Fanfic Boku No Hero Academia / BNHA || Chosen Last [ Bakugou x OC ]

ลำดับตอนที่ #5 : ARC 1 :: 4. [ It always seems impossible until it’s done ]

c h o s e n  l a s t | fanfic bnha

bakugou katsuki x takara aiko (oc)

warning - the characters have a prejudice idea

ARC 1 :: 4. [ It always seems impossible until it’s done ]  

ยาดาชิโอะ คิซุนะ รู้ดีเรื่องของคุณหนู รวมไปถึงท่าทางเศร้าๆหลังจากกลับมาจากสนามสอบเข้าแผนกฮีโร่ของยูเอย์ด้วย เด็กสาววัยรุ่นนั้นมักจะทำสีหน้าไม่สู้ดีนัก แต่เมื่อพอถามไถ่ออกไป คำตอบที่ได้รับก็มีเพียงคำว่าไม่เป็นไร บวกกับรอยยิ้มของเด็กสาวเท่านั้น

แต่เธอไม่มีสิทธิ์ไปเซ้าซี้หรอก

เธอทำได้แค่พยักหน้ารับและเข้าใจเด็กคนนี้เท่านั้น

"คุณหนูคะ ดื่มนมอุ่นๆหน่อยนะคะ"

แก้วที่บรรจุของเหลวสีขาวนั้นวางลงข้างเตียง คุณหนูคนเดียวของตระกูลทาการะพยักหน้ารับและค่อยๆเอื้อมมือไล่จับที่โต๊ะข้างหัวเตียงจนสัมผัสแก้วน้ำ ใบหน้าของคนที่จิบนมอุ่นนั้นไม่ได้ดูคลายความตึงเครียดลงเลย

หลังจากที่เด็กสาวผู้เป็นเจ้านายคืนแก้วให้ คิซุนะก็ไม่เข้ามายุ่งอะไร - ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี เด็กวัยรุ่นอย่างไอโกะก็อยากจะมีเวลาส่วนตัวของตัวเอง แค่เพราะตาบอดจนต้องให้คนคอยดูแลตลอดเวลา ความเป็นส่วนตัวของเธอก็ถูกลดน้อยลงมาตลอด

พอได้อยู่กับตัวเอง ไอโกะก็พยายามคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง

ทำไมถึงอยากเป็นฮีโร่

ทำไมถึงไม่ยอมรักษาดวงตาทั้งสองข้าง

ทำไม และทำไม…

"นั่นสิ...ไอโกะ"

เธอเคยอึดอัดกับตัวเองบ้างรึเปล่าที่เป็นแบบนี้ - แต่อาจเพราะการมองไม่เห็นมันน่ากลัวน้อยกว่าการต้องเห็นอะไรๆมากกว่า

ระหว่างที่กำลังนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ไอโกะขยับตัวเดินตรงไปหาอุปกรณ์สื่อสาร จับประสาทฟังเสียงและเดินตรงไปหาแหล่งกำเนิดเสียงริงโทน เมื่อไปถึง นิ้วมือของไอโกะปัดหน้าจอไปในทิศทางรับสายก่อนที่ลูกสาวคนเดียวของบ้านจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบใบหู

"ฮัลโหลค่ะ น้องไอ คุณแม่เองนะคะ"

เสียงทักทายนุ่มทำให้ไอโกะยิ้มออกมา เธอรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในใจอีกครั้งยามที่ได้ยินเสียงของมารดาที่ไม่ได้เจอหน้ากันมายาวนาน

"ค่ะ สวัสดีค่ะ คุณแม่"

"น้องไอจะเข้านอนรึยังคะ?"

เธอตอบปฏิเสธไปพลางส่ายหัวไปกับคำถามของคนทางปลายสายที่ตอนนี้กำลังอยู่อีกซีกของโลก - หัวหน้าตระกูลทาการะและภรรยากำลังทำงานอยู่ในต่างประเทศที่ห่างไกลจากที่บ้านและให้ลูกสาวอยู่ในการเลี้ยงดูของพี่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ

"ดีจัง คุณแม่คิดถึงน้องไอนะคะ"

"คิดถึงเหมือนกันค่ะ"

"ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ คิดไว้แล้วรึยังว่าอยากจะทำอะไร อยากจะเข้าที่ไหน" ปลายสายถามไถ่ถึงความเป็นอยู่ของลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เลือกไว้แล้วค่ะ"

"งั้นเหรอคะ น้องไอเลือกอะไรเหรอคะ?"

เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าลีกๆ ก่อนจะขยับปากบอกทางปลายสายออกไป "ยูเอย์แผนกฮีโร่ค่ะ"

คราวนี้คนเป็นแม่ไม่ได้ตอบออกมาในทันที มารดาผู้ให้กำเนิดชะงักค้างราวถูกสะกดด้วยคำสาป นั่นทำให้หัวใจของไอโกะเต้นไม่เป็นจังหวะยามเสียงที่อ่อนโยนแปลงเป็นเสียงแข็งขึ้น

"น้องไอว่ายังไงนะคะ…"

"อยากเป็นฮีโร่ค่ะ…"

"น้องไอ" เสียงของมารดาแข็งขึ้นไปอีก "ไม่ใช่ว่าคุณแม่ไม่เห็นความตั้งใจ ความรักของหนู ความชอบของหนูนะคะ น้องไอ"

เธอรู้สึกหนาวขึ้นมา

"แต่น้องไอคะ...หนูเป็นฮีโร่ไม่ได้หรอกนะคะ"

คำพูดตรงๆจากมารดาทำให้เธอรู้ากเหมอนอะไรบางอย่างในใจกำลังบีบรัดเข้าหากัน และทำให้ลูกสาวไม่สามารถตอบโต้อะไรได้

"ไม่ใช่ว่าหนูไม่ดี แต่หนูยังห่างไกลกับคำนั้นมากๆเลย"

คนเป็นแม่พูดด้วยความจริงใจ ไอโกะรู้ว่าผู้มีพระคุณเป็นห่วง เธอรู้ รู้ดีว่าความเป็นห่วงจากอีกฝ่ายมีค่ามากขนาดไหน "คุณแม่เข้าใจนะคะ แต่ว่า...โลกมันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นหรอกนะคะ"

แต่เพราะความเป็นห่วงน่ะแหละ

ความเป็นห่วงที่กำลังสร้างบาดแผลเหวอะหวะให้ลูกสาว

"แต่ว่า…"

"สัญญากับคุณแม่ได้ไหมคะ ว่าถ้าไม่ได้ - น้องไอจะพอแค่นี้"

เธอเม้มปากรู้สึกตัวสั่นขึ้นมากับน้ำเสียงนุ่มทางปลายสายที่กดดันตัวเองอยู่ ไอโกะค่อยๆกอดแขนของตัวเองด้วยความรู้สึกไม่ปลอดภัยที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เด็กสาวเข้าใจดีว่าความหมายของคำพูดของแม่คืออะไร

คุณแม่ไม่อยากให้เธอวิ่งไล่ตามความฝันมากไปจนหกล้มกับความจริงของโลก

"น้องไอทำได้ใช่ไหมคะ รักษาสัญญากับคุณแม่"

ไม่ ไม่อยากสัญญาเลย

"หนูเป็นเด็กดีของคุณพ่อคุณแม่มาตลอด ครั้งนี้ก็เหมือนกันใช่ไหมคะ?"

แต่เพราะเป็นเด็กดี

ไอโกะสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกๆ รู้สึกว่าความรู้สึกตอนนี้ดำมืดไม่ต่างอะไรจากภาพที่เป็นสีดำที่ไม่เห็นอะไร

"ค่ะ สัญญาค่ะ"

จนถึงตอนนี้ ตอนที่พี่เลี้ยงอย่างคิซุนะเอาจดหมายมาให้เธอ เด็กสาวก็ยังไม่ยอมเปิดมัน เพราะเธอลังเลที่จะรับรู้ผลการทดสอบจากสถาบันฮีโร่ ดวงตาที่มองไม่เห็นแม้กระทั่งจดหมายในมือคู่นี้ ไม่กล้าเลยที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่จะรับรู้ในวินาทีต่อไป

ความจริงที่ว่าเธออาจไม่เหมาะกับคำว่าฮีโร่เริ่มกลับเข้ามา

ใช่ ไอโกะกังวลที่จะรู้

แต่ว่าถ้าไม่เปิดก็จะไม่มีวันได้รู้ถึงผลลัพธ์แห่งการพยายามพวกนั้นเลย

สุดท้ายไอโกะเลือกที่จะเปิดกระดาษที่ตัดสินชะตาชีวิตของเธอ

ว่าจะเป็นได้ตามที่ต้องการจริงๆหรือไม่

เมื่อแกะซองจดหมายออก อุปกรณ์สื่อสารบางอย่างภายในก็ทำงานขึ้นเพื่อบอกผลประกาศให้กับเด็กที่มองไม่เห็นอย่างเธอ

"เทสๆ"

น้ำเสียงของใครบางคนที่มักได้ยินผ่านทีวีมาบ่อยๆดังขึ้น ไอโกะหัวใจเต้นรัวเมื่อความรู้สึกกำลังบอกเธอว่า น้ำเสียงที่พูดขึ้นเป็นของใคร 

"ได้ยินเสียงของฉันรึเปล่า?"

คือเขา ออลไมท์

ไอโกะไม่ได้ตอบอะไร เธอฟังอะไรไม่เข้าหูของตัวเองเลย เมื่อได้ยินเสียงของสุดยอดฮีโร่ผู้เป็นอันดับหนึ่ง สติของเด็กสาวตาบอดก็หลุดลอยไปเมื่อได้ยินคำชื่นชมจากโปรฮีโร่ชื่อดัง

"ถ้าเอาตามความจริงแล้ว เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมากๆ ที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ กำลังดิ้นรนต่อสู้เพื่อเป็นฮีโร่ - ร่างกายที่ไม่สมบูรณ์พร้อม แต่หัวใจกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความหลงใหล ความรักและความตั้งใจในการจะเป็น"

เธอร้องไห้

ไม่ใช่เพราะว่าเศร้า

แต่มันไม่เคยมี - ไม่เคยมีใครมาบอกเธอว่านิสัยแบบนี้ของเธอ ของไอโกะเป็นนิสัยที่ดีเลยแม้แต่คนเดียว

ทุกคนต่างบอกว่ามันเป็นนิสัยที่แย่ที่สุดของเธอ คือการไม่ยอมรับความจริงว่าตัวเองเป็นฮีโร่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้

"เธอสอบข้อสอบข้อเขียนผ่าน - และคะแนนในภาคปฏิบัติ อันที่จริง ความสามารถในการต่อสู้ก็ไม่ได้น้อยหน้าอะไรใครเลย เป็นอัตลักษณ์ที่วิเศษ ยอดเยี่ยม แต่รู้ไหมคะแนนจริงๆของเธอมีเพียงแค่16คะแนนเท่านั้น"

ไอโกะสูดลมหายใจขึ้นมา

มันเป็นคะแนนที่ไม่มากเลย

"แต่ในวินาทีนั้นการตัดสินใจของเธอคือการช่วยเหลือคนอื่น ทั้งๆที่รู้ว่าการวิ่งเข้าไปจะทำให้ตัวเองไม่สามารถบรรลุเป้าหมายได้ แต่เธอก็เลือกที่จะทำมันแม่หนูทาการะ - พวกเราลงมติว่าการตัดสินใจ การฝืนตัวเอง ความตั้งใจของเธอ พวกเราลงมติว่ามันมีค่าจนกรรมการได้ตัดสินใจให้คะแนนความช่วยเหลือของเธอ"

ไอโกะตัวตรง เธอนั่งตั้งใจฟัง

น้ำตาของเด็กสาวหยดลงมา

"44 คะแนน บวกกับคะแนนกำจัดวิลเลินเป็น 60 คะแนน ยินดีต้อนรับเข้าสู่ยูเอย์ แผนกฮีโร่ - ทาการะ ไอโกะ"

อุปกรณ์นั้นดับลงไปแล้ว เด็กสาวยกมือขึ้นมากุมประสานที่อกของตัวเอง เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ร้องไห้และมีเสียงฟูมฟายออกมาดัง ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาหาร่างกาย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเสมือนเป็นฝันดีที่ไม่อยากจะตื่น

ความฝันของเธอ

มันมีสิทธิ์ที่จะเป็นความจริง

ความตั้งใจทั้งชีวิตที่วิ่งเข้าไปมันสัมฤทธิ์ผล

"ฮึก...ขอบคุณค่ะ…"

เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา ร้องไห้จนตัวโน้มลงเข้าหาอุปกรณ์สื่อสารที่ดับไป เธอพร่ำบอกกับมัน

"ขอบคุณสำหรับของขวัญที่ดีที่สุดชิ้นนี้จริงๆค่ะ…"

มีคนเคยบอกว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จจะอยู่ที่นั้น - แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ใช่ทุกคนจะได้รับของขวัญชิ้นนั้นจากพระเจ้าที่เฝ้ามองอยู่

มีคนมากมายบนโลกใบนี้

และไอโกะคือคนนั้น - คนที่พระเจ้าได้มอบของขวัญแห่งความพยายามทั้งชีวิตให้กับเธอ

เธอพอใจแล้ว

ฤดูใบไม้ผลิมาถึงหลังจากนั้นในเวลาไม่นาน กลิ่นของมันดูอบอุ่นหลังจากผ่านหน้าหนาวมาแล้ว แม้ว่าจะมองไม่เห็นบรรยากาศของมัน แต่เด็กสาวก็รู้สึกดีที่การรอคอยวันเปิดเทอมสิ้นสุดลงแล้ว

"คุณหนูเหมาะมากเลยค่ะ"

พี่เลี้ยงบอกเธอ ไอโกะที่พึ่งสวมใส่ชุดนักเรียนยูเอย์เป็นครั้งแรก แก้มซาลาเปาของเด็กสาวขึ้นสีแดงจากการถูกชม ดวงตาสีฟ้าครามดูมีความสุขมากกว่าที่ผ่านมาที่ดูหม่นอยู่บ่อยครั้ง

หลังจากนั้นก็ถูกพามาส่งที่หน้ารั้วของโรงเรียน มันเป็นไม่กี่ครั้งที่ไอโกะจะรู้สึกมีความสุขกับการมาโรงเรียน ความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมาจากในอกมันรู้สึกดีไปหมด พอบอกลาคนขับรถไปแล้ว ก็อยากจะรีบๆขึ้นไปที่ห้อง ไปอยู่ในห้องเรียนของแผนกได้ไวๆ จนใจเต้นไปหมด

ก่อนจะชะงักเพราะแรงกระชากแขน

"แก?"

เสียงกัดฟันกรอดดังขึ้น ไอโกะชะงักยามนึกขึ้นได้ว่าเสียงนั้นคือเสียงของใคร - ใครสักคนทีาเธอยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ แต่ก็ยังจำได้เสมอว่าเขาไม่ชอบตัวเองอย่างไร

"คุณ…"

"เหอะ ไอ้เนิร์ดเวรนั่นก็เข้าที่นี่ได้แล้ว คนอย่างแกเข้าได้ก็คงไม่แปลกอะไร"

เอาอีกแล้ว - เขาตั้งแง่กับเธออีกแล้ว

"พวกแกใช้กลโกงอะไรกันแน่วะ?! แม่งเอ้ย!"

เขาพูดออกมาโดยที่ไม่นึกถึงใจคนอื่นเลยว่าคนอื่นก็พยายาม 

ใช่ ไอโกะไม่ชอบเลย

และมันก็ทำให้เธอใช้ฟันของตัวเองกัดเข้าที่แขนของอีกฝ่ายไปเต็มแรง กัดเข้าไปในแขนของคนที่กระชากแขนของเธอเอาไว้ ทางนั่นตกใจจนสะดุ้งโหยง เขาสะบัดแขนของเขาออก - ทำให้เราผละออกจากกัน 

ไอโกะหันเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายจากการคาดเดาทิศทาง เด็กสาววัยรุ่นเจ้าของอัตลักษณ์กระสุนปืน จ้องกลับ

คงต้องขอบคุณการตาบอดที่ทำให้เธอไม่เห็นอะไร

และการไม่เห็นอะไรก็พอทำให้เธอกล้าหาญขึ้นมาบ้าง

"ฉันไม่พอใจคุณที่สุดเลย ตั้งแต่วันนั้นแล้ว"

เธอเอ่ยออกไป

"คำก็บอกว่าตัวถ่วง สองคำก็ตัวถ่วง ปากบอกไม่พอใจฉันอย่างงั้นอย่างงี้ แล้วคิดว่าคนอื่นเขาพอใจคุณมากนักรึไงกันคะ!?"

เสียงที่มักเบาหวิวและไร้น้ำหนักความหนักแน่นดังขึ้นมา ไอโกะไม่อยากจะเชื่อว่าเธอส่งเสียงพวกนั้นออกไปได้

แต่อาจเพราะไม่เห็นเลยทำให้เธอกล้าหาญได้ขนาดนี้

"ฉันไม่ได้โกงค่ะ ฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยความตั้งใจของฉันจริงๆ เลิกเสียมารยาทกับฉันสักทีเถอะค่ะ!"

กล้าขนาดที่ว่าตะโกนออกไป กล้าขนาดที่ใช้มือเล็กๆของตัวเองเอื้อมคว้าคอเสื้อของเขาแล้วดึงเข้ามาหาตัวบ้าง - หลังพูดออกไปมันโล่งอก หากแต่ว่าก็กังวล กังวลว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปเป็นสิ่งที่ดีที่สุดจริงหรือไม่ ใบหน้าของเด็กสาวไม่ได้มีความสบายใจอยู่เลยแม้แต่น้อยนิด

เธอไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าเป็นอย่างไร ไม่เห็นสีหน้าที่ตื่นตกใจของคนโดนกระชากกลับบ้างเลยสักนิด

และแน่นอน เขาสะบัดตัวออกจากเธออย่างง่ายดาย อีกฝ่ายส่งเสียงจิ๊ปากก่อนจะเดินห่างออกไป เธอถอนหายใจออกมา

ขอร้องล่ะ

ให้นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ต้องโดนเขาเข้ามายุ่งวุ่นวายแบบนี้ทีเถอะ

หวังว่าคงจะไม่ต้องเจอเขาในห้อง 1-B นะ

|||||

Talk with มาวว ♡

พับกบ พบกับมาวอีกครั้งค่า

ย้ำว่าพระเอกยังคงเดิม แต่แค่ตอนนี้ตำแหน่งพระเอกยังไม่คู่ควรเท่าไร 55555

อนึ่งเนื้อหาฟิคเรื่องนี้ใน Arc1 อาจมีข้ามๆฉากในซีซั่นหนึ่งบ้าง จากเส้นเรื่องที่วางไว้

ในฉบับก่อนรีไรท์ น้องไอโกะอยู่ห้อง A ค่ะ แต่พอวางแพลนรีไรท์ใหม่ มาวคิดว่าการให้น้องอยู่ห้อง B ก็สนุกดีเหมือนกัน คืออยากเขียนมม.น้องในห้อง B เนี่ยแหละค่ะ 5555

ดังนั้นในเส้นเรื่องนี้อาจไม่ได้เดินเรื่องตามอนิเมะหรือมังงะเป๊ะๆ แต่ก็อิงจากเนื้อหาของอ.โฮริเหมือนเดิม (เพราะยังอยู่ในเส้นเรื่องของเดซัจ) ซึ่งในตอนนี้ก็ดำเนินมาถึงช่วงเดียวกันกับอีกฟิคแล้ว เส้นเรื่องทางนั้นถึงไหน ทางนี้จะตามมาต่อเรื่อยๆนะคะ สามารถอ่านควบคู่ สลับหน้ากันไปมาได้นะคะ 555555

ทั้งนี้ขอขอบคุณทุกคนที่สนใจฟิคเล็กๆฟิคนี้นะคะ รักทุกคนค่ะ ❤ 

TB