เป็นอีกวันหลังจากการเข้ามาใช้ชีวิตในโรงเรียนยูเอย์ ไอโกะยกยิ้ม ในคาบเรียนของออลไมท์ หลังจากที่เขาสอนห้องA จบ ก็เป็นตาของห้อง B - เธอได้รับคำชมจากฮีโร่อันดับหนึ่งอย่างเขา นั่นเป็นสิ่งที่วิเศษจนทำให้เธอดีใจ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีโอกาสได้รับอะไรขนาดนี้ 

"ไอโกะจัง ให้ฉันไปส่งไหม?"

"ไม่เป็นไรค่ะ เนย์โตะคุง ฉันไปเองได้"

"แน่ใจนะ ทาการะ" หัวหน้าห้องสาวถามหลังจากที่ไอโกะเก็บของของตัวเองและตรวจสอบจนครบว่าเธอใส่ของลงในเป้สีม่วงอ่อนของตัวเอง เด็กสาวตาบอดยิ้มกลับไปส่งให้ แม้ว่าจะมองไม่เห็นแต่ไอโกะก็ยังขยับมือโบกกับอากาศโบกลากลุ่มเพื่อน

เธอเดินลงมาจากอาคารหลังบอกลาพวกเคนโดและโมโนมะแล้ว เด็กสาวผมฮิเมะคัทเดินลงมาหยิบรองเท้าออกจากล็อคเกอร์ โชคดีที่ล็อคเกอร์ของไอโกะอยู่ที่ปลายสุดพอดีนั่นทำให้เธอจำแค่ชั้นวางเท่านั้นว่ารองเท้าของเธออยู่ในชั้นไหน เมื่อสวมใส่เสร็จ เด็กสาวก็เตรียมจะเดินออกไป - หากแต่แรงขยับวิ่งที่วิ่งผ่านไปทำให้เธอเผลอชะงัก

"อิซึคุ!"

เสียงเรียกด้วยน้ำเสียงดุวิ่งไล่ใครสักคน ไอโกะแอบมึนงงเล็กน้อย จะมีเรื่องอะไรรึเปล่านะ ควรจะหลีกเลี่ยงรึเปล่า ? เสียงฝีเท้าของสองร่างที่ผ่านไปช่างน่าสงสัย แต่ถึงแบบนั้นไอโกะก็ยังเลือกที่จะเดินไปในเส้นทางออกเดิม เธอเดินไปหมายจะออกจากโรงเรียนเพื่อไปรอรถของทางบ้าน

เพียงแต่ไม่ทันที่จะเดินออกไป เธอก็ค้นพบว่าสองร่างที่วิ่งออกมาทีแรกกำลังพยายามสื่อสารกับใครสักคน เสียงทุ้มนุ่มดูอบอุ่นกำลังออกเสียงตะโกนไม่หยุด เธอชะงักเพราะมาได้ยินในจังหวะที่ไม่ค่อยดีเท่าไร

"อัตลักษณ์ของผมได้รับมาจากคนอื่น!"

เธอลนลาน เรื่องนี้มันคืออะไรกัน คำพูดนั้นดูเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้ยินแบบนั้น แต่เสียงของคนพูดจากน้ำเสียงไอโกะสัมผัสได้ว่ากำลังตระหนก หวาดหวั่นและเสียงของคู่สนทนาที่อยู่อีกปลายฝั่งก็ส่งเสียงออกมาเป็นทำนองว่าไม่เข้าใจอย่างแท้จริง - ไอโกะยอมรับว่าเสียงที่ได้ยินออกมามันแสนคุ้นหูเหมือนเสียงที่ไม่ได้ยินมาได้สักพัก

แต่น่ะแหละมันก็ยังคุ้นหู แม้ว่าจะมีแค่เสียงหลุดออกมาว่า "หา?!"

"แต่เรื่องได้รับมาจากใครผมคงบอกไม่ได้!" เสียงที่เริ่มต้นบทสนทนายังคงตะโกนกลับออกไป น้ำเสียงของคนพูดดูไม่มั่นใจและเบาหวิว "บอกไม่ได้...ถึงเรื่องนี้จะเหมือนกับในพวกคอมมิค แต่มันคือเรื่องจริงครับ"

คำพูดของเด็กหนุ่มที่สุภาพคนนั้นกำลังสร้างคงามสงสัยมากมายให้กับเธอ

"แล้วตอนนี้ผมก็ยังควบคุมมันไม่ได้เลย มันเลยยังไม่ใช่ของผม เป็นของที่ยืมมาใช้"เขายังพูดต่ออธิบายทุกอย่าง "เพราะงั้นผมถึงอยากเอาชนะนายให้ได้ โดยที่ไม่ใช้มัน แต่สุดท้ายก็ไม่ไหวผมต้องพึ่งพามันจนได้ ผมน่ะไม่เอาไหนเลยสักนิดครับ"

ไอโกะสูดลมหายใจเข้าปอดของเธอลึกๆกับคำพูดแปลกๆของใครคนนั้น เธอเริ่มขยับตัวเดินออกจากอาคาร แต่เสียงของคนที่กำลังพูดก็เรียกความสนใจจนทำให้เธอหยุดฟังอีกครั้ง

"เพราะงั้น...สักวันหนึ่งผมจะทำให้มันเป็นอัตลักษณ์ของผมเอง แล้วใช้พลังนี้ก้าวข้ามนายไปให้ได้!!"

"แกพูดอะไรของแก?"

น้ำเสียงหนักแน่น ถูกโต้ตอบด้วยน้ำเสียงโกรธที่กดต่ำลง

"ของที่ยืมมา? แกพูดอะไรไร้สาระของของแก ไอ้เนิร์ดเวร"

เขาเอ่ย "มาหยามหน้ากันซ้ำสองแบบนี้ คิดจะทำอะไรกันแน่? หา? ก็แล้วมันยังไงกันล่ะ? วันนี้ฉันแพ้แกไปแล้ว! มันก็เท่านั้น มันก็เท่านั้น!" น้ำเสียงนั้นดูมีความเจ็บปวดอยู่ มันสอดแทรกอยู่ในนั้นจนทาการะ ไอโกะรู้สึกเจ็บปวดตาม "พอเห็นไอ้น้ำแข็งนั่น อยู่ๆก็คิดว่าคงสู้ไม่ไหวแน่ๆ! โธ่เว้ย! แล้วก็ยังยอมรับไอ้ที่ยัยผมหางม้านั่นพูดอีก!"

สำหรับไอโกะ เขากำลังเจ็บปวด กำลังเจ็บปวดขณะที่ขยับปากพูด มันดูสั่นเกร็งที่จะพูดออกมา เสมือนว่าอยากระบายออกมามากกว่านี้ มากกว่านี้ขึ้นไปอีก

"โธ่เว้ย! โธ่เว้ย! โธ่เว้ย!!"

เธอแข็งค้างเมื่อได้ยิน

"แกก็เหมือนกัน เดกุ จากนี้ไปจะเป็นฉัน เป็นฉันต่างหาก! ได้ยินรึเปล่า?! จะเป็นฉันที่จะขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุด!"น้ำเสียงดุดันที่แฝงด้วยความทะเยอทะยานตะโกนกลับมา "แกจะไม่มีวันเอาชนะฉันได้อีกครั้งแน่ ไอ้บ้าเอ้ย!"

คำทิ้งท้ายพร้อมกับร่างกายอีกฝ่ายที่ขยับ ทำให้ไอโกะเผลอวิ่ง เธอเผลอขยับขาของเธอวิ่งตรงไปหาคนที่กำลังจะเดินจากไป

เขากำลังเจ็บ - กำลังเจ็บปวดอยู่

แต่ทันทีที่เธอคว้าแขนของคนๆนั้นได้ ฮีโร่อันดับหนึ่งก็ปรากฎตัวขึ้นมาพร้อมกัน อีกฝ่ายจับไหล่ทั้งสองข้าง

"เจอตัวแล้ว! หนุ่มน้อยบาคุโก"

บาคุโกอย่างงั้นเหรอ

เป็นครั้งแรกที่เธอรู้ชื่อของเขาเลย

"ฉันขอแนะนำเธอหน่อยนะ บอกไว้เลยว่าความหยิ่งผยองก็สำคัญ เธอมีความสามารถที่เป็นโปรที่ดีได้เลยล่ะ จากนี้ไปเธอน่ะ ---"

"ปล่อยได้ไหม ออลไมท์ ผมเดินไม่ได้"

น้ำเสียงไม่พอใจตัดบทของออลไมท์ คนที่หยิ่งผยองพองตนที่ทำทุกอย่างเพื่อตัวเองสะบัดตัวออกหลังออลไมท์ปล่อย เขาเตรียมที่จะเดินหนีไป

"ไม่ต้องบอกหรอก เพราะยังไงเป้าหมายของผมก็คือการก้าวข้ามคุณไปให้ได้"

ฮีโร่อันดับหนึ่งนิ่งไปแล้ว ไอโกะตัดสินใจวิ่งตามเจ้าของน้ำเสียงทิ้งท้าย ดวงตาสีฟ้าที่มืดบอดไม่ได้มองตามทางเลยแม้แต่น้อยนิด แต่ขาทั้งสองข้างของเธอก็ยังวิ่งตามเสียงที่ได้ยินที่มีทั้งหมดสองเสียง

เสียงแรกมันคือเสียงของรองเท้าที่สัมผัสพื้นดิน

เสียงที่สองคือเสียงของน้ำตาของเขาเมื่อครู่ - ที่มันตกกระทบฝ่ามือของไอโกะตอนที่เธอจับคว้าแขนของเขาเอาไว้ น้ำตาของเขามันไหลหยดกระทบลงมาที่มือของเธอ

ไอโกะทิ้งคนที่กำลังเจ็บปวดไม่ได้

จนถึงตอนนี้ไอโกะก็ยังตามเขาต้อยๆ เด็กสาวที่ร่างเล็กกว่าเด็กหนุ่มกำลังเดินตามเขา จนกระทั่งฝ่ายที่นำหน้าหยุดฝีเท้าของตัวเอง เด็กสาวห้อง 1-B หยุดฝีเท้า หน้าของเธอชนเข้ากับแผ่นหลังแกร่งของอีกฝ่าย ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกมา

"แกอีกแล้วเหรอ ยัยตัวถ่วงหน้าโง่"

"ค่ะ…"

"หยุดตามฉันสักที"

"งั้นก็หยุดร้องไห้ก่อนสิคะ"

เธอบอกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามแสดงความแน่วแน่ของตัวเอง "คนที่เป็นฮีโร่น่ะ ไม่มีทางปล่อยคนที่กำลังเสียใจไปหรอกค่ะ"

หลังพูดจบประโยคอีกฝ่ายหันมาแล้วบีบไหล่ของไอโกะ เด็กสาวตาบอดไม่รู้ว่าบาคุโกมีสีหน้าหรืออารมณ์อย่างไรอยู่ ลูกสาวคนเดียวของบ้านทาการะรู้เพียงแค่แรงบีบที่ไหล่นั้นแรงจนเธอแสดงสีหน้าออกไปว่าเจ็บ

"โอ๊ย!"

"ทำไมกันด้วยวะ…" น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ย "ทำไมต้องเป็นแก เป็นไอ้เดกุ ทำไมต้องเป็นคนอย่างพวกแก"

ไอโกะนิ่ง เธอเดาอารมณ์จากน้ำเสียง มันไม่ได้เป็นเสียงดังตะคอกแบบทุกครั้ง กลับกันมันเป็นน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า สับสนคล้ายกำลังไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง

และน้ำตาของเขาก็หยดลง หยดลงใส่แก้มของไอโกะที่กำลังเงยมองเขาแม้ว่าเธอจะมองไม่เห็น แต่ที่เธอเงยเพราะอยากจะแสดงท่าทางที่บอกว่าเธอสนใจที่จะฟังคำที่เขาพูดออกมา

"พวกแกสองคนไม่เห็นจะมีอะไรเลยสักนิด ทำไมกัน?"

เขาเจ็บปวดเหรอ

เขาสับสนใช่ไหม

เนื้อแท้ของเขาเป็นแค่เด็กหนุ่มที่สับสนไม่ต่างจากเธอรึเปล่า?

"บาคุโกซัง…"

เธอเรียกเขา เรียกแบบที่ออลไมท์ได้เรียก มือขยับหยิบผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกไม้ด้วยด้ายสีม่วงอ่อนตรงมุมผ้าสีขาว ไอโกะค่อนข้างมือสั่นไม่น้อย ภาพที่เขาปัดผ้าเช็ดหน้าของเธอทิ้งในวันสอบเข้ายังฉายในความรู้สึกและความทรงจำของเธอ

ในความเป็นจริงเราสองคนเป็นแค่คนแปลกหน้า

แต่ไอโกะอยากทำให้เขาหายร้องไห้

"สำหรับฉันแล้ว… ถ้าคุณเอาแต่ดูถูกคนอื่น คุณจะไม่มีวันรู้จุดอ่อนของตัวเองหรอกนะคะ"

เด็กสาวสอนเขา ค่อยๆเช็ดน้ำตาที่คลอที่เบ้าตาของเขาแม้ว่าตัวเธอจะมองไม่เห็นมันก็ตาม "ฉันรู้ว่ามันคงเป็นคำพูดอวดดีของฉัน แต่มันเป็นความจริงนะคะ"

เราไม่รู้จักกันเลย เป็นคนแปลกหน้า

แต่ไอโกะก็ยังจะช่วยเหลือเขา

"ฉันคงเช็ดน้ำตาให้ไม่ได้แล้ว...เดี๋ยวฉันจะรีบกลับไปขึ้นรถของที่บ้าน" ไอโกะค่อยๆยัดมันใส่ในมือของพ่อหนุ่มต่างห้องที่เธอพึ่งรู้จักชื่อของเขาด้วยซ้ำ "ฉันให้ค่ะ ซับน้ำตาแล้วอย่าลืมทานขนมหวานนะคะ จะได้ไม่เครียดนะ"

เธอทิ้งรอยยิ้มเอาไว้

และเดินออกไป

เมื่อเธอลับสายตาไป คำพูดของเธอยังคงฝังในใจของเขา

ขนมหวานบ้าอะไร - เขาไม่กินมัน

บาคุโก คัตสึกิก้มลงมองผ้าเช็ดหน้าปักในมือของตัวเอง คราแรกเขาคิดจะบึ้มมันทิ้งไป แต่พอคิดจะทำจริงๆ - รอยยิ้มของเธอคนนั้นก็แวบเข้ามาในหัว

มือที่กำลังจะปล่อยอัตลักษณ์ระเบิด ระเบิดผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นหยุดือของตนลง

เขากระฟัดกระเฟียดอย่างไม่เข้าใจตัวเองที่ไปคิดถึงรอยยิ้มโง่ๆของยัยตาบอดนั้น

ยัยโง่เอ้ย - ใจดีไม่เข้าเรื่อง

|||||

Talk with มาวว ♡

เป็นอีกตอนที่ใช้พลังมากกกกเลยค่ะ

อย่างที่บอกนะคะว่าเรื่องนี้มีระบบข้าม แต่มาวจะพยายามแทรกบรรยายบอกสถานการณ์ไปเรื่อยๆ ซึ่งใช่ค่ะ บ้าบอมาก เนื้อหานี้นำหน้าตัวเส้นหลักแล้วค่ะ 555555

ค ใครไม่เขิน มาวเขินปย.สุดท้ายนะคะ แอแง

พระเอกเรื่องนี้ชัดเจนค่ะว่าคือคนบนชื่อเรื่อง

ไม่เปลี่ยนแปลงนะคะ ขอบอกให้ชัดเจนเลยค่ะ TT

อย่างที่มาวบอกว่ามีนก็แค่การปูความสัมพันธ์ในจุกแรกที่ย่ำแย่

สักวันมาวหวังว่ามาวจะให้ทุกคนได้เห็นเรื่องดีๆของสองคนนะคะ

สุขสันต์วันเกิดคัตจังด้วยค่ะ !

เรื่องไม่ไปไหน จะเขียนตอนพิเศษให้ก็รู้สึกกระไรๆ

สุดท้ายนี้มาวรักและขอขอบคุณทุกคนนะคะ ❤

TB