คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ARC 0 :: 0. [ It was a big big world, but we thought we were bigger ]
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
ลงตอนสมบูรณ์ ; 2 January 2021
ARC 0 :: 0. [ It was a big big world, but we thought we were bigger ]
warning - bullying
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"
คำบอกสั้นๆ - ฝ่ามือที่ละออกจากเส้นผม พร้อมรอยยิ้มสดใสที่สะท้อนผ่านกระจกตรงหน้าของเด็กหญิง ภาพสะท้อนจากกระจกที่สะท้อนภาพของรอยยิ้มอ่อนหวานแสนคุ้นเคย ดวงตาสีฟ้าอ่อนคู่นั้นที่เหมือนดวงตาของเด็กหญิง ดูสวยงามและอบอุ่น
อื้อ - ซาจิน่ะ ชอบแววตาของคุณแม่
เพราะเป็นสีฟ้าอ่อนที่สวยมากๆ ทั้งสวยและอ่อนโยนที่สุดในโลก
"เจ้าหญิงของคุณแม่"
"ไม่ใช่เจ้าหญิงซะหน่อย"
เธอบอกพร้อมเงยหน้ามองผู้ให้กำเนิด เด็กหญิงตัวเล็กวัยสามขวบผู้ถูกถักเปียเดี่ยวหลวมๆและผูกด้วยโบสีขาว "หม่าม๊าต่างหากที่เป็นเจ้าหญิง"
คำพูดแบบเด็กๆเรียกรอยยิ้มของมารดา "เราเป็นเจ้าหญิงของกันและกันดีไหมคะ?" เสียงนุ่มเอ่ยถาม "หม่าม๊าเป็นเจ้าหญิงของซาจิจัง ส่วนซาจิจังก็เป็นเจ้าหญิงของหม่าม๊า เอาแบบนี้ดีไหมคะ?"
"อื้อ เอาแบบนั้นก็ได้"
"เก่งมากค่ะ"
แก้มนุ่มถูกจมูกกดน้ำหนักลงมาจนยุบลงไป พร้อมเสียงหัวเราะดังจากซาจิตะที่ถูกคุณแม่ของเธอหอมแก้ม
เธอรักสัมผัสแบบนี้จังเลย
"หม่าม๊ารักเธอนะคะ"
"รักหม่าม๊ามากๆเลย"
รัก
รักจนไม่กลัวอะไรเลย - แค่มี...มีผู้หญิงตรงหน้า ครอบครัวก็สมบูรณ์ได้แล้ว ครอบครัวของเธอสมบูรณ์แล้ว สมบูรณ์มาตลอดเลย แม้ว่าจะมีเพียงแค่เราสองแม่ลูกก็ตาม แต่มันคือครอบครัวที่แสนสมบูรณ์
ต่อให้ใครจะว่ายังไง ซาจิตะก็จะภูมิใจกับมัน
แม้จะเจอกับอะไรก็ตาม…
"ยัยลูกไม่มีพ่อ"
"ยัยลูกไม่มีพ่อ!"
"ยัยเด็กไม่มีพ่อ!"
"พ่อทิ้ง!"
เสียงพวกนี้อีกแล้ว - น่ารำคาญ
น่ารำคาญ น่ารำคาญ น่ารำคาญ
โคตรจะน่ารำคาญเลย
น่ารำคาญจนแทบบ้า
เด็กหญิงสามขวบปิดหูของตนเอง พยายามไม่รับฟังเสียงเหล่านั้น ไม่ฟัง ไม่รับรู้ว่าเสียงของเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันว่าเธออย่างไรบ้าง - ซาจิตะทำได้เพียงแค่กอดตุ๊กตาตัวหนึ่งเอาไว้แล้วคลานไปอยู่ยังมุมหนี่งของห้องเงียบๆเพียงคนเดียว นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนมองรอบๆที่มีทั้งคนที่กำลังชี้หน้าว่าเธอ ผสมปนเปกับคนที่ไม่สนใจปล่อยให้เธอถูกขับไล่
เรื่องปกติของโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้
มีครูที่ทำเหมือนสนใจ ทำเหมือนเข้าใจ แต่ก็ไม่เคยเข้าใจเราเลยสักคน ไม่มี
"ไม่มีพ่อ ไม่มีพ่อ"
หยุดนะ - ไม่มีพ่อแล้วมันทำไมกัน
คุณพ่อน่ะ...ก็แค่ผู้ใหญ่ห่วยแตก ผู้ใหญ่ที่ทิ้งครอบครัวไป
การกลั่นแกล้งเข้าใกล้คืบคลานเข้ามา กลุ่มเด็กที่โตกว่าเด็กหญิงแย่งยื้อตุ๊กตาในมือของเธอ ซาจิตะพยายามยื้อไม่ให้มันถูกเอาไป มันคือตุ๊กตาของเธอ ของขวัญวันเกิดของเธอนะ อย่า - อย่ามายุ่งกับของๆเธอ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ! ปล่อย
"เอามานะ!"
"ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"
แรงยื้อทำให้แขนของตุ๊กตาฉีกขาด แขนของมันหลุด ซาจิตะตาเบิกกว้างยามที่ส่วนแขนของตุ๊กตาอยู่ในมือของตัวเอง ตุ๊กตาหมีสีขาวส่วนตัวอยู่ในมือของเด็กชายตัวโตกว่า
นุ่นปุยที่ถูกยัดทะลักออกมา สภาพนั้นทำซาจิตะช็อคนิ่ง ขณะที่เด็กชายตัวโตกำลังสนุก เขาจับที่ท้องของตุ๊กตาหมีบีบเค้นให้ปุยที่ยัดเข้าไปหลุดออกมาจากตุ๊กตา เด็กหญิงสามขวบถักเปียเดี่ยวหลวมทำตัวไม่ถูก
ของขวัญ
ของขวัญของคุณแม่
"สะใจเป็นบ้าเลยแหะ 555555"
เสียงหัวเราะเยาะฟังดูบ้าคลั่งใช้ได้ ซาจิตะมองหน้าของเด็กชายตัวโตกว่าด้วยตาที่ฟ้าอ่อนจ้องเขม็งราวจะกินเลือดกินเนื้อ ใบหน้าของเธอทำให้เด็กชายคนนั้นหยุดหัวเราะ เขาทิ้งตุ๊กตาหมีลงก่อนจะใช้ฝ่าเท้าเหยียบลงไปกลางท้องของตุ๊กตา "ทำไมมองหน้าฉัน มีปัญหานักรึไง ยัยเด็กถูกพ่อทิ้ง"
ความอดทนขาดสะบั้นลง ซาจิตะออกแรงวิ่งพุ่งเข้าใส่ร่างเด็กชายคนนั้นชนเต็มแรง แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ขยับเขยื้อนก็ตามที เด็กหญิงกำมือเล็กเป็นกำปั้น ก่อนจะออกแรงทุบลงไปที่ร่างกายรัวๆด้วนแรงทั้งหมดที่มี
"อย่ามาพูดแบบนั้นนะ"
"หา?"
"ห้ามมาพูดแบบนั้นใส่กันนะ!"
เธอว่าทั้งน้ำตา โดนเด็กชายตัวโตผลักออก ซาจิวิ่งเข้าไปซ้ำอีกครั้งทุบอีกครั้ง วิ่งเข้าไปและถูกผลักออก จวบจนครั้งสุดท้ายจบลงด้วยเสียงร้องของเด็กชายตัวโตหลังจากเด็กหญิงอ้าปากที่เรียงรายด้วยฟันน้ำนมกัดเข้าไปยังหน้าของเด็กชายคนนั้นเต็มแรง
"อย่ามาพูดแบบนั้น...อีกเด็ดขาดเลยนะ!"
"ได้ยินแบบนี้แล้ว ยังไงก็ฝากรบกวนคุณแม่ช่วยดูแลน้องให้ดีหน่อยนะคะ"
พวกผู้ใหญ่ต่างหากที่ผิด คุณครูเข้าข้างคนผิดแล้วนะ
"การที่น้องทำแบบนี้ ทำให้เด็กคนอื่นๆกลัวน้องนะคะ"
ไม่มีใครรักเธอต่างหาก
"ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ"
ทำไม ทำไมแม่ต้องก้มหัวขอโทษด้วย
ซาจิตะไม่เข้าใจเลย รู้ตัวอีกทีก็ถูกอุ้มออกมาจากห้องที่นางฟ้าของเธอพูดคุยกับคุณครูผู้เพิกเฉยต่อเรื่องราวทั้งหมดมาตลอดคนนั้น เด็กหญิงเงียบไม่ได้พูดอะไร ขณะหน้าซบลงกับไหล่ของคนเป็นแม่
และสัมผัสถึงไหล่สั่นๆ
"ซาจิจัง ไม่เป็นไรนะคะ"
"หม่าม๊า…" เด็กหญิงผมสีเทาเอ่ยเสียงแผ่ว "ผิดหวังในตัวหนูรึเปล่า? - ผิดหวัง หม่าม๊าผิดหวัง...ใช่ไหมคะ?"
ซาจิตะ ลูกสาวของเธอ ช่างเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา
นั่นคือความคิดของหล่อนผู้เป็นแม่ เด็กน้อยผู้เป็นลูกสาวที่ตัวสั่นและยังหวาดกลัวคนนี้ เด็กหญิงผู้เป็นเจ้าหญิงน้อย เป็นดวงใจคนนี้ก็แค่เจ็บปวดจนต้องระบายความเจ็บปวดออกไป เพราะความเห็นแก่ตัวของเธอและผู้ชายที่เป็นพ่อของเด็กคนนี้
เพราะสาเหตุที่ซาจิจังทำ - เพราะซาจิจังเจ็บปวด
"หม่าม๊าไม่เคยผิดหวังในตัวเจ้าหญิงของหมาม๊าเลยค่ะ"
คำพูดที่บอกลูกสาวของตนออกไป "เพราะเจ้าหญิงน้อยของหม่าม๊าเป็นเด็กที่น่ารักเสมอ เรื่องแค่นี้ หม่าม๊าไม่คิดมาใส่ใจหรอกค่ะ"
เพียงแค่นั้น ลูกสาวก็ร้องไห้ น้ำตาของเด็กสามขวบไหลออกมาจากขอบตาไม่หยุด นิ้วมือของคนเป็นแม่ไม่ได้ปาดน้ำตาให้เหมือนตอนที่เด็กหญิงสะดุดหกล้มได้แผลจากการเล่น ชิโอริ ซาโตมิ อยากให้ลูกสาวของเธอ ชิโอริ ซาจิตะ เติบโตได้ไปอีกขั้นด้วยตนเอง และ ตระหนักให้ได้ว่าสิ่งที่ตัวเด็กหญิงทำ สิ่งใดที่ผิดพลาด
"แต่คราวหน้าไม่เอาแบบนี้แล้วนะคะ"
"อื้อ"
ซาโตมิวางลูกสาวลงกับพื้น ให้ขาภายใต้รองเท้าได้สัมผัสพื้นดิน พร้อมย่อตัวลงจับแขนสองข้างของลูกสาวสามขวบ "ซาจิจังคะ สัญญากับหม่าม๊าได้ไหม?"
ใบหน้าของเด็กหญิงดูฉงน
"หม่าม๊าขอให้หนูมีสติและใจเย็นขึ้น มีความตระกนักรู้มากขึ้นได้ไหมคะ?"
คำพูดพร้อมมือข้างถนัดของคนเป็นแม่ส่งมาตรงหน้า
และนิ้วมือก็กางนิ้วก้อยออกตรงหน้าของลูกสาว
"สัญญากันนะ"
ซาจิตะไม่เข้าใจแต่ก็ตอบรับไปด้วยเสียงสดใส ก่อนจะเกี่ยวก้อยกัน สัมปัสที่ปลายนิ้วทำให้รู้สึกดีกับคำสัญญา
"สัญญาแล้ว"
"เก่งมากค่ะ"
เอ่ยชมลูกสาวไป "เย็นนี้อยากกินอะไรเหรอ?"
"อยากกินไข่ตุ๋นนน"
"แต่หม่าม๊าเบื่อแล้วนะ"
"งั้นเอาของโปรดของหม่าม๊าก็ได้"
"หม่าม๊าพูดเล่นค่ะ"
"หม่าม๊า!"
"ทำไมคะ ไก่คาราเกะไม่ดีตรงไหน"
"ของทอดมันเจ็บคอนะ"
"หม่าม๊าว่าอร่อยดีออก"
หยอกล้อไปจนลูกสาวมุ่ยหน้า เรียกเสียงหัวเราะจากซาโตมิ "ก็ได้ค่ะๆ หม่าม๊าตามใจเจ้าหญิงของหม่าม๊าเสมอน่ะแหละ" เอายบอกพร้อมยกมือลูบหัว "กลับบ้านกันนะคะ?"
"อื้อ"
"งั้นกลับกันเนอะ"
มารดายกร่างของลูกสาวขึ้นจากพื้น อุ้มขึ้นพากลับบ้าน
หม่าม๊าน่ะ เป็นคนที่สุดยอดเสมอเลย
สุดยอดที่สุด
"ไหนๆก็ไหนๆแล้ว - เดี๋ยววันพรุ่งนี้มาลาออก แล้วไปอยู่โรงเรียนอื่นดีกว่าเนอะ"คนเป็นแม่บอก "ทีหลังซาจิจังต้องบอกหม่าม๊านะ ว่า โดนอะไรมาบ้าง หม่าม๊าไม่ยอมให้ใครมารังแกเจ้าหญิงของหม่าม๊าหรอก!"
หม่าม๊าสุดยอดที่สุดเลย
"ออลไมท์! ออลไมท์"
เสียงเรียกตะโกนเชียร์ชื่อฮีโร่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ดังขึ้นมาจากริมฝีปากของเขาเอง มิโดริยะ อิซึคุ ส่งเสียงเชียร์ฮีโร่ในคลิปที่เขาวนดูซ้ำมาเป็นร้อยเป็นพันด้วยตัวคนเดียวอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย เด็กชายผมสีเขียวและตาสีมรกตดูมีความสุขกับการได้ทำกิจกรรมของตัวเองในทุกๆวัน
การดูออลไมท์น่ะ คือความสุขเลยนะ!
เขาอยากจะเป็นแบบออลไมท์ อยากจะเป็น! อยากเป็นมากๆเลย!
อิซึคุเอนหลังพิงกับเบาะเก้าอี้ มือกอดฟิกเกอร์ออลไมท์เอาไว้ มีความสุขกับการได้ดูคลิปออลไมท์ - อีกปี อัตลักษณ์ของเขาก็จะโผล่ออกมาแล้ว และ ไม่ว่าอัตลักษณ์นั้นจะเป็นอะไร อิซึคุก็อยากจะใช้มันเพื่อเดินไปข้างหน้า ไปเป็นฮีโร่แบบออลไมท์!
"อิซึคุ แม่จะออกไปข้างนอกนะ ไปกับแม่หน่อยได้ไหมเอ่ย?"
มิโดริยะ อิงโกะ เดินมาที่หน้าประตูห้อง มือของเธอเคาะบานประตูก่อนจะเปิดออกเอ่ยถามลูกชายด้วยรอยยิ้ม "ไปด้วยกันไหมเอ่ย?"
"ไปฮะ!"
พอได้ยินคำตอบ อิงโกะผู้เป็นแม่ก็ก้าวตรงเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเธอระบายรอยยิ้มหวานออกมา มือของคนเป็นแม่วางลงเม้าส์และลากมันลงไปยังปุ่มปิดเครื่อง เพียงครู่เดียวหน้าจอก็หมุนและดับไป
"เป็นเด็กดีจังเลยนะ อิซึคุ อยากได้อะไรรึเปล่า?"
"ฟิกเกอร์ตัวใหม่ของออลไมท์!"
"จริงๆเลยนะ"
เธอหัวเราะอย่างมีความสุขทว่าก็จะตามใจลูกชายเพียงคนเดียวของตนเองอยู่ดี "งั้นไปด้วยกันนะ อิซึคุ"
ท่ามกลางโลกใบใหญ่
ตัวของเราคงเล็กเหมือนมด
แต่เราก็คิดเสมอว่าเราจะใหญ่ไปกว่านั้น
จะยิ่งใหญ่กว่าโลกใบนี้ได้
เขาหลงทาง
หลงทางจากแม่ของเขาจริงๆ
อิซึคุรู้สึกว่าตนเองกำลังจะร้องไห้ - ยามหันซ้ายหันขวาก็ไม่อาจมองเห็นแม่ของตัวเองอยู่ในละแวกใกล้เคียง เขาร้อนรน เพียงแค่ละสายตาจากมารดาในห้างขนาดใหญ่ไปเพียงครู่เดียว แม่ของเขาก็หายไป หายไปจนเขามองหาไม่เจอ
อึดอัด
การหลงทางอยู่คนเดียวภายใต้คนหมู่มาก มันอึดอัด
อิซึคุพึ่งรู้เลยว่ามันอึดอัดขนาดนี้ รู้สึกเหมือนจะล้ม เหมือนขาสองข้งไม่มีแรงที่จะยืนอยู่ในวงล้อมของฝูงชน เขารู้สึกเหมือนตัวเองจะล้มลงไปจริงๆ และหากล้มลงไปพวกผู้ใหญ่ที่ไมได้ระวังก็อาจเหยียบลงมาได้
หมับ!
"ห้ามล้มนะ"
อิซึคุที่ร่างกายกำลังจะล้มลงไปพร้อมกับการหลับตารับแรงกระแทกได้ยินเสียงใสมาจากคนที่จับร่างของเขาเอาไว้ "ถ้าเธอล้ม เธอจะเจ็บตัวนะ" พร้อมเอ่ยเตือนบอกเขาว่าทำไมถึงต้องห้ามล้ม เป็นน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วง
"ค ครับ"
"ฉันจะพาออกไปเอง"
ฝ่ามือเล็กพอๆกันกับฝ่ามือของเขายื่นมาตรงหน้า - อิซึคุจับฝ่ามือของเธอ เด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันในชุดกระโปรง และเส้นผมสีเทายาวประบ่า เธอออกแรงช่วยดึงพาเขาออกมาจากฝูงชน แผ่นหลังเล็กของเธอทำให้อิซึคุรู้สึกไว้ใจ
รู้สึกอบอุ่นและสบายใจ
"เธอหลงทางงั้นเหรอ?"
"ครับ"
"งั้นไปประชาสัมพันธ์แล้วกันนะ"
เธอเหมือนฮีโร่เลย
"ขอบคุณมากนะครับ"
"เรื่องเล็กน้อยน่า"
อิซึคุมองเธอ มองแผ่นหลังของเด็กผู้หญิงส่วนสูงไล่เลี่ยกัน - เธอดูเป็นเด็กผู้หญิงที่สดใสไม่น้อย ทั้งยังดูแข็งแกร่ง สำหรับเขา...เขารู้ในทันทีที่จับมือของอีกฝ่าย
ว่าอีกคนพิเศษ เป็นคนที่พิเศษ
"ฮีโร่…"
"หือ?"
"เปล่าครับ"
เผลอหลุดปากไปจนได้ - เผลอหลุดออกไปแบบนั้นได้ยังไงกันนะ
"เธอชอบฮีโร่เหรอ?"
"อื้อ ชอบที่สุดเลย"
เขาตอบคำถามที่ถูกส่งมา
"ผมชอบออลไมท์ที่สุดเลย ! ผมน่ะ อยากจะเป็นแบบเขาให้ได้เลย!"
ให้ตายสิ หลุดไปจนได้จริงๆ
เด็กหญิงผมสีเทาหัวเราะ "อื้อ เป็นความฝันที่ยิ่งใหญ่มากๆเลยนะ"
"แล้วเธอชอบฮีโร่รึเปล่า?"
"ก็ไม่ได้เกลียด แต่คงไม่ถึงขั้นชอบขนาดนั้น"
"ออลไมท์น่ะเท่ที่สุดไปเลยนะครับ!"
เธอรู้สึกขบขันขึ้นมาระหว่างที่ฟัง "แล้วคนอื่นไม่เท่เหรอ?"
"ก็เท่ แต่ออลไมท์คือที่สุด!"
"แบบนี้นี่เอง"
เด็กหญิงพยักหน้ารับ
"ผมอยากเป็นฮีโร่"
"เป็นความฝันที่ดีนะ"
"ผมอยากเป็นจริงๆนะ"
"เป็นได้อยู่แล้ว"
เป็นได้
นั่นคือคำตอบที่เธอให้เขามา เป็นประโยคที่อยู่ดีๆก็ทำให้อิซึคุที่กำลังพูดจ้อถึงขั้นเงียบไปได้เพราะมีความรู้สึกอื่นพุ่งเข้ามา ความรู้สึกอุ่นๆวาบในหัวใจเกิดขึ้นเมื่อได้ยินประโยคนั้น
และยิ่งประโยคถัดมาก็ทำให้อิซึคุรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม
"ฉันจะรอดูเธอเป็นฮีโร่นะ"
"ขอบคุณครับ!"
เขาตอบรับคำนั้นกลับไป หัวใจของเด็กชายสามขวบเต้นสั่นเพียงเพราะมีใครสักคนเข้ามาสะกิดความรู้สึกดีด้านความฝัน และ เป็นเหมือนเปลวเพลิงเล็กๆที่ช่วยจุดประกายความรู้สึกขึ้นมา
"แต่ก่อนอื่น ฮีโร่ต้องไม่หลงทางกับพ่อแม่นะ"
เด็กหญิงที่จับมือพาเขามาส่งถึงประชาสัมพันธ์แล้ว "ฉันต้องไปก่อนแล้วล่ะ หวังว่าจะได้เจอกับครอบครัวไวๆนะ"
มือเล็กผละจากมือของเขา แผ่นหลังของเด็กหญิงคนนั้นกำลังจะหายไป อิซึคุมองมันผ่านนัยน์ตาสีมรกตกลมโต ก่อนจะได้รู้ตัวเขาก็ตะโกนออกไป คำตะโกนของเขาก็ทำให้เด็กผู้หญิงหยุดเดิน
"เธอเองก็มาเป็นฮีโร่ด้วยกันสิ ! ผมเองก็จะรอดูเธอเหมือนกัน!"
เธอไม่ได้หันมาตอบแต่ชูมือและโบกมือขึ้นมาให้ดู
อิซึคุมองท่าทางแบบนั้นพร้อมรอยยิ้ม
อ่า - เผลอทำนิสัยเสียไปจนได้
แถมยังไม่รู้จักชื่อของเธอด้วย
แต่ไม่เป็นไรหรอก
สักวันหนึ่ง เราอาจได้พบกัน
|||||
Talk with มาวว ♡
ปากบอกฤดูใบไม้ผลิปี 2021 ต้องขอถอนคำพูดค่ะ 55
ก่อนอื่นจะเข้าสู่เนื้อเรื่อง มาวขออนุญาตบ่นเรื่องนึงนะคะ
ทุกอย่างในฟิคนี้ไม่ว่าจะแบบเก่าหรือแบบใหม่ อย่าได้เอาไปใช้เด็ดขาด ภาพตกแต่งบทความที่มาวนั่งแต่งขึ้นมา รีทัชมันเหนื่อยนะตัวเอง เค้าจำองศา มุม องค์ประกอบการจัดวางได้น้า เตงจะเอาไปดัดแปลงไม่ได้ไงเตง ถ้าอ่านอยู่ช่วยทำการจัดการด้วยน้า ภาพสามคอลัมน์มีเหมือนกันทั่วโลก แต่ช่วยให้เกียรติกัน แต่งเองไม่ว่าหรอก ไม่ใช่เอาจากของเราไปดัดแปลงเลยเนอะ
แต่งนาน หลังขดเปงกุ้ง เอาไปก็ไม่เนียนเลย
ระหว่างอินสไปรซ์เรชั่นกับก็อปปี้พาสมันมีเส้นบางๆคั่นอยู่นะ แต่มาวไม่เย็นแล้ว - จับเข้าบัญชีหนังหมาแม่ง
อะฮึ่ม มาวน้ำรักทุกคนนะคะ ขอบคุณที่รับฟังกันน้า
อาจดูเป็นไรท์เตอร์ที่งี่เง่าหน่อย แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ก็เป็นคนที่อ่านฟิคเราและเอาของเราไป เราก็โกดอ่ะ อย่าดูถูกปราณไรท์เตอร์ กระบวนท่าที่ 1 จำนักอ่านได้นะ เงียบๆ แต่รู้ แต่เห็นหมดน้า ---
สำหรับตอนแรกนี้ก็เป็นแค่จุดประกายเล็กๆเองค่ะ นอบนี้พล็อตแน่นก่าเดิม มีเปลี่ยนเรื่องครอบครัวของน้องนิดหน่อย มีบางส่วนยังเหมือนเดิมกับเวอร์เก่า หวังว่าทุกคนจะชอบการกลับมาในครั้งนี้ของมาวนะคะ รักค่ะ สุขสันต์ปีใหม่ 2021 ย้อนกลัง
ขอให้ประชาธิปไตยผลิบานนะคะ!
ความคิดเห็น