คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ARC 1 :: 3. [ Love, dedication and passion to be a hero. ]
c h o s e n l a s t | fanfic bnha
bakugou katsuki x takara aiko (oc)
warning - the characters have a prejudice idea
ARC 1 :: 3. [ Love, dedication and passion to be a hero. ]
สุดท้ายไอโกะก็ยังดื้อดึงดันที่จะสอบต่อแม้จะเจอคำพูดกระทบกระเทือนจิตใจของตัวเองก่อนลงสนามก็ตาม เด็กสาวลุกขึ้นและเข้าไปในสนาม B เพื่อจะทำการสอบภาคปฏิบัติ เสียงวุ่นวายในการปะทะดังจากอัตลักษณ์ของแต่ละบุคคล เด็กสาววิ่งหลบลูกหลงเพราะเดาทิศทางของอัตลักษณ์จากเสียง เธอพยายามแยกเสียงของวัตถุอย่างหุ่นยนต์วิลเลินเพื่อจะจัดการการโจมตี
เด็กสาวกำมือของตัวเอง
ไอโกะบอกตัวเองว่าต้องสู้ - ไม่งั้นจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเป็นแน่
"ทำได้"
คำสั้นๆที่บอกตัวเอง หูของเธอยังฟังเสียงต่างๆ เมื่อได้ยินว่ามีหุ่นยนต์วิลเลินกำลังก้าวตรงมา เธอไม่สามารถรับรู้ได้ว่าหุ่นนั้นจะมีค่ากี่คะแนน ไอโกะใช้มือแปะวางที่บริเวณตาข้างขวาปิดให้เหลือเพียงแค่ตาข้างซ้าย แม้จะเป็นสีดำที่มืดสนิท แต่มันก็ขึ้นเส้นสีขาวภายใต้สีดำ และมีจุดสีแดงเล็กๆขึ้นเสมือนเป็นการเล็งเป้ายิงกระสุนปืน
เธอจับสัมผัสด้วยการแยกแยะโสตประสาทของตัวเอง วิ่งเข้าหาเสียงของหุ่นยนต์วิลเลิน จุดสีแดงในความมืดสีดำที่เห็นกระพริบบ่งบอกว่าได้เล็งเป้าหมายไว้ที่วัตถุ
"ยิง!"
เธอปล่อยมือออกจากตาของตัวเองเมื่อคิดว่าเป้าหมายที่เล็งเอาไว้สมบูรณ์แล้วโดยที่เธอค่อนข้างมั่นใจว่าตาที่มองไม่เห็นได้เล็งเป้าหมายไปที่หุ่นยนต์ ฝ่ามือของเด็กสาวปล่อยกระสุนออกไปเมื่อเธอขยับมือสองข้างของตัวเอง กระสุนพุ่งตรงไปปะทะกับร่างของหุ่นยนต์รบ บนมือเล็กเกิดความร้อนและกลิ่นเขม่าของปืน ทว่าไอโกะก็ไม่ละมือทั้งสองข้างออก มือสองข้างของเธอยังปล่อยกระสุนไป
เสียงของกระสุนที่กระทบกับหุ่นกระป๋อง จนกระทั่งเสียงของหุ่นล้มลงกระทบกับพื้น ไอโกะพักการปล่อยพลังจากฝ่ามือ เด็กสาวเป่าลมใส่มันเบาๆเพื่อหวังจะบรรเทาความร้อนที่ฝ่ามือ - เธอทำได้ ใช่ เธอทำได้ เธอบอกตัวเองแบบนั้น
การสอบภาคปฏิบัติดำเนินเวลาไปเรื่อยๆจนถึงช่วงท้ายของการสอบ หุ่นยนต์วิลเลินศูนย์คะแนนถูกปล่อยออกมา มีเสียงวิ่งหนี หลบหนี คนหลายๆคนเลือกที่จะไม่สู้ เพราะนอกจากจะไม่ได้คะแนนแล้วยังทำให้เสียเวลาโดยใช่เหตุ มิหนำซ้ำตอนนี้แต่ละคนก็เริ่มหมดแรงกันแล้วด้วย
ไอโกะก็ตัดสินใจที่จะหลบหนีหลีกเลี่ยงการปะทะกับหุ่นรบศูนย์คะแนนเหมือนคนอื่นๆ แต่เมื่อกำลังจะวิ่งหนี เสียงร้องขอความช่วยเหลือก็ดังขึ้นมา
"ช่วยด้วย!"
เธอหันไปตามเสียงไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น - คงไม่ใช่ว่าอุบัติเหตุหรอกใช่ไหม? เพราะจากเสียงก็เหมือนอาคารนั้นปรักหักพังลงมาเพราะการพังทลายของหุ่นรบ
"ขาผมติดในนี้ ผมขยับไม่ได้!"
ไอโกะหัวใจสั่น เธอไม่มั่นใจว่าควรจะหันกลับไปดีไหม - แต่สุดท้ายขาทั้งสองข้างของเด็กสาวผมสีน้ำเงินเข้มเกือบดำก็วิ่งตรงไปหาเจ้าของเสียงที่ขอความช่วยเหลือแล้ว เธอวิ่งตรงไปหา แล้วก็พยายามรวบรวมสติแม้จะลนลาน
"คุณ…เป็นอะไรมากไหมคะ? ฉ..ฉันช่วยนะคะ"
ทั้งๆที่กล้าๆกลัวๆ แต่ก็อยากจะช่วยให้ได้
"เธอ…"
"ไม่ต้องห่วงนะคะ เราจะต้องรอดไปด้วยกันนะ"
ไอโกะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าอย่างไร เขาอาจผิดหวังก็ได้ที่คนแบบเธอมาช่วยเขา ทว่าเด็กสาวก็ตัดสินใจส่งมอบรอยยิ้มออกไปเพื่อให้กำลังใจเขา ในตอนนี้ไอโกะเองก็รู้ดีว่าร่างกายเธอเองลิมิตในการใช้อัตลักษณ์ของเธอก็แผ่วเบาลงไปเมื่อท้ายการสอบเวลาไล่เลี่ยมาตามบีบ มือเล็กๆคู่นั้นพยายามขยับหินที่ทับลงบนขาของคนที่ตัวเองกำลังช่วย
และระหว่างที่เธอกำลังช่วย คุณหนูตระกูลทาการะไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังถูกจ้องมองด้วยคนที่กำลังช่วย - หัวใจของคนที่กำลังถูกเธอช่วยเหลือเต้นสั่นรัวเร็วขึ้นมายามที่ใบหน้าของเด็กสาวตาบอดที่แม้ตาจะมืดบอดทั้งสองข้างกลับยังมีความมุ่งมั่นที่จะช่วยคนที่ตัวเองไม่รู้จัก
โมโนมะ เนย์โตะ รู้ตัวดี
ว่าเขากำลังชื่นชมเธอ
"ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะช่วยให้ได้"
เธอบอกปลอบเขาอีกครั้ง เป็นน้ำเสียงเย็นอ่อนหวานที่ชวนให้รู้สึกดีมากกว่าวิตก แต่ก่อนที่เขาจะได้ขอบคุณ ภาพที่ปรากฎตรงหน้าก็ทำให้ตัวเขาต้องรีบเอ่ยเตือนเธอ "มันจะมาแล้ว! เธอหนีไปก่อนเถอะ"
"ไม่ค่ะ ฉันจะไม่หนี!"
ความดื้อดึง
"ก็สัญญาแล้วนี่คะ ว่าฉันจะช่วยคุณให้ได้"
ทำไมกันนะ
ทั้งๆที่มือของเธอน่ะ เริ่มถลอกจากการหยิบจับซากปรักหักพังของอาคารพวกนี้แล้วแท้ๆ มันน่าจะเจ็บน่าดูเพราะตาบอดก็เลยไม่รู้ว่ามุมแหลมของซากพวกนี้มันแทงมือและขูดฝ่ามือเล็กๆของเธอมากขนาดไหน
จริงใจเกินไปจนน่าเป็นห่วงเลย
"ถ้าเป็นแบบนี้พวกเราจะแย่กันหมดนะ สภาพเธอไม่สู้ดีด้วยซ้ำ ไม่น่าจะมีแรงเหลือต่อกรกับหุ่นวิลเลินนั่นหรอก"
"แต่ถ้าช่วยคุณไม่ได้ มันก็ไม่มีความหมายหรอกค่ะ"
เธอพูดโต้กลับมาในทันที
"ถ้าช่วยไม่ได้ ฉันก็ไม่กล้าเรียกตัวเองว่าฮีโร่หรอกค่ะ!"
น้ำเสียงเบาพยายามพูดอย่างหนักแน่น - เนย์โตะนึกถึงเรื่องซุบซิบในวงสังคมถึงลูกสาวตระกูลทาการะที่เกิดมาดีพร้อมแต่เสียเพียงเรื่องเดียวคือตาสองข้างที่ไม่สามารถมองเห็นได้
หรือจะเรื่องซุบซิบของคนบางกลุ่มระหว่างก่อนการสอบจะเริ่มขึ้น ที่มีคนมากมายจับกลุ่มรวมหัวกันนินทาเด็กสาวว่าเป็นแค่เด็กตาบอดที่บ้า
สำหรับเขา เธอไม่ได้บ้า
แต่เธอทุ่มเทกับมันมาก
"ทาการะ…"เขาเรียกเธอ เมื่อคิดได้ว่ามันเป็นทางเลือกเดียวที่จะทำให้เราจัดการกับวิลเลินศูนย์คะแนนได้ เขาจะใช้อัตลักษณ์ของเขาจัดการมันเอง
"คะ?"
"ยื่นมือมา"
"คะ?"
"เอาเถอะ อยากรอดไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ"เขาบอก "ถ้าแบบนั้นก็ให้ฉันยืมพลังของเธอสิ"
เธอมีสีหน้าวิตกแต่ก็มุ่งมันและยื่นมือสัมผัสมือของโมโนมะ เขาตัดสินใจใช้อัตลักษณ์ก็อปปี้อัตลักษณ์ยองคุณหนูตระกูลใหญ่ เนย์โตะลงเดิมพันกับมันในครั้งนี้ ตาของเขาขึ้นตัวเล็งยิงเป้า จุดเรืองแสงสีแดงกระพริบซ้ำๆ ก่อนที่เขาจะยื่นฝ่ามือออกไป
"ยิง!!"
เสียงของกระสุนที่ลั่นออกไปจากมือที่ยื่นไปตรงหน้าหุ่นรบ ความร้อนเพิ่มขั้นแปรผันตามจำนวนกระสุนอีกทั้งยังมีกลิ่นของเขม่าปืน
เขากำลังคิดแม้ว่าจะจัดการวิลเลินศูนย์คะแนนได้แล้ว
มือเล็กๆคู่นั้นของเธอน่ะเหรอ - ที่บาดเจ็บทั้งๆที่น่าถนอมขนาดนั้น
เธอทนอยู่กับมันมาตลอดเวลาเลยงั้นหรือ?
หลังสอบเสร็จ ไอโกะรู้สึกเหนื่อยและเพลียไปหมด เธอจึงพักหายใจของตัวเองรอเวลาอย่างช้าๆก่อนจะสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเพราะสัมผัสเย็นวาบที่สัมผัสเข้าแก้มซาลาเปาของคุณหนูทาการะ
"อ้าว โทษทีนะ ตกใจเหรอ?"
น้ำเสียงแบบนี้คนที่เธอช่วยเอาไว้
"มันเย็นไปน่ะค่ะ…"
ไอโกะตอบเสียงเบาหวิว พอสอบเสร็จก็คิดเครียดขึ้นมาว่าตัวเองจะมีคะแนนพอที่จะเข้ายูเอย์ได้ไหมขึ้นมาอีก ดวงตาสีฟ้าครามที่มองอะไรไม่เห็นได้แต่หลุบตาลง ขณะที่อีกฝ่ายนั่งลงข้างๆเธอ "นี่ ในสนาม ขอบคุณเธอนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ว่าแต่ขาของคุณโอเคนะคะ?"
"อื้อ โอเคดี"
ดีแล้วอย่างน้อยเขาก็ไม่เป็นอะไร
"แล้วเธอเป็นอะไรไหม?"
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ"
เธอยิ้มร่า เป็นรอยยิ้มที่ทำให้แก้มซาลาเปานั้นดูพองตามรอยยิ้มกว้างของเธอ แต่เมื่อเนย์โตะเลื่อนสายตามองไปที่ฝ่ามือเล็กของเธอ ร่องรอยถลอกและคราบเขม่าของปืนก็ปรากฎ เขาถือวิสาสะจับมันเบาๆ เธอตกใจเล็กน้อย - โมโนมะบีบมันเบาๆ และใบหน้าของคุณหนูตระกูลดังก็บ่งบอกว่าเจ็บขึ้นมา
ทั้งๆที่ตัวเล็ก ดูอ่อนแอ
แต่กลับบ้าระห่ำ - และเต็มไปด้วยความตั้งใจราวยึดติด
เธอไม่เหมือนใคร เนย์โตะไม่เคยเจอใครเหมือนเธอมาก่อน
"อย่าลืมกลับไปทำแผลด้วยนะ"
"ขอบคุณค่ะ"
เขาผละมือออกจากมือของคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้แนะนำตัวอะไรเลย "ฉันโมโนมะ เนย์โตะนะ"
"ทาการะ ไอโกะค่ะ"
เธอตอบพลางยิ้มอยู่บนใบหน้าเช่นเดิม รอยยิ้มของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลยแม้แต่น้อย
"ฉันขอเรียกไอโกะจัง?"
"งั้นฉันขอเรียกเนย์โตะคุงเหมือนกันนะคะ"
"เอาสิ ไอโกะจัง"
เขาตอบรับอย่างไม่ได้ติดขัดอะไร รู้สึกดีเหมือนกันที่ได้ยินการตอบรับแบบรั้น มันชวนให้รู้สึกเป็นมิตรและน่าเข้าหามากขึ้นไปอีก เด็กหนุ่มผมบลอนด์ค่อยๆเปิดกระป๋องน้ำอัดลมออกประคองมือเธอและยื่นมันให้
"เอ๊ะ?"
"ฉันซื้อให้ไอโกะจัง"เขาบอกไป "เธอดูเหนื่อยนะ ถือว่าเป็นคำขอบคุณจากฉัน"
พอได้ยินแบบนั้น เด็กสาวที่ตาบอดก็หัวเราะออกมาเสียงเบาอย่างดูมีความสุข
"ขอบคุณนะคะ เนย์โตะคุง"
เธอรับมันไปและค่อยๆจิบน้ำอัดลม ใบหน้าที่ดูเหนื่อยเริ่มผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง
"ฉันต้องไปแล้วล่ะ"
"งั้นเหรอคะ?"
"ไว้เจอกันใหม่ที่แผนกฮีโร่นะ ไอโกะจัง"
โมโนมะ เนย์โตะเอ่ยก่อนที่เสียงฝีเท้าจะหายไป ไอโกะนิ่งไปขณะที่ยังถือกระป๋องเครื่องดื่ม ใบหน้าของเด็กสาวขึ้นสีกับคำพูด มันไม่ใช่อาการเขิน แต่มันคืออาการดีใจที่เกิดขึ้นกับเธอ
เมื่อกี้บอกว่าเจอกันใหม่ที่แผนกฮีโร่
บนโลกนี้ยังมี...มีคนที่เชื่อว่าเธอทำได้
เพราะฉะนั้นก็ต้องเชื่อใจในตัวเองให้มากๆแล้วนะ ไอโกะ
เธอทำเต็มที่แล้ว
เผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ไอโกะลุกขึ้นยืน หวังจะออกไปรอกลับบ้านข้างนอกแล้วหลังจากที่นั่งพัก
แรงชนเกิดขึ้นอีกครั้ง น้ำในกระป๋องกระเทือนจนไหลซึมใส่ชุดของฝ่ายที่ชน เธอรีบร้อน มือไม้อยู่ไม่สุข ได้ยินเสียงจิ๊ปากไม่พอใจออกมาจากปากของใครบางคนอีกครั้ง
"แกนี่มัน…"
อ่า คุณคนนั้นอีกแล้วสินะ
ไอโกะถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ความรู้สึกที่ชวนให้อึดอัด เขามอบมันให้เธออีกครั้ง
แต่ไอโกะก็ยังยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้อีกฝ่าย
และใช่
เขาไม่รับมัน - แต่ปัดมันทิ้ง
ไอโกะถอนหายใจ
ชวนให้เขาหงุดหงิด
แต่ถึงแบบนั้น
เธอก็ยังยิ้มอยู่ดี
และมันชวนให้อีกฝ่ายหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิม
ไอโกะเงยหน้าแม้ว่าจะมองไม่เห็นว่าตอนนี้อีกฝ่ายทำหน้าไม่พอใจอยู่รึเปล่า - ทั้งๆที่จริงๆเธอก็กลัว แต่เธอก็เลือก
เลือกที่จะเผชิญหน้าและพูดกับเขาออกไป
"ฉันเป็นฮีโร่ได้ค่ะ คอยดูฉันเอาไว้นะคะ"
เธอรีบหนี - หลังจากพูดจบ เธอไม่อยากฟังถ้อยคำใจร้าย ไอโกะเลือกที่จะเลี่ยงการปะทะพูดคุยและเดินหลบออกมาจากเขา
และแน่นอนสำหรับคนที่ยังอยู่ที่เดิม เขากัดฟันกรอด
เป็นแค่คนตาบอดแท้ๆ แต่ยังคิดจะมาอวดดีใส่เขาอีก
ไม่มีวันหรอก - อย่างยัยนั้น ก็เป็นได้แค่ตัวถ่วงเท่านั้นแหละ
|||||
Talk with มาวว ♡
สวัสดีอีกครั้งค่ะ!
ที่เห็นอัพเรื่องนี้บ่อยกว่าอีกสองเรื่องช่วงนี้ไม่ใช่อะไรนะคะ เร่งเนื้อหาให้ตามให้ทันกันอยู่ 555
พล็อตเรื่องนี้ค่อนข้างปรับเยอะมากถ้าเทียบกับตัวก่อนรีไรท์ - มาวก็หวังว่ามันจะโอเคเหมือนกันค่ะ tt
อนึ่ง มาวไม่ได้สนับสนุนหรือ
เห็นดีเห็นงามในการกระทำของคัตจังนะคะ
ในอนาคต มาวสัญญาว่าตัวละครจะพัฒนาขึ้นอย่างแน่นอนค่ะ
ทั้งนี้รักและขอบคุณทุกคนเสมอเลยค่ะ ❤
ความคิดเห็น