Fanfic Boku No Hero Academia / BNHA || Tell Me You Love Me [ Todoroki x OC ]

ลำดับตอนที่ #4 : ARC 1 :: 3. [ Try to smile to hide the pain ]

tell me you love me | fanfic bnha

todoroki shouto x kosakura ritsuka (oc)

ARC 1 :: 3. [ Try to smile to hide the pain ]  

"แม่ ริทไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"

เธอระบายความในใจออกไปหลังจากอยู่บ้านใหญ่มาย่างเข้าเดือนที่สอง ในตอนนั้นริทสึกะคาดหวัง คาดหวังว่าคุณเป็นแม่จะไม่หักหลังหรือหักหาญความรู้สึกของเด็กหญิง เด็กหญิงเกาะแขนของคนเป็นแม่เขย่าแขนของอีกฝ่ายหวังว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ถึงความรู้สึกข้างใน

"ริท…"

"นะ...ริทไม่อยากอยู่แล้ว"

เด็กหญิงร้องขอด้วยความคาดหวัง "พวกเขาไม่มีวันรักเรา ไม่มีวันยอมรับเรา…" ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าหม่นแสงลง ประกายความสดใสสมวัยเด็กสี่ห้าขวบที่ควรมี "เราหนีไปกันสองคนได้ไหมคะ หนีไปจากคนที่ไม่รักเรา "

ไอริผู้เป็นแม่สะบัดแขนของลูกสาว มือของหล่อนบีบเข้าที่ไหล่ของลูกสาว ดวงตาที่เต็มไปด้วยสายตาตำหนิ ขณะที่น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยกับเธออย่างไม่พออกพอใจในคำขอของลูกสาว

"ริทคะ อย่ามีปัญหาสิคะ"

ไม่เลย - สิ่งที่เธออยากได้ยินน่ะ

"เราจะอยู่ที่นี่ - ค่อยๆปรับตัวไป เดี๋ยวก็เข้ากับทุกคนได้เอง อย่าลืมสิคะ ตอนนี้ริทก็ได้เป็นลูกสาวทีาไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีกต่อไปแล้วนะ ทุกคนยอมรับหนูในฐานะที่หนูเป็นลูกสาวของคุณพ่อแล้วนะ"

ไม่เลย - เธอไม่อยากได้ยินคำพวกนั้น

ริทสึกะก็แค่

แค่ - อยากได้ยินประโยคที่มีความรักและความห่วงใยความรู้สึกของเธอบ้าง

"แต่…"

"ไม่มีแต่ค่ะ"ไอริบอกลูกสาวอย่างริทสึกะ "เลิกฟุ้งซ่านแล้วใช้ชีวิตให้ดี เป็นลูกสาวที่ดี เชื่อฟังคุณพ่อ ให้ความเคารพแม่ใหญ่ก็พอแล้วนะคะ"

เธออยากออกไปจาก

อยากออกไปจากบ้านหลังใหญ่ที่เป็นเสมือนกรงขัง

อยากเริ่มต้น อยากเปลี่ยนแปลง - เสมือนซากุระที่ผลิบาน

เวลาแบบนี้ ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องแบบนั้นเลย - ริทสึกะเรียกสติของตัวเองขึ้นมา ขณะที่เดินตรงไปยังจุดปาลูกบอลซึ่งเป็นการทดสอบอัตลักษณ์จากอาจารย์ที่ปรึกษาในวันแรกของการเป็นนักเรียนห้อง 1-A ของยูเอย์ ในฐานะนักเรียนเลขที่ 9 ของห้องที่สอบเข้าภาคปฏิบัติได้คะแนนลำดับที่หนึ่งจากคะแนนปราบวิลเลินบวกคะแนนความช่วยเหลือ

รับลูกบอลมาไว้ในมือแล้ว

หากแต่หัวใจกำลังว้าวุ่นในอกอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

เมื่อแขนข้างที่มือครองบอลขยับเตรียมวาดแชนส่งอัตลักษณ์ตัวเองให้พุ่งขึ้นไป ภายในเสี้ยววิ เกิดลมแรงและมวลกลีบซากุระช่วยพัดส่งลูกบอลที่ปล่อยออกไปให้ลอยโด่งตามบอลของเจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดเพื่อนร่วมห้องที่พึ่งทดสอบไป

ทั้งๆที่บอลลอยสูง

แต่ริทสึกะ - จิตใจของหล่อนไม่ได้ตื่นเต้นเท่ากับท่าทางเลยสักนิด กลับกันคำพูดหนึ่งก็ดังขึ้นมากระแทกในสมองหลังจากที่ลูกบอลลอยหายวับไปแล้ว

"ฉันบอกให้แกลาออกจากแผนกฮีโร่เฮงซวย แล้วสอบเข้าแผนกบริหาร แล้วสิ่งที่แกทำมันคืออะไรกัน หา!?"

แล้วมันจะทำไม

เธอเลือกชีวิตของเธอเอง - ชีวิตมันเป็นของเธอ

"704 เมตร"

ริทสึกะแสดงท่าทีพึงพอใจออกไปกับระยะทางของลูกบอลที่ตนปา ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าซ่อนความรู้สึกจากคำพูดในสมองที่พึ่งตามมาหลอกหลอนเธอเมื่อครู่ - มันไม่มีปัญหา แต่ปัญหาของมันก็คือการที่เธอปฏิเสธมันออกไปยากเหลือเกิน เพียงครู่เดียวประโยคเหล่านี้ก็กลับมาหาเธออีกครั้ง

"สักวัน ฉันจะเป็นคนลากแกออกมาจากความไร้สาระนั่น - ฉันจะไม่ทนแกอีกต่อไปแล้ว นังลูกสารเลว"

ริทสึกะสูดลมหายใจ เธอส่ายหัวของตัวเองไล่ความรู้สึกทุกอย่างที่อยู่ในใจและยิ้มร่าออกมา การทดสอบอัตลักษณ์ยังไม่จบ ถ้าเศร้าตอนนี้ - ฮอร์โมนความสุขจะไม่ทำงานและเธอก็จะใช้อัตลักษณ์ไม่ได้

ยอมรับว่าริทสึกะไม่ได้อินกับการเป็นฮีโร่

แต่เพราะการเป็นฮีโร่มันห่างไกลจากสิ่งที่เขาต้องการ

และมันเป็นสิ่งที่อิสระที่สุด

จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ - แต่ไม่ว่ามันจะเป็นช่อดอกไม้ เสียงปรบมือในวันที่เธอเป็นอิสระ หรือห่าฝนที่โถมใส่หลังเธอได้รับอิสระ ริทสึกะขอรับมันไว้ เธอจะขอรับมันไว้เพียงคนเดียว ไม่ว่าอิสระนั้นจะดีหรือเลวร้ายขนาดไหนก็ตาม

ใช้เวลากว่าจะจบการทดสอบทุกอย่างลง ผลสุดท้ายไม่ได้มีใครถูกคัดออกจากห้อง อาจารย์ที่ปรึกษาอย่างอาจารย์ไอซาวะเพียงกล่าวแค่เขากำลังล้อเล่น เพราะแบบนั้นจึงได้เปลี่ยนจากชุดพละกลับไปเป็นชุดนักเรียนหญิง เด็กสาวผมสีขาวพิสุทธิ์กลับมาหยิบเอกสารประกอบหลักสูตรการศึกษาใส่ลงในเป้ของตัวเอง แอบชำเลืองมองไปยังข้างหลังห้อง

นัยน์ตาสีชมพูมาเจนต้ามองไปยังร่างของเด็กหนุ่มผมสองสีที่กำลังเก็บของ หลังจากตอนเช้าที่เธอหลุดปากโพล่งออกไปว่าแต่งค่ะ ก็ทำให้โชจังของเธอ - รีบเร่งฝีเท้าเดินหนีในทันใด แต่ต่อจะให้หนีก็คงไม่พ้น

โชคชะตาให้อยู่ห้องเดียวกันนี่

"โชจัง จะกลับแล้วเหรอ?"

หลังสะพายเป้กับหลัง ลูกสาวภรรยาน้อยบ้านโคซากุระก็เดินตรงไปหาคนที่พึ่งเดินออกจากห้องด้วยการจ้ำเท้าเข้าหา เธอฉีกยิ้มกว้างด้วยรอยยิ้มที่สดใส "ไปขึ้นรถด้วยกันไหม ทางเดียวกัน จะได้ช่วยกันเตือนลงป้ายรถเมล์ได้ด้วยน้า"

ทางนั้นหันมาหาริท เขาก้มมอง ใบหน้านิ่งสนิทพร้อมกับแววตาเรียบเฉย คล้ายไม่ได้สนใจสิ่งที่ริทสึกะสนทนา แต่อย่างว่าความหล่อของเขามันกระแทกตาริทจนทำให้ริทไม่คิดจะเอาเรื่องที่เขาไม่สนใจมาคิดเล็กคิดน้อยหรอก  - เด็กสาววัยรุ่นยังคงถือสีหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้ม

"ว่าไงคะ โชจัง เตงจะให้เค้ากลับบ้านกับเตงด้วยได้ไหมคะ?"

"ฉันไม่ใช่คนขับรถนะ"เขาตอบ

เธอนิ่งไปเมื่อได้ฟังคำพูดจริงจังที่จริงจังจริงๆ ไม่ใช่การกวนประสาท แต่อาจมาจากความซื่อในการตอบคำถามของอีกฝ่าย - ริทหัวเราะและพยักหน้ารับ

"ใช่ค่ะๆ เตงไม่ใช่คนขับรถ เค้ารู้หรอกน่า"เธอลากเสียงยาว "ถ้างั้นถ้าไม่รังเกียจก็กลับด้วยกันเถอะน้า" พลางส่งเสียงออดอ้อน แต่มือก็ไวคว้ามือของเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมห้องที่พึ่งรู้จักกันได้เพียงหนึ่งวัน ร่างสูงโปร่งของเจ้าของผมสองสีหน้าเรียบเฉยเซตามแรงของริทที่ดึง

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากเรียบเป็นเหวอตกใจออกมา

"เดี๋ยวสิ อะไรของเธอ?"

"ก็กลับบ้านด้วยกันไง"เธอบอก ปล่อยข้อมือเขาแล้วเท้าสะเอวตัวเองพูด "หรือเธออยากไปราชการทำการเปลี่ยนนามสกุลเค้าให้ไปใช้นามสกุลของเธอกันล่ะคะ สุดหล่อ" หัวเราะพร้อมยกมือปิดปากด้วยท่าทางที่น่าหมั่นไส้ไม่น้อย ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าของเด็กสาวดูมีประกายสนุกสนาน

"เธอพูดไร้สาระแบบนี้มาแต่เช้าแล้วนะ"

"เค้าก็มีสาระนะ"เธอเอ่ย เอียงคอและยังคงยิ้มหวาน "สารเลวน่ะ"

ทางนั้นนิ่งไปพอได้ยิน - ริทสึกะเปลี่ยนบรรยากาศด้วยการส่งเสียงหังเราะออกมาให้ดังเพื่อเรียกร้องความสนใจไม่ให้อีกฝ่ายจมดิ่งไปกับความคิดด้านลบที่อาจก่อเกิดจากคำพูดของริทสึกะ

"ช่างเถอะๆ ไปรอรถด้วยกันเถอะนะ โชจัง"

"ทำไมล่ะ?"

"เค้าอยากกลับบ้านกับเตง"

ริทสึกะสารภาพไปตามตรง "วิถีคนขี้เหงา เอาแต่ใจอ่ะ แบบกะอยากได้คนรู้ใจมาคลายเหงา มาคอยเอาอกเอาใจ" เธอพูดพร้อมยักไหล่อย่างไม่จริงจังเท่าไรนัก ท่าทางดูไม่ต่างอะไรจากเด็กผู้หญิงที่ไม่จริงจังและไม่เอาไหน

แต่เอาเข้าจริง เธอก็ถนัดเรื่องไม่เอาไหนที่สุดมาตลอดนี่นา

ทางนั้นไม่ได้ปฏิเสธอะไรอีก เขาเดินนำลงจากอาคารเรียนไปแล้ว เด็กสาวผมสีพิสุทธิ์ไล่ตามไป ไล่ตามแผ่นหลังที่ปกคลุมด้วยสูธสีเทาของยูนิฟอร์มยูเอย์ เมื่อเขาหยุดฝีเท้าลงที่หน้าป้าย - ริทสึกะก็ค้นพบว่าตรงนี้มีเพียงเธอกับโทโดโรกิ

ทางสะดวก

ความเหงาเป็นขั้วบวกขั้วลบ - อ่า ไม่ใช่

"เธอคะ"

เขาหันมาขมวดคิ้วใส่ริทสึกะ

"แลกช่องทางติดต่อกัน"มือของคนเอ่ยปากชูอุปกรณ์สื่อสาร "อย่างน้อยเราควรจะมีเบอร์ติดต่อกันหน่อยนะ"

ฝ่ายรับฟังถอนหายใจ สุดท้ายก็ยอมที่จะขยับหยิบอุปกรณ์สื่อสารของตัวเองออกมาและส่งให้เพื่อนสาวในห้องเรียนของตัวเอง ริทสึกะที่ให้โชโตะปลดล็อครหัสให้ เธอก็เปิดเพิ่มรายชื่อเบอร์โทรศัพท์ 

ริทสึกะพิมพ์เบอร์อย่างคล่องแคล่ว เลขสิบตัวที่ท่องในใจบัดนี้ปรากฎในโทรศัพท์ของเจ้าของมันแล้ว

"ตอนนี้เค้าติดปัญหาแหละ โชจัง"

"อะไร?"

"โชจังจะเรียกเค้าว่าอะไรกันนะ?"

เธอหันมือถือเข้าหน้าของโทโดโรกิ โชโตะ พลางขยับส่ายมือไปซ้ายทีขวาทีหยอกล้อ "หมายถึงอยากจะตั้งชื่อเบอร์เค้าว่าอะไรอ่ะ"

"อยากตั้งอะไรก็ตั้งไปสิ"

"งั้นเค้าตั้งโทโดโรกิ ริทสึกะนะ" เสียงหัวเราะสดใสพูดเล่นไปอย่างไม่จริงจังนัก เรียกให้หน้าของคนผมสองสีผู้เป็นนักเรียนจากโควต้าพิเศษขมวดคิ้ว

"ไม่เอา"

"ไหนบอกอยากตั้งอะไรก็ตั้งได้ไง"

เธอแซว แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้ตั้งตามที่ตัวเองล้อเอาไว้ ริทสึกะค่อยๆพิมพ์ชื่อของตัวเอง - แต่สุดท้ายก็ลบมันทิ้งและพิมพ์คำว่า 'ริท แฟนเธอ ♡' ไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเมมเบอร์ของตัวเองลงในเครื่องอีกฝ่ายก็กดโทรออกให้มันยิงมาที่เครื่องของตัวเอง เสียงริงโทนของสมาร์ทโฟนดัง ทำให้ริทสึกะกดปัดรับและคืนอุปกรณ์สื่อสารให้เด็กหนุ่มผมสองสีครึ่งซีก

รถประจำทางวิ่งมาถึงป้ายแล้ว เธอเดินนำขึ้นไปก่อน เห็นที่ว่างที่เว้นเอาไว้ ริทขยับตัวเข้าไปนั่งริมหน้าต่าง โทโดโรกิถอนหายใจเขาเข้ามานั่งในตำแหน่งที่ว่างข้างเธอ

"ป้ายเธอน่าจะถึงก่อนเค้าสินะ"

"อ่า น่าจะใช่"

"ดีจังที่อย่างน้อยก็มีเธอนั่งเป็นเพื่อนในรถกว่าจะถึงที่หมายตั้งหลายป้าย" ริทเอ่ยจากใจจริง เธอหันมองหน้าที่มีรอยแผลเป็นของคนข้างๆ ดวงตาสีชมพูมาเจนต้ามองสบตาสองสี "จะได้ไม่รู้สึกเหงา พอได้มีเพื่อนนั่งเป็นเพื่อนแบบนี้ทุกๆวัน"

เธออยากนั่งกับเขาไปทุกวันเลย

อยากนั่งรถประจำทางไปด้วยกัน

จนถึงวันสุดท้าย

"ครั้งหน้าฉันอาจไม่ขึ้นก็ได้"

"เค้ารอเก่งนะ"

"หมายความว่ายังไง?"

"ก็...ถ้าเตงบอกว่าครั้งหน้าเตงจะไม่ขึ้น เค้าก็จะรอครั้งต่อไป"

หัวที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีขาวพิสุทธิ์ซบลงที่ไหล่ของอีกฝ่าย

"ถึงมันอาจดูงี่เง่า แต่เค้าคิดว่าเค้าชอบเตงแหละ"

อาจดูงี่เง่าที่เจอกันไม่ทันถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง

อาจดูงี่เง่าที่ยังไม่ทันรู้จักอะไรกันและกันเลย

แต่เธอก็ชอบเขา

"ชอบงั้นเหรอ?"

"อื้อ ชอบมากเลย"

ทางนั้นเงียบไปไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา คล้ายกับเหนื่อยใจที่จะพูดอะไรใส่คนที่รุกเข้าหาตัวเองตรงๆแบบนี้ กลิ่นหอมของแชมพูที่ลอยจางๆแตะจมูกจากเส้นผมของเด็กสาวเพื่อนร่วมห้อง แอบทำให้… แอบทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างประหลาด

"อีกสองสามป้าย เตงก็คงต้องลงรถไปแล้ว ถ้าเค้าเผลอหลับใส่ก็ปลุกเลยนะ"

"อื้อ"

โชโตะตอบตกลงริทสึกะ เด็กสาวผู้มีพลังเหลือล้นคนนั้นตอนนี้ราวเข้าโหมดแบตเตอรี่ต่ำ แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ยังจ้อชวนเขาคุยไม่หยุด "การทดสอบวันนี้ โชจังสุดยอดมากเลยนะ ได้ตั้งที่สอง เค้านับถือ นับถือเลย"

"ขอบคุณ"

"สมแล้วที่เป็นนักเรียนโควต้า"

"ก็ไม่ขนาดนั้น"

"สมแล้วที่เป็นโชจัง!"

สมแล้วที่เป็นเขา

ไม่ใช่สมแล้วที่เป็นลูกชายของฮีโร่อันดับสอง

"เธอก็เก่งนี่…"

"ก็ไม่ปฏิเสธหรอกน้า"

"แต่ว่า...ริท"

ดวงตาสีชมพูมาเจนต้าช้อนตาขึ้นมองคนที่ตัวเองซบไหล่อยู่ เธอมองนัยน์ตาสองสีจากใบหน้าที่มีแผลเป็นขนาดใหญ่

"ฉันไม่ได้มาเล่นบทเพื่อนหรอกนะ"

เธอหลุดหัวเราะดังลั่น

"อะไรของเธอ? ฉันจริงจังนะ...พวกเราเป็นคู่แข่งกัน"

"ไม่เล่นบทเพื่อน งั้นมาเล่นบทแฟนกันสิ เตง" เธอล้อ "มาเป็นแฟนเค้าสิ"

"ปวดหัว"

"เสียใจนะเนี่ย"

ริทสึกะแกล้งตัดพ้อ เสียงหัวเราะของเธอค่อยๆเงียบลง เด็กสาวค่อยๆปิดเปลือกตาของตัวเองเพื่องีบหลับ

เพราะถ้ากลับไปที่บ้าน สภาวะจิตใจของริทคงไม่พร้อมที่จะรับกับอะไรหลายๆอย่างหรอก เธออยากพักผ่อน จนกระทั่งลมหายใจนั้นสม่ำเสมอ ริทสึกะเข้าสู่นิทรา

"ริท…"

คนที่ให้ยืมไหล่ซบเรียกคนที่หลับไปแล้ว โชโตะมองเห็นว่าใบหน้าน่ารักของอีกฝ่ายสงบนิ่งไปแล้ว อันที่จริงที่เขาเรียกเพราะสมองพึ่งประมวลผลคำว่าเสียใจของเธอออกมา ว่าตัวเองทำให้เธอรู้สึกไม่ดีไปรึเปล่า - โดยไม่รู้เลยว่ามันก็แค่การแกล้งตัดพ้อเล่นๆ

เขาไม่รู้ว่าเธอชอบเขาที่ตรงไหน

เขาไม่ได้มีอะไรที่น่าชอบเลยสักนิด

เครื่องมืออย่างเขา ไม่น่าชื่นชมหรือชมชอบหรอก

โชโตะมองหน้าเธอ เขาพึ่งสังเกตเห็นว่าหน้าผากของเธอมีพลาสเตอร์ทำแผลติดอยู่ - บาดเจ็บงั้นเหรอ?

แต่พอนึกๆไปแล้ว

มันเป็นแผลตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่หรือไง - อาจก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ

"ขออนุญาตนะ"

เขาเอ่ยเบาๆ นิ้วมือค่อยๆเกลี่ยเส้นผมสีสะอาดตาไม่ให้บดบังใบหน้าของเธอ ดวงตาสองสีที่ประกอบด้วยสีเทาจากมารดา และ สีเทอร์ควอยซ์จากตาแก่คนนั้นกำลังมองร่างที่หลับอยู่ข้างๆของตนเอง

ทันใดอยู่ดีๆ เขาก็คิดว่าเขากับเธออาจมีอะไรที่เหมือนกันก็ได้

แต่มันก็อาจเป็นความคิดไปเอง

รถวิ่งมาตามทาง โชโตะเห็นแล้วว่าป้ายที่จะถึงต่อไปเป็นป้ายของตัวเอง - แต่เจ้าของตาสองสีก็ไม่คิดที่จะขยับปลุกเด็กสาวที่ซบหลับอยู่ข้างกายเลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าที่สงบแบบนี้น่ะ

มันดูดีกว่าใบหน้าที่ฝืนยิ้มมากๆเลยนะ

อือ - เขาดูออก

ว่าภายใต้รอยยิ้ม เธอกำลังซ่อนความรู้สึกหนึ่งเอาไว้

โชโตะยอมรับว่าตอนที่เธอทดสอบ เขามองเธออยู่ มองเด็กสาวที่ตัวเล็กกว่าราวๆเก้าถึงสิบเซนติเมตรขยับแขนโยนลูกบอล แม้จะไม่นาน แต่เขาก็เห็นว่าอารมณ์จากสีหน้าที่มักมีรอยยิ้ม มันมีความรู้สึกอื่นปะปนอยู่

เขาแปลกใจตัวเองเหมือนกัน

ที่ตอนนี้ - ในหัวมีแต่ความคิดของคนที่หลับ

และโชโตะก็ปล่อยให้รถประจำทางวิ่งผ่านป้ายที่ตนจะลงไปเสียแล้ว

เขาต่อเวลาของตัวเอง - ต่อเวลาให้ตัวเองเป็นหมอนที่เธอซบ

อ่า ถ้าเธอตื่นขึ้นมา - เขาแสร้งทำเป็นบอกว่าจำป้ายผิดก็คงเนียนอยู่ล่ะมั้ง?

|||||

Talk with มาวว ♡

มาต่อแร้วค่ะ! หลังจากที่พาเรื่องพี่เดผ่านวันแรกไปแล้ว

เรื่องนี้ก็ต้องตามๆกันไป บอกเลยว่าค่อนข้างเขียนยากนิดนึง

มาวอยากให้ได้บรรยากาศของตอน และฟิคเป็นบรรยากาศ

ที่ออกไปทางหวานๆ แต่ขณะเดียวกันก็แอบหม่นๆ

ด้วยความรู้สึก หรือ ชีวิตของเด็กสองคนค่ะ

ส่วนหนึ่งถ้าเทียบกันแล้ว โชโตะเป็นคนที่ซ่อนความรู้สึกของตนผ่านใบหน้าที่เรียบเฉย ขณะเดียวกันยัยจะซ่อนความรู้สึกของตัวเองผ่านรอยยิ้ม นั่นคือสิ่งที่อยากจะสื่อออกมาในตอนนี้ ---

แต่ว่าก็ว่าเถอะยัยริทจะจีบเขาติดตอนไหนไม่รู้ แต่ต้องติดให้ได้ในสักวันแหละค่ะ 5555555

เป็นกำลังใจให้ยัยด้วยนะคะ !

ทั้งนี้รักและขอบคุณทุกคนเสมอนะคะ ❤

SNAP