คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ARC 1 :: 14. [ I'll protect you no matter what ] || 100%
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
ARC 1 :: 14. [ I'll protect you no matter what ] || 100%
"อัตลักษณ์ของฉันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะคะ" ซาจิตะบอกไปตรงๆ "มันไม่ใช่สายการต่อสู้"
"เพราะมันไม่ใช่สายการต่อสู้ มันถึงเหมาะสมที่สุดครับ!" อิซึคุมองเธอพร้อมบอก "ผมจะใช้พลังของผม เพราะฉะนั้น...คงต้องให้ซัจจังช่วยที่จะทำให้บาดเจ็บน้อยที่สุด…"
"พลังฉันรักษาไม่ได้หรอกนะคะ มันก็แค่ช่วยบรรเทาอากาศเจ็บลง"
เธอไม่ได้ปฏิเสธ เธอก็แค่บอกเล่าถึงสิ่งที่เธอจะทำได้หากเขาต้องการให้เธอออกแรงช่วยเขา
"ถ้ามือของคุณจะต้องพังเหมือนตอนทดสอบอัตลักษณ์เหมือนคราวนั้น ฉันต้องบอกเลยว่ามันก็เป็นเพียงแค่ยาชาที่ช่วยให้ไม่รู้สึกเจ็บชั่วคราวเท่านั้น"
และเธอก็ไม่มั่นใจว่ามันจะช่วยเขาได้ตามที่เขาต้องการขนาดนั้น นั่นเลยทำให้ซาจิตะหลุบตาของตนลง ขณะที่เวลาของเรือลำนี้ก็นับถอยหลังลงเริ่มจมลงไป
สายตาที่เชื่อมั่นที่ส่งมาหา แววตาสีมรกตที่แสดงถึงความเชื่อในตัวเธอออกมาชวนให้รู้สึกว่ามันเป็นการยากที่จะปฏิเสธความเชื่อมั่น
เพราะฮีโร่น่ะ ต้องเติบโตไปด้วยความเชื่อมั่นจากทั้งตัวเองและคนรอบข้าง
เธอมองคนที่ยังเท้าแขนกั้นตัวเธอเองเอาไว้ นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนของซาจิตะสบตาสีมรกตกลับ
"ฉันจะยอมเสี่ยงไปด้วยค่ะ"
เพียงคำตอบรับ เขายิ้มบางๆผุดขึ้นมาบนใบหน้า พร้อมหันหลังให้ซาจิตะ - อิซึคุลดตัวของอีกฝ่ายลงเป็นนั่งย่อลงกับพื้นเพื่อเป็นการบอกให้ซาจิขึ้นขี่หลังของอีกฝ่าย
เด็กสาวผมสั้นพ่นลมหายใจ ขึ้นขี่หลังของเด็กหนุ่มผมสีเย็นตา มือของเธอเกาะที่ไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่ม เขากระชับตัวเธอให้ตัวเองพอถนัดแล้วเดินตรงไปยังขอบของเรือ
พวกเรากำลังเสี่ยง
เป็นเพียงวัยรุ่นที่กำลังเสี่ยง - ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าเราทั้งหมดจะรอดไปได้
แต่ซาจิตะก็จะพยายามที่จะชะลอแผลอันเจ็บปวดนั้น
"ซัจจังครับ"
"คะ?"
เขาถามเธอ "ผมขอปลุกใจตัวเองหน่อยได้ไหมครับ?"
อ่า - มันใช่เวลามาถามเธอด้วยเหรอ เรื่องแบบนี้น่ะ
"ตามสบายสิคะ"
"คือมันค่อนข้างหยาบคายไปนิดน่ะครับ"
"เอาเถอะค่ะ"
"งั้น…"
เขาสูดลมหายใจขยับตัววิ่งกระโจนกระโดดออกไปจากเรือ พร้อมเสียงที่ตะโกนคำนั้นออกมาดังลั่น
"ไปตายซะ!!"
อ่า แบบนี้เองเหรอ
คำหยาบคายที่พาลให้นึกถึงบาคุโกขึ้นมาเลย
เขาโดดลงไป นำพาร่างของเขาและร่างของเธอดิ่งตามแรงโน้มถ่วง ตัวของอิซึคุสั่นอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าก็ยังคงพยายามตั้งสมาธิออกมา ซาจิตะขยับมือของตัวเธอเองเพื่อจะใช้อัตลักษณ์ของตัวเอง
จังหวะที่เขายื่นมือออกไปแล้วกำลังรวบรวมพลังออกมาผ่านนิ้วมือที่กำลังตั้งท่าดีด
"เดลาแวร์ แสมช!!!"
เกิดแรงลมออกจากปลายนิ้วที่ดีดออกไป มันเกิดการปะทะบนผิวน้ำ ซาจิตะเรียกใช้ยาช้าของตนส่งผ่านเข้าไปในร่างกายของอิซึคุ นิ้วมือที่ปล่อยพลังมหาศาลที่ทำให้สายน้ำแตกกระจายกระเจิงออกเป็นสีม่วงช้ำ ดูจากการกัดฟันกรอดแน่นก็ทำให้ซาจิรู้ว่าเขาเจ็บขนาดไหน
เธอรักษาไม่ได้
ยาชามันไม่ได้มีฤทธิ์ช่วยรักษา
มันมีฤทธิ์แค่ทำให้เขาลืมความเจ็บชั่วคราว
และตอนนี้ตัวของเราก็กำลังจะจมดิ่งลงน้ำ
"ซ ซัจจัง"
"ไม่ต้องพูดอะไรค่ะ" เธอบอกก่อนจะเป็นฝ่ายหันหน้าไปหาเพื่อนอีกสองคนที่อยู่บนเรือ "อะซุย! มิเนตะ!"
เด็กสาวอัตลักษณ์กบที่หิ้วเด็กหนุ่มกระโดดออกมา เรียวลิ้นยาวของเธอตวัดรัดร่างสองร่างของซาจิและอิซึคุเอาไว้ไม่ให้ตกลงไปในผิวน้ำที่กลายเป็นกระแสน้ำวนจากแรงปะทะของผิวน้ำจากเดลาแวร์เมื่อครู่
มิเนตะดึงก้อนกลมสีม่วงออกจากหัวของตัวเองลงสู่น้ำ เพื่อให้วิลเลินรวมกันเป็นกลุ่ม ไม่สามารถออกห่างผละจากกันไปได้ พวกเขาถูกรวมไปอยู่กลางน้ำวนแล้ว
พวกเรารอดมาได้แล้ว
รอดมาจากวิลเลินที่โซนภัยพิบัติน้ำมากันได้
ใบหน้าของซาจิตะกำลังเป็นกังวลหลังจากรอดมาได้จากวิลเลินเมื่อครู่ เธอไม่ได้ยินเสียงพึมพำที่เต็มไผด้วยความกังวลของมิโดริยะ หรือ ใครกำลังพูดเลย นัยน์ตาสีฟ้ายังคงส่งสายตาทอดมองไปยังลานกว้างที่พ่อบุญธรรมของตัวเองยังคงสู้อยู่
แต่เสียงร้องจากความเจ็บมือของเด็กหนุ่มผมสีเขียวเข้มก็ดัง ทำให้เธอรีบละความสนใจหันมาสนใจเขาแทน
"อึก…!"
"ไม่เป็นไรแน่นะ?"
อะซุย ทสึยุ ถามด้วยความเป็นห่วง
"อื้อ ไม่เป็นไร"
"ไม่มีคนไม่เป็นไรที่ไหน ส่งเสียงร้องออกมาแบบนั้นหรอกค่ะ" ซาจิตะตอบก่อนจะประคองข้อมือที่มีนิ้วทีาขึ้นสีม่วงช้ำสองนิ้วขึ้นมาดู เธอถอนหายใจ "ฉันขอโทษนะคะ ฉันคงให้ปริมาณยาชาน้อยไปหน่อย"
"ม ไม่ใช่ความผิดของซัจจังหรอกครับ!"
"ความผิดของฉันค่ะ"
เธอยอมรับความผิด ใช้สองมือกุมมือข้างที่บาดเจ็บของอีกฝ่าย "ฉันจะเพิ่มยาชาเข้าไปอีก เพื่อให้ไม่รู้สึกเจ็บนะคะ"
กลิ่นของแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อค่อยๆส่งออกมาติดปลายจมูกของมิโดริยะที่ก้มมองมือของซาจิตะ นัยน์ตาสีมรกตดูอ่อนความเจ็บปวดของตนลงเมื่อได้รับการเยียวยาจากอัตลักษณ์ของซาจิตะ เด็กสาวผมสั้นหยักศกสีเทาทำสีหน้าเรียบนิ่งช่วยเหลือเขาอย่างไม่อิดออดอะไร
เธอเพิ่มปริมาณยาช้าลงไปให้มากว่าเดิม แต่ก็พยายามคุมพลังระวังไม่ให้มันมากเกินไป
"คงพออยู่ได้สักระยะชั่วโมงสองชั่วโมงนะคะ"
ผละมือออกมาแล้วสบตาพูดด้วย
เขาพยักหน้ารับ
"ข ขอบคุณครับ ซัจจัง"
และขยับมือก่อนจะหันไปหาอีกสองคน "ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการขอความช่วยเหลือ" อิซึคุชี้มือไป "เราควรเดินเลียบทางน้ำไปที่ทางออก หลีกเลี่ยงลานกว้าง"
ตรงข้ามกับทางที่เธออยากจะไปโดยสิ้นเชิง
"ฉันเห็นด้วย"อะซุยสนับสนุนความคิดของอิซึคุ "ทางอาจารย์ไอซาวะกำลังจัดการกับศัตรูตรงลานกว้างนั่น"
เธอรู้ดี
จำนวนมาก - พ่อบุญธรรมของเธอไม่มีทางจัดการกับมันได้หมด
"ไม่มีทาง" ซาจิตะหลุดเสียงของเธอออกมา "ศัตรูมีมากเกินไป...ไม่มีทางที่เขาจะจัดการได้หมด"
ไม่รู้ว่าทำไม
"ผมก็คิดแบบนั้น…"
อิซึคุบอก "อาจารย์ไอซาวะที่เข้าไปสู้ ไม่ใช่เพราะเขาทำได้" เด็กหนุ่มเว้นเสียงของตัวเอง
"แต่เพื่อปกป้องพวกเรา"
ใช่
เขากำลังฝืนตัวเอง
"ฉันจะไปค่ะ"
ซาจิตะพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง นั่นทำให้มิเนตะรีบแย้งออกมา "นี่ ชิโอริ เธอ…"
ลูกสาวบุญธรรมของอาจารย์ไอซาวะไม่พูดอะไร
แววตาสีฟ้าที่มักนิ่งสนิทมองตรงไปยังลานกว้าง
พวกเขาไม่มีทางเข้าใจหรอก - ว่าตอนนี้ในใจของเธอมันว้าวุ่นขนาดไหน
ตั้งแต่ที่เห็นพ่อของตัวเองโดดลงไปเพื่อปกป้องทุกคน
ซาจิตะกลัวมาตลอด
เธอกลัวว่าจะต้องสูญเสียเขา
ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม
ซาจิตะต้องการปกป้องเขา
เธอขยับตัว
"ชิโอริ!"
"ชิโอริจัง!"
เสียงผสานของมิเนตะและอะซุยไล่หลังมา
พร้อมนัยน์ตาสีมรกตที่มองแผ่นหลังของเธอ - มันเป็นครั้งแรกเลย
ที่อิซึคุเห็นเด็กผู้หญิงแสนเคร่งขรึมคนนั้นร้อนลนและรีบร้อน ดูวิตก
มันเป็นครั้งแรกเลยที่ซัจจังเป็นแบบนั้น
"มิโดริยะ!"
เขาไม่ได้ฟังที่มิเนตะพูด ขาของเขาก้าวเข้าไปหาร่างของเด็กผู้หญิงที่ขนาดตัวไม่ต่างกันมากนัก อิซึคุคว้าแขนของเธอที่เดินนำ รั้งเธอเอาไว้ พลางสบตาลึกเข้าไปในตาสีฟ้าอ่อน
"ผมจะไปกับซัจจังครับ ให้ผมไปกับคุณเถอะนะครับ"
[ 50% ]
การต่อสู้ของอีเรเซอร์เฮดกับวิลเลินยังดำเนินต่อไปในลานกว้าง พ่อบุญธรรมของเธอวิ่งไปทั่วลานระหว่างที่สู้กันอยู่ หัวหน้าของคนพวกนั้นกำลังขยับปากนับเลขถอยหลัง
พร้อมคว้าผ้าจับกุมของโปรฮีโร่ ทั้งสองคนเข้าปะทะกันในระยะประชิด
"เล่นวิ่งไปทั่วเลยดูออกยากหน่อย แต่ก็จะมีจังหวะที่เอาผมลงอยู่"
ซาจิตะแอบมองอยู่พร้อมกับอิซึคุ เธอทั้งสองคนปล่อยให้อะซุยพามิเนตะกลับไปและมากันเพียงสองคน ศอกของพ่อบุญธรรมที่กำลังจะกระทุ้งใส่ถูกจับไว้ด้วยมือของวิลเลิน
"นั่นคือทุกครั้งที่ทำอะไรอย่างหนึ่งจบ และช่วงห่างนั่นก็จะค่อยๆสั้นลงเรื่อยๆ" วิลเลินที่เป็นหัวหน้าวิเคราะห์
และตาของซาจิก็เบิกกว้างขึ้นยามที่ข้อศอกของโปรฮีโร่คนเก่งกำลังค่อยๆแหลก
"อย่าฝืนเลยน่า อีเรเซอร์เฮด"
หมัดจากแขนอีกข้างถูกปล่อยเข้าไปปะทะ เพราะศอกจากแขนที่ถูกจับเมื่อครู่แหลกไปแล้ว พ่อบุญธรรมยังต้องปะทะกับวิลเลินที่เหลืออยู่อีก เขาพยายามทุ่มเทที่จะปกป้องในขณะที่วิลเลินผมสีอ่อนก็ค่อยๆพูดเฉลยความลับการต่อสู้ของอีเรเซอร์
"อัตลักษณ์นั่นไม่เหมาะกับการต่อสู้นานๆกับคนหมู่มากหรอก" เฉลยด้วยท่าทางสบายๆแม้จะพึ่งปะทะกับโปรฮีโร่ "มันคนละเรื่องกับงานปกติเลยนี่? ที่นายถนัดน่ะ มันเป็นพวกสู้ตัดสินระยะสั้นด้วยการเล่นทีเผลอนี่นา?"
เธอกัดฟัน เพราะรู้ความจริงในข้อนี้
"หรือว่าที่โดดลงมาใส่เองแบบนี้ เพื่อทำให้นักเรียนวางใจงั้นเหรอ? เท่จริงๆเลยนะ แต่ว่านะ ฮีโร่"
และสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่รูปลักษณ์ประหลาดส่วนหัวที่ไม่มีเนื้อหนังปกคลุม จนเห็นเด่นชัดเป็นรูปสมองที่เหมือนอนาโตมี่ในหนังสือชีววิทยาที่อ่านก็ทำให้ซาจิรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมา
"ตัวหลักจริงๆน่ะ ไม่ใช่ฉันหรอก"
ซาจิตะตัวสั่น เธอกรีดร้องออกไปสุดเสียงยามที่เห็นของเหลวสีแดงสดพร้อมกลิ่นสนิมที่โชยออกมาจากกลางลานกว้าง
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!"
เสียงที่เล็ดลอดออกไปพร้อม ทำให้อิซึคุที่หลบอยู่ข้างๆชะงักขึ้นมาเหมือนกัน เขาหันมามองเธอด้วยตาที่เบิกกว้างสับสน ขณะที่ในตาสีฟ้าของซาจิมีเพียงภาพตรงหน้าเท่านั้น
ภาพร่างของพ่อบุญธรรมที่นอนแน่นิ่งกับพื้น
ภาพน่ากลัว ภาพแห่งความจริงของโลกที่ฮีโร่ต้องเผชิญเมื่อสู้กับวิลเลิน
"มนุษย์ดัดแปลง เพื่อต่อต้านสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ โนมุ"
เสียงที่บอกเล่าว่าร่างมหึมาน่ากลัวตรงหน้าคืออะไรเข้าหูซ้ายและทะลุหูขวาของเธอออกไปมีเพียงเสียงเป๊าะของการหักกระดูกที่กรีดแทงจิตใจของซาจิตะ
"อัตลักษณ์ที่ลบอัตลักษณ์ได้ มันยอดมากก็จริง แต่ก็ไม่เท่าไร เพราะถ้าเจอกับพลังกายมหาศาลมันก็เท่ากับไร้อัตลักษณ์ดีๆนี่เอง"
คนเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาส่งเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวดออกมา โนมุหักร่างของพ่อบุญธรรมเธอราวเขาเป็นเพียงเศษไม้กิ่งเล็กๆ ร่างกายของเธอสั่น ใบหน้าตื่นตระหนกวิตก จนกระทั่งฉากต่อไปที่เห็นทำให้อิซึคุต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดตาของซาจิตะ เด็กหนุ่มค่อยๆปลอบเธอที่กำลังตัวสั่น
"ซัจจังครับ - ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะครับ"
เธออยากจะวิ่งออกไป
อยากจะเข้าไปช่วยเหลือพ่อตัวเอง
อยากปกป้องเขา
ปกป้องพ่อของตัวเอง
อยากปกป้องเขา
เหมือนที่เขาปกป้องเธอมาตลอด
ทำไมกันนะ
ถึงไม่แข็งแกร่งพอกัน
น้ำตาที่ขึ้นมาคลอเบ้า ซึมลงไปบนมือของอิซึคุ
ทันใดนั้นกลุ่มหมอกควันดำก็ก่อตัวขึ้นเบื้องหน้าของอิซึคุ เขายังไม่ปล่อยมือจากตาของซาจิตะเพราะกลัวว่าเธอจะยังสะเทือนใจอยู่กับภาพตรงหน้าที่เกิดกับที่ปรึกษา
"ชิการาคิ"
"คุโรกิริ จัดการหมายเลขสิบสามเสร็จแล้วเหรอ?"
"ทำให้ขยับไม่ได้แล้วก็จริง แต่ว่าก็กระจายพวกนักเรียนออกไปได้ไม่หมด...แล้วก็มีคนหนึ่งหนีออกไปได้"
คำบอกเล่าทำให้หัวหน้ากลุ่มส่งเสียงโต้ออกไปทันควัน "หา?"
และทำให้ชิการาคิขยับมือของตนลงเกาบนลำคออย่างคลุ้มคลั่งรุนแรง
"เฮ่อ! เฮ้อ! คุโรกิรินี่ถ้านายไม่ใช่วาร์ปเกทนายคงแหลกไปแล้ว...อ่า ถ้าต้องเจอกับพวกโปรเป็นสิบๆยังไงก็คงรับมือไม่ไหว อ่า เกมโอเวอร์แล้วสินะ คราวนี้เกมโอเวอร์ซะแล้วสิ"
ก่อนจะตามมาด้วยคำพูดที่ทำให้มิโดริยะอึ้งจนถึงขั้นมือไม้อ่อนปล่อยมือออกจากตาสองข้างของซาจิตะ
"กลับดีกว่า"
พวกเราประหลาดใจ ไม่เชื่อหูของตัวเอง แต่ขณะเดียวกันซาจิก็โล่งใจขึ้นมา ถ้าเป็นตอนนี้ ถ้าพวกนั้นรีบกลับไป - เธอยังพอประคองอาการของพ่อบุญธรรมที่กลางลานกว้างได้
"แต่ก่อนหน้านั้น…"
ทันใดนั้น แววตาสีแดงชาดราวโลหิตก็หันมองมาสบเข้ากับตาสีฟ้าอ่อน
"ขอทำลายศักดิ์ศรีของสัญลักษณ์แห่งสันติภาพก่อนแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน!!"
นัยน์ตาที่น่าหวาดหวั่นที่สะกดให้ตัวของซาจิตะแข็งทื่อ ด้วยความเร็วที่พุ่งเข้ามา นัยน์ตาสีฟ้าของเด็กสาวผมสั้นสีเทาหยักศกเบิกกว้างขึ้น
ทุกอย่างผ่านพ้นอย่างรวดเร็ว
มือที่มีอัตลักษณ์ที่ทำให้แหลกสลายแตะลงบนเส้นผมและศีรษะของเธอ
ทุกอย่างตกในสภาวะเงียบงัน
"เท่จริงๆเลยนะ อีเรเซอร์เฮด"
คำเอ่ยชมจากวิลเลินที่ถูกโต้ตอบในทันทีจากเจ้าของอัตลักษณ์ลบอัตลักษณ์
"ปล่อยมือจากลูกสาวของฉัน!!"
เสียงตะโกนก้องที่กัดฟันใช้แรงเฮือกสุดท้ายในการพูดปกป้องหล่อนออกมา
ปกป้อง
ยังไง - เขาต้องปกป้องเธอให้ได้ เขาเคย เคยสัญญาเอาไว้แล้ว
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะปกป้องซาจิตะ
"ป๊ะป๋า!!"
"โห...ลูกสาวงั้นเหรอ?"
เธอแผดเสียงยามที่โปรฮีโร่ถูกเล่นงานอีกครั้ง และจังหวะที่เธอแผดเสียง อิซึคุก็ลุกขึ้นแม้ว่าเขาจะสับสนกับความจริงที่ได้ยินเมื่อครู่ แต่เขากระโจนตัวหมายจะเล่นงานชิการาคิ
"ปล่อยมือออกจากเธอซะ!!"
"โนมุ…"
แรงปะทะมหาศาลปะทะเข้ากับที่ร่างของโนมุที่มากันตัวของชิการาคิเอาไว้ได้
ทุกอย่าง ความหวังริบหรี่แทบสูญสลายเมื่อการต่อสู้มาถึงทางตันของมัน ซาจิตะขยับตัวเพื่อจะหลบจากมืออันตรายของชิการาคิ ขณะเดียวกันก็พยายามคว้าตัวของอิซึรุเพื่อดึงเขาให้หนีจากเงื้อมมือของโนมุ
เสียงโครมครามดังขึ้นมา
พร้อมความโกรธเกรี้ยวจากสัญลักษณ์แห่งสันติภาพที่ปรากฎตัวตรงหน้า
"ไม่เป็นไรแล้ว!"
ไม่ใช่น้ำเสียงสดใส
"ออลไมท์!!"
"เพราะว่าฉันมาแล้วไงล่ะ!!"
||||
Talk with มาวว ♡
[100%]
ต้องขอแจ้งก่อนนะคะ ว่าตอนนี้มาวได้ทำการลบการใส่ธีม อันเนื่องจากมาวเผลอไปกดตั้งค่าเป็นบทความแบบใหม่ทำให้ใส่ธีมไม่ได้ แถมขนาดตัวอักษรและฟ้อนท์ก็ถูกเว็บเซ็ตติ้งไว้ให้ ,___,
มาวแอบปรับดัดแปลงเนื้อหาตรงส่วนนี้ให้ต่างจากตัวอนิเมะมังงะ รวมถึงเวอร์ชั่นก่อนรีไรท์ คือการให้ซัจจังมากับน้องเดเพียงสองคนค่ะ
หวังว่าทุกคนจะชอบและรู้สึกสนุกกับฟิคเรื่องนี้มากๆ อย่างไรก็ตาม มาวดีใจเสมอนะคะที่ได้รับกำลังใจ
1เม้นของทุกคนเป็น1ล้านกำลังใจของทางนี้มากๆเลยค่ะ มาวก็หวังว่าจะได้รับมันไปเรื่อยๆแบบนี้นะคะ
รักทุกคนมากๆเลยค่ะ! ❤
[50%]
มาก่อนห้าสิบเปอร์เช่นเดิมค่ะ แง เพราะถ้ามาทีเดียวครบร้อย น่าจะอีกนานกว่าจะรวบรวมลมปราณเขียนจบตอน 55555
ดีใจที่ยังมีนักอ่านทุกท่านคอยติดตามนะคะ
มาเป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนนี้และมาวไปด้วยกันนะคะ!
เจอกันในอีก 50% ที่เหลือค่ะ
ยังรักและเคารพในทุกคนเสมอเลย ขอบคุณค่ะ ❤
ความคิดเห็น